Ode aan de Manuka Pool

Vanaf eind maart hebben we naar deze dag uitgekeken: 
de opening van de Manuka Pool! 

Ik realiseer me dat velen denken dat het in Australië altijd zomer is, maar ook wij kennen onze seizoenen. En als de Manuka Pool haar deuren in het laatste weekend van oktober opent weten wij dat het juiste seizoen weer aangebroken is.

De Manuka Pool was het eerste zwembad in Canberra en heeft de tand des tijds geweldig doorstaan. Hier geen glijbanen, duikplanken of muziek, de Manuka Pool ziet er nog net zo uit als toen het in 1931 geopend werd onder de naam "The Swimming Pool".

Aussies gaan pas te water als de temperaturen de 30 graden ruimschoots gepasseerd zijn. Dat betekent dat we dit best bewaarde geheim van Canberra tot die tijd uitsluitend hoeven te delen met een aantal andere familiepashouders van internationale oorsprong.

Klinkt saai en ergens is het dat ook, wat het juist weer zo aantrekkelijk maakt - en hopelijk duurt het nog heel lang voor de kinderen dat in de gaten hebben! 

Voor meer beeld: Manuka Pool

Canberra weather warms up as heatwave hits

Dit kan alleen in Canberra: voor de tweede maal haalden de kinderen de krant terwijl wij aan de andere kant van het land zaten!

Overigens wel een interessante prognose voor het zomerseizoen dat ons te wachten staat via dit artikel in de Canberra Times.

Third Anniversary

Sydney, 13 juli 2010

What can I say?

Regen!

Tegenwoordig plannen wij niet meer dan een dag van tevoren wat we in het weekend doen. Net als een groeiend aantal mensen in onze omgeving zien we wel wat er opkomt. En dat is verrassend veel, zeker omdat steeds meer vrienden en kennissen deze filosofie erop na lijken te houden. Het is, zoals een collega het uitdrukte, 'als in de vakantie'. En zo voelt het inderdaad.

Tijdens Fransje's tennisles vanochtend checkte ik het weer op mijn telefoon - waarom ik dat doe is mij eigenlijk een raadsel want het is een nogal gelijkmatig beeld dat per jaargetijde verandert. Dat wil zeggen, de temperaturen veranderen, maar er staat steevast een zonnetje, soms met een wolk. Mijn hart maakte een sprongetje: morgen regen!

Nooit had ik gedacht dat het zover zou komen. Toen we hier bijna drie jaar geleden aankwamen was ik diep teleurgesteld dat we de regen uit Nederland meegenomen bleken te hebben. Het Opera House in de regen is niet leuk. Een rondvaart in de haven ook niet. En fietsen in de regen al helemaal niet.

Anderhalf jaar na aankomst meldde Weatherzone dat El Nino plaatsgemaakt had voor La Nina. En inderdaad, dit is waar ik voor getekend dacht te hebben: eindeloos warme zomers, een prachtige herfst, koude winters met stralend blauwe luchten en een voorjaar dat je in Europa 'zomer' zou noemen. Zo nu en dan een bui, maar niets waar je echt een paraplu voor nodig hebt.

Nu het winter is, regent het iets meer, zoals in de week dat we net de konijnen hadden. Maar nooit in het weekend. En dat is pech, want je komt nergens meer aan toe met altijd mooi weer. Qua 'nuttige zaken' zeg maar. Want dat zit er dan toch wel in met een Noord-Europese achtergrond: zonde om binnen te zitten als de zon schijnt.

Enthousiast deel ik M mee dat het morgen de hele dag gaat regenen. Zelfs geen klein zonnetje te zien. "O heerlijk," reageert hij, "daar ben ik echt aan toe, lekker de hele dag binnen blijven en niets doen." In mijn hoofd ontstaat meteen een to-do lijst die twee weken regen vereist. En dan moet er natuurlijk ook voor de buis gehangen worden met een DVD - want dat hóórt bij regen. 

Ik ben blij dat we niets gepland hebben - dan waren we deze buitenkans misgelopen. Nu maar hopen dat het goed voorspeld is.

Suzy

Sue gaat me voor naar de garage. Stralend wijst ze op een auto die eruit ziet alsof hij net van de lopende band afkomt. "Let me introduce you to Suzy".

Drie jaar hebben we het volgehouden. Twee banen, waarvan één allesbehalve 9-5, twee kinderen die aan de andere kant van de stad naar school gingen en één (1) auto. Logistiek zat het strak in elkaar. Vooral in de maanden dat het meer dan gemiddeld regende. En zonder onze mountainbike m/v was het niet gelukt. Maar er zijn grenzen.

Nu Maurits het Diamant verruilt voor het Realm Hotel aan de andere kant van de stad is het tijd voor een uitbereiding van het wagenpark. Want waar ik in geval van regen vanaf de ANU nog even onder de paraplu kon oversteken naar het nabijgelegen Diamant Hotel, is een wandelingetje van 6km wat veel van het goede.

Via Carsales.com had ik mijn oog al snel op een Suzuki Swift laten vallen. Eigenlijk had ik mijn oog daar een jaar geleden al op laten vallen, toen onze Landrover voor reparatie bij de garage stond en we een Suzuki Swift meekregen om ons te kunnen verplaatsen.

Wat een leuk autootje. Perfecte fit. En een verademing na het besturen van de Landrover truck. Helaas was de pret maar voor een paar dagen. Maar de Swift verdween niet meer uit mijn gedachten.

En sinds vandaag zijn Suzy en ik Beste Vriendinnen. 

Sue moest er wel een traantje om laten. En volgens M kwam de emotie pas echt los toen we de straat uit reden. Sue had Suzy drie jaar geleden als verrassing gekregen. Compleet met ballonnen. Altijd in de garage gestaan, wekelijks gestofzuigd en regelmatig van nieuwe features voorzien. Op de achterbank had volgens mij nog nooit iemand plaatsgenomen.

Ook voor Suzy breekt er een nieuwe fase aan!

Als konijnen...

Sinds december vragen de kinderen om een konijn. Zo schattig mam. En we zullen er helemaal zelf voor zorgen.

Omdat ik niet toegaf stapten ze over op een guinea pig. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelden. Dus werd ik de dierenwinkel ingeloodst. En daar bleek dat ze het over een cavia hadden. Met een rattenstaart.

De keuze voor Brownie was snel gemaakt. Een schattig konijn met lange hangoren. Zonder staart. Eén konijn is geen konijn dus Reimer koos Spot-On. Wit met bruine vlekken.

Na het afrekenen schoot me opeens te binnen dat het wel leuk zou zijn om te weten of het mannetjes en vrouwtjes waren. Een mannetje en een vrouwtje. Ah.

Maar Brownie en Spot-On zaten al in de auto. En de overige konijnen zagen er niet half zo leuk uit. Dus blij met deze gezins-uitbereiding togen we naar huis. De kooi (met binnenverblijf) werd in elkaar gezet en M en ik voelden ons geweldige-ouders-die-iets-voor-hun-kinderen-over-hebben.

En toen begon het te regenen. Niet een dag maar een week. De kooi hield het niet droog onder het afdak. De konijnen verhuisden naar binnen. Ik begon het avontuur iets minder geslaagd te vinden.

Het verschonen van de kooi werd uitgesteld van woensdag tot zaterdag, en tot zondag. Toen ik 's ochtends nadat de kinderen naar school vertrokken waren controleerde of ze de waterfles bijgevuld hadden bleek die leeg. En volgens mij zag ik daar ook geen eten liggen. Dit was niet de afspraak!

Ondertussen leken Brownie en Spot-On zich uitstekend met elkaar te vermaken. Ik kreeg visioenen van tien konijnen met een bijpassende hoeveelheid uitwerpselen en sommeerde de kinderen om ze per direct te scheiden. Kwam de bench waarin Saar haar overtocht van Nederland naar Australië maakte even goed van pas.

Maar het kwaad was al geschied. Spot-On bouwde haar nestje en legde daar twee schattige baby konijntjes in neer. Wij prezen ons gelukkig, het hadden er ook zes kunnen zijn! Onze vriend van de dierenwinkel liet ons weten dat hij die twee schatjes best zou kunnen verkopen dus wij dachten de dans ontsprongen te zijn.

Wat schetst onze verbazing? Met de twee babies nog aan de borst begint Spot-On een nieuw nest te bouwen. Deze keer blijkt het echt raak, niet twee, niet vier, niet zes, maar zeven schattige baby konijntjes melden zich in huize Gingana. Het moet niet gekker worden!

De Mooiste Dag in het Jaar

Fransje blijft het consequent Moedersdag noemen. En Reimer licht toe dat hij de roze sok-sloffen eigenlijk niet echt cool vindt maar dat hij ze 'moest' kopen om de boekenlegger te bemachtigen (5D Mam!) - die gingen als één pakket op de traditionele Mother's Day Stall.

Moederdag? De mooiste dag in het jaar!

Nieuwe Fase

M heeft een nieuwe baan. Met een permanent resident visum ben je niet langer gebonden aan het bedrijf dat je gesponsord heeft en staat het je vrij te werken waar je wilt. Na ruim drie jaar is de rek er voor M uit bij het Diamant Hotel. Vijfsterren service met een driesterren budget kent zo z'n beperkingen. En zijn prijs.

Eind februari besloot M op te zeggen. Ik dacht dat ik er in bleef. Natuurlijk, ik breng ook iets binnen, maar de cost of living is hier dusdanig dat we het met één salaris niet redden. En regelingen zoals in Nederland kennen we hier niet, wie niet werkt krijgt geen cent. Full stop.

M zag het probleem niet en verheugde zich op de Nieuwe Fase. Ik lag er wakker van. Maar het is hier geen Europa en voor ik goed en wel van de schok bekomen was meldde M dat hij zijn nieuwe uitdaging gevonden had. Het Realm Hotel. Aan De Andere Kant van de Brug.

Canberra is door het Lake Burley Griffin in Noord en Zuid gesplitst. Voor de meeste Canberrans speelt het leven zich in Noord of in Zuid af. Men is daar heel patriottisch in. Je bent van 'Zuid' of van 'Noord'. Gewisseld wordt er over het algemeen niet. Wij startten in Zuid en verhuisden toen naar Noord. Beiden werkten we 'Inner North'. De kinderen gaan nog steeds in Zuid naar school en hebben er hun sportclubs. We gaan in Zuid naar de tandarts, de dokter, de kapper en de markt. Omdat we daar nu eenmaal begonnen zijn. Mind you, we hebben het over een afstand van 15 kilometer. Maar toch, het is een heel ding.

En nu gaat M dus werken in Zuid. Heftig!

Van heritage naar modern en ook op grotere schaal. We zijn er inmiddels een nachtje gaan 'proefslapen'. Dat is altijd het leuke van een nieuw hotel. Zolang men je nog niet kent kun je even als mystery guest kennismaken. De kinderen, die in de afgelopen jaren erg verknocht zijn geraakt aan het Diamant Hotel, waren meteen verkocht. Door de grootte weet ik niet of we ze hier ook zo makkelijk zullen neerleggen als ze een dagje ziek zijn, maar ze lijken het in ieder geval erg interessant te vinden. En een zwembad doet het natuurlijk altijd goed.

Op 1 juni gaat dit nieuwe avontuur van start. We zullen de sfeer van het Diamant missen. Mijn dagelijkse catch-up met M's collega's tijdens de fiets/auto swap om half zes. De staff die als familie is, de gezellige bar en de heerlijke Italiaanse pastas. De ijsjes die de kinderen zelf konden scheppen en het ontbijtbuffet waar ze in-geval-van-schoolziek hun hart konden ophalen. De sfeervolle private dining room en pizza-keuken die het zo goed deden tijdens kinderfeestjes. Anderzijds: ik geloof dat ze alle DVD's uit de collectie gezien hebben. Tijd voor een nieuwe fase.

Centenary

Vandaag bestaat Canberra honderd jaar. En dat betekent een jaar lang feest.

Het Diamant Hotel is de officiële accommodatie partner van de Centenary organisatie. En dat betekent dat de hoeveelheid uitnodigingen voor Alles wat Leuk is dit jaar verdrievoudigt. Hetzelfde geldt voor de kosten die we deze maanden aan kinderoppas uitgeven, à raison de $20 per uur.

Want hoewel Australië erg georiënteerd is op het gezin (schoolvakanties zijn heilig en er wordt in mijn werkomgeving altijd rekening mee gehouden), kunnen we F en R in dit geval niet altijd meenemen. De Australian Golf Open en het bijbehorende diner, de opening van het spectaculaire Arboretum, het klassieke openlucht concert in de tuin van Governor's House, modeshows, tentoonstellingen, toneelstukken, lunches, lezingen en cocktails, er lijkt geen einde aan te komen.

Maar tijdens de Echte Verjaardag zijn ze van de partij. Niet tijdens de lunch in de speciaal opgestelde Belgische Spiegeltent (die heet hier ook zo) maar wel bij de Bubbly Bar, een enorme champagne bar die aan de rand van het Lake Burley Griffin opgesteld is. Reimer is als enige gezinslid actief betrokken bij de festiviteiten en komt in speciale Canberra-100 outfit voorbij gezeild. In de lucht de veelbesproken Canberra Sky Whale en later op de avond concerten en spectaculair vuurwerk.

Wat een tempo. Het is pas maart - ik zie niet hoe ik het einde van dit jaar ga halen maar ondertussen genieten we van onze tijdelijke VIP status.

Wat als er iets gebeurt?

Het is er altijd. Soms meer op de voorgrond, vaak op de achtergrond. De wetenschap dat je Eigenlijk Heel Ver Weg bent. Van bijna iedereen die je het liefste is. En de gedachte dat er iets kan gebeuren. Wat dan?

Dit soort dingen gebeurt nooit als je het verwacht.

Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen toen ik begin januari afscheid nam van mijn ouders die weer terug naar Nederland vlogen. Wanneer zou ik ze weer zien?

Exact twee weken later toen ik voor dag en dauw op het koude Schiphol aankwam.

Het gekke is dat je, als er iets gebeurt, eigenlijk helemaal niet zo ver weg blijkt te zijn. Sterker nog, ik was er via de telefoon praktisch live getuige van. En toch is er dan meteen het claustrofobische gevoel dat ik drie keer eerder ervaren heb. Op stage in Frankrijk, wonend in Costa Rica en tijdens een vakantie in Indonesië. De vluchten terug naar Nederland staan me in alle gevallen nog helder bij. Tijd voor Reflectie.

Bizar om uit het niets opeens 'thuis' te zijn. Geen voorpret, aftellen, zorgvuldig inpakken, cadeautjes, afspraken, feestjes en Nederlandse-boodschappen-lijstjes. Gewoon zijn.

Wat is het vertrouwd en vreemd tegelijk. Autorijden durf ik de eerste paar dagen niet aan en bij het oversteken kijk ik voor de zekerheid maar gewoon alle kanten op. Kan ik nog gewoon een los kaartje kopen in de bus? En de tram, stopt die eigenlijk voor een zebrapad?

Acht dagen later ben ik weer thuis. Het andere thuis. Alsof er niets gebeurd is. Maar er is wel iets gebeurd en het leven voelt minder licht dan toen ik mijn vorige stukje schreef.

Bush Fire Alert

Wat neem je mee op het moment dat je je huis moet verlaten vanwege een aanstormende bosbrand? Ik kan me nog goed herinneren dat ik me dat een jaar geleden, in de regenachtige zomer van 2011, afvroeg nadat ik de verhalen van vrienden die 'de branden van 2003' hebben meegemaakt, had gehoord.

En inmiddels weet ik het. Want het is hier serieus. Temperaturen van zo'n 38 graden in combinatie met een windkracht van 80 km/u is voldoende voor de Fire Danger Rating 'Extreme'. New South Wales, de staat die aan onze Australian National Capital grenst, heeft al een aantal dagen de status 'Catastrophic' - de ernstigste van de zes stadia die aangeven hoe ontvlambaar de situatie is.

We worden verzocht onze maatregelen te treffen. Als ik een collega onbegrijpend aan kijk op het moment dat ze mij vraagt of ik ons Bushfire Survival Plan op orde heb, begrijp ik dat we op dit gebied nog iets te leren hebben. Na het beantwoorden van de vragenlijst in dit document is het ons duidelijk dat we inderdaad midden in het risico gebied zitten en dat we onze foto albums dus maar klaar moeten leggen. En de diploma's. Reimer's trofeeën, de merklappen waar mamma een jaar van haar leven aan gewijd heeft, de schilderijen van de kinderen op tweejarige leeftijd, paspoorten, inentingen boekjes, trouwboekje, laptop, fototoestel. Zilver? Nee dat is vervangbaar. 
Het geërfde Ma Pomme servies … helaas. Boeken? Geen sprake van. De Ghanese luipaardjes? Nou vooruit.

Bizar.

We maken een lijstje. Voor het geval dat. Want je gaat natuurlijk niet alles vast van de muur halen en bij de voordeur zetten. Hoewel we wel een kratje in de studeerkamer hebben staan. Saar! Ik zet haar er voor de zekerheid maar bij, je weet nooit, mochten we in paniek raken. Huis afsluiten, sleutels mee. Telefoonoplader. Toch wel handig die tips. En als je het opschrijft kun je het in ieder geval niet vergeten. Where will you and your family go to ensure you are all safe? Ha! Dat is het voordeel van een man in de hotellerie - ons bedje is gespreid dus voor ons geen blankets in de relocation kit.

De website van de ESA (ACT Emergency Services Agency) is onze nieuwe favoriet. Op het moment dat ik bij het openen van de ramen een sterke rooklucht waarneem is dat het eerste dat ik check. En ik ben niet de enige:

Smoke over the ACt is from interstate bush fires. ACT Fire & Rescue is currently receiving calls from the public inquiring about the presence of smoke over the ACT. The smoke is being blown into the Territory from bush fires burning in the Shoalhaven region of NSW. There is currently no fires in the ACT generating this smoke.

De kinderen vinden het voornamelijk spannend. Volgens Reimer hebben we geluk: als het vuur dreigt komt er een helikopter om te blussen met zwembadwater. Heeft ie op de televisie gezien. Ik geloof dat het geluk 'm in de mogelijke komst van de helikopter zit, niet in het feit dat we daarmee de zaak wellicht onder controle kunnen houden.

Enfin, we zullen zien. De total fire ban en de constante waarschuwingen zullen ongetwijfeld effect hebben. Vanaf zondag zakken de temperaturen en is zelfs regen voorspeld. 

Maar toch goed om onze prioriteiten even duidelijk in beeld te hebben: alles wat echt van belang is past in een Renault Scenic. Wat voelt het leven opeens licht!