Pseudo Comfort Zone

Voor de tweede keer in vier maanden laten we twee hartstochtelijk brullende kinderen achter in handen van een onbekende juf. Kennismaking op de nieuwe school.

Een Pseudo Comfort Zone, noem ik onze huidige situatie. Of eigenlijk de situatie waarin we zaten voordat ik me er bewust van werd. Want dan is het welbeschouwd niet meer 'pseudo' omdat je vanaf dat moment weet wat je eerst niet in de gaten had. Je denkt alles na een aantal maanden op de rit te hebben, maar opeens realiseer je je dat je met een beetje geluk misschien halverwege bent. En dat besef ontstaat in een flits. Als je je om stipt drie uur meldt om de kinderen af te halen na hun kennismakingsdag en je afvraagt waar de andere ouders zijn. En waarom de bel niet gaat.

Of de kinderen aanstaande maandag al willen beginnen in plaats van aan het begin van het nieuwe schooljaar (februari) zoals afgesproken. Pardon?! Maar het plan was toch dat ze het schooljaar in België zouden afronden om na aankomst in Australië twee semesters Engels te leren zodat ze bij aanvang van het nieuwe schooljaar in hun definitieve klassen zouden kunnen starten? Costa Rica, Frankrijk, Zweden, Ghana, België … meer dan tien jaar buitenland en in wezen net zo Nederlands als iemand die nooit verder dan Schin-op-Geul geweest is. Niks 'no worries': dit is anders dan gepland, ik ben in shock!

Uiteindelijk is Reimer vorige week begonnen. Niet omdat hij in zijn internationale klasje Engels met een Aziatisch accent begon te ontwikkelen. Maar vooral omdat kinderen hier aan het begin van het eerste leerjaar (groep 3) geacht worden de letters te kennen en eenvoudige woordjes te kunnen lezen en schrijven. En daar werd in het internationale klasje heel wat minder aandacht aan besteed. Dus om hem niet met een achterstand te laten starten proberen we dat voor februari weg te werken. De a, e, i, g, j, h, w … hoe klinken die in het Engels?! Fransje kan lezen en schrijven dus voor haar is de overstap minder urgent. En wat haar betreft allerminst gewenst.

Aan mij de logistieke uitdaging om de komende weken min of meer gelijktijdig op twee scholen te zijn die 20 minuten uit elkaar liggen.

Maandagochtend vroeg ik Reimer of hij er zin in had, zijn tweede week op St. Benedicts. Mwah, was de reactie. "Op Hughes wilde iedereen met me spelen, maar hier zeggen ze gewoon 'I don't want to play with you'." Mijn hart breekt terwijl ik hem er aan herinner dat dit bij Hughes aanvankelijk ook zo was en dat ze, zodra ze hem leerden kennen, ook met hem wilden spelen. Ik houd me voor dat dit vast heel goed voor zijn karakter is en probeer niet aan België te denken.

En dus pak ik vanaf volgende week mijn knutsel-activiteiten, ditmaal in het thema "kerst", weer op. In een klas met Australische kindjes en een juf met een Italiaanse achternaam. "Mi piace uva", wist Reimer dinsdag te melden. Zolang ze 'm die letters ook maar bij brengt vind ik alles prima. De kerstviering en de "Thank You Morning Tea" met collega-moeders staan in de agenda waar de speelafspraakjes dan in de vakantie bij kunnen. Nood breekt wetten.

Op het moment dat ik mijzelf enthousiast hoor bevestigen dat het geen probleem is om mij om half vier te melden voor een sollicitatiegesprek volgende week, realiseer ik me dat niet alleen Reimer in een nieuwe fase zit, maar dat ook ik de tweede ronde ben ingegaan. Want wie van de-moeders-die-ik-nog-niet-ken neemt hem dan eigenlijk mee uit school om tien over drie?

Pseudo Comfort Zone. Comfortabel maar eindig.

Op naar de echte comfort zone nu!

Waar blijft Saar?

Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar Saar (rechts op archiefbeeld, met beste vriendin Fransje) is in aantocht! Vanochtend om 06.15 Nederlandse tijd is ze op Schiphol afgeleverd. Om twaalf uur vliegt ze met Malaysia Airlines via Kuala Lumpur naar Sydney.

Bijna vier maanden verbleef Saar op het best denkbare logeeradres, waar ze met Grote Liefde Binkie de zomer van haar leven had. Romantische zeilvakanties in Friesland, urenlange strand- en boswandelingen, er leek geen eind aan te komen. En op het moment dat we ons af begonnen te vragen of ze de Kerst wel zou halen, kwam het hele proces in stroomversnelling, bleken de papieren in orde en was ze klaar voor vertrek.

De kinderen maken zich zorgen omdat ze niet in het Engels kan blaffen. Hoe kunnen ze haar dan verstaan in het hondenhotel? Ik maak me zorgen over alle andere zaken. Wat als er vertraging ontstaat en die verzegelde kooi moet toch open? Controleren ze de temperatuur wel in dat ruim? Wat doet zo'n vlucht eigenlijk met het karakter van een hond? Dadelijk blijkt ze veranderd in een getraumatiseerd monster! En hoe weten ze eigenlijk hoeveel ze moet eten en van welk merk? Op de foto's van het Eastern Creek Animal Quarantine Station ziet het er allemaal netjes uit. En ze klonken heel vriendelijk aan de telefoon. Ze krijgt haar eigen verzorger. Maarja. Saar weet niet dat het tijdelijk is.

Natuurlijk hebben we de adviezen om haar toch vooral in Nederland of België te laten in overweging genomen. Maar je kinderen stal je ook niet voor een paar jaar bij de buren. Daarbij vonden we het naar hen toe ook geen voorbeeld. Als we gaan, dan allemaal. En dus zijn schoonzusje K. en ik inmiddels zover dat we een professionele export/import organisatie voor huisdieren op de route Europa-Australië kunnen starten. En is Saar haar gewicht ondertussen in goud waard. Of we 'de vracht' voor dertig euro wilden verzekeren, stond er op de formulieren van "Animals To Fly". Tja, je moet er niet aan denken natuurlijk, maar inmiddels is Saar onverzekerbaar. Nee dus.

Woensdagavond komt ze aan in Sydney. Donderdag mag ik bellen naar het quarantaine station. En horen hoe het met haar is. Bezoek is toegestaan maar in overleg met de dierenarts hebben we besloten dat niet te doen omdat het haar te veel zou verwarren. Nog even geduld dus. Dertig dagen staat er minimaal voor. Dat betekent 24 december. Normaal doen we niet zo aan kerstcadeautjes, maar dit jaar pakken we het groots aan met Saar onder de Australische kerstboom!

Six Pack?!

Hao laat er geen twijfel over bestaan: hier is werk aan de winkel.

Na alle sportscholen van de stad te hebben getest, heb ik mijn keuze laten vallen op de zojuist geopende "Club Lime". Twee minuten fietsen vanaf ons huis, dat werkt drempel-verlagend. En niet minder belangrijk: brand new, dus geur-vrij en met Life Fitness machines die nog geen mankementen vertonen.

Mijn Nederlandse "standards" heb ik inmiddels opzij gezet. Je weet wat je had op het moment dat je het niet meer hebt. Dus hier geen sauna, geen MTV op de loopband en al helemaal geen lounge met lekkere cappucino's. Laat staan kinderopvang. Maar wel Hao.

Ik schat 2 meter hoog en bijna net zo breed. Het levende bewijs dat inspanning loont bij Club Lime. En een waarschuwing dat je het vooral niet moet overdrijven.

Voor de intake wordt de tijd genomen. Alleen al het invullen van de lijsten waarop ik Club Lime vrijwaar van dood door schuld voor het geval ik erin blijf op de cross-trainer kost ruim een kwartier. Maar alle begrip sinds mijn nieuw verworven kennis over de WA hier. Bloeddruk, lengte en gewicht worden in kaart gebracht. En dan komt de "flexibility"test. Ik waarschuw dat ik op dit gebied niet zo flexibel ben. Hao laat zich niet uit het veld slaan en houdt vol dat ik dit toch echt moet kunnen.

Dit doet me denken aan mijn eerste weken in Costa Rica. "Ik spreek geen woord Spaans", kondigde ik aan bij mijn intake op de "Escuela d'Amore". "Je weet altijd meer dan je denkt", was het antwoord. Toen ik op de vraag "Qual es tu nombre" in het Engels "26" antwoordde, wist men dat ik gelijk had en dat de situatie ernstiger was dan men had kunnen vermoeden. Maar goed, ook dat heb ik geleerd dus vol goede moed terug naar Hao.

Een aantal Chinese technieken worden op rug en schouders toegepast en wonder, ik strek een stuk verder. "Pain is your friend" schiet er door mijn hoofd. Kwestie van oefenen nu, laat Hao weten. Terwijl ik op wil staan om deze martelkamer te ontvluchten bedenkt Hao dat we nog even de abdo's moeten checken. Aj.

"You've got a Six Pack", roept hij enthousiast uit. Wie? Ik?! Wow!

Als hij erbij vermeldt dat hij zelden een vrouw gezien heeft die de buikspier-oefeningen die ik -schijnbaar moeiteloos- demonstreer überhaupt tot een goed einde weet te brengen, realiseer ik me dat ik er niet één, maar twee vrienden bij heb gekregen vandaag.

Naschrift:

De eerlijkheid gebiedt mij hierbij te vermelden dat Hao vervolgens aangaf dat een Six Pack weliswaar een goede start is, maar dat we pas ècht op onze lauweren mogen rusten op het moment dat we over een Eight Pack beschikken. En laten die resterende twee nu net zwaar verwaarloosd zijn vanwege de focus op de overige zes?!

WA

Wat? Reist het kroonprinselijk paar jullie achterna ofzo?

Nee, hier voorlopig geen Royals in de boeken zoals in 2002 in Ghana. Hoewel, op het gebied van watermanagement begint Canberra met al die overvloedige regenval natuurlijk wel interessant te worden.

Vooralsnog staat deze WA voor Wettelijke Aansprakelijkheid.

Het is één van die zaken die je schijnbaar zonder aanleiding te binnen schieten. Dat ik 'm opgezegd heb kan ik me nog wel herinneren,

maar hebben we dat hier eigenlijk wel geregeld?

Niet dus. Help! In een land dat een "suing" gehalte lijkt te hebben dat gevaarlijk dicht bij dat van de Verenigde Staten komt, lijkt het me toch wel zaak dit gedekt te hebben. Telefoontje aan de verzekeraar van auto en inboedel. Third-party liability? Jazeker, als er iemand over onze drempel struikelt en ons voor het gerecht sleept kan ons niets gebeuren. En ook als wij met de auto een ongeluk zouden veroorzaken is alles onder controle. Maar dat van die voetbal van dat zesjarige jongetje door de ruit van de buren? Die zijn toch zelf verzekerd?

Huh? Dit kan niet. Ik bel de Ombudsman (die ook hier "Ombudsman" heet). Drie maatschappijen en evenzoveel voetballen en gebroken ruiten verder besluit ik een aantal ervaringsdeskundigen in te schakelen. Want nu ik dit weet moet het vandaag nog geregeld worden. De kinderen zet ik zolang achter slot en grendel.

"Goh, nooit over nagedacht eigenlijk" (die woont hier al te lang). "Bestaat geloof ik niet, daarom zijn ze hier ook zo voorzichtig: als er bijvoorbeeld werk aan de weg is wordt bij wijze van spreken de hele wijk afgezet zodat er ook echt niets kan gebeuren". Ja dat herken ik wel. En mijn Aussie kennissen? "Third-party liablility? Included in your home & contents cover …". Ja die kende ik al van de maatschappijen waar ik mee gesproken heb, het verhaal van de drempel. Thanks!

Laatste redmiddel is vriendin L. die hier nu twee jaar woont. Ongetwijfeld heeft zij alles destijds tot op de bodem uitgezocht.

En inderdaad, L. schrijft:

Persoonlijke wettelijke aansprakelijkheid bestaat in Australië niet.

Je kunt je als individu dus niet WA verzekeren. In Australië wordt diegene die schade oploopt geacht de schade te claimen bij een verzekeringsmaatschappij; niet diegene die de schade heeft veroorzaakt. Uitzonderingen zijn auto- en reisverzekeringen, die inclusief WA zijn. In Nederland kun je wel een carnet verzekering afsluiten waar WA een onderdeel van is. Je komt alleen voor deze verzekering in aanmerking als je als Nederlander tijdelijk in het buitenland woont.

Disclaimer:

Alhoewel met de grootste zorg samengesteld kunnen aan dit (gratis) advies geen rechten worden ontleend en is de schrijver niet aansprakelijk te stellen voor enige geleden schade die hieruit voortvloeit aangezien zij zich hiertegen niet heeft kunnen verzekeren.

Kwestie van aanpassen?!

Mama Appelsap

"De juf zei vandaag iets in het Nederlands" meldt Fransje vanmiddag bij thuiskomst uit school. Op mijn fronsende reactie verklaart ze dat de juf iets op het bord had staan schrijven, over haar schouder de klas in keek en vroeg: "Gaat het?".

Hmm dit is een leuke. Een omgekeerde Mama Appelsap, het fenomeen waarbij je denkt iets in het Nederlands te horen terwijl er een andere taal gesproken wordt. Mama Appelsap dankt zijn naam overigens aan het nummer Wanna Be Startin' Somethin' van Michael Jackson waarin je de tekst Mama say mama sa mama appelsap kunt horen.

Ik heb 'm: "got it?" moet ze gezegd hebben. Gooi er wat tempo in en een Aussie accent overheen en je hoort inderdaad "Gaat het?". Geestig.

Zoals te verwachten wanneer je omringd wordt door een taal die je niet verstaat, zijn de Mama Appelsap ervaringen hier niet van de lucht. Wekenlang hield Reimer vol dat hij een klasgenootje had dat Medelijden heette. Het bleek Madeleine te zijn. Ook op de radio denken de kinderen regelmatig Nederlands te horen. Hé die meneer zei "wat zeg je?" klinkt er dan vanaf de achterbank.

Geweldig vond ik ook de uitleg van Reimer over de benaming van een koe in het Engels. "Dat noemen ze hier op school een kalf, om het een beetje gemakkelijker voor ons te maken." A cow.

En, hoewel misschien niet helemaal zuiver, vind ik de volgende ook het vermelden waard. Een Nederlands vriendje dat hier over de vloer is, geeft na een val van de schommel aan een iPad nodig te hebben. Een wat? Het blijkt om het op school intensief gebruikte “ice pack” te gaan.

De mooiste tot nu toe ontdekte Fransje toen ik haar uitlegde dat een toetje in het Engels een dessert is. Die zeurt. Wie zeurt?

Found a trolley?

De kans dat je deze vraag, onderaan het kasticket van de Coles, bevestigend beantwoordt is 99%. Rondslingerende winkelwagentjes, ze zijn onderdeel van het Australische straatbeeld.

Verwondering, ergernis, verzet, acceptatie. Ik kan me herinneren dat er een vast stramien bestaat voor de fases die je doorloopt op het moment dat je je voor langere tijd in een andere cultuur bevindt.

Daar kun je trouwens cursussen voor volgen, maar dat doen voornamelijk mensen die door de overheid uitgezonden worden.

De rest ervaart het in de praktijk.

Voor wat betreft de winkelwagentjes zit ik in het laatste stadium.

Ik heb het geaccepteerd. Ik kan me de eerste fase nog goed herinneren. Wat doen die wagentjes hier toch overal? Even kijken of er eigenlijk wel een muntje in moet. Nee dus. Behalve bij de karretjes van de ALDI. Die zie je dan ook nergens. Wat .. zou het ėcht zo zijn dat die ene dollar het verschil maakt?

Op een bepaald moment lagen ze hier praktisch in de voortuin.

Fase twee. Ergernis.

En toen kwam het verzet. Zodra ik er ėėn zag belde ik 1800 TROLLEY waarna de pick-up service van de Coles het wagentje binnen 24 uur naar de thuisbasis transporteerde. Het werd een sport. En de kinderen vonden het geweldig. Mam, daar ligt er weer ėėn, bellen!

Inmiddels ben ik zover dat ik ze niet meer zie. Sterker nog, binnenkort zie ik ze waarschijnlijk echt niet meer. Want ik las in de krant dat men van plan is het muntjes-systeem in 2011 voor alle supermarkten verplicht te stellen. Grote kans dus dat dit praktische aspect binnen de Australische cultuur binnenkort verdwijnt.

En dan heb ik het hierbij maar mooi vastgelegd!

The Race That Stops The Nation

"Have a great Melbourne Cup Day tomorrow!" stond er onderaan een email die ik gisteren ontving. Inderdaad, van "Pink Ribbon Day" schakelen we -bepaald niet geruisloos- over naar hèt evenement van Australië: de jaarlijkse race om de Melbourne Cup.

De warming-up voor het publiek begint op zaterdag met uitgebreide krantenbijlagen. Achtergrondartikelen over de vierentwintig deelnemende paarden en hun ruiters, statistieken waarin de prestaties van de afgelopen jaren onder de loep worden genomen en, niet onbelangrijk, met foto's onderbouwd advies voor wat betreft de dress-code tijdens deze Race der Races. Royal Ascot is er niets bij. Op zondag wordt de spanning verder opgebouwd met voorbeschouwingen en maandag moet je dan toch wel in staat zijn een keuze te maken voor wat betreft de winnaar. Want gokken is een must op deze tweede november.

En dus melden wij ons bij de krantenwinkel-op-de-hoek om onze dollars in te zetten op de paarden van onze keuze. Maar zo eenvoudig ligt het niet. In de als-manege-uitgedoste winkel legt men ons uit dat we daar weliswaar terecht kunnen voor ondersteunend materiaal, maar dat gokken uitsluitend mogelijk is bij de ACTTAB outlets die zich voornamelijk in sportcentra bevinden. Dat zijn geen sportcentra zoals we die in Nederland of België kennen, er wordt namelijk niet gesport, maar het zijn een soort kantines waar de administratieve afdeling van de sportclub is gevestigd. Bij de entree even registreren. Voor één dollar ben ik lid voor de rest van de week. De ACTTAB bevindt zich achter de lijn naast de bar. Kinderen worden achter die lijn niet toegelaten vanwege de kans op gokverslaving.
Die stal ik dus aan een tafel in de bar, omringd door bierdrinkende gokkers. Dat mag wel.

Temidden van zeker twintig beeldschermen die in een soort stemhokjes allerlei ingewikkelde lijsten onder mijn aandacht willen brengen vraag ik me af waar te beginnen. Het lijkt self-service want ik zie niemand in een ACTTAB t-shirt. Als ik in één van de hokjes probeer of ik de zaak digitaal kan afhandelen, ontdek ik tot mijn horreur dat ik niet alleen kan inzetten op de Melbourne Cup, maar dat ik eerst een keuze uit zevenentwintig verschillende sporten moet maken. Sterker nog, die hele Melbourne Cup zie ik niet eens staan onder "racing". Of zou dat "car-racing" zijn? Shit, ik bedenk ook eens wat leuks. Kinderen helemaal opgejut voor dit event. Sta ik hier.
De bierdrinkende gokkers die gebiologeerd naar de pre-races staan te kijken durf ik eigenlijk niet te storen."It's Simple!" juicht de tekst op de vier verschillende formulieren die in de stemhokjes liggen. Nou kom op, dan kan ik het ook. Cup Pack, Trifecta, Quinella? Ik kies voor Win & Place. Terug naar F en R die de vakjes van hun keuze inkleuren. Aha, daar bij de bar zie ik dat ze die formulieren door een machine halen. Blijkbaar weten die er meer van. Tevreden lopen we even later naar buiten met onze vier tickets. Profound Beauty, So you Think, Monaco Consul en Maluckyday. Dat klinkt alsof er een winnaar tussen zit.

Vandaag is het zover. Om drie uur sharp ligt het hele land plat.

Tijdig melden we ons bij de Parlour Winebar. Want de Melbourne Cup kijk je niet thuis op de bank. Cruises, lunches of "sparkling & tapas":
de lokale horeca laat deze kans niet onbenut en bestookt ons al dagen met alle mogelijkheden om deze Melbourne Cup Day tot een onvergetelijke ervaring te maken. Ongelofelijk, men heeft zich ècht aan de dress-code gehouden, ik dacht dat dat alleen voor het veld gold. We kijken onze ogen uit en prijzen ons gelukkig dat we niet in Melbourne onder de paraplu staan om één en ander live mee te maken. De spanning stijgt. Of we willen meedoen met de "Parlour-bet"? Nog zes mogelijkheden over. Prima, ieder één. Daar gaan ze! Ge-wel-dig. Twee minuten, meer is het niet. Maar wat een dynamiek.

De vier racers waar we gisteren op ingezet hadden voldeden niet aan onze hooggespannen verwachtingen. Maar in de "Parlour-bet" hadden we maar liefst tweemaal prijs. Want tot onze verrassing bleek het hier zowel om de winnaar als om de als laatste geëindigde te gaan.

En die hadden we beiden in bezit. Beginnersgeluk?!