Dwayne's father is dead

In mijn rol als integratie coach hapte ik meteen toe toen Mrs Schnell, de juffrouw van Reimer, mij vroeg of ik haar op donderdagmiddag zou willen assisteren tijdens de wekelijkse knutselles. Reimer vindt het fantastisch en staat zonder uitzondering bij het raam naar me uit te kijken tegen de tijd dat hij vermoedt dat het twee uur is. En de juf heeft gelukkig nog niet in de gaten dat ik helemaal niet handig ben in dit soort zaken. Want hoewel ik dit aanvankelijk vooral deed om Reimer op weg te helpen in zijn nieuwe omgeving, ben ik inmiddels aardig gehecht geraakt aan dit knutseluurtje. Al knippend en plakkend hoor je namelijk nog eens wat.

De klas van Reimer bestaat uit ongeveer twaalf kindjes. Ongeveer, want er wijzigt nog weleens wat daar. En dat brengt mij meteen daar waar ik naartoe wil: de compositie van de klas. China, Sudan, Zuid-Korea, Afghanistan, Pakistan, Bangladesh, Tibet, India … het is nog maar een greep uit de verscheidenheid aan landen die in de klas vertegenwoordigd zijn. De meerderheid van de kindjes reist met de schoolbus. Dit leek F en R ook wel een gezellige wijze van transport, maar wat blijkt: het is een service die speciaal voor vluchtelingen is georganiseerd. Een kleiner gedeelte van de klas wordt gebracht en gehaald door de chauffeur van de ambassade waar één van de ouders werkzaam is. En dan heb je nog de echte uitzonderingen zoals F en R, voor wie er een vader of moeder aan de schoolpoort staat.

Van de circa 13.000 vluchtelingen die Australië jaarlijks opneemt,
zit dus een fractie bij de kinderen op school. En terwijl je met die kindjes zit te verven, krijgt zo'n getal opeens een gezicht. Niemand kijkt er vreemd van op als KyawKyaw uit Birma argeloos opmerkt dat Dwayne uit de Filippijnen zondag geen Vaderdag kan vieren omdat zijn vader overleden is, evenals zijn moeder. Na de algehele conclusie dat Dwayne dus geen familie heeft, protesteert de zesjarige. Hij heeft wèl familie: een broer. En die woont in Manilla.

De verhalen achter deze kinderen ken ik natuurlijk niet in detail.
Maar het is ontroerend om te zien hoe alles in het werk gesteld wordt om hen zich thuis te laten voelen in de klas. Zodat ze ondanks hun traumatische ervaringen en hun huidige thuissituatie zoveel mogelijk van de lesstof op kunnen pikken. Ik ben onder de indruk als ik me realiseer hoeveel inspanningen een juf moet doen om te communiceren met de -vaak niet Engels sprekende- ouders van deze kinderen. Het meegeven van een zwarte broek voor een optreden tijdens het jaarlijkse schoolconcert moet visueel uitgelegd worden want anders komt die broek er nooit. Het is fascinerend.

En Reimer? Die wil tegenwoordig ook rijst in zijn broodtrommel en vraagt me of Tibet vlakbij België ligt, zodat Dalai en Lowie samen bij hem kunnen komen spelen als we weer terug zijn.

Natuurlijk vraag ik me wel eens af of dit hele avontuur inderdaad zo goed is voor de kinderen als dat wij ons voorstelden. Maar op het moment dat ik hen uitleg waarom zij niet met de schoolbus mee kunnen, realiseer ik me dat wij hen een ervaring meegeven die hun blik op de wereld voor altijd zal veranderen.