Een Pseudo Comfort Zone, noem ik onze huidige situatie. Of eigenlijk de situatie waarin we zaten voordat ik me er bewust van werd. Want dan is het welbeschouwd niet meer 'pseudo' omdat je vanaf dat moment weet wat je eerst niet in de gaten had. Je denkt alles na een aantal maanden op de rit te hebben, maar opeens realiseer je je dat je met een beetje geluk misschien halverwege bent. En dat besef ontstaat in een flits. Als je je om stipt drie uur meldt om de kinderen af te halen na hun kennismakingsdag en je afvraagt waar de andere ouders zijn. En waarom de bel niet gaat.
Of de kinderen aanstaande maandag al willen beginnen in plaats van aan het begin van het nieuwe schooljaar (februari) zoals afgesproken. Pardon?! Maar het plan was toch dat ze het schooljaar in België zouden afronden om na aankomst in Australië twee semesters Engels te leren zodat ze bij aanvang van het nieuwe schooljaar in hun definitieve klassen zouden kunnen starten? Costa Rica, Frankrijk, Zweden, Ghana, België … meer dan tien jaar buitenland en in wezen net zo Nederlands als iemand die nooit verder dan Schin-op-Geul geweest is. Niks 'no worries': dit is anders dan gepland, ik ben in shock!
Uiteindelijk is Reimer vorige week begonnen. Niet omdat hij in zijn internationale klasje Engels met een Aziatisch accent begon te ontwikkelen. Maar vooral omdat kinderen hier aan het begin van het eerste leerjaar (groep 3) geacht worden de letters te kennen en eenvoudige woordjes te kunnen lezen en schrijven. En daar werd in het internationale klasje heel wat minder aandacht aan besteed. Dus om hem niet met een achterstand te laten starten proberen we dat voor februari weg te werken. De a, e, i, g, j, h, w … hoe klinken die in het Engels?! Fransje kan lezen en schrijven dus voor haar is de overstap minder urgent. En wat haar betreft allerminst gewenst.
Aan mij de logistieke uitdaging om de komende weken min of meer gelijktijdig op twee scholen te zijn die 20 minuten uit elkaar liggen.
Maandagochtend vroeg ik Reimer of hij er zin in had, zijn tweede week op St. Benedicts. Mwah, was de reactie. "Op Hughes wilde iedereen met me spelen, maar hier zeggen ze gewoon 'I don't want to play with you'." Mijn hart breekt terwijl ik hem er aan herinner dat dit bij Hughes aanvankelijk ook zo was en dat ze, zodra ze hem leerden kennen, ook met hem wilden spelen. Ik houd me voor dat dit vast heel goed voor zijn karakter is en probeer niet aan België te denken.
En dus pak ik vanaf volgende week mijn knutsel-activiteiten, ditmaal in het thema "kerst", weer op. In een klas met Australische kindjes en een juf met een Italiaanse achternaam. "Mi piace uva", wist Reimer dinsdag te melden. Zolang ze 'm die letters ook maar bij brengt vind ik alles prima. De kerstviering en de "Thank You Morning Tea" met collega-moeders staan in de agenda waar de speelafspraakjes dan in de vakantie bij kunnen. Nood breekt wetten.
Op het moment dat ik mijzelf enthousiast hoor bevestigen dat het geen probleem is om mij om half vier te melden voor een sollicitatiegesprek volgende week, realiseer ik me dat niet alleen Reimer in een nieuwe fase zit, maar dat ook ik de tweede ronde ben ingegaan. Want wie van de-moeders-die-ik-nog-niet-ken neemt hem dan eigenlijk mee uit school om tien over drie?
Pseudo Comfort Zone. Comfortabel maar eindig.
Op naar de echte comfort zone nu!
