Het regent. Niet dat miezerige waarvan sommigen zeggen dat het o zo goed is voor je huid. Nee echte regen. Dikke druppels die je normaal na een regenbui alleen onder bomen en aan de rand van afdaken tegenkomt. Die komen hier sinds zondag non-stop uit de lucht. Dat is vandaag precies zeven dagen.
Of ik er niet chagrijnig van word, vraagt zusje F uit Nederland. Wat grappig eigenlijk. Nee, ik word er totaal niet chagrijnig van. Niemand hier eigenlijk. Concerten, cricket wedstrijden en schoolexcursies worden afgelast, reistijden vanwege regenfiles aangepast en als ik collega's om tien uur 's ochtends verwaterd binnen zie komen lachen ze dat het in ieder geval een stuk beter is dan de tien jaar droogte die men hier achter de rug heeft.
Wij kunnen ons dat nauwelijks voorstellen. Ik had me eigenlijk wel op een paar jaar absolute droogte verheugd. Maar met ons kwam in juli 2010 La Nina, het regenachtige zusje van El Nino die hier jaren geheerst had. Niets aan te doen. En terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me opeens dat het in Costa Rica precies hetzelfde was, nu zo'n twaalf jaar geleden. Je kunt je regenachtige lot blijkbaar niet ontlopen!
Hoe dan ook, regen buiten Nederland is een andere gewaarwording. Minstens net zo nat, maar minder vervelend. En dat komt omdat het vaak ook een beetje spannend is, want de huizen hier zijn niet op regen, maar op zon gebouwd. De vraag die men elkaar in dit soort perioden stelt is dan ook "How is your house? Any flooding?".
Wij zitten hier vooralsnog droog, kijken vol spanning of het zwembad overstroomt en zien alleen de garage vollopen, maar die fietsen spoelen we wel weer af.
Anderen zijn minder fortuinlijk. De kranten staan er weer vol mee, mensen die hun huizen moeten verlaten en geen idee hebben wat ze straks terug vinden. En niet aan de andere kant van het land, maar op tientallen kilometers afstand. Spectaculaire foto's van dammen in aanbouw (uit de tijd van de droogte) die nu over stromen. Dagelijks volgen we de Cotter Dam via de webcam. Je weet niet wat je ziet.
Na school nemen we een speciale omweg via de Scrivener Dam om te zien hoeveel sluizen er open staan om het water vanuit het meer terug te laten lopen in de rivier. Het is indrukwekkend.
Opmerkelijk is de waarschuwing voor het gevaar van bosbranden, wanneer deze regenperiode over is. Want vanaf maandag is het 26 graden met zon. En de hoeveelheid savanne gras die dan omhoog schiet is de reden dat er onlangs zelfs gesproken werd over het introduceren van olifanten in de Australische Bush. Kangoeroes en koala's houden blijkbaar niet van gras.
Gisteren sprak ik iemand die haar huis verloren was tijdens de bosbranden die in 2003 in Canberra woedden. Het vuur kwam tot op een kilometer of twee van waar wij nu wonen en mensen in de buurt hebben het er nog steeds over. Hoe het om twaalf uur 's middags opeens donker werd. Wat je in je auto stopt op het moment dat je denkt je huis niet meer terug te zien. Ik krijg kippenvel als ik er aan denk.
En dus snap ik waarom iedereen gelaten de hakken voor slippers verwisseld op het moment dat er dan toch naar de andere kant van de campus gewandeld moet worden. Tot grote hilariteit van de kinderen doe ik vrolijk mee.
