Job Hunt (1)

Grappig dat sommige zaken in het Engels beter klinken dan wanneer je de Nederlandse variant gebruikt. Banenjacht. Bah. Je wordt al moe als je er aan denkt. Maar job hunt daarentegen, klinkt als avontuur, actie, resultaat. Helemaal als je het met twee hoofdletters schrijft: 
Job Hunt. Daar zeg je geen nee tegen.

Toen ik eenmaal zover was, kon ik dan ook niet wachten om mijn jagers-outfit uit de kast te trekken en ze allemaal neer te halen. 
Maar toen hadden de kinderen vakantie, moesten er plotseling rijbewijzen geregeld worden en stroomde de garage die voor opslag van overtollige-maar-desalniettemin-onmisbare huisraad bestemd was vol water. Voor de duidelijkheid, het stond er al in, die huisraad. 
De munitie bleef dus nog even ongebruikt op de plank liggen.

Twee weken geleden kwam daar verandering in. Je moet èrgens beginnen, dus op aanraden van iemand die hier ervaring mee had, meldde ik mij bij een gereputeerd recruiting-agency. Naar het schijnt dé manier om hier aan een baan te komen. Aangezien deze eerste club niet echt iets voor mij leek te kunnen betekenen, schreef ik me voor de zekerheid ook bij een tweede in. Wat bleek? De baan van mijn dromen zat bij hen in het assortiment. De volgende ochtend had ik een intake, 's middags schreef ik als onderdeel van het selectie-proces een communicatie-strategie en de daaropvolgende werkdag had ik een sollicitatiegesprek bij mijn beoogde werkgever. 
Goede dingen gaan snel.

"They think you are fan-tas-tic", was de enthousiaste reaktie van mijn recruiter/consultant. Zonde om mij alleen voor die ene functie in te zetten, men wilde graag organisatie-breed gebruik maken van mijn "exceptional combination of skills". Of ik bezwaar zou hebben tegen een contract van 12 maanden? Marketing consultant met opdracht-garantie, even better! Referenties werden gecheckt en ik maakte mij op voor een vliegende start.

En toen bleef het stil.

Ehhhm … heb ik iets gemist? Verkeerd verstaan? Is het de cultuur? Wat blijkt .. 'recruiting acency 1' heeft lucht gekregen van de baan die beoogde werkgever bij 'recruiting agency 2' uitgezet had en heeft mijn cv er even ongevraagd tussen gemoffeld. Tja. Als het nu bij die bewuste baan was gebleven, was het een uitgemaakte zaak geweest. Maar aangezien dit niet het geval is en er aan een alternatief gewerkt wordt, denkt 'agency 1' een punt te hebben. Ik denk het niet. 
En 'agency 2' natuurlijk ook niet. En beoogde werkgever? 
Dat weet ik niet.

Waar twee vechten om een been … inderdaad, vrees ik dat beoogde werkgever de zaak even laat rusten en mij op een later tijdstip rechtstreeks zal benaderen. Of niet. 

Wat een rotsituatie. Dit zou me in Nederland niet snel overkomen zijn. Misschien is er toch niet zoveel mis met een gewone banenjacht.

Think Pink

Het valt me op dat men hier niet van halve maatregelen houdt. 
We doen het niet (in veel gevallen), of we doen het goed, lijkt het motto. Vandaag is er geen ontkomen aan. Vandaag is alles roze. 
Vandaag is het Pink Ribbon Day.

De cijfers liegen er niet om. In Australië wordt één op de negen vrouwen voor haar 85ste getroffen door borstkanker (vergelijkbaar met Nederland overigens). Het gaat om 12.600 nieuwe gevallen per jaar, waarvan er ongeveer 2500 ongeneeslijk blijken. Vreemd genoeg liggen de (procentuele) cijfers in de ACT boven dit gemiddelde.

Make them think pink. Bewustwording en fondsenwerving, daar gaat het om. Mogelijkheden te over. Je kunt een ontbijt organiseren waar je je gasten dik voor laat betalen (Pink Ribbon Breakfast), roze t-shirts, pennen en teddyberen aanschaffen bij één van de vele stalletjes die over de hele stad verspreid staan of een donatie doen via de pink ribbon day website.

De bereidheid om mee te doen aan dit soort acties is hier enorm groot. Heeft dat te maken met een competitie-element dat ingebouwd wordt? Als top-fundraiser is een leven in de anonimiteit verleden tijd, men weet je te vinden als je bovenaan de lijstjes staat! Maar dat niet alleen, ook in het straatbeeld zie je deze betrokkenheid terug. Opvallend veel roze overhemden (bij mannen) en roze accessoires (bij vrouwen). Verfrissende details bij de anders zo strikt-zwarte business dress-code (met slippers in de handtas voor onderweg naar huis, dat dan wel weer).

Zelfs onze "First Bloke" Tim Mathieson (partner van PM Julia Gillard) laat zich niet onbetuigd en organiseert vandaag een Pink Ribbon Morning Tea in de tuin van The Lodge, het Australische Catshuis. 
Tja, in dat opzicht toch jammer dat ik dit soort activiteiten inmiddels afgezworen heb …

Hoe dan ook, in het afgelopen weekend hebben ook wij onze bijdrage geleverd middels deelname aan de jaarlijkse Dragon Abreast Boat Race. Een sportief evenement waarvan de opbrengsten ten goede komen aan Dragon Abreast Australia. 

Het van oorsprong Chinese dragon boat racing is enorm populair in Australië. Het lijkt op roeien maar is toch anders. Je zit met 22 man (10 roeiers, een stuurman en een drummer), twee-aan-twee in iets dat het midden houdt tussen een kano en een roeiboot. Je hebt dus maar één peddel. Duidelijk wat dit betekent voor de spierpijn the-day-after. 

Maar leuk was het wel. En de dress-code aan boord? 
Ook voor de heren, roze!

Grasmaaiers gezocht!

Even denk ik dat ik het niet goed gehoord heb. Maar bij de herhaling van het nieuws op 104.7 Canberra's Hit Music Station weet ik dat het geen grap is: Canberra heeft een grasmaai-probleem.

Het was me de laatste tijd al opgevallen dat het gras langs de kant van de weg en in speeltuinen tot indrukwekkende hoogte gegroeid was. Daar niet alleen trouwens, ook in onze tuin. Wat geestig is dit. Niet alleen leek het een onmogelijke opgave onze grasmaaier voor vertrek modder-vrij te krijgen, ook wisten we dat er hier vanwege de droogte weinig te maaien zou zijn, dus vonden we het niet de moeite waard ons hiervoor in te spannen. We lieten 'm voor de huurders van ons huis achter.

Wat blijkt nu: de klimaatverandering (lees: overvloedige regenval) zet door en heeft niet alleen tot gevolg dat de water-restricties per 
1 november van de baan zijn, maar ook dat de plantsoendienst de groei met haar huidige capaciteit niet meer aan kan. Letterlijk. En wij ook niet! Naarstig wordt nu gezocht naar grasmaaiers, maar met een lokale werkloosheid van nog geen 2% vrees ik dat het even kan duren voordat die zich melden.

Mocht het met mijn banenjacht anders lopen dan verwacht, dan kan ik in ieder geval nog als professionele grasmaaier (M/V) aan de slag.

Spreken de kinderen nog Nederlands?

"Lieve mama ik hoop dat je een gezelige avont gehat hept slaap leker en tot morgen xxx van Fransje"

In de periode voor vertrek naar Australië had ik in het kader van 
'nu-het-nog-kan' een vrij druk avondprogramma en bij thuiskomst vond ik dit soort briefjes regelmatig op mijn kussen.

Schattig, voor een meisje van zeven. Maar beslist één van de dingen waar ik me destijds zorgen om maakte. Met het Engels zal het daar ongetwijfeld goed komen, maar hoe houden we het Nederlands op peil? Sterker nog: op twaalfjarige leeftijd word je toch wel geacht het juiste gebruik van de d's en de t's onder de knie te hebben en die zijn de revue in het tweede leerjaar duidelijk nog niet gepasseerd. Hoe voorkomen we dat Fransje en Reimer bij terugkomst dezelfde handicap hebben als bij aankomst in Australië?

NTC scholen, waar kinderen drie uur per week Nederlandse taal- en cultuurles krijgen, bleken in Brisbane, Perth en Sydney te zitten, helaas niet in Canberra. Als alternatief kun je pakketten bestellen via de Wereldschool of Edufax, al dan niet met begeleiding van een juf op afstand. Of je neemt Juffrouw Blom mee, een virtuele juf op een cd-rom die je met behulp van oefeningen bij de les houdt. In financieel opzicht verreweg de meest interessante optie. Alles ook vanuit Australië te bestellen, dus eerst maar eens beginnen met het Engels. Tegen de tijd dat ze daar verder mee zijn en op een reguliere school instromen, zien we wel hoe we het Nederlands het beste kunnen oppakken.

Inmiddels zijn we drie maanden verder. Reimer hoor ik zojuist constateren dat het buiten vrij 'windig' is. Fransje vraagt of of ze een koekje 'kan hebben'. Ze zijn niet de enigen. Een Nederlands vriendinnetje hier geeft steevast te kennen dat ze 'o.k. is' op het moment dat ik haar vraag of ze nog iets wil drinken. Ongelofelijk hoe snel dat gaat. Niet dat het Engels voor Fransje en Reimer al een eerste taal is hoor, verre van dat, maar blijkbaar gaat er bijzonder veel in die koppies om en wordt het momenteel flink gehusseld daarboven.

En zoals het antwoord hier iedere keer uit de lucht lijkt te komen vallen op het moment dat de vraag zich aandient, ontving ik vorige week een mailtje van een voormalige NTC lerares uit Perth. Vanwege de omvangrijke instroom van Nederlandse kinderen in Canberra (er is een behoorlijke wisseling op de ambassade geweest afgelopen zomer) die toevallig samenviel met haar verhuizing naar deze kant van het land, is Nederlands onderwijs in Canberra nu een optie. Hoogstwaarschijnlijk wordt het geen NTC school maar les op de reguliere school, ze worden dan een uurtje uit de klas gehaald en krijgen prive-les (met huiswerk!). Ideaal.

Ondertussen houd ik pen en papier bij de hand om de uitspraken die me hier dagelijks om de oren vliegen vast te leggen, want geestig is het wel. En aangezien ik de kinderen zelf natuurlijk niet zoveel Engels hoor praten, is de analyse van hun verhaspelingen voor mij een interessante methode om een inschatting te kunnen maken van de vorderingen op dat gebied.

Lane One Form

Australië ervaar ik tot nu toe als een land waar men van formulieren houdt. En bij voorkeur van véél formulieren. Willen we een huis huren? Even tekenen om zowel makelaar als huiseigenaar voor nu en altijd van alles te vrijwaren, in drievoud graag. Kinderen inschrijven op school? Even tekenen om aan te geven dat hun foto's op de website gebruikt mogen worden, dat ze bij ziekte een aspirientje toegediend mogen krijgen en dat we de school niet aansprakelijk stellen voor wat dan ook. Alles op aparte formulieren, ik geloof dat het er acht per kind waren. Hond Saar laten overkomen? We zitten inmiddels bij stap zes van de negentien, iedere stap onderbouwd met formulieren. Er lijkt geen einde aan te komen. "Oh maar ze vliegt niet vanuit België maar stapt op Schiphol in? Dan graag ook het 'Certificate of Equivalence Application Form' invullen, we mailen het u wel even!"

Ik was dan ook niet verbaasd om op de weg regelmatig op bovenstaande tekst te stuiten. Wat voor een formulier dit 'lane one form' was, daar verdiepte ik me niet in, want ik had het al druk genoeg met links rijden. Toen ik daaraan gewend was keek ik nog eens om me heen en 'viel me plotseling d'n frank': we moeten met z'n allen op één baan! Om de verwarring compleet te maken gaat deze tekst bij driebaanswegen vaak gepaard met een bord waarop staat "form two lanes".

Het gaat me op dit moment nog te ver om hier conclusies aan te verbinden, maar ik vind het wel bijzonder opmerkelijk dat men er blijkbaar van uit gaat dat je van onder naar boven leest en daarmee dus eigenlijk van dichtbij naar veraf kijkt wanneer je achter het stuur zit. Verklaart dit waarom er hier in geval van twee banen bij een verkeerslicht altijd een enorme rij staat op de ene baan, terwijl je bij de andere baan tot aan het verkeerslicht kunt doorrijden? Terwijl beide banen in dezelfde richting leiden?

Er zijn meer opmerkelijke zaken in het Australische verkeer. Rotondes. Daar houdt men bijna net zoveel van als van formulieren. Op zich super praktisch want minder verkeerslichten. Hoewel die in mijn geval natuurlijk gunstig uitpakken omdat ik die andere baan wèl benut, maar dat terzijde. Toen ik net mijn rijbewijs had volgde ik in Nederland keurig de instructies met betrekking tot het richting aangeven op een rotonde. Best intensief vond ik, want bij een gemiddeld rotonde-bezoek wijzig je al snel drie keer je richting: erop, links aanhouden, eraf. Ik vond het dan ook een verademing om in België te merken dat er helemaal niets aangegeven werd. Behalve door Nederlanders dan. Om het nog een beetje netjes te houden volstond ik daar met het aangeven van richting als ik de rotonde verliet. Je had je aandacht immers hard genoeg nodig om in te schatten wie wat zou gaan doen. Hier in Australië viel het me op dat er ook nauwelijks richting aangegeven werd, dus ik ging op Belgische voet verder: richting aangeven bij het verlaten van de rotonde. Levensgevaarlijk! Luid getoeter en een daaropvolgende analyse van het richting-aangeven-op-rotondes leerde mij dat men er hier van uit gaat dat je rechtdoor gaat als je geen richting aangeeft. En in alle andere gevallen geef je dus wèl richting aan. Aha.

Autorijscholen zijn hier een zeldzaamheid omdat ouders hun kinderen over het algemeen zelf leren rijden. Vanaf de leeftijd van 15 jaar en 9 maanden mag je instappen. Ik zal het Reimer niet vertellen want die wil niet meer terug! Tijdens de lessen wordt eenvoudigweg een L achterop geplakt en na 120 uur begeleid rijden kun je opgaan voor je voorlopige rijbewijs, mits je ondertussen 17 bent. Kun je je voorstellen dat je vier kinderen hebt? Enfin, na het eerste voorlopige rijbewijs (de rode P) volgt in de meeste staten nog een tweede voorlopig rijbewijs (de groene P) waarna je opgaat voor je 'echte' rijbewijs. Maar als ik de hoeveelheid "P's" op de weg in ogenschouw neem, krijg ik de indruk dat het gros die laatste stap op de lange baan schuift en dus jarenlang de weg onveilig maakt met een P op de bumper.

Al schrijvende realiseer ik me ineens dat ook ik hier nog steeds met een voorlopig rijbewijs rijd. Mijn Nederlandse rijbewijs is na aankomst drie maanden geldig. Dat betekent nog twee dagen! Op naar de Road Transport Authority. En ik vrees dat het ook wat dit betreft niet bij 'one form' zal blijven.

Home away from home

Een grijze pick-up truck komt recht op me afrijden. Ik manoeuvreer mijn fiets snel richting berm en realiseer me dat ik aan de rechterkant van de weg fiets. En ik had niet eens die verplichte helm op.

Ik was even op de fiets gesprongen om F&B te regelen voor de verhuizers. Voor de deur staat een inmiddels lege 20 voet container. Hmm ik kan me toch echt herinneren dat we met een 40-voeter vertrokken. Aan mij de taak om de 173 geregistreerde items af te strepen en zodoende te controleren of we compleet zijn. En dat zijn we! Meer dan twintig dozen zijn door de douane geopend, maar alles zit er in. Onbeschadigd. Zelfs AEG heeft ons, ondanks het ontbreken van de sterk-aangeraden-maar-onvindbare bevestigings-beugel, niet in de steek gelaten. En met goed aanstouwen was het blijkbaar mogelijk de zaak te halveren. De tuintafel en Reimer's fiets waren achterop gebonden. Da's pas no worries! Binnen is het klein-België. Met de nadruk op klein.

In de tijd dat we hier nu zijn is het me nog nooit overkomen dat ik aan de verkeerde kant van de weg zat. Sinds de verhuizing afgelopen dinsdag moet ik opeens heel diep nadenken op het moment dat ik een kruising of rotonde nader. Het is ook zo anders. We leken hier met vakantie. En ineens is het vakantiehuis een thuis. Blijkbaar gebeurt er dan ook iets in je hoofd waardoor je je vertrouwde reflexen weer activeert. Bizar!

Enfin, alles heeft z'n plaats inmiddels gevonden. En dat wat niet in huis past staat in de garage, want daar hebben we er drie van. De kinderen hebben geaccepteerd dat de studeer/speelkamer uiteindelijk toch studeerkamer geworden is en dat de speelkamer verplaatst is naar een garage. Daar is het nu één groot feest want opruimen doen we later. Ze zijn helemaal in hun element en skaten of fietsen urenlang blokjes op de stoep rondom het huis. Heel grappig, vanuit de studeerkamer zie ik dan om de 5 minuten twee helmen boven de struiken voorbij komen. Zo worden de contacten met de buurt geïntensiveerd en kan het zijn dat ik die koppies, zij het zonder helm, na verloop van tijd ook boven de schutting zie uitkomen als ze bij de buurmeisjes op de trampoline springen.

Al met al heb ik het gevoel dat we verder kunnen. 'Uit de parkeerstand', zoals een ervaringsdeskundige het deze week omschreef. Mijn eerste project? Maandenlang moest ik er niet aan denken, maar met het terugkeren van de reflexen is ook deze behoefte terug: ik ga op zoek naar een baan.