Het heeft wat voeten in aarde gehad, maar Saar (rechts op archiefbeeld, met beste vriendin Fransje) is in aantocht! Vanochtend om 06.15 Nederlandse tijd is ze op Schiphol afgeleverd. Om twaalf uur vliegt ze met Malaysia Airlines via Kuala Lumpur naar Sydney.
Bijna vier maanden verbleef Saar op het best denkbare logeeradres, waar ze met Grote Liefde Binkie de zomer van haar leven had. Romantische zeilvakanties in Friesland, urenlange strand- en boswandelingen, er leek geen eind aan te komen. En op het moment dat we ons af begonnen te vragen of ze de Kerst wel zou halen, kwam het hele proces in stroomversnelling, bleken de papieren in orde en was ze klaar voor vertrek.
De kinderen maken zich zorgen omdat ze niet in het Engels kan blaffen. Hoe kunnen ze haar dan verstaan in het hondenhotel? Ik maak me zorgen over alle andere zaken. Wat als er vertraging ontstaat en die verzegelde kooi moet toch open? Controleren ze de temperatuur wel in dat ruim? Wat doet zo'n vlucht eigenlijk met het karakter van een hond? Dadelijk blijkt ze veranderd in een getraumatiseerd monster! En hoe weten ze eigenlijk hoeveel ze moet eten en van welk merk? Op de foto's van het Eastern Creek Animal Quarantine Station ziet het er allemaal netjes uit. En ze klonken heel vriendelijk aan de telefoon. Ze krijgt haar eigen verzorger. Maarja. Saar weet niet dat het tijdelijk is.
Natuurlijk hebben we de adviezen om haar toch vooral in Nederland of België te laten in overweging genomen. Maar je kinderen stal je ook niet voor een paar jaar bij de buren. Daarbij vonden we het naar hen toe ook geen voorbeeld. Als we gaan, dan allemaal. En dus zijn schoonzusje K. en ik inmiddels zover dat we een professionele export/import organisatie voor huisdieren op de route Europa-Australië kunnen starten. En is Saar haar gewicht ondertussen in goud waard. Of we 'de vracht' voor dertig euro wilden verzekeren, stond er op de formulieren van "Animals To Fly". Tja, je moet er niet aan denken natuurlijk, maar inmiddels is Saar onverzekerbaar. Nee dus.
Woensdagavond komt ze aan in Sydney. Donderdag mag ik bellen naar het quarantaine station. En horen hoe het met haar is. Bezoek is toegestaan maar in overleg met de dierenarts hebben we besloten dat niet te doen omdat het haar te veel zou verwarren. Nog even geduld dus. Dertig dagen staat er minimaal voor. Dat betekent 24 december. Normaal doen we niet zo aan kerstcadeautjes, maar dit jaar pakken we het groots aan met Saar onder de Australische kerstboom!
