On the Move

Precies een jaar geleden kwamen we in Australië aan. Toen ook regen. Maar ik geloof dat de gelijkenis daarmee ophoudt.

Wat een jaar!

En wat een dag. Juggling noemt men dat hier. Het is wel een troost om te zien dat iedere ouder daar tijdens de schoolvakanties mee te maken heeft. Want waar we normaal gesproken naschoolse opvang hebben is het nu om drie uur gedaan met de pret tijdens Fransje's toneelkamp. En Reimer zit er na twee dagen voetbalkamp ook behoorlijk doorheen dus die kan ik daar ook niet tot half zes laten zitten als ik wil dat hij het eind van de week haalt. Ik werk van half negen tot een, race naar de AIS, laad Reimer in, benut de 10 minuten speling voor een snel bezoek aan de Coles en om twee uur zitten we klaar voor de voorstelling. Ik kijk naar Fransje en realiseer me dat ze een jaar geleden nog geen woord Engels sprak. Bizar.

Wat te doen? Ik ben halsoverkop weggerend bij de ANU maar heb eigenlijk nog wel wat stapeltjes te verplaatsen vanmiddag. Ik vraag de kinderen of ze met mij mee willen of liever naar het hotel.

Tja, dat verlies ik natuurlijk. "En wat als papa ons nu niet wil?" vraagt Fransje vanaf de achterbank. Dezelfde achterbank waar Reimer gisteren om half negen een half uur stil heeft moeten zitten terwijl ik de auto aan de kant had gezet om een telefonische afspraak na te komen. Dat zijn de gevolgen als er 's ochtends niet meegewerkt wordt! Ik lach en zeg dat papa altijd blij is met wat extra hulp. "Ik zei het toch" zegt Fransje op het moment dat ze Maurits' gezicht ziet. Snel zoeken we een dvd uit en installeren we ze in een hotelkamer. Home away from home. Ik vlieg naar de overkant en tref daar een zesjarig dochter van een collega die verveeld zit te tekenen. Gedeelde smart is halve smart.

De thee-afspraak met vriendin F red ik natuurlijk allang niet meer dus ter compensatie nodig ik haar voor het avondeten uit. Hoe verzin ik het want wanneer denk ik dan aan die hoopvol ingepakte werktas te beginnen. Pfff.

Het leven zonder (schoon-) ouders valt niet mee in vakantietijd.
Maar er gloort hoop aan de horizon. Binnenkort hebben we namelijk een huis met logeerkamer. En drie badkamers. En een zwembad.

Daar hoor je natuurlijk niet over op te scheppen, maar aangezien het nogal een vondst is vermeld ik het toch maar even.

Want het vinden van een huurhuis in Canberra is een welhaast onmogelijke opgave. Verhuurders hebben het volledig voor het zeggen. Grootste bezwaar: een hond. Om radeloos van te worden. Twee maanden lang iedere avond op "all homes" controleren wat er die dag bijgekomen is. Gemiddeld tussen de 40 en 50 nieuwe properties. Dagelijks mailtjes en telefoontjes aan de makelaars.

Nee we kunnen niet aangeven of het ook voor twee jaar gehuurd kan worden. Komt u langs tijdens de open dag (misleidende term: huizen kunnen gemiddeld eenmaal per week een kwartier bekeken worden op tijden zoals 12.15-12.30 pm, bij terugkomst ben ik mijn parkeerplaats gegarandeerd kwijt) en dan weten we meer. Pets? Considered upon application.

De application. Een sollicitatieproces is er niets bij. En je mag niet reageren als je het huis niet bezocht hebt. Formulieren, drie referenties per persoon, en daarnaast je huur- en werkreferenties.

En ze gaan ze nog bellen ook. Loonstrookjes van de afgelopen twee maanden, rijbewijzen, paspoorten, bewijs van adres. Maar helaas,

bij nader inzien liever toch geen huisdieren. Uren, wat zeg ik, weken hebben we erin zitten. Geen verwarming? Whatever, we moeten iets. Maar zelfs dat was ons niet gegund. Beschikbaar vanaf 15 juni, 1 juli, mid August. Brrr dat begint gevaarlijk dicht bij 1 september te komen. Waar moeten we heen?

Afgelopen vrijdag had ik een dag vrij om met de kinderen

St. Benedicts Day te vieren op school. Woensdagavond spotte ik een serieuze kanshebber. Sorry no pets stond er niet bij. Donderdag werd ik gebeld: morgen om 10 uur inspection. Het gezicht van Reimer toen ik hem vertelde dat ik zijn optreden tijdens de kindermis van 10 uur zou moeten missen omdat ik een huis moest gaan bekijken. Wekenlang had hij me gevraagd of ik erbij zou kunnen zijn.

Wat een armoede.

Het huis was boven verwachting. De competitie leek er net zo over te denken. Ik vroeg makelaar Sue wat ik moest doen om dit huis te krijgen en deed verslag van mijn ervaringen tot nu toe. De schilder luisterde belangstellend mee. Zorg dat ik je application vandaag binnen heb, dan check ik of ze jullie 'lab' willen overwegen.

Om drie uur belde ze. De schilder bleek de vader van de eigenaar en beiden waren het erover eens dat het huis voor mij was, ondanks het feit dat de competitie boven de gevraagde huurprijs geboden had. Mits ik er een schepje bovenop kon doen natuurlijk. Yes please!

We doen hier niet aan lange termijn planning dus zodra de verf droog is worden we geacht onze intrek te nemen. Dat wil zeggen op 29 juli, drie weken nadat ik het huis gezien heb, overmorgen over twee weken. En Maurits? Die neemt aan dat ik goed gekeken heb!

Breaking News

Vandaag is het Diamant hotel weer geopend. Maurits mocht erover vertellen op het landelijke ABC journaal. Helaas kan ik zijn 'Minute of Fame" niet vinden online. Wel een verslag van het interview.

Het is dik drie weken geleden dat het restaurant en de wijnbar naast het hotel vlam vatten. Wat een onwerkelijke ervaring. De firewall tussen het restaurant waar de brand ontstond en het restaurant van het hotel heeft zijn diensten goed bewezen. Ongelofelijk om te zien hoe het vuur daar letterlijk gestopt is.

Een toeristische attractie was het de eerste dagen. Bijzonder om te zien hoeveel mensen vanwege de geschiedenis een band met dit historische pand hebben. En hoe opgelucht iedereen was dat in ieder geval het hotel nog overeind stond.

Ook interessant dat er een hele business rondom dit soort drama's bestaat. Verzekeringsagenten die je vertellen wanneer je de tent weer kunt openen, gespecialiseerde schoonmaakbedrijven, media en niet in de laatste plaats natuurlijk het hele circus van brandweer en politie. Bizar was het moment dat het hotel op de zaterdagavond na de brand vrijgegeven werd. Daar sta je dan, de politie en brandweer pakken hun biezen maar het hotel is leeg, onbewaakt en zonder elektriciteit. Zelfs de automatische schuifdeur kan dus niet dicht. Met behulp van een zaklamp konden we de schade opnemen. In de afgebrande wijnbar stond nog een halfvol glas op de bar. Spooky.

Enfin, de brandlucht heeft inmiddels plaatsgemaakt voor vanille (beste remedie om brandlucht te maskeren) nadat er dagenlang een speciale luchtververser heeft gestaan, de vloerbedekking is geshamponeerd en de ramen moesten toch hoognodig gewassen worden.

De lichten zijn weer aan!

Winter in July

Her en der zie je ze nog, maar het is een zeldzaamheid in deze tijd van het jaar: Aussies op slippers. Het is dan ook koud, ijskoud.

Als Europeaan lijk ik geen recht van spreken te hebben. Ik word weggehoond als ik mijn beklag doe (dagelijks) want 'wij in Europa' zijn toch wel wat ergers gewend. Nee dus. Koud is hier kouder dan de strengste Belgische winter. Het voelt alsof je onderaan de ski-piste staat, maar zonder skipak. Het frustrerende is dat de temperatuur een magere 6 graden aangeeft terwijl je gewoon voelt dat het vriest. Ik mis de voldoening van dat minteken die de kou als het ware goedmaakt. Het psychische effect hiervan is dat ik blijf klagen. Totdat ik deze week iemand tegenkwam die mij vertelde dat kou in de Northern Hemisphere niet te vergelijken is met de kou in de Southern Hemisphere. Dat bedoel ik dus!

Nu we het daar over eens zijn kan ik genieten van deze winterse omstandigheden en … de kinderen denken er net zo over. Sinds afgelopen vrijdag is het winter vakantie. Het kwam als een soort verrassing. Druk met de toestanden rondom het hotel, crisis bij de ANU en de huizenjacht keken we niet verder dan een dag vooruit en opeens werd er belangstellend geïnformeerd naar onze plannen.

Wat plannen? Ik bedacht dat we er ondanks alles natuurlijk wel wat van moeten blijven maken en vroeg de kinderen naar hun wensen voor de vakantie.

Sydney: het lijkt hier een onmogelijke opgave om laarzen te vinden voor Fransje. Er zijn twee kinderschoenenwinkels en het paar in de ene had veters en de andere had alleen nog bruin met gespen in haar maat. Dus volgens Fransje moeten we naar Sydney in de hoop op een groter assortiment.

Skiën: we kunnen vanaf hier de sneeuw op de bergen zien liggen (vandaar het onder-aan-de-piste gevoel waarschijnlijk) en aangezien F en R inmiddels wel toe zijn aan hun eerste ski-ervaring gaan we volgend weekend een dagje die kant op.

Cars film: speciaal voor de vakantie in première gegaan: dit lijkt me iets voor M en R. De laatste zie ik zijn nieuwe Cars badjas nog wel aantrekken voor de gelegenheid.

Stoomtrein: iedere vakantie staat ie geadverteerd in "Holiday Happenings" en altijd bedenken we dat het zo leuk zou zijn om dat nu eens te doen op het moment dat we het vertreksein horen. Detail: een ingewijde vertelde me gisteren dat zij die tocht ook eens gedaan had en zo verbaasd was dat het ding op de terugweg zoveel sneller leek te gaan dan op de heenweg. Wat bleek? De remmen hadden de tand des tijds niet doorstaan ….

Schaatsen: dit jaar staat er voor het eerst een schaatsbaan in het stadscentrum. Discolichten, muziek, kerstbomen en gluhwein. Inmiddels afgevinkt (zie diavoorstelling).

Old & New Parliament House: Fransje is er met school geweest en vindt dat we beiden moeten bezoeken zodat we kunnen besluiten welke van binnen het mooiste is.

Questacon: onze Australische tegenhanger van het Eindhovense Evoluon blijft de kinderen boeien.

Soccer: Reimer hoopt ontdekt te worden tijdens een voetbalkamp bij het Australian Institute of Sport in week 1 terwijl Fransje deze dagen oefent voor Drama Queen tijdens een toneelkamp.

Vriendjes en vriendinnetjes spelen & slapen … in het nieuwe huis?!