Aanleiding was een alleraardigste uitnodiging voor een 'early morning tea' eerder deze week. En dat was weer het vervolg op een 'fundraising coffee' twee weken daarvoor. Nu was dat nog voor een goede zaak: bij een vierjarig klasgenootje van de dochter van de buurvrouw is onlangs leukemie geconstateerd en op deze manier werd bijgedragen aan een fonds waarmee de behandeling gefinancierd kon worden, fair enough! Maar daar had ik het bij moeten laten.
Als tijdelijk-niet-werkende-moeder zit je blijkbaar binnen no-time in het circuit waar dit soort activiteiten regelmatig de revue passeert. Onvoorbereid! Maar ik ben nu gewaarschuwd, want hoewel ik momenteel enorm geniet van eindelijk-tijd en vooral van eindelijk-tijd-om-mij-te-oriënteren-op-hoe-verder, voelde ik me na deze koffie-ochtend ongeveer zoals na de geboorte van Fransje in Ghana.
Waar de onderwerpen van de conversatie destijds voornamelijk rondom het prille wonder draaiden...
En dat ligt natuurlijk niet aan deze vriendelijke expat-ladies, maar aan mij! Ik wil niet horen dat iemand iedere dinsdag haar huis poetst, de hele woensdag besteedt aan het bijhouden van de tuin, donderdag druk is met de boodschappen en daarom dus geen tijd heeft voor de sportschool. Ik krijg buikpijn als ik iemand hoor vertellen dat ze het creatieve licht gezien heeft sinds ze acht jaar geleden stopte met werken en me haar kunstige knutsels vervolgens te koop aanbiedt voor het goede doel. En een paar uitzonderingen daargelaten houd ik nu eenmaal niet zo van kinderen totdat ze de schoolgerechtigde leeftijd bereikt hebben. Dus vind ik het helemaal niks om op zo'n vrije ochtend te moeten meespelen met 'theetje drinken'. Enzo.
Op het moment dat we belandden bij het uitwisselen van cheese-cake recepten heb ik gemeld dat ik nog wat zaken te regelen had en er dus echt vandoor moest.
Pffff. Ik liep naar huis en het was onmiskenbaar: ik voelde de beklemming zoals ik die in de Afrikaanse hitte ervaren had, mijn hoofd bonkte en ik kon me er bijna niet meer toe zetten in de auto te stappen om de kinderen uit school te halen, uitgeput. Toen ik 's avonds de-in-al-die-jaren-ongewijzigde tune van het BBC journaal hoorde wist ik het. Herinneringsdepressie!
Moet ik in versnelde pas op zoek naar een baan om hier in de toekomst van gevrijwaard te blijven? Maar eerst: hoe druk ik dit gevoel zo snel mogelijk de kop in?
Gisteren heb ik meteen alle lessen gevolgd die er op de sportschool voorhanden waren. Nu zat dat sowieso in de planning want ik zat in mijn 'try-out' week en die dreigde te verlopen zonder dat ik me gemeld had. Een telefoontje aan 'slachtofferhulp Den Haag' gisteravond deed de rest, de crisis is bezworen.
En de volgende keer? Baan of geen baan: no more early morning tea for me!
En dat ligt natuurlijk niet aan deze vriendelijke expat-ladies, maar aan mij! Ik wil niet horen dat iemand iedere dinsdag haar huis poetst, de hele woensdag besteedt aan het bijhouden van de tuin, donderdag druk is met de boodschappen en daarom dus geen tijd heeft voor de sportschool. Ik krijg buikpijn als ik iemand hoor vertellen dat ze het creatieve licht gezien heeft sinds ze acht jaar geleden stopte met werken en me haar kunstige knutsels vervolgens te koop aanbiedt voor het goede doel. En een paar uitzonderingen daargelaten houd ik nu eenmaal niet zo van kinderen totdat ze de schoolgerechtigde leeftijd bereikt hebben. Dus vind ik het helemaal niks om op zo'n vrije ochtend te moeten meespelen met 'theetje drinken'. Enzo.
Op het moment dat we belandden bij het uitwisselen van cheese-cake recepten heb ik gemeld dat ik nog wat zaken te regelen had en er dus echt vandoor moest.
Pffff. Ik liep naar huis en het was onmiskenbaar: ik voelde de beklemming zoals ik die in de Afrikaanse hitte ervaren had, mijn hoofd bonkte en ik kon me er bijna niet meer toe zetten in de auto te stappen om de kinderen uit school te halen, uitgeput. Toen ik 's avonds de-in-al-die-jaren-ongewijzigde tune van het BBC journaal hoorde wist ik het. Herinneringsdepressie!
Moet ik in versnelde pas op zoek naar een baan om hier in de toekomst van gevrijwaard te blijven? Maar eerst: hoe druk ik dit gevoel zo snel mogelijk de kop in?
Gisteren heb ik meteen alle lessen gevolgd die er op de sportschool voorhanden waren. Nu zat dat sowieso in de planning want ik zat in mijn 'try-out' week en die dreigde te verlopen zonder dat ik me gemeld had. Een telefoontje aan 'slachtofferhulp Den Haag' gisteravond deed de rest, de crisis is bezworen.
En de volgende keer? Baan of geen baan: no more early morning tea for me!
