Wat doen we met de kinderen?

Vandaag begint de schoolvakantie van Fransje en Reimer. Voorjaarsvakantie. Twee weken. Dik verdiend, want aan de zomervakantie die op 1 juli begon en normaal tot 1 september duurt, kwam dit jaar op 19 juli al een einde.

Op Hughes Primary kreeg ik vorige week een maar liefst 111 pagina's tellend boekje in handen gedrukt. Holiday Happenings: The School Holiday Activities Directory. Spring 2010. Er valt wat te kiezen.

Naast de ons uit België bekende zeil- dans- en tenniskampen, 
al dan niet in combinatie met een tweede (in ons geval derde) taal, zag ik een hoeveelheid activiteiten waar je moeiteloos een heel schooljaar mee kunt vullen.

Sand Art and Fairy Workshops. 3D Animation & Game Development … for Kids. Beading & Mosaic workshops. Pottery Courses. 
Art Writing Poetry Drama Holiday Program (vanaf zes jaar!). 
Digital photography school holiday workshop ("Let the kids go high-end digital with digital SLR Camera and Adobe© Creative Suite imaging software.") Warehouse Circus Camp. Kids Cupcake Classes. En, "for any boy aged 5 and up who loves singing (with unbroken voice): The Canberra Boys Choir. SING! SING! SING!"

Heel creatief-commercieel vond ik de "Hatching Chicks". Tien dagen krijg je een nest kippeneieren te leen die in die periode uitkomen (hmm, het staat er niet bij maar ik neem aan dat er dan ook een kip bij zit). Aan het einde van de vakantie kun je de kuikens weer op laten halen. Of houden. Jaja, dat is zoiets als "u moet het echt even aan zien" in een kledingwinkel: geen kind die die kuikens nog laat gaan na ze tien dagen vertroeteld te hebben.

En, je kunt er als real Aussie maar bijtijds mee beginnen: 
The ultimate primary age Camping Experience! "Sleep in an old shearer's shed, fill your day with activities in caving, scrambling, construction building & find out the truth - Is Jesus a myth or a legend?"

Ik geef de kinderen een beknopte samenvatting en vraag hen wat ze leuk zouden vinden. Guess what? Eigenlijk gaan ze het liefst naar de speeltuin. Op de fiets. Als dat mag.

Dat mag. En dat kan, want eind vorige week kregen we bericht dat al onze spullen ongeschonden door de douane zijn. Morgen wordt de container voorgereden. Moet er alleen nog een fietshelm aangeschaft worden, want die is hier verplicht, zelfs voor Nederlandse moeders. De waarheid over Jezus bewaren we voor de kerstvakantie.

Just a Cut?!

Na tien weken is er geen ontkennen meer aan: er moet hier snel een kapper gevonden worden. Voor iemand die de gewoonte heeft loyaal 'mee te verhuizen' met de vertrouwde kapper (net als met de huisarts, tandarts en schoonheidsspecialiste overigens) is dit een hele onderneming. Maar hoe langer ik wacht, hoe minder ze van het gewenste model terug kunnen zien, dus let's start.

De nabijgelegen "PC" biedt op dit gebied weinig dat mijn vertrouwen wekt. Maar bij Kingston Shops zie ik er wel vier waar ik naar binnen zou durven. Hmmm .. wat is wijsheid. Het liefst loop ik natuurlijk meteen de meest trendy en dus ook duurste tent binnen. Maar ik ken dat, als het zo goed blijkt te zijn als de uitstraling doet vermoeden, wil ik de komende drie jaar niets anders. En we zijn geen DINKY's meer. Zelfs geen DI's momenteel. Dus toch even verder kijken.

Graham's of Kingston Hairdressing. Men and ladies. Tja, dat vind ik dus eigenlijk al de verkeerde volgorde. Maar het ziet er in ieder geval degelijk uit met die zwartleren banken. Vijfenveertig dollar. Zou ik? Kom op, in Ghana stapte ik ook bij de eerste de beste binnen.

Maar als ik achteraf die foto's zie, weet ik ook weer precies waarom ik dat nu dus niet moet doen. Weet je wat, de kinderen moeten ook. Laat ik die eerst gaan.

Alicia is een schat en Reimer vindt het één groot feest want ze draait de stoel zo dat hij tijdens het knippen televisie kan kijken. En Fransje vindt het er ook gezellig. Bij vertrek steek ik haar kaartje in mijn tas met het idee om binnenkort een afspraak te maken. Totdat ik de kinderen thuis nog eens van dichtbij bekijk. Volgens mij is het scheef! En ik had toch gezegd 'oren bedekt laten'?

Goed, ik heb het geprobeerd. Form Haircutters here I come! Kérastase gebruiken ze. Ik ook! Mooi, die hoef ik dus niet meer in grootverpakking in te slaan, de volgende keer dat ik in België ben. Ruikt vertrouwd. Deze week geen plaats? Geweldig! Een beter bewijs van professionaliteit kan ik niet verzinnen. Volgende week is ook goed. "Chad?" Ehhm ja, o.k. "He charges 76 dollars". Ja daar was ik al bang voor. Prima! Wacht … hebben ze hier allemaal hun eigen tarief? Maar waar begint dat dan? "At 76 dollars". Oh help, dan is hij de jongste bediende. Tot waar gaat het dan maximaal? "90 dollars". Nou ja zoveel scheelt dat dan ook niet meer. Maar Chad heeft zijn hand al vriendelijk naar me opgestoken, het blijkt de jongen te zijn die naast het meisje van de afspraken staat. Tja, ook voor mij zijn er grenzen. Donderdag om 10.00 heb ik mijn eerste date met Chad.

Dinsdagmiddag ontvang ik een SMS. "This is Form Haircutters. Je hebt een afspraak voor a.s. donderdag met Chad om 10.00 AM. Wil je de afspraak bevestigen? Beantwoord deze SMS met 'yes' of 'no'. Bij annulering na bevestiging worden annulerings-kosten in rekening gebracht." Ik kan er nog ongestraft van af! Maar ik was al helemaal aan het idee van Chad gewend, dus ik antwoord "yes".

Vandaag was het zover. Chad deed zijn uiterste best. En het is niet scheef. Maar terwijl ik daar zit betwijfel ik al snel of wij de beste match vormen. Dus terwijl hij knipt, benut ik alle spiegels om te zien welke mogelijkheden er nog meer zijn. En ja hoor, daar staat ze.

Die kan knippen! Geweldig, de volgende keer wil ik het precies zoals het meisje achter me. Bij het afrekenen informeer ik nog even zachtjes wie die blonde kapster is. Melinda. "She is amazing" vertrouwt het meisje van de afspraken me toe. Ja dat had ik al gezien. En dus ook qua tarief "Top of the Bill". Daarvan kan ik precies twee keer naar Graham's. Maar ach, bij Melinda houdt het vast ook twee keer zo lang!

Raadsel van de Week

Zonder de belofte te doen dat het Raadsel van de Week een terugkerend item gaat worden in de wakkerste krant van Australië,

wil ik dit toch even voorleggen. Waar gaan wij naar toe?

A. De WC

B. Het toneelstuk

C. De speeltuin

Onder de juiste inzendingen worden verloot:

1. Een wasbeurt bij Kingston Coin-Op Laundry

(inclusief krimp-garantie!)

2. Betty Crocker Vanilla Cupcakes

(twaalf stuks, geleverd op verjaardag naar keuze)

3. Eén uur knutselles bij Mrs Schnell op Hughes Primary

(onder begeleiding van Betty Crocker)

Wat zegt u? Het is tijd voor een baan? Inderdaad … op termijn.

Het is vooral de hoogste tijd voor onze spullen!! Na twee maanden Kamperen in Eigen Huis is de romantiek er wel een beetje van af.

De container staat inmiddels op de kade in Sydney en deze week vindt de 'quarantaine-check' plaats. Als er bij het openen geen vliegjes uit komen, verwachten we in de loop van volgende week weer op een bank te kunnen zitten. Mocht er ondanks alle inspanningen van M echter toch wat modder op de tuinstoelen zijn achtergebleven,

dan wordt alles geopend en gecontroleerd en moeten we dus nog wat langer geduld hebben. En in geval van houtworm? Dan wordt het gewoon vernietigd. Gebeurt allemaal bij de douane, daar hebben we zelf geen omkijken naar. Laat staan recht op gebruik als haardhout. Maar hé, daar gaan we niet van uit! In afwachting van de goede afloop visualiseren wij nu dagelijks een huishouden met een ijskast groter-dan-formaat-minibar, een magnetron en, inderdaad, die wasmachine!

Inzendingen ter attentie van de redactie.

Let op: inzending sluit op 25 september a.s.

Aan deze wedstrijd of de uitslag ervan kunnen geen rechten worden ontleend.

De redactie behoudt zich te allen tijde het recht voor de actie tussentijds te wijzigen en/of voortijdig te beëindigen om redenen waarover zij soeverein beslist, zonder dat de deelnemers enige aanspraak ten opzichte van de redactie kunnen doen gelden. Over de uitslag van de wedstrijd wordt niet gecorrespondeerd.

Raiders vs Tigers

Groene taarten in de etalage van de bakker, groene worstjes in de vitrine van de slager, waarschuwingen op de radio om vanavond tussen vijf en acht vooral de weg niet op te gaan en een Canberra Times die bijna onherkenbaar in het krantenwinkeltje ligt. What's this?

Canberra is al ruim een week in de ban van De Wedstrijd. Aanvankelijk had ik niet helemaal in de gaten om wat voor een wedstrijd het nu precies ging. Hier in Australië is men redelijk fanaat als het om sport gaat, maar anders dan in Nederland is het enthousiasme niet uitsluitend gericht op een bepaalde sport.

Men juicht net zo hard voor de Socceroos (voetbal) als voor de Kangaroos (Australian football) en de Hockeyroos (hockey) en hele weekenden worden op de tribune van het Cricket Oval doorgebracht. Inmiddels begrijp ik dat met "The Green Machine", "The Dream Machine" en "The Raiders" het Canberra Rugby Team bedoeld wordt.

Het Rugby Team dat Canberra na jaren van afwezigheid weer een plaats in de finale van de Nationale Rugby League moet gaan geven. Zoiets als het Nederlands elftal bij het afgelopen WK eigenlijk.

En de sfeer is dan ook vergelijkbaar. Gesteund door een enorme schare fans maken "The Raiders" zich op voor hun confrontatie met "The Tigers". Het hadden overigens ook "The Panthers",

"The Bulldogs" of "The Cowboys" kunnen zijn. Grappig dat dat soort namen bij niet-sportfanaten toch veel meer tot de verbeelding spreekt dan "Ajax", "Feyenoord" of "PSV".

Vanochtend was het opvallend stil op de weg. Veel mensen hebben een dag vrij genomen om zich voor te bereiden op wat komen gaat. Jersey Megastore, de officiële merchandise outlet van de Raiders, heeft haar openingsuren aangepast en verheugt zich op een record-omzet. In de Souvenir Edition van The Canberra Times lees ik dat "The Raiders" tijdens de laatste vier confrontaties met "The Tigers" het onderspit hebben moeten delven. Maar daar lijkt niemand zich door te laten ontmoedigen.

Hmmm het zou toch wel heel leuk zijn om hier bij te zijn. Dat had ik eerder moeten bedenken. Die 25.000 kaarten zijn al lang uitverkocht. Maar mochten ze de finale halen, dan noteren wij op 3 oktober

"ANZ Stadium Sydney" in de agenda!

04-nummer

Sinds afgelopen maandag heb ik een mobiele telefoon. Dat wil zeggen, een Australische mobiele telefoon. Een Nokia toestel dat behulpzaam 'hide' laat verschijnen op het moment dat je de h en de i intoetst omdat je 'hier' wilt sms-en. Een 04-nummer dus.

Na twee maanden …

En dat lag niet aan Vodafone, het was binnen tien minuten geregeld. De reden voor de vertraging is dat ik nogal gehecht ben aan mijn 06-nummer. Dat dateert namelijk uit de tijd dat T-Mobile nog Ben was. Het abonnement heb ik nooit aangepast, ik geloof dat ik 12 euro per maand betaal voor 100 bel-minuten binnen Nederland. Het toestel is er dan ook helemaal naar, zelfs F en R kunnen er mee bellen.

Vorig jaar heb ik geprobeerd over te stappen. Ik ontving een HTC touch-screen met een nieuw nummer. Het is niet van de grond gekomen. Ik kon me er niet toe zetten het T-Mobile abonnement op te zeggen en liep vanaf toen met twee telefoons in mijn tas. Waarvan er één niet gebruikt werd. Het toestel is uiteindelijk met M mee naar Australië gegaan en ligt hier nu levenloos in een keukenla.

Waar die gehechtheid vandaan komt? "Dat 06-nummer is een van de weinige stabiele factoren in mijn leven", grap ik altijd. Maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Of we nu in Costa Rica woonden, in Ghana of in België, het lijntje met 'thuis' bleef altijd ongewijzigd. En wat is het vertrouwd om al die dierbare namen voorbij te zien komen op het moment dat je een telefoonnummer zoekt voor het versturen van een verjaardags-sms. En het voelt toch echt even alsof je om de hoek zit als daar dan meteen op gereageerd wordt.

Want in een vliegtuig stappen en naar de andere kant van de wereld vliegen is één, maar ècht landen, daar is meer voor nodig. Het is een proces waarbij het de kunst is het vertrouwde los te laten, want anders blijf je in een soort vakantiesfeer en kun je niet echt aarden. Heel logisch. En ook heel logisch dat je dat in het begin helemaal niet wilt. Want eigenlijk wil je alles vasthouden wat je had. Dus zit je in een soort Twilight Zone. Je bent hier. En je bent daar. Maar eens komt het moment dat je wat meer hier moet gaan zijn, want anders blijf je daar en ben je dus maar half hier. En dan mis je de helft!

Wat natuurlijk jammer is, als je dan tòch hier bent.

Toen ik vorige week door M op mijn 06-nummer gebeld werd omdat R ziek van school gehaald moest worden en ik de oproep miste omdat ik het geluid hier veiligheidshalve uit heb staan, besloot ik dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Op naar Vodafone. Dit betekent natuurlijk niet dat ik mijn T-Mobile abonnement op ga zeggen, want ik kom ook wel weer eens terug. Maar het toestel ga ik wel uitzetten. Binnenkort.

En mijn 04-nummer?

Nee ... met acht uur tijdsverschil houd ik dat "Aussies-Only".

Don't blame me, I voted Liberal

Gisteren zag ik 'm voor het eerst, op de bumper van de auto voor me. Een sticker met de bovenstaande tekst.

Afgelopen dinsdag ging hier uiteindelijk de kogel door de kerk:
de bazerin van het land mag blijven. Met 73 stemmen voor Coalition (bestaande uit Liberals en Nationalists) en 72 voor Labor is het een uitslag waar veel Coalition-stemmers verbolgen over zijn. Maar onderhandelen kan ze blijkbaar wel, deze Julia Gillard,
want het lukte haar om uiteindelijk drie van de vier onafhankelijke kandidaten aan haar zijde te krijgen. Met de steun van de Greens
(1 zetel), die ze ook al op zak had had, is ze met 76 zetels binnen.

Zo'n nipte meerderheid leidt niet alleen tot frustratie bij de oppositie, maar baart de kiezer natuurlijk ook de nodige zorgen. Het is namelijk allesbehalve gangbaar dat dit land door een minderheidskabinet geregeerd wordt. In de kranten wordt er dan ook druk op los gefilosofeerd. Wat als één van die onafhankelijke kandidaten ziek wordt en overlijdt (wat gezien de hoge leeftijd van deze heren niet helemaal onwaarschijnlijk is)? Opnieuw naar de stembus?
"One heart-attack away from new elections" heet dat hier.

Tijdens het inhalen gluur ik nog even snel naar de bestuurder, voor de beeldvorming van wie hier nu wat stemt. Ondanks de ochtendspits ziet ze er heel relaxed uit. Maar het is duidelijk wat ze er van vindt!

Dwayne's father is dead

In mijn rol als integratie coach hapte ik meteen toe toen Mrs Schnell, de juffrouw van Reimer, mij vroeg of ik haar op donderdagmiddag zou willen assisteren tijdens de wekelijkse knutselles. Reimer vindt het fantastisch en staat zonder uitzondering bij het raam naar me uit te kijken tegen de tijd dat hij vermoedt dat het twee uur is. En de juf heeft gelukkig nog niet in de gaten dat ik helemaal niet handig ben in dit soort zaken. Want hoewel ik dit aanvankelijk vooral deed om Reimer op weg te helpen in zijn nieuwe omgeving, ben ik inmiddels aardig gehecht geraakt aan dit knutseluurtje. Al knippend en plakkend hoor je namelijk nog eens wat.

De klas van Reimer bestaat uit ongeveer twaalf kindjes. Ongeveer, want er wijzigt nog weleens wat daar. En dat brengt mij meteen daar waar ik naartoe wil: de compositie van de klas. China, Sudan, Zuid-Korea, Afghanistan, Pakistan, Bangladesh, Tibet, India … het is nog maar een greep uit de verscheidenheid aan landen die in de klas vertegenwoordigd zijn. De meerderheid van de kindjes reist met de schoolbus. Dit leek F en R ook wel een gezellige wijze van transport, maar wat blijkt: het is een service die speciaal voor vluchtelingen is georganiseerd. Een kleiner gedeelte van de klas wordt gebracht en gehaald door de chauffeur van de ambassade waar één van de ouders werkzaam is. En dan heb je nog de echte uitzonderingen zoals F en R, voor wie er een vader of moeder aan de schoolpoort staat.

Van de circa 13.000 vluchtelingen die Australië jaarlijks opneemt,
zit dus een fractie bij de kinderen op school. En terwijl je met die kindjes zit te verven, krijgt zo'n getal opeens een gezicht. Niemand kijkt er vreemd van op als KyawKyaw uit Birma argeloos opmerkt dat Dwayne uit de Filippijnen zondag geen Vaderdag kan vieren omdat zijn vader overleden is, evenals zijn moeder. Na de algehele conclusie dat Dwayne dus geen familie heeft, protesteert de zesjarige. Hij heeft wèl familie: een broer. En die woont in Manilla.

De verhalen achter deze kinderen ken ik natuurlijk niet in detail.
Maar het is ontroerend om te zien hoe alles in het werk gesteld wordt om hen zich thuis te laten voelen in de klas. Zodat ze ondanks hun traumatische ervaringen en hun huidige thuissituatie zoveel mogelijk van de lesstof op kunnen pikken. Ik ben onder de indruk als ik me realiseer hoeveel inspanningen een juf moet doen om te communiceren met de -vaak niet Engels sprekende- ouders van deze kinderen. Het meegeven van een zwarte broek voor een optreden tijdens het jaarlijkse schoolconcert moet visueel uitgelegd worden want anders komt die broek er nooit. Het is fascinerend.

En Reimer? Die wil tegenwoordig ook rijst in zijn broodtrommel en vraagt me of Tibet vlakbij België ligt, zodat Dalai en Lowie samen bij hem kunnen komen spelen als we weer terug zijn.

Natuurlijk vraag ik me wel eens af of dit hele avontuur inderdaad zo goed is voor de kinderen als dat wij ons voorstelden. Maar op het moment dat ik hen uitleg waarom zij niet met de schoolbus mee kunnen, realiseer ik me dat wij hen een ervaring meegeven die hun blik op de wereld voor altijd zal veranderen.

Early Morning Tea

Bestaat er zoiets als een 'herinneringsdepressie'? Zoals er ook 'herinneringshoofdpijn' kan ontstaan op het moment dat je bijvoorbeeld hard je hoofd stoot en dan de pijn van een whiplash van jaren daarvoor voelt? Ik denk het wel!

Aanleiding was een alleraardigste uitnodiging voor een 'early morning tea' eerder deze week. En dat was weer het vervolg op een 'fundraising coffee' twee weken daarvoor. Nu was dat nog voor een goede zaak: bij een vierjarig klasgenootje van de dochter van de buurvrouw is onlangs leukemie geconstateerd en op deze manier werd bijgedragen aan een fonds waarmee de behandeling gefinancierd kon worden, fair enough! Maar daar had ik het bij moeten laten.

Als tijdelijk-niet-werkende-moeder zit je blijkbaar binnen no-time in het circuit waar dit soort activiteiten regelmatig de revue passeert. Onvoorbereid! Maar ik ben nu gewaarschuwd, want hoewel ik momenteel enorm geniet van eindelijk-tijd en vooral van eindelijk-tijd-om-mij-te-oriënteren-op-hoe-verder, voelde ik me na deze koffie-ochtend ongeveer zoals na de geboorte van Fransje in Ghana.

Waar de onderwerpen van de conversatie destijds voornamelijk rondom het prille wonder draaiden...

En dat ligt natuurlijk niet aan deze vriendelijke expat-ladies, maar aan mij! Ik wil niet horen dat iemand iedere dinsdag haar huis poetst, de hele woensdag besteedt aan het bijhouden van de tuin, donderdag druk is met de boodschappen en daarom dus geen tijd heeft voor de sportschool. Ik krijg buikpijn als ik iemand hoor vertellen dat ze het creatieve licht gezien heeft sinds ze acht jaar geleden stopte met werken en me haar kunstige knutsels vervolgens te koop aanbiedt voor het goede doel. En een paar uitzonderingen daargelaten houd ik nu eenmaal niet zo van kinderen totdat ze de schoolgerechtigde leeftijd bereikt hebben. Dus vind ik het helemaal niks om op zo'n vrije ochtend te moeten meespelen met 'theetje drinken'. Enzo.

Op het moment dat we belandden bij het uitwisselen van cheese-cake recepten heb ik gemeld dat ik nog wat zaken te regelen had en er dus echt vandoor moest.

Pffff. Ik liep naar huis en het was onmiskenbaar: ik voelde de beklemming zoals ik die in de Afrikaanse hitte ervaren had, mijn hoofd bonkte en ik kon me er bijna niet meer toe zetten in de auto te stappen om de kinderen uit school te halen, uitgeput. Toen ik 's avonds de-in-al-die-jaren-ongewijzigde tune van het BBC journaal hoorde wist ik het. Herinneringsdepressie!

Moet ik in versnelde pas op zoek naar een baan om hier in de toekomst van gevrijwaard te blijven? Maar eerst: hoe druk ik dit gevoel zo snel mogelijk de kop in?

Gisteren heb ik meteen alle lessen gevolgd die er op de sportschool voorhanden waren. Nu zat dat sowieso in de planning want ik zat in mijn 'try-out' week en die dreigde te verlopen zonder dat ik me gemeld had. Een telefoontje aan 'slachtofferhulp Den Haag' gisteravond deed de rest, de crisis is bezworen.

En de volgende keer? Baan of geen baan: no more early morning tea for me!