Back to School

Afgelopen maandag was het zover. Begin van het nieuwe schooljaar. Na een half jaar acclimatiseren in het internationale klasje van Hughes primary school is het nu tijd voor het echte werk op 
St. Benedicts. Om de hoek dus op de fiets. In uniform. 
Reimer in year 1 en Fransje in year 3.

De zenuwen stralen er vanaf. Letterlijk. Als ik naast Fransje sta terwijl ze haar tanden poetst voel ik haar buikpijn. Gelukkig is het ook voor haar juf allemaal nieuw. Gedeelde smart is halve smart. Reimer treft een boom van een kerel aan voor de klas. Uitstekend als ik de hoeveelheid ondeugende jongenskoppies in die klas zo zie.

De score op de schaal van 1 tot 10 is "9" volgens Fransje. Reimer geeft een "100" voor dag 1. Voor mij is er huiswerk. In de nieuwsbrief lees ik dat de school ernaar streeft dit jaar de stap naar het digitale tijdperk te zetten. Hoogste tijd bedenk ik terwijl ik mij een weg zoek door de gekleurde vellen papier waarop ik lunch moet bestellen, toestemming moet geven voor deelname aan de zwemwedstrijd volgende week en een lijst met benodigde schoolartikelen moet afvinken. Om het vakantieritme nog even vast te houden duiken we 
's middags in het zwembad en barbecuen we totdat het donker is.

Dag twee is minder succesvol. Het nieuwtje is er af en nu wordt het serieus. En serieus is niet altijd leuk. Want waar er op Hughes rekening werd gehouden met het feit dat kinderen een internationale achtergrond hebben, is het hier all Aussie. Tranen van frustratie over opdrachten die niet begrepen worden, klasgenootjes die niet verstaan worden en stickers die verdiend zijn maar niet uitgedeeld worden. 
Het enige lichtpuntje is de Nederlandse les van juffrouw Liset. Maarja, dat was maar een uurtje. Bij thuiskomst een dikke envelop met stickers van opa en oma uit Den Haag in de brievenbus. 
Dat scheelt. Als we bij het zwembad een aantal zojuist-gearriveerde Duitse kindjes van hun leeftijd ontmoeten klaren ze weer op, 
ze hebben hun gelijken weer gevonden.

Dag drie. Het kost vandaag wat meer overtuigingskracht om ze mee te krijgen. Al mijn charmes gooi ik in de strijd om in de tien minuten voordat de school begint vrienden te worden met de leerkrachten, de moeders en de beoogde vriendjes en vriendinnetjes. Ondertussen onderwijs ik sociale vaardigheden voor beginners. "Maar ik ga toch niet liegen" werpt Fransje tegen als ik voorstel dat ze haar klasgenootjes kan complimenteren met hun schoenen, haarband of schooltas om op die manier contact te krijgen. Ik kijk nog eens goed. Inderdaad, iedereen heeft hetzelfde aan en daarbij ziet het er eigenlijk niet uit. Het voor- en nadeel van een uniform. Ik suggereer het informeren naar vakantie-ervaringen, gezinssamenstelling, woonplaats. "Ik hou gewoon mijn mond" is het antwoord. OMG.

Wat heb ik mijn toekomstige werkgever verwenst voor het vertragen van een proces dat wat mij betreft al in december afgerond had kunnen worden. Maar wat ben ik blij dat ik er nog even voor F en R kan zijn in deze cruciale eerste weken. Leuk is het niet, 
maar noodzakelijk wel. "Het komt allemaal goed" zeg ik keer op keer. 
Niet alleen tegen de kinderen maar ook tegen mezelf.

Hoe warm is warm?

De mussen vallen van het dak. Zouden van het dak gevallen zijn als ze hier waren. Maar in hun plaats papegaaien en magpies die nergens van opkijken. Achtendertig graden. Da's warm. Zelfs hier spreekt men van een hittegolf. Waar 'hittegolf' in Nederland staat voor een periode van ten minste vijf aaneengesloten dagen waarop de maximum-temperatuur 25 ºC of meer bedraagt en op ten minste drie van die vijf dagen de 30 graden passeert, legt men de lat hier iets hoger. Vijf aaneengesloten dagen boven de 35 graden. Of drie dagen boven de 40. U mag kiezen. In dit geval gelukkig het eerste.

Aanvankelijk koelden we af in The Manuka Pool. Het leverde Fransje een prominente plaats in The Canberra Times op. 'Fransje de Graeff from Griffith', integratie geslaagd! Toen de rest van Canberra dit best-bewaarde geheim van de stad ook leek te ontdekken na een artikel over het 80-jarig bestaan vorige week, sloegen we onze vleugels uit naar minder voor-de-hand liggende plaatsen. Er blijkt rondom Canberra een schat aan rivieren met een soort zwemvijvers te liggen. Gegarandeerd spannende onderstroom in een idyllische omgeving. Zelfs hond Saar is welkom. We hebben ze allemaal getest deze week. Vriendjes, picknick en surfplanken mee, de kinderen leken de vakantie van hun leven te hebben.

En opeens hadden ze er genoeg van. "Moeten we vandaag zwemmen?" vroeg Fransje vanochtend. Terwijl ik de alternatieven opsomde (oorlogsmuseum, bioscoop, schoolschoenen uitkiezen -die zijn hier zwart of zwart en er is één jongens- en één meisjesmodel-), zette ze de airconditioning aan en begon aan een puzzel van slechts 1500 stukjes. Verslavend. Heat wave? Is vandaag totaal aan ons voorbijgegaan. Soms hoeft warm helemaal niet warm te zijn.