Een vliegende start

We kijken elkaar verbijsterd aan. Hoe hebben we dit voor elkaar gekregen?

Het is inmiddels een paar maanden geleden dat we onze reis naar Nederland geboekt hebben. Relaxed met een tussenstop op Bali, voor het ultieme vakantiegevoel. Natuurlijk wel zo gezellig als we op een zondag aankomen, dan kunnen we meteen iedereen zien. Dus als we op donderdag vanuit Australië vertrekken hebben we een stop-over van drie dagen, precies goed.

En dat was het. Een fantastisch hotel, prachtige omgeving, heerlijk eten, onvergetelijke massages. Helemaal vakantie. De kinderen vonden Bali wel een beetje 'anders' maar dat vonden we juist wel goed voor ze. En voor ons was het wel apart om Bali deze keer niet met een rugzak maar met de Samsonite te verkennen. Een beetje zoals in de nieuwe NBBS advertenties.

Tevreden zitten we in het busje van het hotel dat ons naar het vliegveld zal brengen. Het enige waar ik wel een beetje van baal is dat de was niet op tijd teruggebracht was zodat ik nu in een veel te warme reisoutfit de Balinese hitte moet trotseren. We zijn de oprijlaan nog niet af als we in een enorme verkeersopstopping terecht komen. Op een bepaald moment merken we dat de chauffeur zenuwachtig begint te worden. Is er iets mis? Lots of traffic, lots of traffic. Hmm ja dat was ons ook opgevallen. Wij hoopten eigenlijk dat dat normaal was en ingecalculeerd in de reistijd naar het vliegveld. Maar helaas.

Lopen is geen optie en andere wegen zijn er niet. We zitten vast en de klok klikt gestaag verder terwijl wij geen meter opschieten. Ondanks de airco in het busje krijgen we het steeds warmer. Op een bepaald moment houdt Maurits het niet meer uit. Hij belt de manager van het hotel en vraagt hem even contact op te nemen met Garuda Indonesia. Vaak valt er op deze manier wel iets te regelen. Als we ons een half uur van te voren melden is het goed. Het duurt en duurt en inmiddels zien wij in dat een extra nacht Bali waarschijnlijk onvermijdelijk gaat zijn. En hoe dat met die vluchten zit? Kun je die zomaar omzetten? Dit gaat waarschijnlijk een duur ritje worden. "Is the airport close?" vraagt M als we zien dat onze vlucht over 30 minuten zal vertrekken. "O no, not close" antwoordt de goede man. Volgens mij denkt hij dat de vraag was of het vliegveld "closed" was want vijf minuten later rijden we het terrein op. Rennen!

Bij het inchecken kijken we de grondsteward op ons liefst aan in de hoop dat we nog mee mogen. Wat blijkt? De vlucht heeft vertraging! Zoveel zelfs dat we onze aansluiting in Jakarta zullen missen. Ik vraag wat de opties zijn. Een vlucht over twee uur en een nacht in Jakarta. Dan vliegen we zondag van Jakarta naar Amsterdam en komen we maandagochtend aan. Maar dat vinden we niet gezellig! Naast ons staat een Nederlands stel dat in dezelfde situatie zit. We drammen net zolang tot er een manager tevoorschijn komt. We kunnen over een uur vertrekken.

Ook deze vlucht heeft vertraging. Het positieve daarvan is dat er opeens een mannetje met mijn was verschijnt in de vertrekhal. Maar als ik in het toestel de tijden bekijk realiseer ik me dat we precies aankomen op het moment dat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Benieuwd wat ze doen, we zijn immers wel ingechecked voor die vlucht. Als we aankomen zien we het toestel inderdaad klaarstaan voor vertrek. Vanuit de bus waarin wij naar het luchthavengebouw gebracht worden kunnen we het bijna aanraken. Maar we moeten nog door de douane. Dat lijkt iedereen vergeten te zijn op het moment dat we met z'n zessen onder begeleiding van een stewardess van aankomst- naar vertrekpier rennen. Tot mijn verbazing staat er vlak bij de gate toch nog een tafeltje met iemand erachter die onze paspoorten vraagt en ons doorlaat. Zonder stempel. Enfin, dat zien we op de terugreis wel weer. We willen naar huis!

We springen in de klaarstaande bus en op het moment dat de chauffeur gas wil geven worden we tegen gehouden. Of we nog even de luchthaven belasting willen betalen. Nee, dat kan niet in Australische dollars. Maurits stapt uit om te gaan pinnen en wij worden ondertussen naar het vliegtuig gereden. Dat is inmiddels al ruim een half uur vertraagd. Ik houd mijn adem in en bedenk, echt waar, dat ik dan desnoods maar met de kinderen vooruit moet vliegen. Na anderhalf jaar is een dag extra mijns inziens voor de opa's en oma's echt een dag teveel. Na nog eens tien minuten komt Maurits het vliegtuig binnenlopen. Gelukt? vraag ik. De automaat bleek alleen Indonesische bankkaarten te accepteren. De internationale pin automaat stond in de vertrekhal aan de andere kant van de douane. Op dat moment heeft men zich gerealiseerd dat het nog langer aan de grond houden van het toestel die 60 US dollar niet waard was.

Wat een avontuur. Maar we vliegen. En komen geheel volgens plan op zondagochtend aan!

Ho-Ho-Ho

The most wonderful time of the year?

Sinds 1 december zit de kerstsfeer er hier goed in: Christmas Breakfast, Christmas Morning Tea, Christmas Lunch, Christmas Afternoon Tea, Christmas Drinks, Christmas Party, End of Year Drinks. En alsof dat nog niet genoeg is, is het ook nog eens het einde van het schooljaar. Pianoconcerten, breakfast year 1, after school gathering year 3, special assembly, kadootjes voor meesters, juffen en cricketcoaches en voor ieder kind in de klas een zelfgemaakte kerstkaart.

Mijn collega’s zie ik met de dag witter wegtrekken. Gelukkig, ik ben niet de enige die het allemaal wat veel vind. Maar toch doen we het. Als ik vraag hoe iedereen dit volhoudt is het antwoord dat men instort tegen de tijd dat het kerstmis is. Tja daar kan ik me wel iets bij voorstellen.

Na anderhalf jaar verbaas ik me over het feit dat ik het ritme nog steeds niet helemaal kan voorzien. Twee maanden geleden boekten we onze vluchten naar Amsterdam. Ik verwachte dat alles hier half december wel op z’n einde zou lopen dus aanstaande donderdag stappen we in. En wat blijkt? Tot en met vrijdag 23 december is alles hier full on!

Ergens ben ik blij dat ik niet beter wist want dan waren we beslist later vertrokken. Mijn collega’s voorzie ik van een wenslijstje voor de vergaderingen die ik toch echt niet midden in de nacht per teleconferentie ga bijwonen en verder geloof ik het wel. En daar is ook alle begrip voor. Een overseas trip dwingt hier toch een beetje respect af dus iedereen snapt dat je niet voor twee weken gaat.

En het voelt ook wel bijzonder om terug te gaan. Bijna anderhalf jaar geleden vlogen we deze kant op en sinds die tijd zijn we het eiland niet meer afgeweest. Toen ik de kinderen gisteren vroeg of ze een beetje nerveus waren gaven ze toe dat inderdaad te zijn. Want wat als ze op hun ‘oude’ school over dingen van hier willen vertellen en ze weten niet hoe het in het Nederlands heet? En die stewardessen van Garuda Indonesia, spreken die wel Engels?

De winterjassen zijn gewassen, de oppas voor Saar & huis is voorzien van een telefoonlijst, het reisplan is aan de familie gestuurd, kerstkado’s zijn ingeslagen en na dagen googlen en bellen heb ik vandaag dan toch eindelijk een reisverzekering voor non-residents gevonden.

Wat ga ik eigenlijk doen tot donderdag?

Movember

Ja het is 'm! Maar vanaf vandaag gelukkig weer zonder…

Sinds 1999 is Australië jaarlijks een maand lang in de ban van de "Mo" (moustache): november wordt movember. En mannen die-je-er-niet-van-zou-verdenken laten vol enthousiasme hun gezichtshaar groeien waarmee ze aandacht vragen (en donaties ontvangen) voor (onderzoek naar) prostaatkanker en depressie bij mannen.

Maurits is niet de enige. In 2010 waren er 130.000 deelnemers in Australië en werd er 25 miljoen (AUD) gedoneerd. Inmiddels schijnt de Movember Beweging, die in Melbourne begon, ook voet aan de grond te krijgen in de Verenigde Staten en jawel, zelfs in Europa.

Dit is een hele serieuze aangelegenheid. Half oktober beginnen de voorbereidingen: websites worden gelanceerd waarop de regels nog eens uitgelegd worden (geen contact tussen snor en baard), kranten hebben bijlagen met 'mo-modellen' en buttons kunnen aangevraagd worden zodat niemand denkt dat je serieus met een snor rondloopt.

Mocht je er desondanks op aangesproken worden, dan kun je de volgende verklaringen afleggen (gevonden onder "MO Tips" - what to say when people ask you why you are growing a moustache):

- "I have a starring role in a porno"
- "I'm Raising MOney for charity"
- "MOvember - say no more"
- "It's all part of my strategy to be taken less seriously"
- "To pick up chicks"
- "I wanted to look like your grandmother"
- "I'm coming out of the closet"
- "Ssshhh! I'm in disguise - you're not meant to recognise me"
- "It's a fashion statement"
- "I'm trying to appear more mature"
- "As a test cricketer, it's a necessary weapon against the West Indies pace attack this summer"
- "I'm trying out for the police academy"
- "This isn't a real moustache. My real one is in my bedside drawer."

All well, maar ik ben blij dat 'we' er weer voor een jaar vanaf zijn!