Just Twenty Minutes

Opeens viel het me op. Dat men afstanden hier niet in kilometers aangeeft, maar in tijd. Vliegtijd of auto-rijd tijd. De zaak wordt positief benaderd. En zo kan het dat ongeveer alles dat rondom Canberra ligt, just twenty minutes rijden is.

Wij wonen Inner-South en dan denk je dat je centraal zit. De kinderen gaan om de hoek naar school maar blijken de enigen. Toen ik op dag 1 vroeg waar we de fietsen konden parkeren moest de directrice daar eens even goed over nadenken. Ze staan nu onder een afdak aan de rand van het schoolplein en hebben tot op heden nog geen gezelschap gekregen. Want een paar uitzonderingen daargelaten, woont iedereen op afstand. In plaatsen als Jerrabomberra en Tuggeranong. Ideaal want just twenty minutes.

Kinderfeestjes duren hier maximaal twee uur. En twenty minutes blijken er meestal dertig te zijn. Een half uur heen, een half uur terug, een uur stil en weer een half uur heen en een half uur terug. Ik kom mijn zaterdagmiddagen wel door! Voetbal gaat via school en aangezien het gros van de jongens in Jerrabomberra woont rijden wij ook op zaterdagochtend in just twenty minutes naar Jerrabomberra voor de wekelijkse wedstrijd van R.

Langzaam maar zeker ga ik ook anders over afstanden denken. Vorige week bezocht ik een aantal seminars in Sydney en Melbourne. De vliegtijd naar Sydney is vijftig minuten, Sydney-Melbourne is anderhalf uur en van Melbourne naar Canberra een uur en vijf minuten. Prima te doen, het is alsof je in de trein naar Utrecht stapt. En toch realiseerde ik me achteraf dat je in Nederland met een uurtje vliegen in Zuid-Frankrijk zit. Zou ik voor zo'n seminar naar Z-Frankrijk gevlogen zijn? Nee dat denk ik niet. Waarom hier wel? En opeens begreep ik het: Melbourne, Sydney en Canberra zijn in zakelijk opzicht als Rotterdam, Amsterdam en Den Haag. Als je een beetje op de hoogte wilt blijven, moet je zo nu en dan eens ergens je gezicht laten zien. En ach, wat is nu helemaal just another twenty minutes.

De taxirit van Sydney airport naar de stad kost trouwens ook twintig minuten. Had ik ingecalculeerd dus ik moest wel even slikken toen ik om negen uur 's ochtends een enorme rij wachtenden bij de taxi's aantrof. Deze keer zouden de twenty minutes wel erg lang zijn. Maar daar was het fenomeen van de Kerb Side Manager. Niet verzonnen, het stond achterop zijn jas. Met strakke hand werden taxi's en passagiers naar de juiste plaats gedirigeerd en in no time stond ik in het centrum. Over de devaluatie van titels in dit land hebben we het een andere keer.

Geen Aussie die voorafgaand aan onze trip naar Melbourne niet gevraagd heeft waarom we daar in godsnaam met de auto naar toe zouden gaan. Ehm … de hond? En los daarvan, het is toch leuk om het landschap te zien? Na ons 10-uur durend avontuur op de terugreis begrijp ik de verbazing beter. De volgende keer? Tja, als je vliegt ben je er in wezen natuurlijk in just twenty minutes!

Tropenjaren?!

Ik mag het eigenlijk niet zeggen. En had me ook voorgenomen dat niet te doen. Immers, we hebben het hier wel over mijn eigen marktwaarde. Maar toch kan ik het niet langer voor me houden.

Het is hier net Ghana.

In het begin viel het me niet zo op. Natuurlijk ben je de eerste maanden ook afgeleid door al het nieuwe en druk om alles weer op de rit te krijgen. Maar gaandeweg ontdek ik de gelijkenissen.

Ik besefte het vanochtend in volle sterkte toen ik op de fiets sprong op weg naar de sportschool. Ik was de straat nog niet uit of de kettingkast viel in vier stukken van mijn degelijke Gazelle. En natuurlijk vermeerderde dat aantal zich toen ik eroverheen fietste. Terwijl ik de brokstukken verzamelde schoot het weer door mijn hoofd 'het is hier net Ghana'.

Met Pushys Bikes heb ik in de afgelopen periode een hechte band opgebouwd. Mijn fiets, die in vijf jaar België nooit een fietsenmaker gezien heeft, heeft het merendeel van haar tijd hier in Australië bij Pushys doorgebracht. De enige officiële Gazelle dealer in de stad. Dus daar weten ze het wel, denk je dan.

Het begon met een enorme slag in het wiel die veroorzaakt was door de reis. Bij Pushys draaiden ze daar hun hand niet voor om, kwestie van een nieuw Gazelle wiel en fiets zou weer rijden als een zonnetje. Toen ik na een maand nog niets gehoord had besloot ik eens te bellen. Oh men had niet begrepen dat ik ook inderdaad wilde dat het wiel vervangen zou worden. Geen punt, ze zouden het bestellen. Slechts twee maanden later stond mijn fiets klaar.

Binnen twee weken had ik een lekke band. Zonder bestelling gaat Pushys als een speer dus nog geen week later pikte M mijn fiets weer op. Toen ik deze bij thuiskomst uit de auto haalde bleek de band inderdaad gerepareerd, maar de remmen hadden de reparatie niet overleefd en door het transport was mijn lamp afgebroken. Ook zat er een enorme scheur in mijn met gel gevulde Gazelle zadel (dat men om onduidelijke reden ongeveer op ooghoogte had afgesteld).

Terug naar Pushys.

Ik had misschien beter moeten weten, maar geloofde het graag toen mij verteld werd dat ik fiets binnen vijf dagen in herboren staat op zou kunnen pikken. Toen ik mij meldde bleek dat de onderdelen toch besteld moesten worden dus het zou misschien wat langer duren. Jaja die kende ik. Zonder lamp maar met afgeplakt zadel en gerepareerde remmen verliet ik Pushys.

Het zat niet mee want vorige week had ik weer een lekke band. Het goede nieuws was dat lamp en zadel dan ook meteen vervangen zouden kunnen worden. Helaas, bleek gisteren, ze zaten niet bij de Gazelle lading. Worden opnieuw besteld. Maar de band was geplakt dus ik kon in ieder geval weer fietsen. Alert vanwege de vorige ervaring bekeek ik fiets even kritisch voordat ik de workshop uitreed. Hmmm die kettingkast lijkt niet helemaal stevig te zitten. Was de fietsenmaker het mee eens. Drie man sterk boog men zich over dit ingewikkelde verhaal en na een kwartier kon ik op pad.

Het is niet alleen de fiets. Ook onze auto houdt ons van de straat en is inmiddels aan een derde buitenspiegel toe. Niet omdat we ergens tegenaan rijden maar omdat de achterkant van de spiegel (de kap) er al twee keer afgevallen is. Hoe dat kan? No idea. Op de terugweg van Melbourne merkten we dat auto wat moeite had met de heuveltjes.

En die zijn er tussen Melbourne en Canberra (reistijd acht uur). Halverwege bezochten we de Landrover garage. Leek ons toch beter dan een eerste de beste Beun de Haas langs de weg. Men zag precies waar het aan schortte en garandeerde ons dat wij na de reparatie zonder problemen thuis zouden komen. Inderdaad, met 80 km/h via de vluchtstrook.

Nog een verhaal voor in het plakboek: de afwasmachine. Hoort bij het huis en functioneert alleen als je ernaast blijft staan om op de juiste momenten ofwel een draai aan de knop of een trap tegen de onderkant te geven. Euvel kwam eind oktober aan het licht na de komst van ons servies (met vier borden, vier koppen en vier glazen was je met de hand af). De makelaar beloofde er meteen werk van te maken. Vlak voor kerstmis kwam Don Dishwasher polshoogte nemen. Hij laadde afwasmachine achterop z'n Ute en voorzag ons van een tijdelijke vervanger om de Kerst door te komen. Inmiddels was ik al wijzer dus ik vroeg Don dit exemplaar even te testen. De hele keuken stond blank. Don haalde zijn schouders op, meldde dat hij zijn best gedaan had en maakte aanstalten om te vertrekken. Arme Don, hij heeft afwasmachine-met-gebruiksaanwijzing toch weer van de Ute af moeten takelen want beter iets dan niets. En dat is de situatie tot op de dag van vandaag. Vergeet ik nog bijna te vermelden dat ik na vertrek Don mijn telefoon kwijt was. Spoorloos, nergens te vinden. Wat bleek, Don had dezelfde en had mijn telefoon (die op het aanrecht lag) per ongeluk in zijn zak gestopt. Evenals die van hemzelf. De volgende dag heeft hij twee uur in de auto gezeten om mijn telefoon terug te brengen. Ik bedoel, als hij het met opzet gedaan had, had ik het wèl begrepen.

Lekkende daken die maar niet gerepareerd lijken te kunnen worden, telefoon- of internetaansluitingen die maanden op zich laten wachten, telefoontjes en emails die consequent niet beantwoord worden (of weken later: sorry was o.s.). Lege schappen, niet veroorzaakt door overstromingen of andere vormen van overmacht, maar door gebrek aan planning. Als alle meisjes op alle scholen een uniform moeten dragen waarbij een donkerblauwe maillot hoort, waarom zou je er dan extra van inslaan op het moment dat de temperatuur de tien graden nadert. Geldt ook voor waxinelichtjes, toch gek dat iedereen die opeens lijkt te willen hebben als het om half zes donker wordt.

Het kan niet kennen we niet. Nou hier wel! Totdat je de manager van de manager wilt spreken. Dan kan het misschien toch wel. Als zijn manager akkoord gaat.

Ik heb er interessante gesprekken over met mijn leidinggevende, een Braziliaan. Hij snapt het ook niet. En hij is notabene psychiater! Verantwoordelijkheid, ik geloof dat het 'm daar in zit, als niemand die neemt blijf je om de kern heen draaien. Desinteresse? Kan ook.

Frustrerend? Nee beslist niet, wel verbazingwekkend. En het went, tot op zekere hoogte. Neem de veiling van ons huis vorige week. Groots spektakel in de voortuin, de hele buurt liep uit. Een te laag bod. Dan denk je toch dat het duidelijk is. Maar nee, het kabbelt allemaal nog even verder. En wij kabbelen mee. Geen idee hoe lang. We liggen er niet eens meer wakker van.

Maar voor hen die vreesden dat het hier voor ons misschien niet bij drie of vier jaar zou blijven: have no fear, tropenjaren zijn niet voor niets van tijdelijke aard!

Lest we Forget

Vandaag was het ook hier 4 mei en waren we bij de herdenkingsdienst die gehouden werd bij het Royal Netherlands and East Indies Forces Memorial. In navolging van de trend in Nederland om bij deze herdenking ook kinderen te betrekken hadden Fransje en Reimer samen met een aantal Nederlandse vriendjes de taak om rozen bij het monument te leggen.

Maandagmiddag werd er geoefend bij de ambassade. De kinderen hoorden over de tweede wereldoorlog en het belang van de herdenkingsdienst. En natuurlijk beloofden zij zich voorbeeldig te gedragen.

Vanochtend kreeg ik het er toch even warm van. Ik kan me Reimer's geestig bedoelde interrupties tijdens de afscheid speeches bij MSM nog goed herinneren. Ik drukte hem op het hart dat dit een serieuze aangelegenheid was en dat dit soort grappen niet gewaardeerd zouden worden. Voor de zekerheid herinnerde ik hem ook nog even aan

"de schreeuwer" die vorig jaar in de gevangenis terecht kwam.

Dat leek voldoende.

De ceremonie was bijzonder indrukwekkend. Hooguit tachtig man waaronder een aantal veteranen. Vanaf het monument heb je een prachtig uitzicht op de stad en de heuvels en als daar dan The Last Post gespeeld wordt ontstaat er een hele bijzondere sfeer.

De kinderen keken hun ogen uit naar de Catafalque Party en ook de bevriende defensie attachés werden opeens met bewondering aanschouwd. Tien rijen tussen de kinderen (die vooraan zaten) en mij. Tijdens de twee minuten stilte probeerde ik heel hard niet te denken aan de mogelijkheid dat Reimer de stilte zou verstoren. Dat hielp.

Ze deden het geweldig. Advance Australia Fair werd vervolgens vol enthousiasme meegezongen maar van "Een Prinse van Oranje" hadden ze niet eerder gehoord. Verbeterpuntje voor volgend jaar!

Aussie Slang

Hoogblond, een paar kilootjes teveel en op hakken die ik zelfs naar het jaarlijkse Rode Kruis Gala niet aan zou doen. Haar kleding?

Ach, als je tot je 18e een schooluniform hebt moeten dragen heb je op dat gebied natuurlijk ook weinig smaak kunnen ontwikkelen.

Haar uitspraak doet denken aan PM Julia Gillard (of haar kleinkinderen ook zo zouden gaan praten, vroeg M's moeder zich af toen Julia onlangs het Nederlandse journaal haalde - nee er bestaat ook zoiets als ABE). Op vrijdag en maandag neemt ze regelmatig een sicky op (ziektedag, je krijgt er 10 per jaar betaald, de rest is voor eigen rekening) want op donderdag en in het weekend gaan de tinnies (blikjes bier) er in grote getale doorheen.

Waar we in Nederland Sjonnie & Anita hebben, hebben we hier Sheila. Al maanden probeer ik te acherhalen hoe de wederhelft heet, maar die kennen we hier niet, Sheila staat er alleen voor.

Dat Australië een onofficieel vocabulaire heeft waar geen online woordenboek tegen bestand is wist ik al toen ik voor vertrek het Aussie Ocker Alphabet in handen gedrukt kreeg. Dus keek ik niet vreemd op bij een uitnodiging voor een barbie (barbecue) en wist ik wat ik mee moest nemen als er om een Esky (coolbox) gevraagd werd. En Sheila? Die herkende ik meteen!

Docket (kassabon), ute (pick-up truck), togs (zwempak), tucker bag (lunchzakje), lolly (snoepje dus geen lollie), paddle pop (waterijsje), tea (diner), morning tea (koffie), thongs (slippers), kindie (kleuterschool), flat white (koffie verkeerd) en brekkie (ontbijt) stonden niet op het lijstje maar leerde ik in de praktijk tijdens mijn huis-tuin-en-keuken periode. Via de media pikte ik ook wel wat op dus ik begreep al snel dat een bloke een vent is en dat de Tokkies hier bogans heten.

Maar toen de ANU… Wat is dat toch met die honden hier, vroeg ik me af toen ik vandaag voor de tweede keer een email van iemand ontving die het over een dog's breakfast had. Inmiddels weet ik dat het gaat om een gekkenhuis, ofwel grote drukte. Aha. Ta? Thanks!

Is iemand O.S. dan bedoelen we overseas. Tot dat ie weer terug is in Oz (Australië). En als ie niet terug komt zijn we cross (ontstemd).

Alles went. I'll flick him an email, zeg ik tegenwoordig en onderaan zet ik cheers, ongeacht het tijdstip van de dag. Wat? Pretty intensive? Oh je bedoelt full on!