Een vliegende start

We kijken elkaar verbijsterd aan. Hoe hebben we dit voor elkaar gekregen?

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat we onze reis naar Nederland geboekt hebben. Relaxed met een tussenstop op Bali, voor het ultieme vakantiegevoel. Natuurlijk wel zo gezellig als we op een zondag aankomen, dan kunnen we meteen iedereen zien. Dus als we op donderdag vanuit Australië vertrekken hebben we een stop-over van drie dagen, precies goed.

En dat was het. Een fantastisch hotel, prachtige omgeving, heerlijk eten, onvergetelijke massages. Helemaal vakantie. De kinderen vonden Bali wel een beetje 'anders' maar dat vonden we juist wel goed voor ze. En voor ons was het wel apart om Bali deze keer niet met een rugzak maar met de Samsonite te verkennen. Een beetje zoals in de nieuwe NBBS advertenties.

Tevreden zitten we in het busje van het hotel dat ons naar het vliegveld zal brengen. Het enige waar ik wel een beetje van baal is dat de was niet op tijd teruggebracht was zodat ik nu in een veel te warme reisoutfit de Balinese hitte moet trotseren. We zijn de oprijlaan nog niet af als we in een enorme verkeersopstopping terecht komen. Op een bepaald moment merken we dat de chauffeur zenuwachtig begint te worden. Is er iets mis? Lots of traffic, lots of traffic. Hmm ja dat was ons ook opgevallen. Wij hoopten eigenlijk dat dat normaal was en ingecalculeerd in de reistijd naar het vliegveld. Maar helaas.

Lopen is geen optie en andere wegen zijn er niet. We zitten vast en de klok klikt gestaag verder terwijl wij geen meter opschieten. Ondanks de airco in het busje krijgen we het steeds warmer. Op een bepaald moment houdt Maurits het niet meer uit. Hij belt de manager van het hotel en vraagt hem even contact op te nemen met Garuda Indonesia. Vaak valt er op deze manier wel iets te regelen. Als we ons een half uur van te voren melden is het goed. Het duurt en duurt en inmiddels zien wij in dat een extra nacht Bali waarschijnlijk onvermijdelijk gaat zijn. En hoe dat met die vluchten zit? Kun je die zomaar omzetten? Dit gaat waarschijnlijk een duur ritje worden. "Is the airport close?" vraagt M als we zien dat onze vlucht over 30 minuten zal vertrekken. "O no, not close" antwoordt de goede man. Volgens mij denkt hij dat de vraag was of het vliegveld "closed" was want vijf minuten later rijden we het terrein op. Rennen!

Bij het inchecken kijken we de grondsteward op ons liefst aan in de hoop dat we nog mee mogen. Wat blijkt? De vlucht heeft vertraging! Zoveel zelfs dat we onze aansluiting in Jakarta zullen missen. Ik vraag wat de opties zijn. Een vlucht over twee uur en een nacht in Jakarta. Dan vliegen we zondag van Jakarta naar Amsterdam en komen we maandagochtend aan. Maar dat vinden we niet gezellig! Naast ons staat een Nederlands stel dat in dezelfde situatie zit. We drammen net zolang tot er een manager tevoorschijn komt. We kunnen over een uur vertrekken.

Ook deze vlucht heeft vertraging. Het positieve daarvan is dat er opeens een mannetje met mijn was verschijnt in de vertrekhal. Maar als ik in het toestel de tijden bekijk realiseer ik me dat we precies aankomen op het moment dat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Benieuwd wat ze doen, we zijn immers wel ingechecked voor die vlucht. Als we aankomen zien we het toestel inderdaad klaarstaan voor vertrek. Vanuit de bus waarin wij naar het luchthavengebouw gebracht worden kunnen we het bijna aanraken. Maar we moeten nog door de douane. Dat lijkt iedereen vergeten te zijn op het moment dat we met z'n zessen onder begeleiding van een stewardess van aankomst- naar vertrekpier rennen. Tot mijn verbazing staat er vlak bij de gate toch nog een tafeltje met iemand erachter die onze paspoorten vraagt en ons doorlaat. Zonder stempel. Enfin, dat zien we op de terugreis wel weer. We willen naar huis!

We springen in de klaarstaande bus en op het moment dat de chauffeur gas wil geven worden we tegen gehouden. Of we nog even de luchthaven belasting willen betalen. Nee, dat kan niet in Australische dollars. Maurits stapt uit om te gaan pinnen en wij worden ondertussen naar het vliegtuig gereden. Dat is inmiddels al ruim een half uur vertraagd. Ik houd mijn adem in en bedenk, echt waar, dat ik dan desnoods maar met de kinderen vooruit moet vliegen. Na anderhalf jaar is een dag extra mijns inziens voor de opa's en oma's echt een dag teveel. Na nog eens tien minuten komt Maurits het vliegtuig binnenlopen. Gelukt? vraag ik. De automaat bleek alleen Indonesische bankkaarten te accepteren. De internationale pin automaat stond in de vertrekhal aan de andere kant van de douane. Op dat moment heeft men zich gerealiseerd dat het nog langer aan de grond houden van het toestel die 60 US dollar niet waard was.

Wat een avontuur. Maar we vliegen. En komen geheel volgens plan op zondagochtend aan!

Ho-Ho-Ho

The most wonderful time of the year?

Sinds 1 december zit de kerstsfeer er hier goed in: Christmas Breakfast, Christmas Morning Tea, Christmas Lunch, Christmas Afternoon Tea, Christmas Drinks, Christmas Party, End of Year Drinks. En alsof dat nog niet genoeg is, is het ook nog eens het einde van het schooljaar. Pianoconcerten, breakfast year 1, after school gathering year 3, special assembly, kadootjes voor meesters, juffen en cricketcoaches en voor ieder kind in de klas een zelfgemaakte kerstkaart.

Mijn collega’s zie ik met de dag witter wegtrekken. Gelukkig, ik ben niet de enige die het allemaal wat veel vind. Maar toch doen we het. Als ik vraag hoe iedereen dit volhoudt is het antwoord dat men instort tegen de tijd dat het kerstmis is. Tja daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Na anderhalf jaar verbaas ik me over het feit dat ik het ritme nog steeds niet helemaal kan voorzien. Twee maanden geleden boekten we onze vluchten naar Amsterdam. Ik verwachte dat alles hier half december wel op z’n einde zou lopen dus aanstaande donderdag stappen we in. En wat blijkt? Tot en met vrijdag 23 december is alles hier full on!

Ergens ben ik blij dat ik niet beter wist want dan waren we beslist later vertrokken. Mijn collega’s voorzie ik van een wenslijstje voor de vergaderingen die ik toch echt niet midden in de nacht per teleconferentie ga bijwonen en verder geloof ik het wel. En daar is ook alle begrip voor. Een overseas trip dwingt hier toch een beetje respect af dus iedereen snapt dat je niet voor twee weken gaat.

En het voelt ook wel bijzonder om terug te gaan. Bijna anderhalf jaar geleden vlogen we deze kant op en sinds die tijd zijn we het eiland niet meer afgeweest. Toen ik de kinderen gisteren vroeg of ze een beetje nerveus waren gaven ze toe dat inderdaad te zijn. Want wat als ze op hun ‘oude’ school over dingen van hier willen vertellen en ze weten niet hoe het in het Nederlands heet? En die stewardessen van Garuda Indonesia, spreken die wel Engels?

De winterjassen zijn gewassen, de oppas voor Saar & huis is voorzien van een telefoonlijst, het reisplan is aan de familie gestuurd, kerstkado’s zijn ingeslagen en na dagen googlen en bellen heb ik vandaag dan toch eindelijk een reisverzekering voor non-residents gevonden.

Wat ga ik eigenlijk doen tot donderdag?

Movember

Ja het is 'm! Maar vanaf vandaag gelukkig weer zonder…

Sinds 1999 is Australië jaarlijks een maand lang in de ban van de "Mo" (moustache): november wordt movember. En mannen die-je-er-niet-van-zou-verdenken laten vol enthousiasme hun gezichtshaar groeien waarmee ze aandacht vragen (en donaties ontvangen) voor (onderzoek naar) prostaatkanker en depressie bij mannen.

Maurits is niet de enige. In 2010 waren er 130.000 deelnemers in Australië en werd er 25 miljoen (AUD) gedoneerd. Inmiddels schijnt de Movember Beweging, die in Melbourne begon, ook voet aan de grond te krijgen in de Verenigde Staten en jawel, zelfs in Europa.

Dit is een hele serieuze aangelegenheid. Half oktober beginnen de voorbereidingen: websites worden gelanceerd waarop de regels nog eens uitgelegd worden (geen contact tussen snor en baard), kranten hebben bijlagen met 'mo-modellen' en buttons kunnen aangevraagd worden zodat niemand denkt dat je serieus met een snor rondloopt.

Mocht je er desondanks op aangesproken worden, dan kun je de volgende verklaringen afleggen (gevonden onder "MO Tips" - what to say when people ask you why you are growing a moustache):

- "I have a starring role in a porno"
- "I'm Raising MOney for charity"
- "MOvember - say no more"
- "It's all part of my strategy to be taken less seriously"
- "To pick up chicks"
- "I wanted to look like your grandmother"
- "I'm coming out of the closet"
- "Ssshhh! I'm in disguise - you're not meant to recognise me"
- "It's a fashion statement"
- "I'm trying to appear more mature"
- "As a test cricketer, it's a necessary weapon against the West Indies pace attack this summer"
- "I'm trying out for the police academy"
- "This isn't a real moustache. My real one is in my bedside drawer."

All well, maar ik ben blij dat 'we' er weer voor een jaar vanaf zijn!

Royal Pest Control

Er is een aantal uitdrukkingen dat hier ernstig aan inflatie onderhevig is. Award-winning is er een van. In het begin was ik nog onder de indruk. Een award-winning restaurant, dat moet wel wat zijn. Maar inmiddels weet ik dat men hier op de kleuterschool al begint met dit beloningssysteem en dat iedereen vanaf dat moment op regelmatige basis awards binnen sleept. Award-winning zegt mij dus niet zoveel meer.

Royal is er nog zo een. Ik kan me toch niet voorstellen dat David van de Royal Pest Control jaarlijks de trip naar de UK maakt om Buckingham Palace van ongedierte te vrijwaren. Hoewel, het zou natuurlijk kunnen dat het Government House, het onderkomen van Governor-General Quentin Bryce, op de servicelijst van deze locally owned and operated family business staat. En ja, in dat geval denk ik dat de toevoeging Royal inderdaad legitiem is.

Ik moet het hem eens vragen als hij hier zijn opwachting weer maakt. Want in bushy Aranda, onze nieuwe buurt, is het tweejaarlijks uitroken van 'de woning' geen overbodige luxe. De traditionele gum trees waarmee ons huis omringd is hebben een enorme aantrekkingskracht op alles wat vliegt, kruipt en kippenvel oplevert. Dat levert enerzijds een prachtige verzameling papegaaien en vlinders op, maar heeft ook tot gevolg dat muggen, spinnen en ander gespuis ons weet te vinden.

En dus belde ik David. Met zijn mobiele gif-eenheid meldde hij zich onlangs voor een Grote Beurt. Hoewel veilig voor mens & dier (daar wilden we toch juist van af?) was het toch beter als we even een blokje om zouden gaan. De was van de lijn, voedsel luchtdicht verpakt en bij terugkomst even het aanrecht afnemen. Voor wat betreft de ramen: de eerste vier weken niet wassen! Nou daarover geen zorgen natuurlijk.

De behandeling heeft haar uitwerking niet gemist. Het lijkt wel een kerkhof! Ik kan de kinderen alles uitleggen over de Australische fauna zonder dat die halverwege het verhaal wegkruipt. De vlinders en papegaaien zijn gelukkig gebleven maar van levende red back spiders geen spoor meer! Royal of niet, wat mij betreft heeft David dat kroontje sowieso verdiend!

Aussie Vibes

Fenced Dog Park

Dat Australië niet bepaald uit hondenliefhebbers bestaat had ik eigenlijk al kunnen weten na het doorlopen van Saar's immigratieprocedure. Alle begrip had ik echter voor het feit dat men het eiland vrij wilde houden van alles dat flora & fauna zou kunnen verstoren. De hoeveelheid honden die ik in de buurt aantrof, deed mij vermoeden dat eenmaal binnen, een hond een heerlijk no worries bestaan wachtte. Niets is minder waar!

Hoewel Saar door buurtbewoners enthousiast en belangstellend begroet wordt (waarbij men haar steevast puppy noemt, terwijl ze inmiddels toch echt de vijf nadert), is het vooral de overheid die een zorgeloos hondenleven in de weg staat. Of meer precies:

een zorgeloos leven voor de baas van de hond.

Canberra is Zutendaal in het groot: omgeven door natuurgebieden met prachtige bossen, meertjes en rivieren. Vanuit ons huis wandel je zo een natuurpark in, de riem hoeft niet eens mee. Maar helaas, ik kan ze niet meer zien en doe inmiddels dan ook alsof ik ze niet zie:

Ik was niet altijd zo stoer. Aanvankelijk struinden wij braaf Canberra en omstreken af naar een plaats waar Saar wel welkom was.

Zo kwamen wij (en hen die wij op sleeptouw namen) nog eens ergens. Bij het Fenced Dog Park bijvoorbeeld.

Je moet er even voor in de auto maar dan heb je ook wat. Een stukje bos dat een fractie van de ons omringende bossen vertegenwoordigt. Een parking die groter is dan het park zelf. En inderdaad: honden!

Natuurlijk is het fijn te beseffen dat jouw hond echt goed opgevoed is en dat je er niet aan zou moeten denken zo'n agressieve kwijler mee naar huis te moeten nemen. Maar toch, je staat er wel tussen. Hilarisch is overigens de Dog Park Etiquette die ter voorbereiding op dit festijn op de website te raadplegen valt. Want naar goed Australisch gebruik zijn er zijn natuurlijk wel een aantal regels verbonden aan een geslaagd bezoek aan het Fenced Dog Park.

Het werkt bevrijdend om te doen alsof je de verbodsborden niet ziet. Toegegeven, het is niet zonder risico. Kangoeroes hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op labradors. Of dat wederzijds is, is ons onbekend. Maar gisteravond trof M ook een verdwaalde kangoeroe in de straat aan dus als je je daardoor laat beperken kom je nergens. Canberra ligt aan onze voeten, en aan die van Saar!

Magpie Alert

Mag wat? Een nieuwe taart bij Mac Donalds? Nee het gaat hier om een van de minst aangename onderdelen van het Australische leven. De Magpie. Lijkt op een Nederlandse Ekster (Aekster voor de Limburgers onder ons) en heeft ook wel wat van een kraai.

Hier noemen we het een foutje van de natuur.

Vanaf 1 september manifesteert dit fenomeen zich nadrukkelijk: 
lente dus broedperiode met het gevolg dat het nest beschermd moet worden tegen gevaar van buitenaf, fietsers bijvoorbeeld. 
Waag je je in de buurt (en dat doe je sowieso want ze zitten overal) dan kun je rekenen op een woedende reactie. Doodeng, ze komen laag aansuizen boven je hoofd en pikken luid kraaiend op je verplichte fietshelm.

Het is dan ook niet ongebruikelijk om in deze periode op de fiets door medeweggebruikers gewaarschuwd te worden voor een op handen zijnde aanval zodat je snel je route kunt wijzigen. Bij de ANU circuleren alarmerende emails met titels als "Beware: Raging Magpie" waarbij aangegeven staat waar de risicogebieden zich op dat moment bevinden. De adviezen over hoe hier mee om te gaan variëren van 'blijf thuis en houd ramen & deuren gesloten' tot het decoreren van je fietshelm met sticker ogen of plastic 'sprieten'. Vorig jaar lachte ik er nog om, het ziet er namelijk echt niet uit, maar nu ik dagelijks met een aanval geconfronteerd word begon ik toch te overwegen om dan ook maar voor gek te gaan rijden.

Totdat ik onderstaand filmpje doorgestuurd kreeg. De oplossing leek eenvoudig en gisteren waagde ik mij op Hollandse wijze op de fiets. Helaas… en ik kan inmiddels uit ervaring vertellen dat gepikt worden op je hoofd nog afschuwelijker is dan op je fietshelm. Maar toch.

Toen ik het filmpje zojuist aan Fransje en Reimer liet zien bleek dat er nog een vervolg op gemaakt is. Met de elegante titel Killer Magpie 2. Ik begreep dat in Nederland de pepernoten alweer in de supermarkt liggen. Ach, als ik dit advies opvolg komen we hier ook vast een beetje in de Sinterklaas stemming!

Wonderkind?!

Redback Spider

On the Move

Precies een jaar geleden kwamen we in Australië aan. Toen ook regen. Maar ik geloof dat de gelijkenis daarmee ophoudt.

Wat een jaar!

En wat een dag. Juggling noemt men dat hier. Het is wel een troost om te zien dat iedere ouder daar tijdens de schoolvakanties mee te maken heeft. Want waar we normaal gesproken naschoolse opvang hebben is het nu om drie uur gedaan met de pret tijdens Fransje's toneelkamp. En Reimer zit er na twee dagen voetbalkamp ook behoorlijk doorheen dus die kan ik daar ook niet tot half zes laten zitten als ik wil dat hij het eind van de week haalt. Ik werk van half negen tot een, race naar de AIS, laad Reimer in, benut de 10 minuten speling voor een snel bezoek aan de Coles en om twee uur zitten we klaar voor de voorstelling. Ik kijk naar Fransje en realiseer me dat ze een jaar geleden nog geen woord Engels sprak. Bizar.

Wat te doen? Ik ben halsoverkop weggerend bij de ANU maar heb eigenlijk nog wel wat stapeltjes te verplaatsen vanmiddag. Ik vraag de kinderen of ze met mij mee willen of liever naar het hotel.

Tja, dat verlies ik natuurlijk. "En wat als papa ons nu niet wil?" vraagt Fransje vanaf de achterbank. Dezelfde achterbank waar Reimer gisteren om half negen een half uur stil heeft moeten zitten terwijl ik de auto aan de kant had gezet om een telefonische afspraak na te komen. Dat zijn de gevolgen als er 's ochtends niet meegewerkt wordt! Ik lach en zeg dat papa altijd blij is met wat extra hulp. "Ik zei het toch" zegt Fransje op het moment dat ze Maurits' gezicht ziet. Snel zoeken we een dvd uit en installeren we ze in een hotelkamer. Home away from home. Ik vlieg naar de overkant en tref daar een zesjarig dochter van een collega die verveeld zit te tekenen. Gedeelde smart is halve smart.

De thee-afspraak met vriendin F red ik natuurlijk allang niet meer dus ter compensatie nodig ik haar voor het avondeten uit. Hoe verzin ik het want wanneer denk ik dan aan die hoopvol ingepakte werktas te beginnen. Pfff.

Het leven zonder (schoon-) ouders valt niet mee in vakantietijd.
Maar er gloort hoop aan de horizon. Binnenkort hebben we namelijk een huis met logeerkamer. En drie badkamers. En een zwembad.

Daar hoor je natuurlijk niet over op te scheppen, maar aangezien het nogal een vondst is vermeld ik het toch maar even.

Want het vinden van een huurhuis in Canberra is een welhaast onmogelijke opgave. Verhuurders hebben het volledig voor het zeggen. Grootste bezwaar: een hond. Om radeloos van te worden. Twee maanden lang iedere avond op "all homes" controleren wat er die dag bijgekomen is. Gemiddeld tussen de 40 en 50 nieuwe properties. Dagelijks mailtjes en telefoontjes aan de makelaars.

Nee we kunnen niet aangeven of het ook voor twee jaar gehuurd kan worden. Komt u langs tijdens de open dag (misleidende term: huizen kunnen gemiddeld eenmaal per week een kwartier bekeken worden op tijden zoals 12.15-12.30 pm, bij terugkomst ben ik mijn parkeerplaats gegarandeerd kwijt) en dan weten we meer. Pets? Considered upon application.

De application. Een sollicitatieproces is er niets bij. En je mag niet reageren als je het huis niet bezocht hebt. Formulieren, drie referenties per persoon, en daarnaast je huur- en werkreferenties.

En ze gaan ze nog bellen ook. Loonstrookjes van de afgelopen twee maanden, rijbewijzen, paspoorten, bewijs van adres. Maar helaas,

bij nader inzien liever toch geen huisdieren. Uren, wat zeg ik, weken hebben we erin zitten. Geen verwarming? Whatever, we moeten iets. Maar zelfs dat was ons niet gegund. Beschikbaar vanaf 15 juni, 1 juli, mid August. Brrr dat begint gevaarlijk dicht bij 1 september te komen. Waar moeten we heen?

Afgelopen vrijdag had ik een dag vrij om met de kinderen

St. Benedicts Day te vieren op school. Woensdagavond spotte ik een serieuze kanshebber. Sorry no pets stond er niet bij. Donderdag werd ik gebeld: morgen om 10 uur inspection. Het gezicht van Reimer toen ik hem vertelde dat ik zijn optreden tijdens de kindermis van 10 uur zou moeten missen omdat ik een huis moest gaan bekijken. Wekenlang had hij me gevraagd of ik erbij zou kunnen zijn.

Wat een armoede.

Het huis was boven verwachting. De competitie leek er net zo over te denken. Ik vroeg makelaar Sue wat ik moest doen om dit huis te krijgen en deed verslag van mijn ervaringen tot nu toe. De schilder luisterde belangstellend mee. Zorg dat ik je application vandaag binnen heb, dan check ik of ze jullie 'lab' willen overwegen.

Om drie uur belde ze. De schilder bleek de vader van de eigenaar en beiden waren het erover eens dat het huis voor mij was, ondanks het feit dat de competitie boven de gevraagde huurprijs geboden had. Mits ik er een schepje bovenop kon doen natuurlijk. Yes please!

We doen hier niet aan lange termijn planning dus zodra de verf droog is worden we geacht onze intrek te nemen. Dat wil zeggen op 29 juli, drie weken nadat ik het huis gezien heb, overmorgen over twee weken. En Maurits? Die neemt aan dat ik goed gekeken heb!

Breaking News

Vandaag is het Diamant hotel weer geopend. Maurits mocht erover vertellen op het landelijke ABC journaal. Helaas kan ik zijn 'Minute of Fame" niet vinden online. Wel een verslag van het interview.

Het is dik drie weken geleden dat het restaurant en de wijnbar naast het hotel vlam vatten. Wat een onwerkelijke ervaring. De firewall tussen het restaurant waar de brand ontstond en het restaurant van het hotel heeft zijn diensten goed bewezen. Ongelofelijk om te zien hoe het vuur daar letterlijk gestopt is.

Een toeristische attractie was het de eerste dagen. Bijzonder om te zien hoeveel mensen vanwege de geschiedenis een band met dit historische pand hebben. En hoe opgelucht iedereen was dat in ieder geval het hotel nog overeind stond.

Ook interessant dat er een hele business rondom dit soort drama's bestaat. Verzekeringsagenten die je vertellen wanneer je de tent weer kunt openen, gespecialiseerde schoonmaakbedrijven, media en niet in de laatste plaats natuurlijk het hele circus van brandweer en politie. Bizar was het moment dat het hotel op de zaterdagavond na de brand vrijgegeven werd. Daar sta je dan, de politie en brandweer pakken hun biezen maar het hotel is leeg, onbewaakt en zonder elektriciteit. Zelfs de automatische schuifdeur kan dus niet dicht. Met behulp van een zaklamp konden we de schade opnemen. In de afgebrande wijnbar stond nog een halfvol glas op de bar. Spooky.

Enfin, de brandlucht heeft inmiddels plaatsgemaakt voor vanille (beste remedie om brandlucht te maskeren) nadat er dagenlang een speciale luchtververser heeft gestaan, de vloerbedekking is geshamponeerd en de ramen moesten toch hoognodig gewassen worden.

De lichten zijn weer aan!

Winter in July

Her en der zie je ze nog, maar het is een zeldzaamheid in deze tijd van het jaar: Aussies op slippers. Het is dan ook koud, ijskoud.

Als Europeaan lijk ik geen recht van spreken te hebben. Ik word weggehoond als ik mijn beklag doe (dagelijks) want 'wij in Europa' zijn toch wel wat ergers gewend. Nee dus. Koud is hier kouder dan de strengste Belgische winter. Het voelt alsof je onderaan de ski-piste staat, maar zonder skipak. Het frustrerende is dat de temperatuur een magere 6 graden aangeeft terwijl je gewoon voelt dat het vriest. Ik mis de voldoening van dat minteken die de kou als het ware goedmaakt. Het psychische effect hiervan is dat ik blijf klagen. Totdat ik deze week iemand tegenkwam die mij vertelde dat kou in de Northern Hemisphere niet te vergelijken is met de kou in de Southern Hemisphere. Dat bedoel ik dus!

Nu we het daar over eens zijn kan ik genieten van deze winterse omstandigheden en … de kinderen denken er net zo over. Sinds afgelopen vrijdag is het winter vakantie. Het kwam als een soort verrassing. Druk met de toestanden rondom het hotel, crisis bij de ANU en de huizenjacht keken we niet verder dan een dag vooruit en opeens werd er belangstellend geïnformeerd naar onze plannen.

Wat plannen? Ik bedacht dat we er ondanks alles natuurlijk wel wat van moeten blijven maken en vroeg de kinderen naar hun wensen voor de vakantie.

Sydney: het lijkt hier een onmogelijke opgave om laarzen te vinden voor Fransje. Er zijn twee kinderschoenenwinkels en het paar in de ene had veters en de andere had alleen nog bruin met gespen in haar maat. Dus volgens Fransje moeten we naar Sydney in de hoop op een groter assortiment.

Skiën: we kunnen vanaf hier de sneeuw op de bergen zien liggen (vandaar het onder-aan-de-piste gevoel waarschijnlijk) en aangezien F en R inmiddels wel toe zijn aan hun eerste ski-ervaring gaan we volgend weekend een dagje die kant op.

Cars film: speciaal voor de vakantie in première gegaan: dit lijkt me iets voor M en R. De laatste zie ik zijn nieuwe Cars badjas nog wel aantrekken voor de gelegenheid.

Stoomtrein: iedere vakantie staat ie geadverteerd in "Holiday Happenings" en altijd bedenken we dat het zo leuk zou zijn om dat nu eens te doen op het moment dat we het vertreksein horen. Detail: een ingewijde vertelde me gisteren dat zij die tocht ook eens gedaan had en zo verbaasd was dat het ding op de terugweg zoveel sneller leek te gaan dan op de heenweg. Wat bleek? De remmen hadden de tand des tijds niet doorstaan ….

Schaatsen: dit jaar staat er voor het eerst een schaatsbaan in het stadscentrum. Discolichten, muziek, kerstbomen en gluhwein. Inmiddels afgevinkt (zie diavoorstelling).

Old & New Parliament House: Fransje is er met school geweest en vindt dat we beiden moeten bezoeken zodat we kunnen besluiten welke van binnen het mooiste is.

Questacon: onze Australische tegenhanger van het Eindhovense Evoluon blijft de kinderen boeien.

Soccer: Reimer hoopt ontdekt te worden tijdens een voetbalkamp bij het Australian Institute of Sport in week 1 terwijl Fransje deze dagen oefent voor Drama Queen tijdens een toneelkamp.

Vriendjes en vriendinnetjes spelen & slapen … in het nieuwe huis?!

Never a dull Moment

Het lijkt me zo heerlijk. Dat iemand vraagt hoe het met je gaat en je antwoordt: "hmm nou, z'n gangetje".

Dat het huis dat we huren uiteindelijk toch verkocht is en we dus voor september iets anders moeten hebben vind ik nog tot daar aan toe. Dat kun je nog wel onder "z'n gangetje" rekenen. Maar de gebeurtenissen van vandaag niet.

"Jouw man werkt toch in het Diamant Hotel?" vraagt een collega mij aan het eind van de middag in het voorbijgaan. Ze heeft haar jas al aan en steekt haar hoofd om de deur van het kantoor waar ik op dat moment een vergadering afrond. Als ik bevestigend antwoord meldt ze plompverloren dat het hotel in lichterlaaie staat. "It is everywhere in the news". Opeens realiseer ik me dat ik mijn telefoon in het afgelopen uur een paar keer heb horen buzzen. Beide telefoons, want naast mijn digibeten-Nokia heb ik inmiddels ook een Iphone. Meteen probeer ik Maurits te bereiken maar die neemt niet op. De wereld staat even stil.

Het hotel ligt op 10 minuten lopen van de ANU maar een collega staat erop mij erheen te rijden. Al snel realiseren we ons dat we natuurlijk helemaal niet in de buurt kunnen komen want alles is afgezet. Wel zien we een enorme hoeveelheid vlammen uit het dak van het hotel slaan. Er wordt van alle kanten geblust en overal is het rood en blauw van de zwaailichten. Dit is serieus. Op het moment dat ik bedenk hoe ik Maurits in deze chaos moet gaan vinden gaat de telefoon. Pffff.

Overspoeld worden we door berichten en telefoontjes van behulpzame vrienden, buren, collega's en ouders van vriendjes van de kinderen. Na iedere nieuwsuitzending volgen er weer nieuwe reacties. Want The Diamant = Maurits. En Canberra is in wezen een dorp. Ik realiseer me ineens me dat we inmiddels aardig gesetteld zijn.

Het hotel is nog niet vrijgegeven. Maurits is net even wat spullen komen halen en slaapt vannacht in de appartementen die ongeschonden zijn. Hoewel er in de berichtgeving vooral over schade aan het hotel gesproken wordt, lijkt het hotel redelijk gespaard. De brand is waarschijnlijk ontstaan in de schoorsteen van de pizza-oven van het restaurant dat aan het hotel grenst. Dit restaurant en de daarnaast gelegen wijnbar liggen volledig in as. Ongelofelijk, een van de mooiste plaatsen van Canberra en een paar van de laatste heritage gebouwen zijn zomaar verdwenen.

Klik hier voor nieuwsbeelden

Just Twenty Minutes

Opeens viel het me op. Dat men afstanden hier niet in kilometers aangeeft, maar in tijd. Vliegtijd of auto-rijd tijd. De zaak wordt positief benaderd. En zo kan het dat ongeveer alles dat rondom Canberra ligt, just twenty minutes rijden is.

Wij wonen Inner-South en dan denk je dat je centraal zit. De kinderen gaan om de hoek naar school maar blijken de enigen. Toen ik op dag 1 vroeg waar we de fietsen konden parkeren moest de directrice daar eens even goed over nadenken. Ze staan nu onder een afdak aan de rand van het schoolplein en hebben tot op heden nog geen gezelschap gekregen. Want een paar uitzonderingen daargelaten, woont iedereen op afstand. In plaatsen als Jerrabomberra en Tuggeranong. Ideaal want just twenty minutes.

Kinderfeestjes duren hier maximaal twee uur. En twenty minutes blijken er meestal dertig te zijn. Een half uur heen, een half uur terug, een uur stil en weer een half uur heen en een half uur terug. Ik kom mijn zaterdagmiddagen wel door! Voetbal gaat via school en aangezien het gros van de jongens in Jerrabomberra woont rijden wij ook op zaterdagochtend in just twenty minutes naar Jerrabomberra voor de wekelijkse wedstrijd van R.

Langzaam maar zeker ga ik ook anders over afstanden denken. Vorige week bezocht ik een aantal seminars in Sydney en Melbourne. De vliegtijd naar Sydney is vijftig minuten, Sydney-Melbourne is anderhalf uur en van Melbourne naar Canberra een uur en vijf minuten. Prima te doen, het is alsof je in de trein naar Utrecht stapt. En toch realiseerde ik me achteraf dat je in Nederland met een uurtje vliegen in Zuid-Frankrijk zit. Zou ik voor zo'n seminar naar Z-Frankrijk gevlogen zijn? Nee dat denk ik niet. Waarom hier wel? En opeens begreep ik het: Melbourne, Sydney en Canberra zijn in zakelijk opzicht als Rotterdam, Amsterdam en Den Haag. Als je een beetje op de hoogte wilt blijven, moet je zo nu en dan eens ergens je gezicht laten zien. En ach, wat is nu helemaal just another twenty minutes.

De taxirit van Sydney airport naar de stad kost trouwens ook twintig minuten. Had ik ingecalculeerd dus ik moest wel even slikken toen ik om negen uur 's ochtends een enorme rij wachtenden bij de taxi's aantrof. Deze keer zouden de twenty minutes wel erg lang zijn. Maar daar was het fenomeen van de Kerb Side Manager. Niet verzonnen, het stond achterop zijn jas. Met strakke hand werden taxi's en passagiers naar de juiste plaats gedirigeerd en in no time stond ik in het centrum. Over de devaluatie van titels in dit land hebben we het een andere keer.

Geen Aussie die voorafgaand aan onze trip naar Melbourne niet gevraagd heeft waarom we daar in godsnaam met de auto naar toe zouden gaan. Ehm … de hond? En los daarvan, het is toch leuk om het landschap te zien? Na ons 10-uur durend avontuur op de terugreis begrijp ik de verbazing beter. De volgende keer? Tja, als je vliegt ben je er in wezen natuurlijk in just twenty minutes!

Tropenjaren?!

Ik mag het eigenlijk niet zeggen. En had me ook voorgenomen dat niet te doen. Immers, we hebben het hier wel over mijn eigen marktwaarde. Maar toch kan ik het niet langer voor me houden.

Het is hier net Ghana.

In het begin viel het me niet zo op. Natuurlijk ben je de eerste maanden ook afgeleid door al het nieuwe en druk om alles weer op de rit te krijgen. Maar gaandeweg ontdek ik de gelijkenissen.

Ik besefte het vanochtend in volle sterkte toen ik op de fiets sprong op weg naar de sportschool. Ik was de straat nog niet uit of de kettingkast viel in vier stukken van mijn degelijke Gazelle. En natuurlijk vermeerderde dat aantal zich toen ik eroverheen fietste. Terwijl ik de brokstukken verzamelde schoot het weer door mijn hoofd 'het is hier net Ghana'.

Met Pushys Bikes heb ik in de afgelopen periode een hechte band opgebouwd. Mijn fiets, die in vijf jaar België nooit een fietsenmaker gezien heeft, heeft het merendeel van haar tijd hier in Australië bij Pushys doorgebracht. De enige officiële Gazelle dealer in de stad. Dus daar weten ze het wel, denk je dan.

Het begon met een enorme slag in het wiel die veroorzaakt was door de reis. Bij Pushys draaiden ze daar hun hand niet voor om, kwestie van een nieuw Gazelle wiel en fiets zou weer rijden als een zonnetje. Toen ik na een maand nog niets gehoord had besloot ik eens te bellen. Oh men had niet begrepen dat ik ook inderdaad wilde dat het wiel vervangen zou worden. Geen punt, ze zouden het bestellen. Slechts twee maanden later stond mijn fiets klaar.

Binnen twee weken had ik een lekke band. Zonder bestelling gaat Pushys als een speer dus nog geen week later pikte M mijn fiets weer op. Toen ik deze bij thuiskomst uit de auto haalde bleek de band inderdaad gerepareerd, maar de remmen hadden de reparatie niet overleefd en door het transport was mijn lamp afgebroken. Ook zat er een enorme scheur in mijn met gel gevulde Gazelle zadel (dat men om onduidelijke reden ongeveer op ooghoogte had afgesteld).

Terug naar Pushys.

Ik had misschien beter moeten weten, maar geloofde het graag toen mij verteld werd dat ik fiets binnen vijf dagen in herboren staat op zou kunnen pikken. Toen ik mij meldde bleek dat de onderdelen toch besteld moesten worden dus het zou misschien wat langer duren. Jaja die kende ik. Zonder lamp maar met afgeplakt zadel en gerepareerde remmen verliet ik Pushys.

Het zat niet mee want vorige week had ik weer een lekke band. Het goede nieuws was dat lamp en zadel dan ook meteen vervangen zouden kunnen worden. Helaas, bleek gisteren, ze zaten niet bij de Gazelle lading. Worden opnieuw besteld. Maar de band was geplakt dus ik kon in ieder geval weer fietsen. Alert vanwege de vorige ervaring bekeek ik fiets even kritisch voordat ik de workshop uitreed. Hmmm die kettingkast lijkt niet helemaal stevig te zitten. Was de fietsenmaker het mee eens. Drie man sterk boog men zich over dit ingewikkelde verhaal en na een kwartier kon ik op pad.

Het is niet alleen de fiets. Ook onze auto houdt ons van de straat en is inmiddels aan een derde buitenspiegel toe. Niet omdat we ergens tegenaan rijden maar omdat de achterkant van de spiegel (de kap) er al twee keer afgevallen is. Hoe dat kan? No idea. Op de terugweg van Melbourne merkten we dat auto wat moeite had met de heuveltjes.

En die zijn er tussen Melbourne en Canberra (reistijd acht uur). Halverwege bezochten we de Landrover garage. Leek ons toch beter dan een eerste de beste Beun de Haas langs de weg. Men zag precies waar het aan schortte en garandeerde ons dat wij na de reparatie zonder problemen thuis zouden komen. Inderdaad, met 80 km/h via de vluchtstrook.

Nog een verhaal voor in het plakboek: de afwasmachine. Hoort bij het huis en functioneert alleen als je ernaast blijft staan om op de juiste momenten ofwel een draai aan de knop of een trap tegen de onderkant te geven. Euvel kwam eind oktober aan het licht na de komst van ons servies (met vier borden, vier koppen en vier glazen was je met de hand af). De makelaar beloofde er meteen werk van te maken. Vlak voor kerstmis kwam Don Dishwasher polshoogte nemen. Hij laadde afwasmachine achterop z'n Ute en voorzag ons van een tijdelijke vervanger om de Kerst door te komen. Inmiddels was ik al wijzer dus ik vroeg Don dit exemplaar even te testen. De hele keuken stond blank. Don haalde zijn schouders op, meldde dat hij zijn best gedaan had en maakte aanstalten om te vertrekken. Arme Don, hij heeft afwasmachine-met-gebruiksaanwijzing toch weer van de Ute af moeten takelen want beter iets dan niets. En dat is de situatie tot op de dag van vandaag. Vergeet ik nog bijna te vermelden dat ik na vertrek Don mijn telefoon kwijt was. Spoorloos, nergens te vinden. Wat bleek, Don had dezelfde en had mijn telefoon (die op het aanrecht lag) per ongeluk in zijn zak gestopt. Evenals die van hemzelf. De volgende dag heeft hij twee uur in de auto gezeten om mijn telefoon terug te brengen. Ik bedoel, als hij het met opzet gedaan had, had ik het wèl begrepen.

Lekkende daken die maar niet gerepareerd lijken te kunnen worden, telefoon- of internetaansluitingen die maanden op zich laten wachten, telefoontjes en emails die consequent niet beantwoord worden (of weken later: sorry was o.s.). Lege schappen, niet veroorzaakt door overstromingen of andere vormen van overmacht, maar door gebrek aan planning. Als alle meisjes op alle scholen een uniform moeten dragen waarbij een donkerblauwe maillot hoort, waarom zou je er dan extra van inslaan op het moment dat de temperatuur de tien graden nadert. Geldt ook voor waxinelichtjes, toch gek dat iedereen die opeens lijkt te willen hebben als het om half zes donker wordt.

Het kan niet kennen we niet. Nou hier wel! Totdat je de manager van de manager wilt spreken. Dan kan het misschien toch wel. Als zijn manager akkoord gaat.

Ik heb er interessante gesprekken over met mijn leidinggevende, een Braziliaan. Hij snapt het ook niet. En hij is notabene psychiater! Verantwoordelijkheid, ik geloof dat het 'm daar in zit, als niemand die neemt blijf je om de kern heen draaien. Desinteresse? Kan ook.

Frustrerend? Nee beslist niet, wel verbazingwekkend. En het went, tot op zekere hoogte. Neem de veiling van ons huis vorige week. Groots spektakel in de voortuin, de hele buurt liep uit. Een te laag bod. Dan denk je toch dat het duidelijk is. Maar nee, het kabbelt allemaal nog even verder. En wij kabbelen mee. Geen idee hoe lang. We liggen er niet eens meer wakker van.

Maar voor hen die vreesden dat het hier voor ons misschien niet bij drie of vier jaar zou blijven: have no fear, tropenjaren zijn niet voor niets van tijdelijke aard!

Lest we Forget

Vandaag was het ook hier 4 mei en waren we bij de herdenkingsdienst die gehouden werd bij het Royal Netherlands and East Indies Forces Memorial. In navolging van de trend in Nederland om bij deze herdenking ook kinderen te betrekken hadden Fransje en Reimer samen met een aantal Nederlandse vriendjes de taak om rozen bij het monument te leggen.

Maandagmiddag werd er geoefend bij de ambassade. De kinderen hoorden over de tweede wereldoorlog en het belang van de herdenkingsdienst. En natuurlijk beloofden zij zich voorbeeldig te gedragen.

Vanochtend kreeg ik het er toch even warm van. Ik kan me Reimer's geestig bedoelde interrupties tijdens de afscheid speeches bij MSM nog goed herinneren. Ik drukte hem op het hart dat dit een serieuze aangelegenheid was en dat dit soort grappen niet gewaardeerd zouden worden. Voor de zekerheid herinnerde ik hem ook nog even aan

"de schreeuwer" die vorig jaar in de gevangenis terecht kwam.

Dat leek voldoende.

De ceremonie was bijzonder indrukwekkend. Hooguit tachtig man waaronder een aantal veteranen. Vanaf het monument heb je een prachtig uitzicht op de stad en de heuvels en als daar dan The Last Post gespeeld wordt ontstaat er een hele bijzondere sfeer.

De kinderen keken hun ogen uit naar de Catafalque Party en ook de bevriende defensie attachés werden opeens met bewondering aanschouwd. Tien rijen tussen de kinderen (die vooraan zaten) en mij. Tijdens de twee minuten stilte probeerde ik heel hard niet te denken aan de mogelijkheid dat Reimer de stilte zou verstoren. Dat hielp.

Ze deden het geweldig. Advance Australia Fair werd vervolgens vol enthousiasme meegezongen maar van "Een Prinse van Oranje" hadden ze niet eerder gehoord. Verbeterpuntje voor volgend jaar!

Aussie Slang

Hoogblond, een paar kilootjes teveel en op hakken die ik zelfs naar het jaarlijkse Rode Kruis Gala niet aan zou doen. Haar kleding?

Ach, als je tot je 18e een schooluniform hebt moeten dragen heb je op dat gebied natuurlijk ook weinig smaak kunnen ontwikkelen.

Haar uitspraak doet denken aan PM Julia Gillard (of haar kleinkinderen ook zo zouden gaan praten, vroeg M's moeder zich af toen Julia onlangs het Nederlandse journaal haalde - nee er bestaat ook zoiets als ABE). Op vrijdag en maandag neemt ze regelmatig een sicky op (ziektedag, je krijgt er 10 per jaar betaald, de rest is voor eigen rekening) want op donderdag en in het weekend gaan de tinnies (blikjes bier) er in grote getale doorheen.

Waar we in Nederland Sjonnie & Anita hebben, hebben we hier Sheila. Al maanden probeer ik te acherhalen hoe de wederhelft heet, maar die kennen we hier niet, Sheila staat er alleen voor.

Dat Australië een onofficieel vocabulaire heeft waar geen online woordenboek tegen bestand is wist ik al toen ik voor vertrek het Aussie Ocker Alphabet in handen gedrukt kreeg. Dus keek ik niet vreemd op bij een uitnodiging voor een barbie (barbecue) en wist ik wat ik mee moest nemen als er om een Esky (coolbox) gevraagd werd. En Sheila? Die herkende ik meteen!

Docket (kassabon), ute (pick-up truck), togs (zwempak), tucker bag (lunchzakje), lolly (snoepje dus geen lollie), paddle pop (waterijsje), tea (diner), morning tea (koffie), thongs (slippers), kindie (kleuterschool), flat white (koffie verkeerd) en brekkie (ontbijt) stonden niet op het lijstje maar leerde ik in de praktijk tijdens mijn huis-tuin-en-keuken periode. Via de media pikte ik ook wel wat op dus ik begreep al snel dat een bloke een vent is en dat de Tokkies hier bogans heten.

Maar toen de ANU… Wat is dat toch met die honden hier, vroeg ik me af toen ik vandaag voor de tweede keer een email van iemand ontving die het over een dog's breakfast had. Inmiddels weet ik dat het gaat om een gekkenhuis, ofwel grote drukte. Aha. Ta? Thanks!

Is iemand O.S. dan bedoelen we overseas. Tot dat ie weer terug is in Oz (Australië). En als ie niet terug komt zijn we cross (ontstemd).

Alles went. I'll flick him an email, zeg ik tegenwoordig en onderaan zet ik cheers, ongeacht het tijdstip van de dag. Wat? Pretty intensive? Oh je bedoelt full on!

Even bijpraten ...

Geen bericht is goed bericht. Hmmm ik vraag me eigenlijk af waar die kreet vandaan komt want in mijn ervaring geldt meestal het tegendeel. Net nu we dachten alles op de rit te hebben blijkt dat het huis dat we momenteel huren verkocht gaat worden.

Natuurlijk wisten we dat de kans bestond dat ons huurcontract niet verlengd zou worden. Maar long-term lease is schaars in Canberra dus er valt weinig te kiezen. Sinds twee weken is het iedere zaterdagmiddag 'open huis' met als hoogtepunt de veiling op zaterdag 7 mei. Dan zal blijken of we inderdaad moeten verkassen. Waarheen? Geen idee, de huizen die we tot nu toe op de markt zien enthousiasmeren ons niet om vast aanstalten te maken.

Enfin, we hebben altijd nog een hotel achter de hand dat bij uitzondering labradors accepteert.

Deze onzekere situatie en mijn nieuwe baan hebben helaas tot gevolg gehad dat we onze geplande trip naar België tot nader order hebben moeten uitstellen. De paaseieren worden dit jaar in Canberra gezocht. Net als met Kerst sla ik het hele gebeuren het liefst over maar de kinderen zijn vastbesloten: er moet en zal een Easter Egg Hunt komen. Niet dat ze die nog niet gehad hebben overigens, sinds de paasvakantie vorige week van start ging vallen de uitnodigingen voor Easter Egg Hunts bij bosjes in de brievenbus. De chocola komt hen inmiddels de oren uit! Of men het concept van de gekleurde en versierde 'echte eieren' hier ook kent zal zondag blijken als we hier een paas-brunch organiseren. Daarna pakken we de koffers en vertrekken we voor een paar dagen naar Melbourne.

Wat er verder gebeurd is de afgelopen weken? De zomer heeft plaatsgemaakt voor de herfst en hoewel de temperaturen overdag nog boven de twintig graden zijn, koelt het 's avonds in noodtempo af. Open haard en kaarsen in plaats van barbecue. De kinderen hebben hun eerste term afgerond en zijn inmiddels helemaal thuis in hun nieuwe klassen en met nieuwe vriendjes. Er wordt niet meer gezeurd over de dagelijkse fietstocht naar school sinds ze beiden het Athletics Carnival (geen carnaval maar sportdag) wonnen en wij hen erop wezen dat ze vanwege het fietsen zo'n geweldige conditie hebben. Juffrouw Lisette houdt ze bij de les voor wat betreft Nederlands en vooral Fransje vindt dat geweldig. Ik ook en mijn betrokkenheid bij deze Dutch School in wording leidde onlangs tot een plaats in het bestuur van de Dutch Club om een en ander op die manier te verbinden en te versterken.

Het Engels van de kinderen is met sprongen vooruit gegaan en ik word regelmatig door hen gecorrigeerd op mijn uitspraak. Zelf dacht ik dat mijn Engels wel in orde was maar na een driedaags retraite aan de kust met mijn nieuwe collega's weet ik beter. Mijn woordenschat op het gebied van medisch onderzoek liet nog heel wat te wensen over, lang leve de online woordenboeken.

Maurits liep twee weken geleden met collega Marije de halve marathon in Canberra, binnen twee uur, een prestatie die naar meer smaakt … de Sydney marathon in september staat in de agenda.

Het hotel draait uitstekend en het nieuwe Italiaanse restaurant is momenteel de hit van Canberra.

Hond Saar doet het geweldig, ze geniet van de aandacht die haar hier als European Breed ten deel valt en heeft sinds kort een pleegdochter. Labrador Coco is nu een maand of drie en beiden genieten van elkaars gezelschap. Voor de duidelijkheid, het is een gelegenheidsrelatie want Coco is de nieuwste aanwinst van bevriende familie Mellink.

Samengevat ziet de afgelopen maand er als volgt uit:

Ofwel, het ritme zit erin maar dat neemt niet weg dat weg dat we iedereen heel graag even hadden willen zien deze periode!

Waarom schrijf je niets over Maurits?

Tja … ik weet het eigenlijk niet. Misschien omdat ik vind dat hij het zelf zou moeten schrijven. Dus bij deze: 'De Australische Hotellerie' door gastcolumnist Maurits.

Drie kwartier na het afgesproken tijdstip weten we het zeker; de nieuwe bar- medewerkster die nog zo enthousiast was tijdens het interview komt niet opdagen en zal ook nooit meer iets van zich laten horen: Welcome to Australia.

Hier in Canberra geen financiële crises of problemen om aan een baan te komen. Met een werkeloosheid van rond de 2% hebben werkzoekenden het voor het zeggen. Geweldig natuurlijk dat alles hier doorgaat alsof er in de rest van de wereld niets aan de hand is. Het hotel draait boven de 80% en dat is ruim 12% meer dan vorig jaar, met een kamerprijs die aanzienlijk hoger ligt dan gebudgetteerd. 
Maar wie checkt al die gasten in en maakt de kamers schoon?

Gelukkig waren de contacten met de lokale hotelscholen snel gelegd en kan ik inmiddels grotendeels vertrouwen op het enthousiasme van Australische hotello’s die inzien dat ze hier niet alleen een aardige bijverdienste hebben, maar ook nog wat extra bagage voor hun toekomst mee krijgen. Ook mijn Latijns Amerikaanse ervaring komt goed van pas: in het lokale Latino circuit werd al snel bekend dat je bij het Diamant hotel in het Spaans getraind wordt. En het hoofd huishouding, afkomstig uit Polen, verzucht regelmatig dat het een verademing is dat er hier een Europese wind is gaan waaien. 
Zo komen we er wel!

Maar de werkethiek blijft me verbazen: zo kent men hier bijvoorbeeld een opzegtermijn van twee weken, ook voor management functies. En die wordt nauwkeurig in acht genomen, geen dag extra! Kenmerkend voor Canberra als hoofdstad is dat het gros van de mensen werkzaam is bij overheidsinstanties. Vlakbij de entree van het hotel is een openbare parkeerplaats waar je maximaal twee uur mag staan. Iedere twee uur zie je een groepje overheidsmedewerkers naar beneden komen om hun auto te verplaatsen: je zou er maar tijd voor hebben.

Private sector en ook industrie ontbreken grotendeels en hoewel dat laatste heerlijk is voor de luchtkwaliteit, heeft het wel tot gevolg dat de gemiddelde werknemer aartslui is zolang het om inspanningen op werkgebied gaat. Als echte Nederlander doe ik hier veel op de fiets en als je dan halverwege de dag naar een afspraak fietst en om je heen kijkt, lijkt het wel of je de enige bent die aan het werk is. De hoeveelheid mensen die wandelt, jogt of zomaar op bankjes zit is ongekend. De baas vindt alles best zolang je maar acht uur per dag aanwezig bent. Dus men begint lekker bijtijds, neemt lang pauze om te sporten of is gewoon om een uur of drie weer vertrokken. Voor het vinden van de juiste work-life balance heeft men hier in ieder geval geen cursus nodig.

Met een dergelijke werkmentaliteit is het duidelijk dat service hier een nieuw-te-introduceren begrip is. En al heb ik het qua eigen personeel inmiddels aardig op de rit, service van leveranciers blijft ver te zoeken. Een voorval dat me bijgebleven is, was dat er op een ochtend onaangekondigd drie mannen binnen kwamen in de ontbijtruimte die zonder verdere introductie begonnen met hun nogal luide werkzaamheden. Toen ik een aantal (Australische) gasten excuses aanbood voor de geluidsoverlast was hun spontane reactie: “wees maar blij dat er überhaupt iemand komt opdagen…”

Enfin, na mijn ervaringen in Costa Rica, Ghana en Mexico ben ik natuurlijk maar wat te blij dat blijkt dat ook in Australië niets vanzelfsprekend is. Juist die uitdagingen maken dat de mogelijkheden hier met de juiste hotello-werkmentaliteit voor het oprapen liggen!

Canberra Day

Terwijl het vuurwerk en de concerten ter ere van Australia Day nog nagalmen over Lake Burley Griffin, dient de volgende gelegenheid voor een feestje zich alweer aan: de verjaardag van Canberra.

Op zaterdag 12 maart was het 98 jaar geleden dat de eerste steen gelegd werd tijdens de ceremonie waarin Canberra haar naam kreeg. Kamberra, 'ontmoetingsplaats' in Ngunnawal language, de taal van de oorspronkelijke inwoners van dit gebied, vormde de inspiratie. Op een handvol kolonisten na, die hier vanaf 1820 schapen hielden, was er tot die tijd zo goed als niets.

Aangezien Sydney en Melbourne elkaar de eer niet gunden, werd in 1908 besloten halverwege beide steden een nieuwe hoofdstad te bouwen. Een ontwerpwedstrijd ging aan de eerste steenlegging vooraf. Geestig zijn de schetsen uit die periode, waarmee architecten van over de hele wereld hun visie gaven op wat de hoofdstad van Australië zou moeten worden. Als het aan de Italiaanse deelnemers gelegen had, hadden we nu in een soort Venetië aan Lake George gewoond. Enfin, dat meer staat al jaren droog dus die gondeltochten hadden we sowieso kunnen vergeten.

Landschapsarchitect Walter Burley Griffin uit Chicago kwam als winnaar uit de bus. Niets mediterrane sfeer, Washington diende als voorbeeld. Vanwege de Eerste Wereldoorlog duurde het even voordat zijn plannen werden verwezenlijkt. Er werd zelfs overwogen af te zien van het hele project. Maar in 1927 verhuisde het federale parlement dan toch van tijdelijk onderkomen Melbourne naar Canberra.

Interessant detail is dat Canberra als hoofdstad niet aan de grondwettelijke eis voldeed om toegankelijk te zijn vanaf de zee.

Om hieraan tegemoet te komen is het Jervis Bay Territorium in het zuiden van de aangrenzende staat Nieuw-Zuid-Wales aan het Australian Capital Territory toegevoegd. Drie uur rijden, maar feitelijk wonen we dus aan het strand.

Een vrije dag die in het weekend valt, daar houden we hier niet van, dus dit jaar wordt Canberra Day gevierd op maandag 14 maart.

Onder andere. Want van 11 tot 20 maart is het hier iedere dag prijs: concerten, theatervoorstellingen, een luchtballon-festival,

full-entertainment programma's voor de kinderen in het park en natuurlijk spectaculair vuurwerk. Waar men het van doet? Geen idee, maar ik houd mijn hart vast voor het 100-jarig bestaan.

Job Hunt (2)

Ik heb een baan. Niet zomaar een baan, nee, de baan.

Geduld blijkt ook in Australië een schone zaak. Want we hebben het hier nog steeds over de 'beoogde werkgever' waar ik eind oktober een eerste gesprek mee had. Maanden heeft dit proces geduurd, niet in de laatste plaats omdat de baan nog niet bestond. Hetgeen mij aanvankelijk uitstekend uit kwam met het oog op zeven weken zomervakantie-zonder-opa's-en- oma's om de hoek. Maar toen het begin van het nieuwe schooljaar naderde had ik er genoeg van.

Onze bankrekening ook trouwens. Tijd voor actie. Met resultaat.

Twee weken geleden ben ik begonnen. Want toen het eenmaal rond was zag men mij liever gisteren dan vandaag starten. Een weekje heb ik het nog weten te rekken. Want als je weet dat je een baan hebt, zijn de dagen die je resten opeens 'vakantiedagen' in plaats van 'zomaar' dagen. En daar wil je natuurlijk wel van genieten.

The Australian National University. Een stad binnen een stad. Na ruim een half jaar dacht ik het hier allemaal gezien te hebben maar ik kijk mijn ogen uit. De campus is uitgestrekt over 145 hectare in het centrum van Canberra. Vijf minuten lopen van het Diamant Hotel. Theoretisch gezien zouden Maurits en ik kunnen carpoolen. Of fiets-poolen. Ware het niet dat we onze tijd nu efficiënt verdelen tussen werk en kinderen en ik dus vroeg start en Maurits laat eindigt. Fulltime, dat betekent bij de ANU 35 uur. Met een continue-rooster zonder vrije woensdagmiddag voor de kinderen behoort dat opeens tot de mogelijkheden. Ideetje voor NL?!

Ruim drieduizend collega's heb ik, verspreid over 200 gebouwen. Restaurants, winkels, banken, sportvelden, tennisbanen, een fitnesscentrum, een jogging- en een heritage trail. Want ontstaan in 1948, dan val je in Canberra (sinds 1913) al snel onder monumentenzorg. Bij zijn afscheid afgelopen week, noemde de Vice-Chancellor het een voorrecht om tien jaar lang in een botanische tuin gewerkt te hebben. En dat is het ook. Een geweldige werkomgeving.

Ik had een paar dagen bedenktijd nodig toen men mij begin december vroeg of ik geïnteresseerd zou zijn in het ontwikkelen en implementeren van een philanthropic engagement plan ten behoeve van de John Curtin School of Medical Research (JCSMR). Filantropisch klonk behoorlijk soft en medisch onderzoek? Hmm. Filantropie blijkt echter een miljoenen business die ook als zodanig benaderd dient te worden en na een lezing van iemand die zich bezighoudt met onderzoek naar een HIV vaccin was ik verkocht.

Een zinvolle klus in een bijzonder interessante omgeving.

Twee nobelprijs winnaars bracht JCSMR voort. Op de plaats van de oorspronkelijke laboratoria staat sinds kort een super geavanceerd gebouw. Met apparatuur waarmee je genen kunt ontleden. Voor de vloeistof die daarvoor gebruikt wordt betaal je 1 miljoen (AUD) per liter. Gaat niet in een keer op hoor. Het ziet er roze uit en zit in een plastic container van het type waarin hier ook de melk zit. Een miljoen! Maar het is als een ziekenhuis zonder dokters: het geld voor onderzoek ontbreekt grotendeels. Niet in de laatste plaats vanwege de misvatting dat JCSMR volledig gesubsidieerd wordt door de Australische overheid. Met het gevolg dat filantropische organisaties hun miljoenen elders neerleggen. Aan mij de taak om daar iets aan te gaan doen.

En dus ontvang ik via het interne systeem email berichten waarin mij (en de overige 399 medewerkers van JCSMR) gevraagd wordt of ik een millipore--Amicon Ultra-15 Centrifugal Filter Unit of 10K cut-off

te leen heb, of ervaring heb met het gebruik van een mouse cage that leaves space for two water bottles voor het uitvoeren van een sucrose preference test. Bij de instructies van de safety-coordinator let ik toch maar even op, want van radioactief materiaal tot de meest enge virussen en gassen, we hebben het allemaal onder een dak. En nee, daar ontvang ik geen gevaren-toeslag voor!

De Australische werkmentaliteit? Mijn onderzoek op dat gebied bevindt zich in een dermate prematuur stadium dat ik daar nog geen zinnig woord over kan zeggen. Maar mijn eerste Zumba les tijdens de lunch heb ik inmiddels achter de rug. Onder het motto 'teambuilding'. Dat hadden we zelfs in Costa Rica niet. Ik voel me als een vis in het water, 'beoogde werkgever' blijkt het wachten waard.