Wat doen we met Kerst?

Dit jaar vierden wij voor de tweede keer Kerstmis in Australië. En het viel ons weer op hoe anders het hier is. 

Te beginnen met de planning. De vraag 'Wat doen we met Kerst?' wordt hier over het algemeen een week of twee voor de happening beantwoord. Dan het menu. Prawns vooraf, ham als hoofdgerecht & pavlova toe. Alles kant & klaar bij viswinkel en supermarkt. Natuurlijk, je kunt het zelf maken, en dat doen wij dan ook, op de gekookte garnalen na. Maar het hoeft niet. En ik geloof dat dat hier een beetje de essentie is: no pressure.

De donkere dagen voor Kerst kennen we hier niet. Integendeel: het is volop zomer, de zon gaat om een uur of acht onder en de temperaturen zijn boven de dertig graden. Het is het einde van het schooljaar, er wordt gebarbecued, gezwommen en mojito gedronken.

Kerst in Australië is vooral fun. Auto's worden met rendier-gewei en neus uitgedost, kinderen zijn in de ban van de kado's die Santa voor ze mee gaat nemen en de pre-kerst borrels zijn een uitgelezen kans om de kurken tijdens werktijd te laten knallen. 

Om het geheel toch wat diepgang te geven troonde ik de familie op kerstavond mee naar de kerk voor de kinderdienst van zes uur. Wapperend met de liturgie probeerden we de temperatuur naar beneden bij te stellen. Om ons heen korte broeken en slippers. 
Met een overhemd, dat dan weer wel.

Daarna iets meer dan het traditionele boek onder de boom. En toen een souper met, inderdaad, de garnalen die ik 's ochtends bij de vismarkt had gehaald. Ik dacht dat ik om acht uur de eerste zou zijn. Maar op deze 24 december bleek de winkel al vanaf vijf uur 's ochtends zaken te doen. Ik keek mijn ogen uit en greep mijn Iphone - die inmiddels weer in oorspronkelijke staat verkeert - voor een impressie. 

Eerste kerstdag volgde een luchtige lunch waarbij de kinderen en hun vriendjes tussen de gangen door afkoelden in het zwembad. En vandaag, Boxing Day, herinnert eigenlijk alleen de kerstboom ons er aan welke tijd van het jaar het ook al weer is.

Kerstmis in Australië? Easy! 

Apple Crumble

Toen wij 2,5 jaar geleden in Australië aankwamen viel het ons op hoe ver-Appled de maatschappij hier toen al was. Het principe deed ons een beetje aan Ghana denken: decennia lang geen andere manier van communicatie dan de tam-tam en vervolgens meteen op het mobiele telefonie netwerk zonder dat er ooit sprake is geweest van een vaste telefoonverbinding.

Meer en meer realiseren wij ons hoe geïsoleerd Australië eigenlijk was voor de komst van internet. En we begrijpen dus waarom alles wat de communicatie met en visualisatie van 'buiten' vergemakkelijkt, omarmd wordt. Meer dan ik me uit Nederland kan herinneren zie je de Apple producten overal in het straatbeeld. Het lijkt wel of iederéén een Ipad heeft. En als ik de moeders op het schoolplein moet geloven ís dat ook zo na de Kerst.

En natuurlijk passen wij ons aan. Na de MacBook Pro volgde een Iphone, een Ipad, nog een Iphone en nu de double digits voor Fransje in het spel zijn, een Ipod touch.

Als je er eenmaal mee werkt … enfin, dat hoef ik niemand die een Apple heeft uit te leggen. Ik ben inmiddels halverwege de 630 pagina's tellende biografie over Steve Jobs en heb alleen nog maar meer bewondering gekregen voor de perfectie van alles dat een Apple logo heeft en kan me een leven zonder apps niet meer voorstellen. 

Normaal zou ik in deze hectische pre-Kerst periode niet snel halverwege een boek van 630 pagina's raken - sterker nog: ik zou er niet eens aan dènken. Maar een zware verkoudheid (mind you: het is hier 31 graden) houdt mij al een paar dagen aan bed gekluisterd en ik droom inmiddels Apple.

Hoewel nog helemaal niet opgeknapt moest ik vandaag toch even optreden en ik sleepte mij naar de universiteit. Dat wil zeggen: M gaf me een lift. Onderweg belde ik de dokter. En toen ik uitstapte was ik even vergeten dat mijn lifeline op mijn schoot lag.

Toen vriendin L iets soortgelijks overkwam grapte ze in haar ellende over haar Apple Crumbe. Wat een vondst. Ik maakte een mentale notitie en wacht inmiddels al meer dan twee jaar op de kans op 'm te gebruiken. Dit is de dag.

Prima Ballerina

Nadat Fransje in eerste instantie besloten had dat ballet in Australië 'gewoon niet leuk' was, ging ze het afgelopen schooljaar toch overstag. De tijden, woensdagmiddag van vijf tot zes, zorgden aanvankelijk voor wat drukte in mijn agenda. Woensdagmiddag is hier geen vrije middag dus kinderen gaan dan naar after school care waar ik ze tegen zessen op haal. Gelukkig bood een niet-werkende-moeder-van-een-vriendinnetje uitkomst en ballet werd moeiteloos in het weekprogramma ingepast. 

Totdat term 4 aan brak. Het Australische schooljaar laat aan duidelijkheid niets te wensen over: er zijn 4 blokken van 10 lesweken en die zijn gescheiden door twee weken vakantie. Het schooljaar begint in februari en eindigt in december met zeven weken zomervakantie. Term 4 begint dus na de 'voorjaarsvakantie' in oktober.

En daar was de eerste email van de balletschool:

Our end of year concert is approaching quickly and it is understandable that everyone has lots of questions. If you keep updated with all emails and notes you will be fully informed and it will make the whole process so easy for you.

Wat volgde was een stroom van al-dan-niet-gekleurde briefjes in de ballettas, emails en telefoontjes met details over de kostuums, de kaartverkoop, de extra lessen en de make-up rehearsal voor de moeders. Met verbazing heb ik het allemaal gadegeslagen en waar nodig de juiste opdrachten uitgevoerd danwel uitbesteed - for non sewers there are a couple of mums who will sequin at very reasonable prices. Hier kun je geen baan naast hebben.

Het resultaat bestond uit drie prachtige shows in het Erindale Theatre terwijl het buiten 31 graden was. Een uur voor de pauze, een uur na de pauze en een stralende Fransje die zo'n drie minuten op het toneel stond. Op weg naar huis vertelde ze ons dat ze het geweldig had gevonden en nu zeker weet dat ze volgend schooljaar niet alleen ballet, maar ook jazz en tap dance wil gaan volgen. Nee, hip hop vindt ze meer iets voor jongens.

 

Zwemseizoen geopend!

Gisteren meldden we ons voor de start van het zwemseizoen in de Manuka Pool. Toen er een journalist naar mij toekwam dacht ik in een flits dat het om mij ging. Maar nee: of de kinderen op de foto mochten voor publicatie in de zondag editie van de Canberra Times.

Klik hier voor het artikel

Blending in?!

Could I please ask that P does not go on any "adventures" away from your house unless you are altogether? He is too young and naive to be out and about without a parent nearby.

Oops. De vorige keer dat P bij ons speelde heb ik Reimer en zijn achtjarige mate samen naar het vlakbij ons huis gelegen oval laten gaan om te voetballen. Super veilig -er hoeven geen straten overgestoken te worden- en dus een geweldige manier om de kinderen langzaam maar zeker wat bewegingsvrijheid te geven. Natuurlijk meld ik me regelmatig met hond of picknick, en Fransje was er ook met een vriendinnetje, maar blijkbaar is dit toch niet hoe we in Australië met elkaars kinderen om gaan.

Natuurlijk, ik ben blij dat 'de moeder' het eerlijk zegt, maar toch. 
Het zijn van die momenten dat ik me realiseer dat ik 'niet van hier' ben. In het begin had ik het regelmatig. Dat ik in een vergadering zat, de clou van de grap miste en mezelf daar opeens van een afstand bekeek: wat doe ik hier?!

Inmiddels komt dat steeds minder vaak voor: I'm blending in. 
Maar hoe meer je dat gevoel krijgt, hoe minder alert je bent op bepaalde verschillen. Interessant, en ongetwijfeld helemaal in lijn met de integratiecurve.

Maar goed, het geeft me dus wel te denken. Want wat las ik onlangs in een tijdschrift bij de tandarts: "Risky holidays abroad: when fun becomes fatal". Het ging over hoe Australische jeugd in Vietnam in rubberbanden de rivier afvaart, onderweg zelfgestookte drankjes consumeert en het in sommige gevallen niet overleeft. En nog een aantal voorbeelden. De Australische psycholoog die in dit artikel aan het woord kwam was een man naar mijn hart: hij legde uit dat de Australische jongere niet geleerd wordt eigen verantwoordelijkheid te nemen. Als je je hele leven nauwkeurig begeleid wordt en je ouders overal schriftelijk toestemming voor moeten geven, zou het kunnen dat je zelf niet kunt inschatten wat al dan niet verstandig is. Ha!

Ik heb dit met een aantal collega's besproken en het merendeel was het roerend met me eens. Hoewel zij hun kinderen vaak op dezelfde manier grootbrachten (want mind you: it's a legal offense to leave your children unsupervised until the age of thirteen) realiseerden zij zich dat dit de zelfstandigheid van hun kroost niet ten goede kwam. 
Met alle mogelijke gevolgen van dien.

Ik weet niet precies wat de mogelijke consequenties van mijn legal offense zijn, maar ik neem het risico (want ik heb geleerd welke risico's ik kan nemen) en laat de kinderen morgenochtend, net als vorige week zondag, zelfstandig Saar uitlaten.

Runner in the Making

 

Natuurlijk ben je als ouder altijd trots op je kinderen. 
Maar soms een beetje extra. 

Sinds Maurits eerder dit jaar een marathon liep is het voor Reimer duidelijk: dit wil hij ook. Tijdens het uitlaten van Saar heb ik dan ook regelmatig gezelschap van Reimer die even een 'rondje oval' doet. Een oval is wat we in Nederland een voetbalveld of sportveld zouden noemen. Geen idee wat de afmetingen zijn maar ik neem braaf de tijd op en juich dat het fantastisch gaat.

Dat Reimer vanwege de hierdoor opgebouwde conditie de running festivals op school wint en na een 'lokale' finale zelfs in de ACT (staat) finale eindigt, is leuk meegenomen maar bijzaak. Het gaat om de Canberra Fun Run.

Reimer was ervan overtuigd dat we zouden vergeten om hem in te schrijven dus duwde ons een laptop onder de neus om hem online te registreren zodat hij zeker zou zijn van een startplaats. 
Zijn startnummer werd gekoesterd sinds het hij het uit de brievenbus viste. En natuurlijk moest er een professioneel rennersbroekje aangeschaft worden.

Vandaag was het zover. Toch wel een beetje spannend. Eenmaal aan de start van de 5 km run zorgde M dat R en hij vooraan het deelnemers-legioen stonden waardoor ook deze gebeurtenis in de Canberra Times vereeuwigd werd. M's verwachting was dat ze al snel ingehaald zouden worden door de achterban. Maar de training bleek zijn vruchten af te werpen, M en R eindigden op plaats 30 en 31 van de 1500 deelnemers. Waarbij R natuurlijk als eerste over de finish ging maar doordat de startnummers verwisseld waren werd M als nr 30 geregistreerd. Enfin, 23 min 17 of 23 min 18: sowieso een geweldige prestatie.

Tevreden met het resultaat kondigde R aan dat hij volgend jaar voor de 10 km gaat. We shall see.

Altijd Prijs!

Ook in Australië gingen de Olympische Spelen eind juli van start. 
De eerste keer dat de kinderen dit evenement bewust meemaakten. En wat hebben we er van genoten!

Natuurlijk hebben we het een en ander gemist vanwege het tijdsverschil. Een wekker zetten om om half vier 's ochtends een hockeywedstrijd te zien deed ik twaalf jaar geleden misschien, 
maar nu beslist niet meer.

Reimer was Chef Medaille Spiegel. Die is werkelijk in die drie weken alleen bij hoge nood van de bank afgekomen. Dagelijks kregen we een gedetailleerd (en accuraat!) overzicht van de Stand van Zaken. En het mooie was: als fan van Nederland, Australië en België viel er natuurlijk altijd wel iets te juichen! Waarbij de kinderen gelukkig uiteindelijk vooral trouw aan Oranje bleken.

Na de sluitingsceremonie leken we aanvankelijk een beetje in een gat te vallen. Om de pret te verlengen hadden we ook de paralympics gevolgd en dat was eigenlijk een hele pedagogische ervaring. Hoewel Fransje zo nu en dan even weg liep omdat ze het toch wel 'een raar gezicht' vond.

Gelukkig hadden we de homecoming ceremony in Canberra, waarbij het Olympisch team gehuldigd werd. Fransje ging er met school heen en drukte me op het hart me niet te vertonen. Als je bijna tien bent zijn moeders emberassing en broertjes nog erger.

Ik vond dat ik Reimer (die als year 2 niet zou gaan) deze once-in-a-lifetime ervaring niet kon ontzeggen. Ik besloot hem een dagje van school te houden (dat is hier geen probleem, wordt gezien als life experience) en drukte Fransje op het hart dat er zoveel mensen zouden zijn dat we elkaar echt niet zouden tegenkomen.

Dit is Canberra. De ceremonie zou van twaalf tot een plaatsvinden. We kwamen om tien voor twaalf aan, er waren nog voldoende parkeerplaatsen en de eerste die ik zag staan (en erger: die ons zag aankomen) was Fransje. Natuurlijk deed ik net of ik haar niet gezien had, zette snel een hilarische blauwe 70's pruik op in de hoop in de massa te verdwijnen, maar het kwaad was al geschied.

Het verslag dat M bij thuiskomst kreeg loog er niet om. "En toen ging ze ook nog met Ms Brendan praten, I really wanted to vanish on the spot." Dat haar vriendinnen mij juichend begroetten was haar blijkbaar volledig ontgaan. Meisjes van negen zijn tegenwoordig wat wij waren als meisjes van dertien.

Enfin, nadat R met de olympische zeilers op de foto was gegaan (foto wordt ingevoegd zodra ik deze van collega-moeder ontvang, ik had alleen mijn telefoon bij me en op het moment dat R met gouden plak en olympiër poseerde bleek de batterij leeg) en zijn Tackers shirt van de nodige handtekeningen voorzien was, verklaarden we de Olympische Spelen 2012 gesloten. We tellen af tot 2016!

Golden Ticket

Ik zit aan de rand van het zwembad als mijn telefoon gaat. Maurits. Die belt me zelden wanneer hij aan het werk is, dus als hij belt neem ik aan dat ie iets te vertellen heeft. "Het is goedgekeurd, we hebben onze PR". Permanent Residency. Goh. Ik ben er even stil van.

Veel buitenlanders in onze omgeving blijken richting Australië te vertrekken met als doel de status van permanent resident te bemachtigen. Je begint met een gesponsord zaken visum. Een 457 Subclass. Na twee jaar kom je in aanmerking voor een permanent residence visum. Weer twee jaar later kun je een aanvraag voor citizenship doen.

Wij wisten aanvankelijk niet eens dat het bestond. Een jaar of drie, hooguit vier was en is het plan en dat kwam precies overeen met de duur van het zaken visum. Maar door een wijziging in het belastingstelsel dit jaar zag ons financiële plaatje er niet meer zo gunstig uit als voorzien. Een permanent residence visum, waarbij we in aanmerking zouden komen voor bepaalde subsidies zoals voor kinderopvang, zou de zaak weer rechttrekken.

Het bleek nog een hele toestand met medische testen, een taaltest, verklaringen van goed gedrag vanuit de landen waarin we in de afgelopen tien jaar meer dan een jaar gewoond hebben, informatie over familie in Nederland, een overzicht van landen die we in de afgelopen 10 jaar bezocht hebben (met tijdsindicatie), referenties en nog meer referenties. En een slordige tienduizend dollar, die gelukkig door M's werkgever betaald werd.

Ik bekijk het visum en lees de begeleidende email van de advocaat die dit voor ons geregeld heeft. Citizenship blijkt een eitje: kunnen we over twee jaar gewoon online aanvragen. Daarna kunnen we wonen waar we willen, maar zijn ten alle tijden welkom in Australië.

Ik kijk naar de kinderen die zich concentreren op hun freestyle. 
Ze hebben geen idee dat wij zojuist een golden ticket voor ze geregeld hebben.

Sporty Spice

Farmers Market

Deze zaterdag zijn we naar de Farmers Market gegaan. Dat is een kwartiertje rijden van waar wij wonen. Toen we er aan kwamen gingen we natuurlijk eerst naar de stroopwafels. Die worden gebakken door een Nederlandse meneer. Nadat onze stroopwafels op waren gingen we een rondje maken.

We hebben aardappels, Turks brood, kip paté met truffel en sinaasappels gekocht. Reimer en ik verheugden ons vooral op de hartjeschocolade die we meestal zien maar die was er jammer genoeg niet deze keer.

Op de Farmers Market komen we vaak ook mensen tegen die we kennen zoals papa die mensen van het hotel ziet. Wij zagen toevallig een juf van school! Ik verheug me al op de volgende keer.

By Fransje

Pro Bro

"Je komt toch wel terug?"

Vandaag is het exact twee jaar geleden dat we in Australië aankwamen. Als ik nu de foto's zie van de kinderen in die eerste dagen realiseer ik me hoe jong ze waren. Terwijl ik het op dat moment heel anders zag: vijf en zeven, nog net op tijd om zo'n avontuur aan te gaan.

Reimer liet zich onlangs ontvallen dat hij eigenlijk liever in Australië woont dan in België. Het viel me op dat hij het een beetje verontschuldigend bracht. Toen ik hem vroeg waarom gaf hij me het antwoord dat ik van hem verwachtte: je kunt hier zoveel sporten.

Inderdaad, sport is hier enorm toegankelijk. Ook op school wordt er veel aandacht aan besteed en ieder semester is er wel een groot sportevenement waarbij het niet alleen om het spel, maar beslist ook om de knikkers gaat.

Naast voetbal speelt Reimer cricket, footy (Australische rugby) en tennis. Hij zeilt, skiet, schaatst en zwemt. Moeiteloos fietst hij 20 kilometer rond het meer en staat er bij thuiskomst op nog even een paar laps around the oval te rennen, 1 km per stuk. Mijn rol is die van time keeper. De standen worden bijgehouden in een speciaal daarvoor bestemd record book. En ondertussen verheugt hij zich op zijn eerste 'officiële' loop: de Canberra Fun Run in september. Vijf kilometer: easy!

Vandaag hadden F en R hun eerste golfles. Ook weer zoiets. Stond niet op mijn lijstje maar dagelijks passeren we het Canberra International Golf Centre dat naast de school ligt dus het was een kwestie van tijd. Na vijf keer balletjes geslagen te hebben bedacht ik dat het dan maar beter zou zijn als ze het dan ook behoorlijk zouden leren. Zeven en negen zijn ze: dat betekent een voorsprong van meer dan twintig jaar!

Het is niet alleen de sport. Het is het gemak waarmee ik naar mijn werk fiets (en Maurits terug), de parkeerplaatsen die je hier altijd vindt. De prachtige natuurparken waar we wandelen, zwemmen, kamperen en barbecuen. De uitnodigingen voor concerten, modeshows, tentoonstellingen en cocktails op de ambassades.

De weekendjes naar het strand, naar de sneeuw of naar Sydney.

Vorige week sprak ik iemand die tegelijk met ons in Canberra aangekomen was. Ze vertelde me dat hun twee jaar er op zaten en dat ze volgende maand terug naar Duitsland zouden vliegen. Ik moet er niet aan denken. Het eerste jaar is doodvermoeiend, in het tweede jaar realiseer je je dat je weer in je comfort zone zit: dan heb je toch minimaal dat derde jaar verdiend om daarvan te genieten.

"Klinkt veel te leuk. Je komt toch wel terug?" Via WhatsApp deel ik high en low lights met zusje F in Utrecht. Inclusief beeldmateriaal.

En ik kan me haar reactie voorstellen: vanuit een herfstachtige zomer in NL vraag je je af waarom wij daarvoor zouden kiezen.

Tja. Omdat je ondanks alles toch iets mist. Iets dat R als jongste waarschijnlijk als minste mist, maar F al een stuk meer. Thuis.

New Direction

Eén blik op Fransje is voldoende om vast te stellen dat die vandaag niet naar school kan. Haar ogen glanzen boven haar rode konen en ze rilt van top tot teen. Vrijdag, normaal gesproken mijn vrije dag maar niet vandaag. Ik kan geen verstek laten gaan.

Gelukkig is er het hotel. Daar is altijd wel een bed waar zieke kinderen terecht kunnen, op afstand in de gaten gehouden door een zorgzame vader/manager. De ochtend vliegt voorbij en op het moment dat ik richting hotel fiets realiseer ik me dat ik vergeten ben de kapper af te bellen. Tien weken geleden heb ik deze afspraak geboekt. Dit kan ik een uur van tevoren niet meer maken. Benieuwd hoe F er aan toe is.

Vier uur televisie kijken lijkt F er aardig bovenop geholpen te hebben. Die kan mee naar Wayne. Ik geef haar tien dollar om een tijdschrift te kopen en daar heeft ze niet lang voor nodig. Stralend komt ze binnen met een glossy van One Direction, een Brits/Ierse band bestaande uit vijf 18-jarige jongens die de gemoederen in year 4 al weken bezig houdt. Ademloos blijft ze een uur lang verdiept in de levens van Liam, Niall, Harry, Louis en Zayne.

Bij thuiskomst verdwijnt ze naar haar kamer. Enthousiast komt ze me halen: "je moet echt even zien wat ik gedaan heb". Het is alsof ik in mijn eigen tienerkamer sta. George Michael en Andrew Ridgeley vervangen door vijf eigentijdse exemplaren. Met het hier in huurhuizen zwaar verboden blue tag (buddie) aan de muren bevestigd. Ik laat het maar zo, als de makelaar langs komt halen we ze er wel weer af.

Als ik naar beneden loop realiseer ik me dat dit een mijlpaal is.

De dingen waar F nu mee bezig is kan ik me van mijzelf herinneren. Wat leuk! Vertrouwd maar ook best spannend. Een nieuwe fase.

CEO Sleepout

Vannacht slaapt Maurits op straat. Net als 3500 daklozen in Canberra, waarvan 1500 kinderen. Die slapen overigens niet altijd letterlijk op straat, maar vaak in auto's. Kinderen die de volgende dag in hun uniform op school verschijnen. Het is onvoorstelbaar als je de stad en de omgeving ziet. Je ziet het namelijk niet. Waar in Sydney op iedere straathoek een dakloze zit, heb ik er hier nog nooit een gezien. Maar toch zijn het er meer dan 3000.

De CEO sleepout vond voor het eerst plaats in 2006 om fondsen te werven voor en aandacht te vestigen op de situatie van daklozen in Sydney en is inmiddels uitgegroeid tot een begrip in Australië. Dit jaar wordt er op 21 juni in acht hoofdsteden op straat geslapen door in het totaal 1048 CEO's die daarmee meer dan 4,5 miljoen dollar binnenhalen voor de St Vincent de Paul Society. Deze vrijwilligersorganisatie helpt daklozen om hun vicieuze cirkel te doorbreken en weer een menswaardig bestaan op te bouwen.

Tussen zes en zeven vanavond kon er ingechecked worden bij de National Gallery. Heel professioneel want gesponsord door het congresburo. Muts, sjaal en zelfs nametags werden uitgereikt: netwerken in pyama! De kartonnen 'matrassen' mogen de deelnemers zelf van de stapel pakken als ze om een uur of tien op zoek gaan naar een slaapplaats in het park. Wat een sfeer. Van de Amerikaanse ambassadeur tot de eigenaar van een reclameburo die, geïnspireerd door zijn nacht in de buitenlucht vorig jaar, deze week een modeshow in de garage van zijn pand organiseerde waarbij uitsluitend kleding uit de winkels van het Leger des Heils geshowd werd (opbrengst $15.000), ze liggen vannacht zij-aan zij bij temperaturen van rond het vriespunt. Ja wat dat betreft kun je beter in Perth wonen natuurlijk.

De lijst met 'wat niet mee te nemen' was langer dan die van wat er wel in de rugzak mocht. Geen familieleden, huisdieren, eten, drank, kruiken, matrassen, dekens, tenten of ski-kleding. Wel een slaapzak, een kussen en een mobiele telefoon so you can access social media on the night. Dus mocht je dit lezen: sleep tight schat!

Camp

3 More Sleeps!! staat er op het briefje dat prominent op de ijskast hangt. Daaronder een lijst met noodzakelijkheden en de herinnering dat ouders en kinderen om half zeven ('s ochtends!) op het schoolplein verwacht worden. Vanaf week 1 van dit schooljaar is Fransje bezig met wat de highlight van year 4 zal worden. Camp!

Ik kan me herinneren dat ik vroeger de avond voor schoolreisje steevast tot God bad: ik beloofde dat ik dat regelmatiger zou doen als Hij er maar voor zorgde dat als ik dood zou gaan, het pas na schoolreisje zou gebeuren. Vervolgens vergat ik Hem weer tot het volgende schoolreisje in zicht kwam. Op mijn verjaardag na was de dag dat we op schoolreisje gingen de mooiste dag van het jaar.

Hier in Australië lijkt het iedere twee maanden prijs: excursie naar het Parliament House, de Portret Gallery, Blundells' Cottage of het War Memorial. Tot nu toe bleef het bij een dag. Maar deze keer wordt er in het kader van de geschiedenisles een bezoek gebracht aan het Sydney Barracks Museum en het Museum of Sydney. En aangezien het drie uur rijden is en Sydney ook een geweldige dierentuin heeft wordt tot een tweedaagse trip besloten.

De laatste weken kan Fransje het nergens anders meer over hebben. Het programma ken ik inmiddels tot op de halve uren uit mijn hoofd. Alles is even awesome. De indeling van de cabins is inmiddels bekend en op basis daarvan is een cabin vlag ontworpen en een cabin yell gecomponeerd. De permission notes zijn getekend, inclusief toestemming voor het onder begeleiding van de juf bekijken van een PG (parental guidance) film, de hubba bubba kauwgom is ingeslagen en de keuze voor de knuffel (1) en outfit voor dag 2 is gemaakt.

Vanochtend is het zover. Een wekker om 5.30 uur blijft vroeg. Alles volgens plan, sportuniform ligt klaar, tas is ingepakt en sandwiches zijn in de maak. "Gymschoenen liggen in mijn kast, die doe ik na het ontbijt aan." Om 6.15 zijn we klaar voor vertrek. "Waar zijn mijn gymschoenen?" Niet in de kast maar sinds maandagavond in de kleedkamer van het zwembad. Ajj. Om kwart voor zeven scheuren we het schoolterrein op. Ik schrik als ik de bus zie. Niet de veilige touringcar die ik in gedachten had maar een veel kleiner formaat met een trailer voor de bagage. Ik probeer dapper te lachen terwijl ik hard zwaai en probeer niet naar de kleine banden van de bus te kijken. Daar gaat ze. Mijn kind. Naar Sydney.

Ik denk aan haar eerste schoolreisje. Op de kleuterschool zat ze, ik denk dat ze nog geen vier was. Ik had al weken buikpijn bij het idee en was er op de dag zelf van overtuigd dat ik haar niet meer terug zou zien. De bus, kinderlokkers, brand in het overdekte speelparadijs of gewoon verstrikt in de netten van de apenkooi. Ik ben er door de jaren beter in geworden maar wat zal ik blij zijn als het vrijdag is. It would be appreciated if all parents pick their child up promptly. Om half zes 's avonds worden ze verwacht. Dat is over 34,5 uur. Ik zal er staan.

Moederdag

Nostalgie

Op het moment dat ik in mijn inbox een berichtje met de titel
'Groetjes van 2 oude vrienden uit Costa Rica' zie,
schieten er veel gezichten door mijn hoofd, maar niet deze:

Boef en Mimi. Ze waren een week of acht oud toen we ze in 2000 in een Costaricaanse dierenwinkel achter het raam zagen zitten.

Mimi was duidelijk een schoonheid-in-wording, maar vel over been. Boef had een schurftplekje op zijn snoet en was waarschijnlijk daarom niet eerder meegenomen. We konden het niet over ons hart verkrijgen dit stel achter te laten en namen ze mee naar de Tronadora Country Club die we destijds openden. We voerden ze met kleine plastic lepeltjes en hoopten dat ze het zouden redden.

Toen we een jaar later terug naar Den Haag gingen, vlogen Boef en Mimi natuurlijk mee. De vrijheid die ze in Costa Rica kenden bood het Haagse Bos niet. Braaf gingen we bij Martin Gaus op cursus.

Iedere vrijdagavond in Zoetermeer. Wat hebben we gelachen.
Een groter contrast met ons vorige leven kon je niet bedenken.

En toen kwam M met de mededeling dat er een aanbod uit Ghana lag. Leuke baan en lekker veilig onder de Golden Tulip vlag. Eén voorwaarde: er zou op het hotel terrein gewoond moeten worden. Honden niet welkom.

Zonder hond Saar waren we niet naar Australië vertrokken. Maar als je dertig bent en geen kinderen hebt denk je daar anders over. En dus plaatste ik een advertentie op baasjegezocht.nl waarin ik een nieuw thuis zocht voor Boef en Mimi. Met succes.

Het tevreden smoeltje van Mimi nadat ze na een rit in onze Renault Twingo plaats nam op de passagiers stoel van de Saab cabrio van de nieuwe baas staat in mijn geheugen gegrift. Het verdriet dat ik voelde die laatste nacht kan ik zo weer terughalen. En de halsbandjes die ze als pup droegen heb ik nog steeds in mijn bureaulade liggen.

Alle reden dus om e.e.a. na de eerste geruststellende berichten vanuit hun nieuwe thuis op het Brabantse platteland te laten rusten. Maar altijd als we vanuit België door Brabant naar het Westen reden, visualiseerden we hoe ze door de Brabantse bossen renden.

En wat blijkt nu? Toen wij terugkwamen uit Ghana, vertrokken Boef en Mimi voor een vijfjarig verblijf naar China. Bizar. Net als in Den Haag waren deze boxers-met-staart ook daar een bezienswaardigheid en werden autoraampjes opengedraaid om dit eens goed te bekijken.

Het is zo vreemd om ze opeens op leeftijd te zien. De foto die wij altijd prominent opgesteld hebben staan dateert van elf jaar geleden. Zelfs F en R, die Boef en Mimi uit de verhalen en van deze foto kennen, zijn onder de indruk van de grijze toetjes.

In de herfst van hun leven vertrekken ze deze zomer naar de Verenigde Staten, waar ze op een uur afstand van New York zullen wonen. Terug naar het continent waar ze vandaan komen. En ik ben verbaasd over mijn tranen op het moment dat ik lees "Voor Boef en Mimi wordt het w.s. wel een enkele reis naar de VS, ze zijn al oud voor boxers".

Cruising

Het is zover. Een jaar en tien maanden. En opeens lijkt er niets nieuws meer onder de Australische zon. Ik schreef vandaag een email aan vriendin L die hier in Canberra woont en een weekje in NL zit. Het enige nieuwsfeit was het weer. Negentien graden en zonnig. Heerlijk.

Niet dat er niets gebeurt. Het is alleen niet meer nieuw. Koninginnedag op de Nederlandse ambassade. Voormalig olympisch schaatskampioene Carla Zijlstra die een telegram aan de koningin voorleest. Bijzonder ontroerend maar niet nieuw: de kinderen kregen onlangs schaatsles van Carla tijdens een activiteit van de Nederlandse school. En vorig jaar stonden we hier ook bij de ambassadeur in de tuin. Inmiddels heet hij Willem. De herdenking op 4 mei? Waar ik een jaar geleden nog bang was dat Reimer misschien een poging zou doen om grappig te zijn, weet ik nu dat hij ademloos naar de uniformen kijkt en vol respect een roos neerlegt bij het Royal Netherlands and East Indies Forces Memorial. De omgeving blijft stunning en ik prijs me gelukkig met het feit dat we de kinderen dit hier kunnen bijbrengen. Maar ik weet inmiddels precies waar ik moet parkeren en dat het niet loont om de kinderen na afloop nog naar school te brengen.

Alles overdenkend merk ik dat je eraan gewend raakt om een soort handicap te hebben. Niet te weten hoe en wat. En opeens is dat over. Cross Country Carnival? Het komt niet meer in me op om te overwegen de kinderen in Mega Mindy of Spider Man outfit op pad te sturen. Want Carnival is een soort sportwedstrijd. Gala? Idem.

Vind ik op zondagavond een briefje in een schooltas waarin voor maandagochtend een Easter Hat Parade aangekondigd wordt, dan weet ik dat ik een paar kuikens en een bos stro op een zonnehoed moet bevestigen. En dat de helft van de school zonder hoed aan de Parade deelneemt.

Wat is het leven opeens relaxed.

Natuurlijk heeft het vanwege onze tweede verhuizing in augustus vorig jaar iets langer geduurd voordat we ons ritme vonden. Verhuizen betekent toch altijd weer een paar extra gordijnen en wat spijkers in de muur, een nieuwe supermarkt en nieuwe logistiek voor wat betreft woon-werk-school. Maar inmiddels kennen we ook hiervandaan de sluiproutes naar zwembad, tennisbaan, zeilschool, balletschool en voetbalveld en laat buurman Graham iedere werkdag hond Saar uit.

En werk? Ook dat went. Wat heb ik me vaak afgevraagd of het aan mij lag, aan de ANU of aan Australië. Nu weet ik dat geen reactie nee betekent. Heb ik iets in Sydney of Melbourne dan weet ik hoeveel tijd het kost om van vliegveld naar centrum te komen. En dat ik bij de splitsing de linkerkant van de rij voor de taxistand moet kiezen omdat die sneller gaat.

Gisteren kwamen de kinderen uit school met een briefje waarop stond dat beiden geselecteerd waren voor de ACT atletiek wedstrijden die aanstaande woensdag plaatsvinden. Of we toestemming voor deelname konden geven. Graag eigen vervoer regelen. Om negen uur afleveren lukt nog wel, maar om ze om kwart over elf weer terug naar school te brengen? Vorig jaar zou ik vertwijfeld uitgeroepen hebben dat ze hier ook werkelijk niets kunnen plannen. Vervolgens zou ik een dag bezig zijn om andere ouders te traceren om de terugreis te regelen. Nu weet ik dat als M de kinderen morgenochtend aflevert bij Mount Stromlo, er vast wel iemand is die ze mee terug naar school kan nemen.

En zo cruisen wij hier door het leven. Het wordt steeds gemakkelijker. Saai? Ik ben blij dat ik eindelijk tijd heb om ansichtkaarten te schrijven. Waarop ik dan dus eigenlijk niets te melden heb omdat alles hier z'n gangetje gaat. Tja. Ik kan er altijd nog een zonnetje op tekenen. Met 19º erin.

Net echt ...

Ik schrik wakker. De ramen trillen in hun sponningen. Een aardbeving. Wat bizar.

Gistermiddag bezochten we het wetenschappelijk museum Questacon waar we een simulatie van een aardbeving meemaakten in een speciaal daarvoor gebouwd huis. Het aardbevings-huisje noemen we het altijd. Nadat de kinderen er tijdens het eerste bezoek aan het Questacon in geweest waren werd deze attractie bij volgende sessies overgeslagen. Te eng, volgens F en R.

Deze keer wist ik ze te overtuigen. Zelf was ik er nog nooit in geweest was en ik was nieuwsgierig of het een beetje echt was. Want ik weet hoe het voelt. Wat een ervaring. Ik zie het zo weer voor me, de lange gang met kamers in het Tango Mar hotel in Costa Rica. En opeens begonnen ze te swingen, alsof ze van elastiek gemaakt waren, ongelofelijk. Een suizend geluid en toen stond alles weer stil. Ik zocht M op en vertelde hem dat ik dacht dat ik daarnet bijna flauwgevallen was, vanwege de warmte. Hij lachte en vertelde me dat dit een aardbeving was. Wow!

Ik wil de kinderen niet teleurstellen en beaam dat het getril in het aardbevings-huisje me inderdaad aan mijn Costa Ricaanse ervaring doet denken. Maar dat het toch wel een beetje anders was. Aangezien ik het museum verder heel professioneel vind, vraag ik me af waar dit op gebaseerd was, het deed me echt in de verste verte niet aan 'mijn' aardbeving denken.

R vond het deze keer een stuk minder eng maar spannend genoeg om nog een keer te willen. Of aardbevingen in Canberra ook voorkomen, vraagt hij. Ik stel hem gerust: aardbevingen komen in deze omgeving nauwelijks voor.

Kippenvel als ik me realiseer dat het getril van de ramen en van de vloer exact is zoals we eerder die dag ervaren hadden. Geen twijfel mogelijk, dit is een aardbeving. Ik spurt naar boven om R te halen.

M is een paar dagen in Sydney en F lag sowieso al bij mij in bed.

Ik tril nog erger dan de ramen even daarvoor deden. Wat zeiden ze ook alweer tijdens de simulatie: binnen blijven, radio aan?

Help, de enige radio die we hebben zit in de auto.

Christchurch, Japan … Canberra staat er niet bekend om, maar weet ik veel, globaal gezien zitten we wel in dezelfde hoek. Het blijft stil.

De kinderen vinden het reuze interessant als de krant vanochtend bevestigt wat ik al wist. Dat 3.7 op veertig kilometer afstand niet echt levensbedreigend is mag de euforie niet drukken. "Je moet er over schrijven in de Canberra Telegraeff." zegt R, "When our family reads we survived they will be so proud of us!"

Bij deze. En mijn excuses aan het Questacon. Inmiddels weet ik:

hun simulatie was levensecht!

Maurits loopt Marathon

Na vorig jaar als opwarmertje de halve Marathon gelopen te hebben ging Maurits vandaag voor het Echte Werk:

42 kilometer in 3 uur en 45 minuten!

Volgende keer Rotterdam?

Bergen en Dalen

Wat een suffe titel. Highs and Lows klinkt een stuk beter eigenlijk. Maar het komt op hetzelfde neer. "Ach een berg is een berg en een boom is een boom" hoorde ik ooit een Amsterdamse toerist in Costa Rica zeggen (in reactie op de vraag van een medereiziger hoe de excursie was geweest). Leuk voor onze citaten-verzameling, maar in meer dan één opzicht ben ik het niet met haar eens.

De bergen in het buitenland zijn namelijk hoger. En de dalen? Inderdaad, een stuk dieper! Ik denk aan Zweden, Frankrijk, Costa Rica, Ghana, kijk om me heen in Australië en probeer te analyseren hoe dat komt. Zijn het de verwachtingen? Hmm mijn verwachtingen bij buitenlandse avonturen zijn doorgaans niet zo hoog gespannen dus daar kan het in mijn geval niet aan liggen. Of juist wel: daarom zijn die bergen natuurlijk zo hoog: op het moment dat je op de top staat heb je een uitzicht dat je nooit voor mogelijk had gehouden. En de dalen dan? Misschien is het het missen van een referentiekader dat normaal als vangnet fungeert waardoor je in een vrije val terecht kunt komen?

Afgelopen zaterdag vierden wij twaalf jaar huwelijk met een bezoek aan La Traviata in Sydney. Een gelegenheidsvoorstelling op een plateau in de Sydney Harbour. Elf miljoen Australische dollars heeft het gekost om dit gebeuren op te tuigen. Aangezien de eerste van de drie weken verregend was, besloten wij er niet van uit te gaan dat dit een jaarlijks terugkerend festijn zou gaan worden. In Australië kun je een week van tevoren nog gewoon kaarten krijgen voor dit soort evenementen dus op 7 april zaten wij aan de champagne met het Opera House en de Sydney Harbour Bridge op de achtergrond. Surreal!

Daartegenover staan ervaringen van het type soul-destroying, zoals hieronder beschreven. En al die andere momenten waarop je je afvraagt wat je jezelf, elkaar en de kinderen aandoet door het vertrouwde voor het avontuurlijke te verruilen. Voor M en mij vind ik het nog tot daar aan toe. Maar voor de kinderen? F lijkt met negen in een vervroegde pubertijd. Haar juf beaamt dat dat tegenwoordig heel normaal is. Daar had ik niet op gerekend met mijn planning. En ik vind het niet gemakkelijk. Ik denk terug aan haar eerste jaar in Ghana. Op een bepaald moment besloten we alleen nog maar te gaan kijken of alles goed ging als ze niet huilde. Was het de warmte? De airco? Malaria? Of het feit dat het in de tropen nooit echt stil is? En vooral: was het ook zo geweest als we in Den Haag gezeten hadden?

Om het minste of geringste rollen er dikke tranen over haar wangen. "Niets" zegt ze als ik haar vraag wat er is. Vaak weet ze het zelf ook niet. Als ik haar vraag of ze zich Australisch, Belgisch of Nederlands voelt antwoordt ze dat ze een Aussie girl is. Maar dat België thuis is. Nederland? Dat zijn de opa's en oma's, de ooms en tantes en neefjes en nichtjes. En ik kan het haar niet kwalijk nemen. Toen we tijdens de kerstvakantie haar paspoort wilden vervangen in Den Haag bleek dat ze officieel nooit in Nederland gewoond had.

Sinterklaas, de kerstman en Santa Claus. De Paashaas, dat is opa Egbert, maar de Easter Bunny bestaat echt. Koningin Beatrix en Queen Elizabeth. Koninginnedag in april en in juni. Welke zoon hoort nu ook alweer bij wie? Drie vlaggen waarmee ze zich identificeren. Het Wilhelmus kunnen ze neuriën. The national anthem zingen ze uit volle borst mee. Engels of Nederlands? Engels, bevestigen ze beiden, maar voorlezen graag in het Nederlands.

Een jaar of drie, hooguit vier, was het plan. En ik geloof dat we het daar ook inderdaad maar bij moeten laten.

Soul-destroying

Waarom kunnen Australische supermarkten niet gewoon een routing uitstippelen die in iedere vestiging hetzelfde is? Geërgerd kijk ik om me heen. Spinazie, waar ligt hier de spinazie, zo moeilijk kan het toch niet zijn?! Tot mijn verbazing kijk ik recht in het gezicht van N, vader van een vriendje van Reimer. Hoe komt die nu in deze vestiging van Coles terecht? Ach natuurlijk, om dezelfde reden dat ik hier met 25 graden celcius in het shopping centre van Tuggeranong sta.

Reimer heeft een bowlingfeestje in Tuggeranong. Veertig minuten rijden van waar wij wonen. Het feestje vindt plaats in de trots van de suburb: het AMF Tenpin Bowling Centre. Bestaat er ook bowling met meer dan 10 kegels dan? Als je naar het promotiefilmpje kijkt kun je je voorstellen dat de ouders van de jarige ervoor gevallen zijn. Maar de realiteit is anders. Wat is dit erg! En mind you, er staan ook nog professionals tussen, met outfits die doen vermoeden dat het hier om een olympische deelname gaat. Ik wens de ouders een gezellige partij en vlucht weg. Wat een kabaal.

Op naar het zwemparadijs waar Fransje een afspraak met een vriendinnetje heeft. Ik laat haar stralend achter in de typische frituur lucht die bij een binnenzwembad hoort (dat het binnen was had ik nooit kunnen vermoeden toen ik zei dat het wel goed uit zou komen vanwege het feestje van Reimer) en prijs mij gelukkig dat de andere moeder binnenzwembaden wèl leuk vindt.

Ik besluit het het onaangename met het nuttige te verenigen en koers richting het winkelcentrum. Opeens begrijp ik waarom Tuggeranong door sommigen uit mijn werkomgeving regelmatig aangehaald wordt als een oord van wiens inwoners je niet kunt verwachten dat ze ook maar enig inzicht in marketing hebben. Deze omgeving is funest voor iedere vorm van creativiteit.

Creatief waren ze wel in het verstoppen van de supermarkt. Ik parkeer de auto naast een gebouw waarop het vertrouwde Coles in knalrode letters aangegeven staat en verwacht dat als ik daarvandaan naar binnen loop, ik ook daadwerkelijk in de Coles supermarkt terecht kom. Mis! Ik heb een behoorlijk richtingsgevoel maar in de Tuggeranong Hyperdome raak ik het spoor bijster. Ik raak steeds geïrriteerder: de Coles lijkt werkelijk nergens te vinden en ik ga het niet vragen want ik vind dat het aangegeven moet staan. One dollarshops, misse kledingwinkels en een bioscoop kom ik tegen, maar geen Coles. Een foodcourt, een biologische winkel, een krantenwinkel. Ik kan het niet uitstaan, kom in de verleiding om dan maar mijn nagels te laten doen bij de pedicure maar besluit dat ik dit doolhof niet verlaat voordat ik de supermarkt gevonden heb.

Wederom: gedeelde smart is halve smart. Nadat N en ik uitgebreid besproken hebben hoe belachelijk het is dat de supermarkt zo verstopt zit, dat het soul-destroying is om hier rond te lopen in de wetenschap dat het een van de laatste mooie dagen is en dat onze kinderen die missen omdat ze binnen in het AFM Tenpin Bowling Centre zitten en dat ze dat hele Tuggeranong sowieso nooit hadden mogen laten ontstaan, gaat ie weer.

F en R hebben nergens last van: het zwembad was the best ever en het bowlen? Volgens mij 'wil Reimer er op'. Maar dat gaat niet gebeuren, hij gaat maar lekker tennissen. Buiten.

The Canberra Telegraeff gestopt?

Op een bepaald moment durf je niet meer te kijken. Maar nadat ik een bericht ontving van een trouwe lezer die aangaf het zo jammer te vinden dat ik met The Canberra Telegraeff gestopt was besloot ik dat ik de confrontatie niet langer uit kon stellen.

Het dashboard windt er geen doekjes om:

The Canberra Telegraeff

76 berichten, voor het laatst gepubliceerd op 12-dec-2011

12 december 2011. Dat is volgende week drie maanden geleden! Where have I been? En als het nu was omdat ik niets te melden heb. Maar het tegendeel is waar! Ik ga even terug in de tijd en schrijf de opmerkelijke zaken van de afgelopen maanden in chronologische volgorde op. We beginnen bij 17 december en eindigen gisteren.

Veel leesplezier!

Hoezo nat?

Het regent. Niet dat miezerige waarvan sommigen zeggen dat het o zo goed is voor je huid. Nee echte regen. Dikke druppels die je normaal na een regenbui alleen onder bomen en aan de rand van afdaken tegenkomt. Die komen hier sinds zondag non-stop uit de lucht. Dat is vandaag precies zeven dagen.

Of ik er niet chagrijnig van word, vraagt zusje F uit Nederland. Wat grappig eigenlijk. Nee, ik word er totaal niet chagrijnig van. Niemand hier eigenlijk. Concerten, cricket wedstrijden en schoolexcursies worden afgelast, reistijden vanwege regenfiles aangepast en als ik collega's om tien uur 's ochtends verwaterd binnen zie komen lachen ze dat het in ieder geval een stuk beter is dan de tien jaar droogte die men hier achter de rug heeft.

Wij kunnen ons dat nauwelijks voorstellen. Ik had me eigenlijk wel op een paar jaar absolute droogte verheugd. Maar met ons kwam in juli 2010 La Nina, het regenachtige zusje van El Nino die hier jaren geheerst had. Niets aan te doen. En terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me opeens dat het in Costa Rica precies hetzelfde was, nu zo'n twaalf jaar geleden. Je kunt je regenachtige lot blijkbaar niet ontlopen!

Hoe dan ook, regen buiten Nederland is een andere gewaarwording. Minstens net zo nat, maar minder vervelend. En dat komt omdat het vaak ook een beetje spannend is, want de huizen hier zijn niet op regen, maar op zon gebouwd. De vraag die men elkaar in dit soort perioden stelt is dan ook "How is your house? Any flooding?". 
Wij zitten hier vooralsnog droog, kijken vol spanning of het zwembad overstroomt en zien alleen de garage vollopen, maar die fietsen spoelen we wel weer af.

Anderen zijn minder fortuinlijk. De kranten staan er weer vol mee, mensen die hun huizen moeten verlaten en geen idee hebben wat ze straks terug vinden. En niet aan de andere kant van het land, maar op tientallen kilometers afstand. Spectaculaire foto's van dammen in aanbouw (uit de tijd van de droogte) die nu over stromen. Dagelijks volgen we de Cotter Dam via de webcam. Je weet niet wat je ziet. 
Na school nemen we een speciale omweg via de Scrivener Dam om te zien hoeveel sluizen er open staan om het water vanuit het meer terug te laten lopen in de rivier. Het is indrukwekkend.

Opmerkelijk is de waarschuwing voor het gevaar van bosbranden, wanneer deze regenperiode over is. Want vanaf maandag is het 26 graden met zon. En de hoeveelheid savanne gras die dan omhoog schiet is de reden dat er onlangs zelfs gesproken werd over het introduceren van olifanten in de Australische Bush. Kangoeroes en koala's houden blijkbaar niet van gras.

Gisteren sprak ik iemand die haar huis verloren was tijdens de bosbranden die in 2003 in Canberra woedden. Het vuur kwam tot op een kilometer of twee van waar wij nu wonen en mensen in de buurt hebben het er nog steeds over. Hoe het om twaalf uur 's middags opeens donker werd. Wat je in je auto stopt op het moment dat je denkt je huis niet meer terug te zien. Ik krijg kippenvel als ik er aan denk.

En dus snap ik waarom iedereen gelaten de hakken voor slippers verwisseld op het moment dat er dan toch naar de andere kant van de campus gewandeld moet worden. Tot grote hilariteit van de kinderen doe ik vrolijk mee.

Op de Valreep

Vandaag heb ik mijn nieuwe contract getekend. Da's wat je noemt: 
op de valreep. Na mijn aanvankelijke verontwaardiging heb ik er eigenlijk niet meer over nagedacht. Geen advertentie gezien ook. Totdat ik afgelopen donderdag een gesprek met de nieuwe school manager had. Hij vroeg me of ik op dinsdag 21 februari aanwezig zou zijn bij een bepaalde vergadering. Ik grapte dat dat mijn eerste 'vakantiedag' was. Waarop hij lichtelijk wit wegtrok.

Vrijdagmiddag kreeg ik een bericht dat het contract klaar lag. Inclusief het formulier waarmee ik tekende voor 32 in plaats van 35 uur. Dat betekent een vrije vrijdag. Nou ja, vrij? Ik heb me meteen aangemeld bij Mrs Younger, de juf van Reimer, als hulpjuf op vrijdagochtend. 
Ze zijn nu zeven en negen en hoewel Fransje op deze leeftijd natuurlijk al snel embarrassed is als het om haar ouders gaat, straalt Reimer bij het idee dat ik dit jaar op vrijdagochtend help met de English literacy games.

"Want vorig jaar bij Mr Siljec had je ook gezegd dat je zo nu en dan zou helpen maar je bent maar een keer geweest." Dat had ik me inderdaad ook gerealiseerd. Dus vanaf nu doen we het anders. Mrs Younger laat er geen misverstand over bestaan: eenmaal aangemeld rekent ze op je komst. Dat is precies de discipline die ik nodig heb!

Of ik dan ook de Canteen kan doen, tussen twaalf en een? 
Boefjes zijn het.

IELTS

Het is een begrip maar eigenlijk wist ik niet eens waar de afkorting voor stond. IELTS. International English Language Testing System. Ik heb het maar even opgezocht. Je weet nooit of ze het vragen.

In het kader van een nieuw visum moeten we bewijzen dat we de Engelse taal machtig zijn. Dat kan middels het afleggen van de IELTS. Op zich hoeven we niet eens zo hoog te scoren. Voor Maurits is een 5 voldoende en als spouse kom ik nog weg met een 4.5 van de 9. Dus why worry? Maar toch. Alleen al de inschrijvingsprocedure maakt me nerveus. Eenmaal ingeschreven krijg je een brief met een testdatum en valt er niets meer te wijzigen.

Ik schrok me rot toen ik afgelopen maandag een brief in de bus aantrof met daarop zaterdag 18 februari. Om 7.45 's ochtends melden. Hmm dan zullen we de kinderen maar uit logeren sturen, anders redden we het sowieso niet.

Vandaag was het zover. Afschuwelijk. Zo'n tweehonderd man. Je gaat van rij naar rij. Eerst oplijnen bij een ruimte waar je al je persoonlijke spullen (tas, telefoon etc) moet inleveren. Dan in de rij voor de paspoortcontrole. Vervolgens in de pasfoto rij. Niet lachen! Nee dat was nog niet in me opgekomen. Uiteindelijk word je naar een lokaal verwezen waar je plaats kunt nemen aan de tafel waarop jouw IELTS nummer geplakt zit. Om je heen 49 man die er al net zoveel zin in hebben als jijzelf. Het enige dat je op je tafel mag hebben is een potlood en een flesje water. Zonder etiket.

We gaan van start met de luistertest. Je hoort het verhaal maar een keer dus het is verstandig vooraf even de vragen door te nemen. Je noteert je antwoorden op het vragenformulier en hebt na afloop tien minuten om de vijftig antwoorden over te schrijven op het antwoordformulier. De test valt mee. Maar tijdens het overschrijven van mijn antwoorden raak ik opeens in paniek. Ik ben bij 25 als ik me realiseer dat ik geen idee heb hoe lang ik al bezig ben en hoeveel van de 10 minuten er nog over zijn. Wat als ik nog maar een minuut over heb. Dan weet ik alle antwoorden maar heb ik ze niet op het juiste vel. En dan moet ik hier volgende maand weer zitten. En dan ben ik waarschijnlijk zo zenuwachtig dat ik het sowieso niet haal. Help! Het lukt me nauwelijks om een A op het antwoordformulier te schrijven. Wat erg is dit! Ik denk aan yoga Glenn en adem een paar keer diep in en uit. Als ik bij vijftig ben en opkijk zie ik een scherm waarop 2:15 staat. Als ik dat geweten had.

Na de luistertest volgen een lees- en schrijftest. De ruimte zonder ramen went. Na een uur of drie worden we vrijgelaten en rest ons alleen nog de individuele spreek test. Ook hier weer tassen inleveren en stilzitten totdat je opgehaald wordt.

Of ik van bordgames houd. Waarschijnlijk was het als een soort binnenkomer bedoeld. Ik leg uit dat ik daar een uitgesproken hekel aan heb omdat je succes met name afhangt van geluk, en niet van inzet of intelligentie. De toon is gezet. In de daaropvolgende twaalf minuten hebben we een verrassend interessant gesprek waarin Ghaudi, de excessen van deze eeuw en mijn advies aan toekomstige geschiedschrijvers aan de orde komen.

Als we het terrein verlaten zijn we er beiden van overtuigd dat we hier niet meer terug hoeven te komen, die minimum score hebben we wel op zak. Maar wat een hoogst onaangename manier om je vrije zaterdag door te brengen!

Schoolschoenen

Het lijkt ideaal. En dat is het in veel opzichten ook. Een school uniform. Ouders en kinderen weten waar ze aan toe zijn en zonder zonnehoed wordt er niet gespeeld dus zelfs daarover geen gezeur. Hadden ze de schoenen nu ook maar met merk en al verplicht gesteld.

Australische schoolschoenen zijn zwart. Er zijn drie modellen. De veter schoen (j/m), de klitteband schoen (j) en de Mary Jane schoen (m). Als ik echt geld zou willen verdienen zou ik een winkel in schoolschoenen moeten beginnen want kinderschoenen winkels zijn schaars en hun aanbod beperkt.

Vorig jaar ben ik al veel wijzer geworden dus dit jaar neem ik geen enkel risico. Ik weet waar ik zijn moet en sleep de kinderen twee weken voor het begin van het nieuwe schooljaar mee naar de Ecco winkel in het centrum van Canberra. Helaas, de schoolschoenen blijken uit het assortiment, maar ze worden wel bij de Ecco vestiging aan de andere kant van de stad verkocht. Geen paniek. We hebben nog twee weken.

Een week voor de school begint melden we ons bij de andere Ecco vestiging. Reimer gaat zitten, trekt een klitteband schoen aan (maatje groter dan vorig jaar) en is klaar. Dan is Fransje aan de beurt. Mary Jane model, net als vorig jaar. Voeten opgemeten. Twee maatjes groter. Te groot. Maatje kleiner. Ook te groot. Zooltje bij de tenen. Nog steeds te groot. Zooltje bij de hiel. Nog steeds te groot. Hele zool. Te klein.

"En trouwens mam, ik vind deze schoenen eigenlijk niet eens mooi". Ah dat is het. Ik weet dat er in de hele stad niets beters te krijgen is maar ken mijn dochter inmiddels. We hebben nog een hele week. "Geen probleem schat, dan kijken we deze week gewoon nog eens rustig verder en als we niets beters tegenkomen kunnen we altijd nog terugkomen."

Maandag begint de school. De week is omgevlogen en het is al zaterdag. Vol goede moed gaan we van start. Iedere winkel waar mogelijk schoolschoenen verkocht worden hebben we gezien. Op een na die al gesloten was. Om half zes zonder schoenen thuis. "Dan doe ik die van vorig jaar wel aan." Maar ik weet dat ze die niet meer past. Ik geef de opdracht uit handen.

Maurits neemt het over. Zondagochtend bezoeken ze de-winkel-die-zaterdag-om-kwart-over-vijf al gesloten was. En komen met lege handen thuis. "We hebben nu wel een goed beeld van wat ze zoekt en gaan even op internet kijken." Wat gebeurt hier? Zijn wij helemaal gek geworden? Ik weet zeker dat schoenen die niet gepast zijn sowieso niet passen. Maar ik bemoei me er niet meer mee.

Op maandag gaat Fransje stralend op haar te kleine schoenen het nieuwe schooljaar in. Ze zitten fantastisch, zegt ze. Ik zeg niets.

Op vrijdag trekt ze al in de auto haar schoenen uit. Ze zitten toch wel wat krap. En nu heeft ze last van haar hiel. Ik zeg niets.

Uiteindelijk wordt besloten dat het te grote paar uit de Ecco winkel toch de beste optie was. Maurits en Fransje komen thuis met maat 34. Wat? Die had ze vorig jaar ook! "Maar ze zegt dat ze geweldig zitten." Ik zeg niets.

Op maandagochtend trekt ze haar oude schoenen weer aan. Ze denkt dat ze misschien toch een maatje groter nodig heeft. Of twee. Geen probleem, we rijden na school wel even langs de Ecco winkel om maat 34 om te ruilen. Daar kennen ze ons inmiddels. Maat 35 zit deze keer toch wat strak. Misschien 36 met een zooltje? We proberen de teenzool, de hielzool en de hele zool. Uiteindelijk trekt Fransje de zool eruit en zegt dat ze zo eigenlijk het beste zitten. Volgen jullie het nog?

Vanochtend komt ze op haar nieuwe schoenen de trap af. "Ik moet er nog wel even aan wennen hoor mam, ze zitten eigenlijk nog niet zo lekker." Ik zeg niets. "Maar ik zal er maar niet over zeuren." vervolgt ze.