Speeding? You're in our sights.

Vorig jaar tijdens mijn inspectiebezoek waren ze me al opgevallen en vanaf begin december staan ze er weer. Ik vind zo'n foto (met dank aan www.jzx100.com) best aantrekkelijk, maar het is vast niet de bedoeling dat ik mijn snelheid opvoer in de hoop op een ontmoeting met deze oom agent. Er valt namelijk niet te spotten met de Australische "polisie". En al helemaal niet in deze tijd van het jaar.

December is in Australië wat juli in Nederland is. Je merkt het vanaf november, dat is een soort juni, een maand vol feestjes, openingen, evenementen en vervroegde kerstborrels. Begin december begint men af te bouwen en staat alles in het teken van de naderende vakantie. Januari is een soort augustus en in februari (september) komt alles pas weer echt op gang.

Tijdens de bouwvak, die van 24 december tot 3 januari duurt, is het merendeel van de Australiërs op tournee. "De kust" is in het hele land de meest populaire bestemming. Het is dan ook op de wegen naar en langs de kust dat het aantal ongelukken in deze periode schrikbarend toeneemt. Het aantal verongelukten wordt bijgehouden middels de "national holiday road toll". Sinds gisteravond staat die op 8. Geteld vanaf kerstavond. In 2009 eindigde deze op 68. Dagelijks komen kranten en journaals met overzichten waarin ook aangegeven wordt hoe de "holiday road toll" er per staat uit ziet. Op dit moment ligt Victoria aan kop.

Om verandering te brengen in deze situatie worden de regels tijdelijk aangescherpt. "Double demerit points apply to all speeding and seatbelt offences from Friday 24 December 2010 to Monday 3 January 2011 inclusive." Sinds ik een Australisch rijbewijs heb, weet ik wat dit betekent. Twaalf strafpunten mag je in drie jaar opbouwen. Daarna wordt je rijbewijs geschorst. Normaal kost een snelheids-overtreding van 10-20 km/u je drie punten. Dat schiet dus lekker op als je heen en terug voor NYE in Sydney iets te hard op de pedalen trapt.

Dit alles wetende zal ik de maximale snelheid van 100 km/u de komende tijd netjes respecteren. Met als bijkomend voordeel dat het mij in dat tempo vast gaat lukken om die foto zelf te nemen! 

Doen jullie daar nog iets aan Kerst?

Terwijl er in Haagse achtertuinen 23 cm sneeuw gemeten wordt, trekken wij baantjes in het zwembad op het ritme van "Jingle Bells". De barbecue gaat bijna dagelijks aan, evenals de slippers.

De kerstartikelen liggen vanaf september in de winkels. Maar met temperaturen van 25C vinden we dit vooral lachwekkend. En dat is maar goed ook. Want kerstmis, dat is iets om met je dierbare familie te vieren. En aangezien we die hier niet hebben, gooien we het liever over een andere boeg.

Geënthousiasmeerd door de activiteiten op school denken Fransje en Reimer daar echter heel anders over. Geen kerstboom? Onbespreekbaar! Ieder tuincentrum van de stad hebben we gezien. Uiteindelijk rekenden we een miniatuur-exemplaar af voor de prijs waarvoor we in België twee Nordman sparren hadden kunnen optuigen. Zelfs de kassière leek geschokt: "Wow, so much money for such a small tree!" zei ze verbaasd. Dat deed me dan wel weer goed eigenlijk, dat men dit hier dus ook niet echt normaal vindt. Hoe dan ook, tot de komst van Saar (die dus niet eens onder deze boom past) is dit het meest gekoesterde onderdeel van ons huishouden.

Uren is Reimer bezig geweest met optuigen en dagelijks krijgt de boom een slok water in de hoop dat ie snel gaat groeien zodat we toch nog een grote boom hebben tegen de tijd dat het kerstmis is.

En ach … als je eenmaal begint … we hebben dat Wedgwood kerstservies natuurlijk niet voor niets meegesleept dus een kerstlunch met vrienden op de 25e is snel georganiseerd. Maar wel in korte broek want we willen het graag luchtig houden!

Hold on for dear life - she is here

Gisteravond landde ze op Hamilton Island. Vandaag geen krant waar ze niet in gezelschap van een koala op de voorpagina prijkt. Men kan zich schrap zetten bij het wildlife sanctuary: met zo'n naam in het gastenboek lijkt een gouden toekomst vol Amerikaanse bezoekers verzekerd.

Sinds John Travolta half september een Qantas A380 de studio binnen reed, is Australië in de ban van Oprah. En hoopt men dat Oprah in de ban zal raken van Australië. Aan haar publiek zal het niet liggen. Uitzinnig was de reactie van de 300 studiogasten die uitgenodigd werden Oprah te vergezellen bij de opnames waarmee ze haar laatste seizoen inluidt. Op de trappen van het Opera House. Inderdaad, het Oprah House.

Na weken van speculaties is het nog steeds niet bekend welke route Oprah en haar gasten gaan afleggen. Iedereen die op het programma staat heeft een geheimhoudingsverklaring moeten tekenen. Hoe ik dat weet? Nee .. tenzij M het ook voor mij geheim heeft gehouden natuurlijk. De meest invloedrijke vrouw ter wereld schijnt ze te zijn.

In ieder geval de best denkbare marketing tool. Alles wat zij in haar show omarmt wordt een instant succes. In de Verenigde Staten en in een groot gedeelte van de 145 landen waar haar shows uitgezonden worden.

No wonder dat er gevochten wordt voor een plaats in haar schijnwerpers. Want de toeristische sector kan wel een steuntje in de rug gebruiken hier. Klappen als 9/11 en SARS is de industrie nog niet te boven en hoewel de cijfers langzaam verbeteren, is het niet in verhouding tot de mondiale trend. De minister van toerisme heeft er een dagtaak aan. Eerst moest hij verdedigen waarom die drie miljoen (Australian) dollar goed besteed zijn. En nu is het zaak de verwachtingen te managen zodat er geen domper ontstaat zoals na de Olympische Spelen in 2000. Want instant succes geldt waarschijnlijk voor boeken en afvalmethodes, maar of een trip naar Australië ook zo snel geboekt wordt in een land waar men gemiddeld tien vakantiedagen per jaar heeft, valt natuurlijk te bezien. En dat weet de minister ook. De laatste dagen is zijn boodschap dan ook dat, zolang iedereen binnen een jaar maar weet dat er niets is zoals Australië, de belangrijkste marketing-doelstelling verwezenlijkt is.

Aan ons zal het niet liggen. "There is nothing like Australia" denk ik op het moment dat M mij vertelt dat ook hij aanstaande dinsdag op de trappen van het Oprah House zit. Met dank aan Australian Capital Tourism. Ik bied mij aan als fotografe.

Hoe is het eten daar?

ACT residents enjoy the longest life expectancy in Australia but most are overweight and only a minority eat enough fruit and vegetables.

Ook zonder The Canberra Times was het ons al opgevallen. De gemiddelde Australiër is aan de flinke kant. En het verbaast me niets. "Eet je bord leeg" is een uitspraak die je mij hier buitenshuis niet hoort doen. De porties zijn enorm. Maar dan ook echt ENORM.

Ik kan me herinneren dat we in de eerste week dat we hier waren in een Koreaans restaurant zaten. Als voorgerecht kozen de kinderen een paar gekleurde bordjes van de sushi-trein. Vervolgens bestelden we voor ons vieren een twee-persoons barbecue schotel om zelf op tafel te grillen. Ik geloof dat we er een derde van hebben kunnen verwerken. Naast ons een familie van drie. Met ieder een hoofdgerecht en diezelfde barbecue schotel. Schoon op!

Over het algemeen valt het in grotere steden nog wel mee. Maar in Outback Australia kijk je je ogen uit. Onvermijdelijk kom je op doorreis wel eens terecht in restaurants waar je liever niet gezien wilt worden. Geruststellend is dat je dat ook niet wordt want er is niemand die jij kent die daar eet natuurlijk. Tenzij ook zij … maar goed,

in dat geval lach je er samen om.

Onvergetelijk was onze ervaring in een etablissement dat de tand des tijds op ieder gebied glansrijk doorstaan had. Interieur, menu, bediening, minstens vijftig jaar ongewijzigd. Een tafel verder een gezin met zes kinderen. Je moet iets in de Outback. Toen F en R opmerkten dat het wel heel bijzonder was dat zij met het toetje begonnen, legden we hen uit dat deze mensen thuis gegeten hadden en voor het ijsje naar het restaurant kwamen. Wat schetst onze verbazing? Na het ijs worden de borden met friet en worstjes op tafel gezet. Iedereen een lekker glas Fanta erbij, tanken maar! Terwijl aan de tafel daarnaast een baby voorzien wordt van cola en chips zien we hoe de bewuste combinatie niet voor alle kinderen succesvol was. Wat een chaos.

Een kwart van de kinderen in Australië kampt met overgewicht. De situatie bij volwassenen is met 61% zo mogelijk nog ernstiger. Het lijkt alles of niets. Want de overige 39% is van het andere uiterste. Wanneer M een collega bij de koffie een croissantje aanbiedt reageert deze geschokt met "oh no thanks, my body is my temple". Serieus! Die houden we erin. Het was overigens een man. En nee … ook niet. Als dit slag naar de sportschool gaat, dan meestal dagelijks. En bij voorkeur in combinatie met de zogenaamde beul-sessies 's ochtends vanaf zes uur rondom het meer. Groepsgewijs trainen heet dat.

Onder leiding van een Afghanistan veteraan.

Hoe dan ook, gelukkig lijkt de overheid zich bewust van de ernst van de situatie. En waar we in België uitsluitend op woensdag 'vruchtjes-dag' hadden, is dat hier op school dagelijkse kost. Geweldig zijn ook initiatieven als Master Chef. Een televisie programma waarbij in een aantal maanden de beste amateur-kok van Australië gekozen wordt. Met een jury bestaande uit top chefs, kook-clinics afgewisseld met spannende opdrachten, wekelijkse afvallers die de studio betraand verlaten en natuurlijk alle bekende merchandise bij de Coles. Enorm populair, vergelijkbaar met de hoogtijdagen van Big Brother, en dus een prachtige kans om een mentaliteitsverandering op het gebied van gezonde voeding te bewerkstelligen.

De eerste junior-versie van dit programma inspireert F en R tot indrukwekkende creaties. Dus hoe is het eten hier? Lekker!

Santa Klaas

Luid gejuich als het witte busje van Australia Post vanochtend tijdens het ontbijt het erf oprijdt. De kinderen spurten naar de voordeur want een wit busje in de ochtend betekent een pakketje. Een slimme Sinterklaas is overal op voorbereid dus voordat ze ook maar een blik op het pakket kunnen werpen (en kunnen ontdekken dat er "Letters Melk" op de sticker staat) roep ik dat dit iets voor het hotel is dat hier thuis afgeleverd wordt. Terwijl F en R de postbode uitzwaaien laat M het pakket verdwijnen zonder dat het op kinder-ooghoogte geweest is. We kijken elkaar opgelucht aan. 1 december. De buit is op tijd binnen.

Sinterklaas in den vreemde. Het is fascinerend om te zien hoe het eigenlijk niet leeft bij de kinderen. Niet geënthousiasmeerd door commercie, televisieprogramma's en school-activiteiten rondom de Goedheiligman geven ze desgevraagd aan eigenlijk geen wensen te hebben. Een schoen zetten? Er wordt niet naar getaald. Is het omdat ze begrijpen dat Sinterklaas niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn? Want dat hij in Nederland is aangekomen weten we van nichtje M en dat het van Nederland naar Australië heel lang vliegen is hebben we ervaren.

In de wetenschap dat het de laatste keer in Nederland zou zijn heb ik het vorig jaar grondig aangepakt. Bij de aankomst in Maastricht stonden we eerste rang, tweemaal per week werd de schoen gezet en tijdens onze Sinterklaasavond in Utrecht lag er een hoeveelheid kado's voor de deur die zelfs voor het Wilhelminapark gênant was. Van het Sinterklaashuis in St. Truiden tot de Grote Sinterklaasshow in het Sportpaleis in Antwerpen, niets werd aan het toeval overgelaten. Mijn gedichten stelde ik beschikbaar aan de hele buurt en collega's: alleen de namen even aanpassen, ik was toch bezig. Het Sinterklaas-gevoel moest en zou er in zitten voor vertrek.

En nu? F komt thuis uit school met de mededeling dat ze er niets meer van snapt. Er is hier geen Sinterklaas maar een Santa Claus en die komt pas met Kerst. Maar hij is niet dezelfde als de kerstman want deze Santa bestaat echt en heeft een enorme zak met cadeaus. Betekent dat dat Sinterklaas hier pas met kerstmis komt? Tja.

Aanstaande zondag meldt Sinterklaas zich zowel op de Nederlandse als op de Belgische ambassade. Aangezien M de kinderen zijn desillusie van een uitsluitend Engels sprekende Sinterklaas wil besparen kiezen we dit jaar voor de Belgen. "Indien de weersomstandigheden het toelaten, zijn de kinderen welkom gebruik te maken van het zwembad op de residentie", stond er op de uitnodiging. Sinterklaas in bikini, waarom niet, nu we hier toch zijn…

En verder? Natuurlijk heb ik wel even overlegd met andere Nederlandse ouders. En collectief hebben we besloten dit jaar onze kans te grijpen. Er komt al genoeg kijken bij zo'n verhuizing. Sinterklaas handelen we binnen een weekend af. Zaterdagavond wordt de schoen gezet. Zondagochtend vinden de kinderen daarin chocoladeletters en pepernoten. Met dank aan "It's all Dutch to me". Na het festijn op de Belgische ambassade bekijken we "Sinterklaas en de Verdwenen Pakjesboot", dé bioscoophit van 2009. Op tafel warme chocolademelk en zelfgebakken speculaas. En vanaf maandag op naar die andere Santa.

De Sint heeft het nog nooit zo rustig gehad in deze tijd van het jaar!

Pseudo Comfort Zone

Voor de tweede keer in vier maanden laten we twee hartstochtelijk brullende kinderen achter in handen van een onbekende juf. Kennismaking op de nieuwe school.

Een Pseudo Comfort Zone, noem ik onze huidige situatie. Of eigenlijk de situatie waarin we zaten voordat ik me er bewust van werd. Want dan is het welbeschouwd niet meer 'pseudo' omdat je vanaf dat moment weet wat je eerst niet in de gaten had. Je denkt alles na een aantal maanden op de rit te hebben, maar opeens realiseer je je dat je met een beetje geluk misschien halverwege bent. En dat besef ontstaat in een flits. Als je je om stipt drie uur meldt om de kinderen af te halen na hun kennismakingsdag en je afvraagt waar de andere ouders zijn. En waarom de bel niet gaat.

Of de kinderen aanstaande maandag al willen beginnen in plaats van aan het begin van het nieuwe schooljaar (februari) zoals afgesproken. Pardon?! Maar het plan was toch dat ze het schooljaar in België zouden afronden om na aankomst in Australië twee semesters Engels te leren zodat ze bij aanvang van het nieuwe schooljaar in hun definitieve klassen zouden kunnen starten? Costa Rica, Frankrijk, Zweden, Ghana, België … meer dan tien jaar buitenland en in wezen net zo Nederlands als iemand die nooit verder dan Schin-op-Geul geweest is. Niks 'no worries': dit is anders dan gepland, ik ben in shock!

Uiteindelijk is Reimer vorige week begonnen. Niet omdat hij in zijn internationale klasje Engels met een Aziatisch accent begon te ontwikkelen. Maar vooral omdat kinderen hier aan het begin van het eerste leerjaar (groep 3) geacht worden de letters te kennen en eenvoudige woordjes te kunnen lezen en schrijven. En daar werd in het internationale klasje heel wat minder aandacht aan besteed. Dus om hem niet met een achterstand te laten starten proberen we dat voor februari weg te werken. De a, e, i, g, j, h, w … hoe klinken die in het Engels?! Fransje kan lezen en schrijven dus voor haar is de overstap minder urgent. En wat haar betreft allerminst gewenst.

Aan mij de logistieke uitdaging om de komende weken min of meer gelijktijdig op twee scholen te zijn die 20 minuten uit elkaar liggen.

Maandagochtend vroeg ik Reimer of hij er zin in had, zijn tweede week op St. Benedicts. Mwah, was de reactie. "Op Hughes wilde iedereen met me spelen, maar hier zeggen ze gewoon 'I don't want to play with you'." Mijn hart breekt terwijl ik hem er aan herinner dat dit bij Hughes aanvankelijk ook zo was en dat ze, zodra ze hem leerden kennen, ook met hem wilden spelen. Ik houd me voor dat dit vast heel goed voor zijn karakter is en probeer niet aan België te denken.

En dus pak ik vanaf volgende week mijn knutsel-activiteiten, ditmaal in het thema "kerst", weer op. In een klas met Australische kindjes en een juf met een Italiaanse achternaam. "Mi piace uva", wist Reimer dinsdag te melden. Zolang ze 'm die letters ook maar bij brengt vind ik alles prima. De kerstviering en de "Thank You Morning Tea" met collega-moeders staan in de agenda waar de speelafspraakjes dan in de vakantie bij kunnen. Nood breekt wetten.

Op het moment dat ik mijzelf enthousiast hoor bevestigen dat het geen probleem is om mij om half vier te melden voor een sollicitatiegesprek volgende week, realiseer ik me dat niet alleen Reimer in een nieuwe fase zit, maar dat ook ik de tweede ronde ben ingegaan. Want wie van de-moeders-die-ik-nog-niet-ken neemt hem dan eigenlijk mee uit school om tien over drie?

Pseudo Comfort Zone. Comfortabel maar eindig.

Op naar de echte comfort zone nu!

Waar blijft Saar?

Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar Saar (rechts op archiefbeeld, met beste vriendin Fransje) is in aantocht! Vanochtend om 06.15 Nederlandse tijd is ze op Schiphol afgeleverd. Om twaalf uur vliegt ze met Malaysia Airlines via Kuala Lumpur naar Sydney.

Bijna vier maanden verbleef Saar op het best denkbare logeeradres, waar ze met Grote Liefde Binkie de zomer van haar leven had. Romantische zeilvakanties in Friesland, urenlange strand- en boswandelingen, er leek geen eind aan te komen. En op het moment dat we ons af begonnen te vragen of ze de Kerst wel zou halen, kwam het hele proces in stroomversnelling, bleken de papieren in orde en was ze klaar voor vertrek.

De kinderen maken zich zorgen omdat ze niet in het Engels kan blaffen. Hoe kunnen ze haar dan verstaan in het hondenhotel? Ik maak me zorgen over alle andere zaken. Wat als er vertraging ontstaat en die verzegelde kooi moet toch open? Controleren ze de temperatuur wel in dat ruim? Wat doet zo'n vlucht eigenlijk met het karakter van een hond? Dadelijk blijkt ze veranderd in een getraumatiseerd monster! En hoe weten ze eigenlijk hoeveel ze moet eten en van welk merk? Op de foto's van het Eastern Creek Animal Quarantine Station ziet het er allemaal netjes uit. En ze klonken heel vriendelijk aan de telefoon. Ze krijgt haar eigen verzorger. Maarja. Saar weet niet dat het tijdelijk is.

Natuurlijk hebben we de adviezen om haar toch vooral in Nederland of België te laten in overweging genomen. Maar je kinderen stal je ook niet voor een paar jaar bij de buren. Daarbij vonden we het naar hen toe ook geen voorbeeld. Als we gaan, dan allemaal. En dus zijn schoonzusje K. en ik inmiddels zover dat we een professionele export/import organisatie voor huisdieren op de route Europa-Australië kunnen starten. En is Saar haar gewicht ondertussen in goud waard. Of we 'de vracht' voor dertig euro wilden verzekeren, stond er op de formulieren van "Animals To Fly". Tja, je moet er niet aan denken natuurlijk, maar inmiddels is Saar onverzekerbaar. Nee dus.

Woensdagavond komt ze aan in Sydney. Donderdag mag ik bellen naar het quarantaine station. En horen hoe het met haar is. Bezoek is toegestaan maar in overleg met de dierenarts hebben we besloten dat niet te doen omdat het haar te veel zou verwarren. Nog even geduld dus. Dertig dagen staat er minimaal voor. Dat betekent 24 december. Normaal doen we niet zo aan kerstcadeautjes, maar dit jaar pakken we het groots aan met Saar onder de Australische kerstboom!

Six Pack?!

Hao laat er geen twijfel over bestaan: hier is werk aan de winkel.

Na alle sportscholen van de stad te hebben getest, heb ik mijn keuze laten vallen op de zojuist geopende "Club Lime". Twee minuten fietsen vanaf ons huis, dat werkt drempel-verlagend. En niet minder belangrijk: brand new, dus geur-vrij en met Life Fitness machines die nog geen mankementen vertonen.

Mijn Nederlandse "standards" heb ik inmiddels opzij gezet. Je weet wat je had op het moment dat je het niet meer hebt. Dus hier geen sauna, geen MTV op de loopband en al helemaal geen lounge met lekkere cappucino's. Laat staan kinderopvang. Maar wel Hao.

Ik schat 2 meter hoog en bijna net zo breed. Het levende bewijs dat inspanning loont bij Club Lime. En een waarschuwing dat je het vooral niet moet overdrijven.

Voor de intake wordt de tijd genomen. Alleen al het invullen van de lijsten waarop ik Club Lime vrijwaar van dood door schuld voor het geval ik erin blijf op de cross-trainer kost ruim een kwartier. Maar alle begrip sinds mijn nieuw verworven kennis over de WA hier. Bloeddruk, lengte en gewicht worden in kaart gebracht. En dan komt de "flexibility"test. Ik waarschuw dat ik op dit gebied niet zo flexibel ben. Hao laat zich niet uit het veld slaan en houdt vol dat ik dit toch echt moet kunnen.

Dit doet me denken aan mijn eerste weken in Costa Rica. "Ik spreek geen woord Spaans", kondigde ik aan bij mijn intake op de "Escuela d'Amore". "Je weet altijd meer dan je denkt", was het antwoord. Toen ik op de vraag "Qual es tu nombre" in het Engels "26" antwoordde, wist men dat ik gelijk had en dat de situatie ernstiger was dan men had kunnen vermoeden. Maar goed, ook dat heb ik geleerd dus vol goede moed terug naar Hao.

Een aantal Chinese technieken worden op rug en schouders toegepast en wonder, ik strek een stuk verder. "Pain is your friend" schiet er door mijn hoofd. Kwestie van oefenen nu, laat Hao weten. Terwijl ik op wil staan om deze martelkamer te ontvluchten bedenkt Hao dat we nog even de abdo's moeten checken. Aj.

"You've got a Six Pack", roept hij enthousiast uit. Wie? Ik?! Wow!

Als hij erbij vermeldt dat hij zelden een vrouw gezien heeft die de buikspier-oefeningen die ik -schijnbaar moeiteloos- demonstreer überhaupt tot een goed einde weet te brengen, realiseer ik me dat ik er niet één, maar twee vrienden bij heb gekregen vandaag.

Naschrift:

De eerlijkheid gebiedt mij hierbij te vermelden dat Hao vervolgens aangaf dat een Six Pack weliswaar een goede start is, maar dat we pas ècht op onze lauweren mogen rusten op het moment dat we over een Eight Pack beschikken. En laten die resterende twee nu net zwaar verwaarloosd zijn vanwege de focus op de overige zes?!

WA

Wat? Reist het kroonprinselijk paar jullie achterna ofzo?

Nee, hier voorlopig geen Royals in de boeken zoals in 2002 in Ghana. Hoewel, op het gebied van watermanagement begint Canberra met al die overvloedige regenval natuurlijk wel interessant te worden.

Vooralsnog staat deze WA voor Wettelijke Aansprakelijkheid.

Het is één van die zaken die je schijnbaar zonder aanleiding te binnen schieten. Dat ik 'm opgezegd heb kan ik me nog wel herinneren,

maar hebben we dat hier eigenlijk wel geregeld?

Niet dus. Help! In een land dat een "suing" gehalte lijkt te hebben dat gevaarlijk dicht bij dat van de Verenigde Staten komt, lijkt het me toch wel zaak dit gedekt te hebben. Telefoontje aan de verzekeraar van auto en inboedel. Third-party liability? Jazeker, als er iemand over onze drempel struikelt en ons voor het gerecht sleept kan ons niets gebeuren. En ook als wij met de auto een ongeluk zouden veroorzaken is alles onder controle. Maar dat van die voetbal van dat zesjarige jongetje door de ruit van de buren? Die zijn toch zelf verzekerd?

Huh? Dit kan niet. Ik bel de Ombudsman (die ook hier "Ombudsman" heet). Drie maatschappijen en evenzoveel voetballen en gebroken ruiten verder besluit ik een aantal ervaringsdeskundigen in te schakelen. Want nu ik dit weet moet het vandaag nog geregeld worden. De kinderen zet ik zolang achter slot en grendel.

"Goh, nooit over nagedacht eigenlijk" (die woont hier al te lang). "Bestaat geloof ik niet, daarom zijn ze hier ook zo voorzichtig: als er bijvoorbeeld werk aan de weg is wordt bij wijze van spreken de hele wijk afgezet zodat er ook echt niets kan gebeuren". Ja dat herken ik wel. En mijn Aussie kennissen? "Third-party liablility? Included in your home & contents cover …". Ja die kende ik al van de maatschappijen waar ik mee gesproken heb, het verhaal van de drempel. Thanks!

Laatste redmiddel is vriendin L. die hier nu twee jaar woont. Ongetwijfeld heeft zij alles destijds tot op de bodem uitgezocht.

En inderdaad, L. schrijft:

Persoonlijke wettelijke aansprakelijkheid bestaat in Australië niet.

Je kunt je als individu dus niet WA verzekeren. In Australië wordt diegene die schade oploopt geacht de schade te claimen bij een verzekeringsmaatschappij; niet diegene die de schade heeft veroorzaakt. Uitzonderingen zijn auto- en reisverzekeringen, die inclusief WA zijn. In Nederland kun je wel een carnet verzekering afsluiten waar WA een onderdeel van is. Je komt alleen voor deze verzekering in aanmerking als je als Nederlander tijdelijk in het buitenland woont.

Disclaimer:

Alhoewel met de grootste zorg samengesteld kunnen aan dit (gratis) advies geen rechten worden ontleend en is de schrijver niet aansprakelijk te stellen voor enige geleden schade die hieruit voortvloeit aangezien zij zich hiertegen niet heeft kunnen verzekeren.

Kwestie van aanpassen?!

Mama Appelsap

"De juf zei vandaag iets in het Nederlands" meldt Fransje vanmiddag bij thuiskomst uit school. Op mijn fronsende reactie verklaart ze dat de juf iets op het bord had staan schrijven, over haar schouder de klas in keek en vroeg: "Gaat het?".

Hmm dit is een leuke. Een omgekeerde Mama Appelsap, het fenomeen waarbij je denkt iets in het Nederlands te horen terwijl er een andere taal gesproken wordt. Mama Appelsap dankt zijn naam overigens aan het nummer Wanna Be Startin' Somethin' van Michael Jackson waarin je de tekst Mama say mama sa mama appelsap kunt horen.

Ik heb 'm: "got it?" moet ze gezegd hebben. Gooi er wat tempo in en een Aussie accent overheen en je hoort inderdaad "Gaat het?". Geestig.

Zoals te verwachten wanneer je omringd wordt door een taal die je niet verstaat, zijn de Mama Appelsap ervaringen hier niet van de lucht. Wekenlang hield Reimer vol dat hij een klasgenootje had dat Medelijden heette. Het bleek Madeleine te zijn. Ook op de radio denken de kinderen regelmatig Nederlands te horen. Hé die meneer zei "wat zeg je?" klinkt er dan vanaf de achterbank.

Geweldig vond ik ook de uitleg van Reimer over de benaming van een koe in het Engels. "Dat noemen ze hier op school een kalf, om het een beetje gemakkelijker voor ons te maken." A cow.

En, hoewel misschien niet helemaal zuiver, vind ik de volgende ook het vermelden waard. Een Nederlands vriendje dat hier over de vloer is, geeft na een val van de schommel aan een iPad nodig te hebben. Een wat? Het blijkt om het op school intensief gebruikte “ice pack” te gaan.

De mooiste tot nu toe ontdekte Fransje toen ik haar uitlegde dat een toetje in het Engels een dessert is. Die zeurt. Wie zeurt?

Found a trolley?

De kans dat je deze vraag, onderaan het kasticket van de Coles, bevestigend beantwoordt is 99%. Rondslingerende winkelwagentjes, ze zijn onderdeel van het Australische straatbeeld.

Verwondering, ergernis, verzet, acceptatie. Ik kan me herinneren dat er een vast stramien bestaat voor de fases die je doorloopt op het moment dat je je voor langere tijd in een andere cultuur bevindt.

Daar kun je trouwens cursussen voor volgen, maar dat doen voornamelijk mensen die door de overheid uitgezonden worden.

De rest ervaart het in de praktijk.

Voor wat betreft de winkelwagentjes zit ik in het laatste stadium.

Ik heb het geaccepteerd. Ik kan me de eerste fase nog goed herinneren. Wat doen die wagentjes hier toch overal? Even kijken of er eigenlijk wel een muntje in moet. Nee dus. Behalve bij de karretjes van de ALDI. Die zie je dan ook nergens. Wat .. zou het ėcht zo zijn dat die ene dollar het verschil maakt?

Op een bepaald moment lagen ze hier praktisch in de voortuin.

Fase twee. Ergernis.

En toen kwam het verzet. Zodra ik er ėėn zag belde ik 1800 TROLLEY waarna de pick-up service van de Coles het wagentje binnen 24 uur naar de thuisbasis transporteerde. Het werd een sport. En de kinderen vonden het geweldig. Mam, daar ligt er weer ėėn, bellen!

Inmiddels ben ik zover dat ik ze niet meer zie. Sterker nog, binnenkort zie ik ze waarschijnlijk echt niet meer. Want ik las in de krant dat men van plan is het muntjes-systeem in 2011 voor alle supermarkten verplicht te stellen. Grote kans dus dat dit praktische aspect binnen de Australische cultuur binnenkort verdwijnt.

En dan heb ik het hierbij maar mooi vastgelegd!

The Race That Stops The Nation

"Have a great Melbourne Cup Day tomorrow!" stond er onderaan een email die ik gisteren ontving. Inderdaad, van "Pink Ribbon Day" schakelen we -bepaald niet geruisloos- over naar hèt evenement van Australië: de jaarlijkse race om de Melbourne Cup.

De warming-up voor het publiek begint op zaterdag met uitgebreide krantenbijlagen. Achtergrondartikelen over de vierentwintig deelnemende paarden en hun ruiters, statistieken waarin de prestaties van de afgelopen jaren onder de loep worden genomen en, niet onbelangrijk, met foto's onderbouwd advies voor wat betreft de dress-code tijdens deze Race der Races. Royal Ascot is er niets bij. Op zondag wordt de spanning verder opgebouwd met voorbeschouwingen en maandag moet je dan toch wel in staat zijn een keuze te maken voor wat betreft de winnaar. Want gokken is een must op deze tweede november.

En dus melden wij ons bij de krantenwinkel-op-de-hoek om onze dollars in te zetten op de paarden van onze keuze. Maar zo eenvoudig ligt het niet. In de als-manege-uitgedoste winkel legt men ons uit dat we daar weliswaar terecht kunnen voor ondersteunend materiaal, maar dat gokken uitsluitend mogelijk is bij de ACTTAB outlets die zich voornamelijk in sportcentra bevinden. Dat zijn geen sportcentra zoals we die in Nederland of België kennen, er wordt namelijk niet gesport, maar het zijn een soort kantines waar de administratieve afdeling van de sportclub is gevestigd. Bij de entree even registreren. Voor één dollar ben ik lid voor de rest van de week. De ACTTAB bevindt zich achter de lijn naast de bar. Kinderen worden achter die lijn niet toegelaten vanwege de kans op gokverslaving.
Die stal ik dus aan een tafel in de bar, omringd door bierdrinkende gokkers. Dat mag wel.

Temidden van zeker twintig beeldschermen die in een soort stemhokjes allerlei ingewikkelde lijsten onder mijn aandacht willen brengen vraag ik me af waar te beginnen. Het lijkt self-service want ik zie niemand in een ACTTAB t-shirt. Als ik in één van de hokjes probeer of ik de zaak digitaal kan afhandelen, ontdek ik tot mijn horreur dat ik niet alleen kan inzetten op de Melbourne Cup, maar dat ik eerst een keuze uit zevenentwintig verschillende sporten moet maken. Sterker nog, die hele Melbourne Cup zie ik niet eens staan onder "racing". Of zou dat "car-racing" zijn? Shit, ik bedenk ook eens wat leuks. Kinderen helemaal opgejut voor dit event. Sta ik hier.
De bierdrinkende gokkers die gebiologeerd naar de pre-races staan te kijken durf ik eigenlijk niet te storen."It's Simple!" juicht de tekst op de vier verschillende formulieren die in de stemhokjes liggen. Nou kom op, dan kan ik het ook. Cup Pack, Trifecta, Quinella? Ik kies voor Win & Place. Terug naar F en R die de vakjes van hun keuze inkleuren. Aha, daar bij de bar zie ik dat ze die formulieren door een machine halen. Blijkbaar weten die er meer van. Tevreden lopen we even later naar buiten met onze vier tickets. Profound Beauty, So you Think, Monaco Consul en Maluckyday. Dat klinkt alsof er een winnaar tussen zit.

Vandaag is het zover. Om drie uur sharp ligt het hele land plat.

Tijdig melden we ons bij de Parlour Winebar. Want de Melbourne Cup kijk je niet thuis op de bank. Cruises, lunches of "sparkling & tapas":
de lokale horeca laat deze kans niet onbenut en bestookt ons al dagen met alle mogelijkheden om deze Melbourne Cup Day tot een onvergetelijke ervaring te maken. Ongelofelijk, men heeft zich ècht aan de dress-code gehouden, ik dacht dat dat alleen voor het veld gold. We kijken onze ogen uit en prijzen ons gelukkig dat we niet in Melbourne onder de paraplu staan om één en ander live mee te maken. De spanning stijgt. Of we willen meedoen met de "Parlour-bet"? Nog zes mogelijkheden over. Prima, ieder één. Daar gaan ze! Ge-wel-dig. Twee minuten, meer is het niet. Maar wat een dynamiek.

De vier racers waar we gisteren op ingezet hadden voldeden niet aan onze hooggespannen verwachtingen. Maar in de "Parlour-bet" hadden we maar liefst tweemaal prijs. Want tot onze verrassing bleek het hier zowel om de winnaar als om de als laatste geëindigde te gaan.

En die hadden we beiden in bezit. Beginnersgeluk?!

Job Hunt (1)

Grappig dat sommige zaken in het Engels beter klinken dan wanneer je de Nederlandse variant gebruikt. Banenjacht. Bah. Je wordt al moe als je er aan denkt. Maar job hunt daarentegen, klinkt als avontuur, actie, resultaat. Helemaal als je het met twee hoofdletters schrijft: 
Job Hunt. Daar zeg je geen nee tegen.

Toen ik eenmaal zover was, kon ik dan ook niet wachten om mijn jagers-outfit uit de kast te trekken en ze allemaal neer te halen. 
Maar toen hadden de kinderen vakantie, moesten er plotseling rijbewijzen geregeld worden en stroomde de garage die voor opslag van overtollige-maar-desalniettemin-onmisbare huisraad bestemd was vol water. Voor de duidelijkheid, het stond er al in, die huisraad. 
De munitie bleef dus nog even ongebruikt op de plank liggen.

Twee weken geleden kwam daar verandering in. Je moet èrgens beginnen, dus op aanraden van iemand die hier ervaring mee had, meldde ik mij bij een gereputeerd recruiting-agency. Naar het schijnt dé manier om hier aan een baan te komen. Aangezien deze eerste club niet echt iets voor mij leek te kunnen betekenen, schreef ik me voor de zekerheid ook bij een tweede in. Wat bleek? De baan van mijn dromen zat bij hen in het assortiment. De volgende ochtend had ik een intake, 's middags schreef ik als onderdeel van het selectie-proces een communicatie-strategie en de daaropvolgende werkdag had ik een sollicitatiegesprek bij mijn beoogde werkgever. 
Goede dingen gaan snel.

"They think you are fan-tas-tic", was de enthousiaste reaktie van mijn recruiter/consultant. Zonde om mij alleen voor die ene functie in te zetten, men wilde graag organisatie-breed gebruik maken van mijn "exceptional combination of skills". Of ik bezwaar zou hebben tegen een contract van 12 maanden? Marketing consultant met opdracht-garantie, even better! Referenties werden gecheckt en ik maakte mij op voor een vliegende start.

En toen bleef het stil.

Ehhhm … heb ik iets gemist? Verkeerd verstaan? Is het de cultuur? Wat blijkt .. 'recruiting acency 1' heeft lucht gekregen van de baan die beoogde werkgever bij 'recruiting agency 2' uitgezet had en heeft mijn cv er even ongevraagd tussen gemoffeld. Tja. Als het nu bij die bewuste baan was gebleven, was het een uitgemaakte zaak geweest. Maar aangezien dit niet het geval is en er aan een alternatief gewerkt wordt, denkt 'agency 1' een punt te hebben. Ik denk het niet. 
En 'agency 2' natuurlijk ook niet. En beoogde werkgever? 
Dat weet ik niet.

Waar twee vechten om een been … inderdaad, vrees ik dat beoogde werkgever de zaak even laat rusten en mij op een later tijdstip rechtstreeks zal benaderen. Of niet. 

Wat een rotsituatie. Dit zou me in Nederland niet snel overkomen zijn. Misschien is er toch niet zoveel mis met een gewone banenjacht.

Think Pink

Het valt me op dat men hier niet van halve maatregelen houdt. 
We doen het niet (in veel gevallen), of we doen het goed, lijkt het motto. Vandaag is er geen ontkomen aan. Vandaag is alles roze. 
Vandaag is het Pink Ribbon Day.

De cijfers liegen er niet om. In Australië wordt één op de negen vrouwen voor haar 85ste getroffen door borstkanker (vergelijkbaar met Nederland overigens). Het gaat om 12.600 nieuwe gevallen per jaar, waarvan er ongeveer 2500 ongeneeslijk blijken. Vreemd genoeg liggen de (procentuele) cijfers in de ACT boven dit gemiddelde.

Make them think pink. Bewustwording en fondsenwerving, daar gaat het om. Mogelijkheden te over. Je kunt een ontbijt organiseren waar je je gasten dik voor laat betalen (Pink Ribbon Breakfast), roze t-shirts, pennen en teddyberen aanschaffen bij één van de vele stalletjes die over de hele stad verspreid staan of een donatie doen via de pink ribbon day website.

De bereidheid om mee te doen aan dit soort acties is hier enorm groot. Heeft dat te maken met een competitie-element dat ingebouwd wordt? Als top-fundraiser is een leven in de anonimiteit verleden tijd, men weet je te vinden als je bovenaan de lijstjes staat! Maar dat niet alleen, ook in het straatbeeld zie je deze betrokkenheid terug. Opvallend veel roze overhemden (bij mannen) en roze accessoires (bij vrouwen). Verfrissende details bij de anders zo strikt-zwarte business dress-code (met slippers in de handtas voor onderweg naar huis, dat dan wel weer).

Zelfs onze "First Bloke" Tim Mathieson (partner van PM Julia Gillard) laat zich niet onbetuigd en organiseert vandaag een Pink Ribbon Morning Tea in de tuin van The Lodge, het Australische Catshuis. 
Tja, in dat opzicht toch jammer dat ik dit soort activiteiten inmiddels afgezworen heb …

Hoe dan ook, in het afgelopen weekend hebben ook wij onze bijdrage geleverd middels deelname aan de jaarlijkse Dragon Abreast Boat Race. Een sportief evenement waarvan de opbrengsten ten goede komen aan Dragon Abreast Australia. 

Het van oorsprong Chinese dragon boat racing is enorm populair in Australië. Het lijkt op roeien maar is toch anders. Je zit met 22 man (10 roeiers, een stuurman en een drummer), twee-aan-twee in iets dat het midden houdt tussen een kano en een roeiboot. Je hebt dus maar één peddel. Duidelijk wat dit betekent voor de spierpijn the-day-after. 

Maar leuk was het wel. En de dress-code aan boord? 
Ook voor de heren, roze!

Grasmaaiers gezocht!

Even denk ik dat ik het niet goed gehoord heb. Maar bij de herhaling van het nieuws op 104.7 Canberra's Hit Music Station weet ik dat het geen grap is: Canberra heeft een grasmaai-probleem.

Het was me de laatste tijd al opgevallen dat het gras langs de kant van de weg en in speeltuinen tot indrukwekkende hoogte gegroeid was. Daar niet alleen trouwens, ook in onze tuin. Wat geestig is dit. Niet alleen leek het een onmogelijke opgave onze grasmaaier voor vertrek modder-vrij te krijgen, ook wisten we dat er hier vanwege de droogte weinig te maaien zou zijn, dus vonden we het niet de moeite waard ons hiervoor in te spannen. We lieten 'm voor de huurders van ons huis achter.

Wat blijkt nu: de klimaatverandering (lees: overvloedige regenval) zet door en heeft niet alleen tot gevolg dat de water-restricties per 
1 november van de baan zijn, maar ook dat de plantsoendienst de groei met haar huidige capaciteit niet meer aan kan. Letterlijk. En wij ook niet! Naarstig wordt nu gezocht naar grasmaaiers, maar met een lokale werkloosheid van nog geen 2% vrees ik dat het even kan duren voordat die zich melden.

Mocht het met mijn banenjacht anders lopen dan verwacht, dan kan ik in ieder geval nog als professionele grasmaaier (M/V) aan de slag.

Spreken de kinderen nog Nederlands?

"Lieve mama ik hoop dat je een gezelige avont gehat hept slaap leker en tot morgen xxx van Fransje"

In de periode voor vertrek naar Australië had ik in het kader van 
'nu-het-nog-kan' een vrij druk avondprogramma en bij thuiskomst vond ik dit soort briefjes regelmatig op mijn kussen.

Schattig, voor een meisje van zeven. Maar beslist één van de dingen waar ik me destijds zorgen om maakte. Met het Engels zal het daar ongetwijfeld goed komen, maar hoe houden we het Nederlands op peil? Sterker nog: op twaalfjarige leeftijd word je toch wel geacht het juiste gebruik van de d's en de t's onder de knie te hebben en die zijn de revue in het tweede leerjaar duidelijk nog niet gepasseerd. Hoe voorkomen we dat Fransje en Reimer bij terugkomst dezelfde handicap hebben als bij aankomst in Australië?

NTC scholen, waar kinderen drie uur per week Nederlandse taal- en cultuurles krijgen, bleken in Brisbane, Perth en Sydney te zitten, helaas niet in Canberra. Als alternatief kun je pakketten bestellen via de Wereldschool of Edufax, al dan niet met begeleiding van een juf op afstand. Of je neemt Juffrouw Blom mee, een virtuele juf op een cd-rom die je met behulp van oefeningen bij de les houdt. In financieel opzicht verreweg de meest interessante optie. Alles ook vanuit Australië te bestellen, dus eerst maar eens beginnen met het Engels. Tegen de tijd dat ze daar verder mee zijn en op een reguliere school instromen, zien we wel hoe we het Nederlands het beste kunnen oppakken.

Inmiddels zijn we drie maanden verder. Reimer hoor ik zojuist constateren dat het buiten vrij 'windig' is. Fransje vraagt of of ze een koekje 'kan hebben'. Ze zijn niet de enigen. Een Nederlands vriendinnetje hier geeft steevast te kennen dat ze 'o.k. is' op het moment dat ik haar vraag of ze nog iets wil drinken. Ongelofelijk hoe snel dat gaat. Niet dat het Engels voor Fransje en Reimer al een eerste taal is hoor, verre van dat, maar blijkbaar gaat er bijzonder veel in die koppies om en wordt het momenteel flink gehusseld daarboven.

En zoals het antwoord hier iedere keer uit de lucht lijkt te komen vallen op het moment dat de vraag zich aandient, ontving ik vorige week een mailtje van een voormalige NTC lerares uit Perth. Vanwege de omvangrijke instroom van Nederlandse kinderen in Canberra (er is een behoorlijke wisseling op de ambassade geweest afgelopen zomer) die toevallig samenviel met haar verhuizing naar deze kant van het land, is Nederlands onderwijs in Canberra nu een optie. Hoogstwaarschijnlijk wordt het geen NTC school maar les op de reguliere school, ze worden dan een uurtje uit de klas gehaald en krijgen prive-les (met huiswerk!). Ideaal.

Ondertussen houd ik pen en papier bij de hand om de uitspraken die me hier dagelijks om de oren vliegen vast te leggen, want geestig is het wel. En aangezien ik de kinderen zelf natuurlijk niet zoveel Engels hoor praten, is de analyse van hun verhaspelingen voor mij een interessante methode om een inschatting te kunnen maken van de vorderingen op dat gebied.

Lane One Form

Australië ervaar ik tot nu toe als een land waar men van formulieren houdt. En bij voorkeur van véél formulieren. Willen we een huis huren? Even tekenen om zowel makelaar als huiseigenaar voor nu en altijd van alles te vrijwaren, in drievoud graag. Kinderen inschrijven op school? Even tekenen om aan te geven dat hun foto's op de website gebruikt mogen worden, dat ze bij ziekte een aspirientje toegediend mogen krijgen en dat we de school niet aansprakelijk stellen voor wat dan ook. Alles op aparte formulieren, ik geloof dat het er acht per kind waren. Hond Saar laten overkomen? We zitten inmiddels bij stap zes van de negentien, iedere stap onderbouwd met formulieren. Er lijkt geen einde aan te komen. "Oh maar ze vliegt niet vanuit België maar stapt op Schiphol in? Dan graag ook het 'Certificate of Equivalence Application Form' invullen, we mailen het u wel even!"

Ik was dan ook niet verbaasd om op de weg regelmatig op bovenstaande tekst te stuiten. Wat voor een formulier dit 'lane one form' was, daar verdiepte ik me niet in, want ik had het al druk genoeg met links rijden. Toen ik daaraan gewend was keek ik nog eens om me heen en 'viel me plotseling d'n frank': we moeten met z'n allen op één baan! Om de verwarring compleet te maken gaat deze tekst bij driebaanswegen vaak gepaard met een bord waarop staat "form two lanes".

Het gaat me op dit moment nog te ver om hier conclusies aan te verbinden, maar ik vind het wel bijzonder opmerkelijk dat men er blijkbaar van uit gaat dat je van onder naar boven leest en daarmee dus eigenlijk van dichtbij naar veraf kijkt wanneer je achter het stuur zit. Verklaart dit waarom er hier in geval van twee banen bij een verkeerslicht altijd een enorme rij staat op de ene baan, terwijl je bij de andere baan tot aan het verkeerslicht kunt doorrijden? Terwijl beide banen in dezelfde richting leiden?

Er zijn meer opmerkelijke zaken in het Australische verkeer. Rotondes. Daar houdt men bijna net zoveel van als van formulieren. Op zich super praktisch want minder verkeerslichten. Hoewel die in mijn geval natuurlijk gunstig uitpakken omdat ik die andere baan wèl benut, maar dat terzijde. Toen ik net mijn rijbewijs had volgde ik in Nederland keurig de instructies met betrekking tot het richting aangeven op een rotonde. Best intensief vond ik, want bij een gemiddeld rotonde-bezoek wijzig je al snel drie keer je richting: erop, links aanhouden, eraf. Ik vond het dan ook een verademing om in België te merken dat er helemaal niets aangegeven werd. Behalve door Nederlanders dan. Om het nog een beetje netjes te houden volstond ik daar met het aangeven van richting als ik de rotonde verliet. Je had je aandacht immers hard genoeg nodig om in te schatten wie wat zou gaan doen. Hier in Australië viel het me op dat er ook nauwelijks richting aangegeven werd, dus ik ging op Belgische voet verder: richting aangeven bij het verlaten van de rotonde. Levensgevaarlijk! Luid getoeter en een daaropvolgende analyse van het richting-aangeven-op-rotondes leerde mij dat men er hier van uit gaat dat je rechtdoor gaat als je geen richting aangeeft. En in alle andere gevallen geef je dus wèl richting aan. Aha.

Autorijscholen zijn hier een zeldzaamheid omdat ouders hun kinderen over het algemeen zelf leren rijden. Vanaf de leeftijd van 15 jaar en 9 maanden mag je instappen. Ik zal het Reimer niet vertellen want die wil niet meer terug! Tijdens de lessen wordt eenvoudigweg een L achterop geplakt en na 120 uur begeleid rijden kun je opgaan voor je voorlopige rijbewijs, mits je ondertussen 17 bent. Kun je je voorstellen dat je vier kinderen hebt? Enfin, na het eerste voorlopige rijbewijs (de rode P) volgt in de meeste staten nog een tweede voorlopig rijbewijs (de groene P) waarna je opgaat voor je 'echte' rijbewijs. Maar als ik de hoeveelheid "P's" op de weg in ogenschouw neem, krijg ik de indruk dat het gros die laatste stap op de lange baan schuift en dus jarenlang de weg onveilig maakt met een P op de bumper.

Al schrijvende realiseer ik me ineens dat ook ik hier nog steeds met een voorlopig rijbewijs rijd. Mijn Nederlandse rijbewijs is na aankomst drie maanden geldig. Dat betekent nog twee dagen! Op naar de Road Transport Authority. En ik vrees dat het ook wat dit betreft niet bij 'one form' zal blijven.

Home away from home

Een grijze pick-up truck komt recht op me afrijden. Ik manoeuvreer mijn fiets snel richting berm en realiseer me dat ik aan de rechterkant van de weg fiets. En ik had niet eens die verplichte helm op.

Ik was even op de fiets gesprongen om F&B te regelen voor de verhuizers. Voor de deur staat een inmiddels lege 20 voet container. Hmm ik kan me toch echt herinneren dat we met een 40-voeter vertrokken. Aan mij de taak om de 173 geregistreerde items af te strepen en zodoende te controleren of we compleet zijn. En dat zijn we! Meer dan twintig dozen zijn door de douane geopend, maar alles zit er in. Onbeschadigd. Zelfs AEG heeft ons, ondanks het ontbreken van de sterk-aangeraden-maar-onvindbare bevestigings-beugel, niet in de steek gelaten. En met goed aanstouwen was het blijkbaar mogelijk de zaak te halveren. De tuintafel en Reimer's fiets waren achterop gebonden. Da's pas no worries! Binnen is het klein-België. Met de nadruk op klein.

In de tijd dat we hier nu zijn is het me nog nooit overkomen dat ik aan de verkeerde kant van de weg zat. Sinds de verhuizing afgelopen dinsdag moet ik opeens heel diep nadenken op het moment dat ik een kruising of rotonde nader. Het is ook zo anders. We leken hier met vakantie. En ineens is het vakantiehuis een thuis. Blijkbaar gebeurt er dan ook iets in je hoofd waardoor je je vertrouwde reflexen weer activeert. Bizar!

Enfin, alles heeft z'n plaats inmiddels gevonden. En dat wat niet in huis past staat in de garage, want daar hebben we er drie van. De kinderen hebben geaccepteerd dat de studeer/speelkamer uiteindelijk toch studeerkamer geworden is en dat de speelkamer verplaatst is naar een garage. Daar is het nu één groot feest want opruimen doen we later. Ze zijn helemaal in hun element en skaten of fietsen urenlang blokjes op de stoep rondom het huis. Heel grappig, vanuit de studeerkamer zie ik dan om de 5 minuten twee helmen boven de struiken voorbij komen. Zo worden de contacten met de buurt geïntensiveerd en kan het zijn dat ik die koppies, zij het zonder helm, na verloop van tijd ook boven de schutting zie uitkomen als ze bij de buurmeisjes op de trampoline springen.

Al met al heb ik het gevoel dat we verder kunnen. 'Uit de parkeerstand', zoals een ervaringsdeskundige het deze week omschreef. Mijn eerste project? Maandenlang moest ik er niet aan denken, maar met het terugkeren van de reflexen is ook deze behoefte terug: ik ga op zoek naar een baan. 

Wat doen we met de kinderen?

Vandaag begint de schoolvakantie van Fransje en Reimer. Voorjaarsvakantie. Twee weken. Dik verdiend, want aan de zomervakantie die op 1 juli begon en normaal tot 1 september duurt, kwam dit jaar op 19 juli al een einde.

Op Hughes Primary kreeg ik vorige week een maar liefst 111 pagina's tellend boekje in handen gedrukt. Holiday Happenings: The School Holiday Activities Directory. Spring 2010. Er valt wat te kiezen.

Naast de ons uit België bekende zeil- dans- en tenniskampen, 
al dan niet in combinatie met een tweede (in ons geval derde) taal, zag ik een hoeveelheid activiteiten waar je moeiteloos een heel schooljaar mee kunt vullen.

Sand Art and Fairy Workshops. 3D Animation & Game Development … for Kids. Beading & Mosaic workshops. Pottery Courses. 
Art Writing Poetry Drama Holiday Program (vanaf zes jaar!). 
Digital photography school holiday workshop ("Let the kids go high-end digital with digital SLR Camera and Adobe© Creative Suite imaging software.") Warehouse Circus Camp. Kids Cupcake Classes. En, "for any boy aged 5 and up who loves singing (with unbroken voice): The Canberra Boys Choir. SING! SING! SING!"

Heel creatief-commercieel vond ik de "Hatching Chicks". Tien dagen krijg je een nest kippeneieren te leen die in die periode uitkomen (hmm, het staat er niet bij maar ik neem aan dat er dan ook een kip bij zit). Aan het einde van de vakantie kun je de kuikens weer op laten halen. Of houden. Jaja, dat is zoiets als "u moet het echt even aan zien" in een kledingwinkel: geen kind die die kuikens nog laat gaan na ze tien dagen vertroeteld te hebben.

En, je kunt er als real Aussie maar bijtijds mee beginnen: 
The ultimate primary age Camping Experience! "Sleep in an old shearer's shed, fill your day with activities in caving, scrambling, construction building & find out the truth - Is Jesus a myth or a legend?"

Ik geef de kinderen een beknopte samenvatting en vraag hen wat ze leuk zouden vinden. Guess what? Eigenlijk gaan ze het liefst naar de speeltuin. Op de fiets. Als dat mag.

Dat mag. En dat kan, want eind vorige week kregen we bericht dat al onze spullen ongeschonden door de douane zijn. Morgen wordt de container voorgereden. Moet er alleen nog een fietshelm aangeschaft worden, want die is hier verplicht, zelfs voor Nederlandse moeders. De waarheid over Jezus bewaren we voor de kerstvakantie.

Just a Cut?!

Na tien weken is er geen ontkennen meer aan: er moet hier snel een kapper gevonden worden. Voor iemand die de gewoonte heeft loyaal 'mee te verhuizen' met de vertrouwde kapper (net als met de huisarts, tandarts en schoonheidsspecialiste overigens) is dit een hele onderneming. Maar hoe langer ik wacht, hoe minder ze van het gewenste model terug kunnen zien, dus let's start.

De nabijgelegen "PC" biedt op dit gebied weinig dat mijn vertrouwen wekt. Maar bij Kingston Shops zie ik er wel vier waar ik naar binnen zou durven. Hmmm .. wat is wijsheid. Het liefst loop ik natuurlijk meteen de meest trendy en dus ook duurste tent binnen. Maar ik ken dat, als het zo goed blijkt te zijn als de uitstraling doet vermoeden, wil ik de komende drie jaar niets anders. En we zijn geen DINKY's meer. Zelfs geen DI's momenteel. Dus toch even verder kijken.

Graham's of Kingston Hairdressing. Men and ladies. Tja, dat vind ik dus eigenlijk al de verkeerde volgorde. Maar het ziet er in ieder geval degelijk uit met die zwartleren banken. Vijfenveertig dollar. Zou ik? Kom op, in Ghana stapte ik ook bij de eerste de beste binnen.

Maar als ik achteraf die foto's zie, weet ik ook weer precies waarom ik dat nu dus niet moet doen. Weet je wat, de kinderen moeten ook. Laat ik die eerst gaan.

Alicia is een schat en Reimer vindt het één groot feest want ze draait de stoel zo dat hij tijdens het knippen televisie kan kijken. En Fransje vindt het er ook gezellig. Bij vertrek steek ik haar kaartje in mijn tas met het idee om binnenkort een afspraak te maken. Totdat ik de kinderen thuis nog eens van dichtbij bekijk. Volgens mij is het scheef! En ik had toch gezegd 'oren bedekt laten'?

Goed, ik heb het geprobeerd. Form Haircutters here I come! Kérastase gebruiken ze. Ik ook! Mooi, die hoef ik dus niet meer in grootverpakking in te slaan, de volgende keer dat ik in België ben. Ruikt vertrouwd. Deze week geen plaats? Geweldig! Een beter bewijs van professionaliteit kan ik niet verzinnen. Volgende week is ook goed. "Chad?" Ehhm ja, o.k. "He charges 76 dollars". Ja daar was ik al bang voor. Prima! Wacht … hebben ze hier allemaal hun eigen tarief? Maar waar begint dat dan? "At 76 dollars". Oh help, dan is hij de jongste bediende. Tot waar gaat het dan maximaal? "90 dollars". Nou ja zoveel scheelt dat dan ook niet meer. Maar Chad heeft zijn hand al vriendelijk naar me opgestoken, het blijkt de jongen te zijn die naast het meisje van de afspraken staat. Tja, ook voor mij zijn er grenzen. Donderdag om 10.00 heb ik mijn eerste date met Chad.

Dinsdagmiddag ontvang ik een SMS. "This is Form Haircutters. Je hebt een afspraak voor a.s. donderdag met Chad om 10.00 AM. Wil je de afspraak bevestigen? Beantwoord deze SMS met 'yes' of 'no'. Bij annulering na bevestiging worden annulerings-kosten in rekening gebracht." Ik kan er nog ongestraft van af! Maar ik was al helemaal aan het idee van Chad gewend, dus ik antwoord "yes".

Vandaag was het zover. Chad deed zijn uiterste best. En het is niet scheef. Maar terwijl ik daar zit betwijfel ik al snel of wij de beste match vormen. Dus terwijl hij knipt, benut ik alle spiegels om te zien welke mogelijkheden er nog meer zijn. En ja hoor, daar staat ze.

Die kan knippen! Geweldig, de volgende keer wil ik het precies zoals het meisje achter me. Bij het afrekenen informeer ik nog even zachtjes wie die blonde kapster is. Melinda. "She is amazing" vertrouwt het meisje van de afspraken me toe. Ja dat had ik al gezien. En dus ook qua tarief "Top of the Bill". Daarvan kan ik precies twee keer naar Graham's. Maar ach, bij Melinda houdt het vast ook twee keer zo lang!

Raadsel van de Week

Zonder de belofte te doen dat het Raadsel van de Week een terugkerend item gaat worden in de wakkerste krant van Australië,

wil ik dit toch even voorleggen. Waar gaan wij naar toe?

A. De WC

B. Het toneelstuk

C. De speeltuin

Onder de juiste inzendingen worden verloot:

1. Een wasbeurt bij Kingston Coin-Op Laundry

(inclusief krimp-garantie!)

2. Betty Crocker Vanilla Cupcakes

(twaalf stuks, geleverd op verjaardag naar keuze)

3. Eén uur knutselles bij Mrs Schnell op Hughes Primary

(onder begeleiding van Betty Crocker)

Wat zegt u? Het is tijd voor een baan? Inderdaad … op termijn.

Het is vooral de hoogste tijd voor onze spullen!! Na twee maanden Kamperen in Eigen Huis is de romantiek er wel een beetje van af.

De container staat inmiddels op de kade in Sydney en deze week vindt de 'quarantaine-check' plaats. Als er bij het openen geen vliegjes uit komen, verwachten we in de loop van volgende week weer op een bank te kunnen zitten. Mocht er ondanks alle inspanningen van M echter toch wat modder op de tuinstoelen zijn achtergebleven,

dan wordt alles geopend en gecontroleerd en moeten we dus nog wat langer geduld hebben. En in geval van houtworm? Dan wordt het gewoon vernietigd. Gebeurt allemaal bij de douane, daar hebben we zelf geen omkijken naar. Laat staan recht op gebruik als haardhout. Maar hé, daar gaan we niet van uit! In afwachting van de goede afloop visualiseren wij nu dagelijks een huishouden met een ijskast groter-dan-formaat-minibar, een magnetron en, inderdaad, die wasmachine!

Inzendingen ter attentie van de redactie.

Let op: inzending sluit op 25 september a.s.

Aan deze wedstrijd of de uitslag ervan kunnen geen rechten worden ontleend.

De redactie behoudt zich te allen tijde het recht voor de actie tussentijds te wijzigen en/of voortijdig te beëindigen om redenen waarover zij soeverein beslist, zonder dat de deelnemers enige aanspraak ten opzichte van de redactie kunnen doen gelden. Over de uitslag van de wedstrijd wordt niet gecorrespondeerd.