Net echt ...

Ik schrik wakker. De ramen trillen in hun sponningen. Een aardbeving. Wat bizar.

Gistermiddag bezochten we het wetenschappelijk museum Questacon waar we een simulatie van een aardbeving meemaakten in een speciaal daarvoor gebouwd huis. Het aardbevings-huisje noemen we het altijd. Nadat de kinderen er tijdens het eerste bezoek aan het Questacon in geweest waren werd deze attractie bij volgende sessies overgeslagen. Te eng, volgens F en R.

Deze keer wist ik ze te overtuigen. Zelf was ik er nog nooit in geweest was en ik was nieuwsgierig of het een beetje echt was. Want ik weet hoe het voelt. Wat een ervaring. Ik zie het zo weer voor me, de lange gang met kamers in het Tango Mar hotel in Costa Rica. En opeens begonnen ze te swingen, alsof ze van elastiek gemaakt waren, ongelofelijk. Een suizend geluid en toen stond alles weer stil. Ik zocht M op en vertelde hem dat ik dacht dat ik daarnet bijna flauwgevallen was, vanwege de warmte. Hij lachte en vertelde me dat dit een aardbeving was. Wow!

Ik wil de kinderen niet teleurstellen en beaam dat het getril in het aardbevings-huisje me inderdaad aan mijn Costa Ricaanse ervaring doet denken. Maar dat het toch wel een beetje anders was. Aangezien ik het museum verder heel professioneel vind, vraag ik me af waar dit op gebaseerd was, het deed me echt in de verste verte niet aan 'mijn' aardbeving denken.

R vond het deze keer een stuk minder eng maar spannend genoeg om nog een keer te willen. Of aardbevingen in Canberra ook voorkomen, vraagt hij. Ik stel hem gerust: aardbevingen komen in deze omgeving nauwelijks voor.

Kippenvel als ik me realiseer dat het getril van de ramen en van de vloer exact is zoals we eerder die dag ervaren hadden. Geen twijfel mogelijk, dit is een aardbeving. Ik spurt naar boven om R te halen.

M is een paar dagen in Sydney en F lag sowieso al bij mij in bed.

Ik tril nog erger dan de ramen even daarvoor deden. Wat zeiden ze ook alweer tijdens de simulatie: binnen blijven, radio aan?

Help, de enige radio die we hebben zit in de auto.

Christchurch, Japan … Canberra staat er niet bekend om, maar weet ik veel, globaal gezien zitten we wel in dezelfde hoek. Het blijft stil.

De kinderen vinden het reuze interessant als de krant vanochtend bevestigt wat ik al wist. Dat 3.7 op veertig kilometer afstand niet echt levensbedreigend is mag de euforie niet drukken. "Je moet er over schrijven in de Canberra Telegraeff." zegt R, "When our family reads we survived they will be so proud of us!"

Bij deze. En mijn excuses aan het Questacon. Inmiddels weet ik:

hun simulatie was levensecht!

Maurits loopt Marathon

Na vorig jaar als opwarmertje de halve Marathon gelopen te hebben ging Maurits vandaag voor het Echte Werk:

42 kilometer in 3 uur en 45 minuten!

Volgende keer Rotterdam?

Bergen en Dalen

Wat een suffe titel. Highs and Lows klinkt een stuk beter eigenlijk. Maar het komt op hetzelfde neer. "Ach een berg is een berg en een boom is een boom" hoorde ik ooit een Amsterdamse toerist in Costa Rica zeggen (in reactie op de vraag van een medereiziger hoe de excursie was geweest). Leuk voor onze citaten-verzameling, maar in meer dan één opzicht ben ik het niet met haar eens.

De bergen in het buitenland zijn namelijk hoger. En de dalen? Inderdaad, een stuk dieper! Ik denk aan Zweden, Frankrijk, Costa Rica, Ghana, kijk om me heen in Australië en probeer te analyseren hoe dat komt. Zijn het de verwachtingen? Hmm mijn verwachtingen bij buitenlandse avonturen zijn doorgaans niet zo hoog gespannen dus daar kan het in mijn geval niet aan liggen. Of juist wel: daarom zijn die bergen natuurlijk zo hoog: op het moment dat je op de top staat heb je een uitzicht dat je nooit voor mogelijk had gehouden. En de dalen dan? Misschien is het het missen van een referentiekader dat normaal als vangnet fungeert waardoor je in een vrije val terecht kunt komen?

Afgelopen zaterdag vierden wij twaalf jaar huwelijk met een bezoek aan La Traviata in Sydney. Een gelegenheidsvoorstelling op een plateau in de Sydney Harbour. Elf miljoen Australische dollars heeft het gekost om dit gebeuren op te tuigen. Aangezien de eerste van de drie weken verregend was, besloten wij er niet van uit te gaan dat dit een jaarlijks terugkerend festijn zou gaan worden. In Australië kun je een week van tevoren nog gewoon kaarten krijgen voor dit soort evenementen dus op 7 april zaten wij aan de champagne met het Opera House en de Sydney Harbour Bridge op de achtergrond. Surreal!

Daartegenover staan ervaringen van het type soul-destroying, zoals hieronder beschreven. En al die andere momenten waarop je je afvraagt wat je jezelf, elkaar en de kinderen aandoet door het vertrouwde voor het avontuurlijke te verruilen. Voor M en mij vind ik het nog tot daar aan toe. Maar voor de kinderen? F lijkt met negen in een vervroegde pubertijd. Haar juf beaamt dat dat tegenwoordig heel normaal is. Daar had ik niet op gerekend met mijn planning. En ik vind het niet gemakkelijk. Ik denk terug aan haar eerste jaar in Ghana. Op een bepaald moment besloten we alleen nog maar te gaan kijken of alles goed ging als ze niet huilde. Was het de warmte? De airco? Malaria? Of het feit dat het in de tropen nooit echt stil is? En vooral: was het ook zo geweest als we in Den Haag gezeten hadden?

Om het minste of geringste rollen er dikke tranen over haar wangen. "Niets" zegt ze als ik haar vraag wat er is. Vaak weet ze het zelf ook niet. Als ik haar vraag of ze zich Australisch, Belgisch of Nederlands voelt antwoordt ze dat ze een Aussie girl is. Maar dat België thuis is. Nederland? Dat zijn de opa's en oma's, de ooms en tantes en neefjes en nichtjes. En ik kan het haar niet kwalijk nemen. Toen we tijdens de kerstvakantie haar paspoort wilden vervangen in Den Haag bleek dat ze officieel nooit in Nederland gewoond had.

Sinterklaas, de kerstman en Santa Claus. De Paashaas, dat is opa Egbert, maar de Easter Bunny bestaat echt. Koningin Beatrix en Queen Elizabeth. Koninginnedag in april en in juni. Welke zoon hoort nu ook alweer bij wie? Drie vlaggen waarmee ze zich identificeren. Het Wilhelmus kunnen ze neuriën. The national anthem zingen ze uit volle borst mee. Engels of Nederlands? Engels, bevestigen ze beiden, maar voorlezen graag in het Nederlands.

Een jaar of drie, hooguit vier, was het plan. En ik geloof dat we het daar ook inderdaad maar bij moeten laten.

Soul-destroying

Waarom kunnen Australische supermarkten niet gewoon een routing uitstippelen die in iedere vestiging hetzelfde is? Geërgerd kijk ik om me heen. Spinazie, waar ligt hier de spinazie, zo moeilijk kan het toch niet zijn?! Tot mijn verbazing kijk ik recht in het gezicht van N, vader van een vriendje van Reimer. Hoe komt die nu in deze vestiging van Coles terecht? Ach natuurlijk, om dezelfde reden dat ik hier met 25 graden celcius in het shopping centre van Tuggeranong sta.

Reimer heeft een bowlingfeestje in Tuggeranong. Veertig minuten rijden van waar wij wonen. Het feestje vindt plaats in de trots van de suburb: het AMF Tenpin Bowling Centre. Bestaat er ook bowling met meer dan 10 kegels dan? Als je naar het promotiefilmpje kijkt kun je je voorstellen dat de ouders van de jarige ervoor gevallen zijn. Maar de realiteit is anders. Wat is dit erg! En mind you, er staan ook nog professionals tussen, met outfits die doen vermoeden dat het hier om een olympische deelname gaat. Ik wens de ouders een gezellige partij en vlucht weg. Wat een kabaal.

Op naar het zwemparadijs waar Fransje een afspraak met een vriendinnetje heeft. Ik laat haar stralend achter in de typische frituur lucht die bij een binnenzwembad hoort (dat het binnen was had ik nooit kunnen vermoeden toen ik zei dat het wel goed uit zou komen vanwege het feestje van Reimer) en prijs mij gelukkig dat de andere moeder binnenzwembaden wèl leuk vindt.

Ik besluit het het onaangename met het nuttige te verenigen en koers richting het winkelcentrum. Opeens begrijp ik waarom Tuggeranong door sommigen uit mijn werkomgeving regelmatig aangehaald wordt als een oord van wiens inwoners je niet kunt verwachten dat ze ook maar enig inzicht in marketing hebben. Deze omgeving is funest voor iedere vorm van creativiteit.

Creatief waren ze wel in het verstoppen van de supermarkt. Ik parkeer de auto naast een gebouw waarop het vertrouwde Coles in knalrode letters aangegeven staat en verwacht dat als ik daarvandaan naar binnen loop, ik ook daadwerkelijk in de Coles supermarkt terecht kom. Mis! Ik heb een behoorlijk richtingsgevoel maar in de Tuggeranong Hyperdome raak ik het spoor bijster. Ik raak steeds geïrriteerder: de Coles lijkt werkelijk nergens te vinden en ik ga het niet vragen want ik vind dat het aangegeven moet staan. One dollarshops, misse kledingwinkels en een bioscoop kom ik tegen, maar geen Coles. Een foodcourt, een biologische winkel, een krantenwinkel. Ik kan het niet uitstaan, kom in de verleiding om dan maar mijn nagels te laten doen bij de pedicure maar besluit dat ik dit doolhof niet verlaat voordat ik de supermarkt gevonden heb.

Wederom: gedeelde smart is halve smart. Nadat N en ik uitgebreid besproken hebben hoe belachelijk het is dat de supermarkt zo verstopt zit, dat het soul-destroying is om hier rond te lopen in de wetenschap dat het een van de laatste mooie dagen is en dat onze kinderen die missen omdat ze binnen in het AFM Tenpin Bowling Centre zitten en dat ze dat hele Tuggeranong sowieso nooit hadden mogen laten ontstaan, gaat ie weer.

F en R hebben nergens last van: het zwembad was the best ever en het bowlen? Volgens mij 'wil Reimer er op'. Maar dat gaat niet gebeuren, hij gaat maar lekker tennissen. Buiten.