New Direction

Eén blik op Fransje is voldoende om vast te stellen dat die vandaag niet naar school kan. Haar ogen glanzen boven haar rode konen en ze rilt van top tot teen. Vrijdag, normaal gesproken mijn vrije dag maar niet vandaag. Ik kan geen verstek laten gaan.

Gelukkig is er het hotel. Daar is altijd wel een bed waar zieke kinderen terecht kunnen, op afstand in de gaten gehouden door een zorgzame vader/manager. De ochtend vliegt voorbij en op het moment dat ik richting hotel fiets realiseer ik me dat ik vergeten ben de kapper af te bellen. Tien weken geleden heb ik deze afspraak geboekt. Dit kan ik een uur van tevoren niet meer maken. Benieuwd hoe F er aan toe is.

Vier uur televisie kijken lijkt F er aardig bovenop geholpen te hebben. Die kan mee naar Wayne. Ik geef haar tien dollar om een tijdschrift te kopen en daar heeft ze niet lang voor nodig. Stralend komt ze binnen met een glossy van One Direction, een Brits/Ierse band bestaande uit vijf 18-jarige jongens die de gemoederen in year 4 al weken bezig houdt. Ademloos blijft ze een uur lang verdiept in de levens van Liam, Niall, Harry, Louis en Zayne.

Bij thuiskomst verdwijnt ze naar haar kamer. Enthousiast komt ze me halen: "je moet echt even zien wat ik gedaan heb". Het is alsof ik in mijn eigen tienerkamer sta. George Michael en Andrew Ridgeley vervangen door vijf eigentijdse exemplaren. Met het hier in huurhuizen zwaar verboden blue tag (buddie) aan de muren bevestigd. Ik laat het maar zo, als de makelaar langs komt halen we ze er wel weer af.

Als ik naar beneden loop realiseer ik me dat dit een mijlpaal is.

De dingen waar F nu mee bezig is kan ik me van mijzelf herinneren. Wat leuk! Vertrouwd maar ook best spannend. Een nieuwe fase.

CEO Sleepout

Vannacht slaapt Maurits op straat. Net als 3500 daklozen in Canberra, waarvan 1500 kinderen. Die slapen overigens niet altijd letterlijk op straat, maar vaak in auto's. Kinderen die de volgende dag in hun uniform op school verschijnen. Het is onvoorstelbaar als je de stad en de omgeving ziet. Je ziet het namelijk niet. Waar in Sydney op iedere straathoek een dakloze zit, heb ik er hier nog nooit een gezien. Maar toch zijn het er meer dan 3000.

De CEO sleepout vond voor het eerst plaats in 2006 om fondsen te werven voor en aandacht te vestigen op de situatie van daklozen in Sydney en is inmiddels uitgegroeid tot een begrip in Australië. Dit jaar wordt er op 21 juni in acht hoofdsteden op straat geslapen door in het totaal 1048 CEO's die daarmee meer dan 4,5 miljoen dollar binnenhalen voor de St Vincent de Paul Society. Deze vrijwilligersorganisatie helpt daklozen om hun vicieuze cirkel te doorbreken en weer een menswaardig bestaan op te bouwen.

Tussen zes en zeven vanavond kon er ingechecked worden bij de National Gallery. Heel professioneel want gesponsord door het congresburo. Muts, sjaal en zelfs nametags werden uitgereikt: netwerken in pyama! De kartonnen 'matrassen' mogen de deelnemers zelf van de stapel pakken als ze om een uur of tien op zoek gaan naar een slaapplaats in het park. Wat een sfeer. Van de Amerikaanse ambassadeur tot de eigenaar van een reclameburo die, geïnspireerd door zijn nacht in de buitenlucht vorig jaar, deze week een modeshow in de garage van zijn pand organiseerde waarbij uitsluitend kleding uit de winkels van het Leger des Heils geshowd werd (opbrengst $15.000), ze liggen vannacht zij-aan zij bij temperaturen van rond het vriespunt. Ja wat dat betreft kun je beter in Perth wonen natuurlijk.

De lijst met 'wat niet mee te nemen' was langer dan die van wat er wel in de rugzak mocht. Geen familieleden, huisdieren, eten, drank, kruiken, matrassen, dekens, tenten of ski-kleding. Wel een slaapzak, een kussen en een mobiele telefoon so you can access social media on the night. Dus mocht je dit lezen: sleep tight schat!

Camp

3 More Sleeps!! staat er op het briefje dat prominent op de ijskast hangt. Daaronder een lijst met noodzakelijkheden en de herinnering dat ouders en kinderen om half zeven ('s ochtends!) op het schoolplein verwacht worden. Vanaf week 1 van dit schooljaar is Fransje bezig met wat de highlight van year 4 zal worden. Camp!

Ik kan me herinneren dat ik vroeger de avond voor schoolreisje steevast tot God bad: ik beloofde dat ik dat regelmatiger zou doen als Hij er maar voor zorgde dat als ik dood zou gaan, het pas na schoolreisje zou gebeuren. Vervolgens vergat ik Hem weer tot het volgende schoolreisje in zicht kwam. Op mijn verjaardag na was de dag dat we op schoolreisje gingen de mooiste dag van het jaar.

Hier in Australië lijkt het iedere twee maanden prijs: excursie naar het Parliament House, de Portret Gallery, Blundells' Cottage of het War Memorial. Tot nu toe bleef het bij een dag. Maar deze keer wordt er in het kader van de geschiedenisles een bezoek gebracht aan het Sydney Barracks Museum en het Museum of Sydney. En aangezien het drie uur rijden is en Sydney ook een geweldige dierentuin heeft wordt tot een tweedaagse trip besloten.

De laatste weken kan Fransje het nergens anders meer over hebben. Het programma ken ik inmiddels tot op de halve uren uit mijn hoofd. Alles is even awesome. De indeling van de cabins is inmiddels bekend en op basis daarvan is een cabin vlag ontworpen en een cabin yell gecomponeerd. De permission notes zijn getekend, inclusief toestemming voor het onder begeleiding van de juf bekijken van een PG (parental guidance) film, de hubba bubba kauwgom is ingeslagen en de keuze voor de knuffel (1) en outfit voor dag 2 is gemaakt.

Vanochtend is het zover. Een wekker om 5.30 uur blijft vroeg. Alles volgens plan, sportuniform ligt klaar, tas is ingepakt en sandwiches zijn in de maak. "Gymschoenen liggen in mijn kast, die doe ik na het ontbijt aan." Om 6.15 zijn we klaar voor vertrek. "Waar zijn mijn gymschoenen?" Niet in de kast maar sinds maandagavond in de kleedkamer van het zwembad. Ajj. Om kwart voor zeven scheuren we het schoolterrein op. Ik schrik als ik de bus zie. Niet de veilige touringcar die ik in gedachten had maar een veel kleiner formaat met een trailer voor de bagage. Ik probeer dapper te lachen terwijl ik hard zwaai en probeer niet naar de kleine banden van de bus te kijken. Daar gaat ze. Mijn kind. Naar Sydney.

Ik denk aan haar eerste schoolreisje. Op de kleuterschool zat ze, ik denk dat ze nog geen vier was. Ik had al weken buikpijn bij het idee en was er op de dag zelf van overtuigd dat ik haar niet meer terug zou zien. De bus, kinderlokkers, brand in het overdekte speelparadijs of gewoon verstrikt in de netten van de apenkooi. Ik ben er door de jaren beter in geworden maar wat zal ik blij zijn als het vrijdag is. It would be appreciated if all parents pick their child up promptly. Om half zes 's avonds worden ze verwacht. Dat is over 34,5 uur. Ik zal er staan.