Vandaag heb ik mijn nieuwe contract getekend. Da's wat je noemt:
op de valreep. Na mijn aanvankelijke verontwaardiging heb ik er eigenlijk niet meer over nagedacht. Geen advertentie gezien ook. Totdat ik afgelopen donderdag een gesprek met de nieuwe school manager had. Hij vroeg me of ik op dinsdag 21 februari aanwezig zou zijn bij een bepaalde vergadering. Ik grapte dat dat mijn eerste 'vakantiedag' was. Waarop hij lichtelijk wit wegtrok.
Vrijdagmiddag kreeg ik een bericht dat het contract klaar lag. Inclusief het formulier waarmee ik tekende voor 32 in plaats van 35 uur. Dat betekent een vrije vrijdag. Nou ja, vrij? Ik heb me meteen aangemeld bij Mrs Younger, de juf van Reimer, als hulpjuf op vrijdagochtend.
Ze zijn nu zeven en negen en hoewel Fransje op deze leeftijd natuurlijk al snel embarrassed is als het om haar ouders gaat, straalt Reimer bij het idee dat ik dit jaar op vrijdagochtend help met de English literacy games.
"Want vorig jaar bij Mr Siljec had je ook gezegd dat je zo nu en dan zou helpen maar je bent maar een keer geweest." Dat had ik me inderdaad ook gerealiseerd. Dus vanaf nu doen we het anders. Mrs Younger laat er geen misverstand over bestaan: eenmaal aangemeld rekent ze op je komst. Dat is precies de discipline die ik nodig heb!
Of ik dan ook de Canteen kan doen, tussen twaalf en een?
Boefjes zijn het.
maandag 20 februari 2012
zaterdag 18 februari 2012
IELTS
Het is een begrip maar eigenlijk wist ik niet eens waar de afkorting voor stond. IELTS. International English Language Testing System. Ik heb het maar even opgezocht. Je weet nooit of ze het vragen.
In het kader van een nieuw visum moeten we bewijzen dat we de Engelse taal machtig zijn. Dat kan middels het afleggen van de IELTS. Op zich hoeven we niet eens zo hoog te scoren. Voor Maurits is een 5 voldoende en als spouse kom ik nog weg met een 4.5 van de 9. Dus why worry? Maar toch. Alleen al de inschrijvingsprocedure maakt me nerveus. Eenmaal ingeschreven krijg je een brief met een testdatum en valt er niets meer te wijzigen.
Ik schrok me rot toen ik afgelopen maandag een brief in de bus aantrof met daarop zaterdag 18 februari. Om 7.45 's ochtends melden. Hmm dan zullen we de kinderen maar uit logeren sturen, anders redden we het sowieso niet.
Vandaag was het zover. Afschuwelijk. Zo'n tweehonderd man. Je gaat van rij naar rij. Eerst oplijnen bij een ruimte waar je al je persoonlijke spullen (tas, telefoon etc) moet inleveren. Dan in de rij voor de paspoortcontrole. Vervolgens in de pasfoto rij. Niet lachen! Nee dat was nog niet in me opgekomen. Uiteindelijk word je naar een lokaal verwezen waar je plaats kunt nemen aan de tafel waarop jouw IELTS nummer geplakt zit. Om je heen 49 man die er al net zoveel zin in hebben als jijzelf. Het enige dat je op je tafel mag hebben is een potlood en een flesje water. Zonder etiket.
We gaan van start met de luistertest. Je hoort het verhaal maar een keer dus het is verstandig vooraf even de vragen door te nemen. Je noteert je antwoorden op het vragenformulier en hebt na afloop tien minuten om de vijftig antwoorden over te schrijven op het antwoordformulier. De test valt mee. Maar tijdens het overschrijven van mijn antwoorden raak ik opeens in paniek. Ik ben bij 25 als ik me realiseer dat ik geen idee heb hoe lang ik al bezig ben en hoeveel van de 10 minuten er nog over zijn. Wat als ik nog maar een minuut over heb. Dan weet ik alle antwoorden maar heb ik ze niet op het juiste vel. En dan moet ik hier volgende maand weer zitten. En dan ben ik waarschijnlijk zo zenuwachtig dat ik het sowieso niet haal. Help! Het lukt me nauwelijks om een A op het antwoordformulier te schrijven. Wat erg is dit! Ik denk aan yoga Glenn en adem een paar keer diep in en uit. Als ik bij vijftig ben en opkijk zie ik een scherm waarop 2:15 staat. Als ik dat geweten had.
Na de luistertest volgen een lees- en schrijftest. De ruimte zonder ramen went. Na een uur of drie worden we vrijgelaten en rest ons alleen nog de individuele spreek test. Ook hier weer tassen inleveren en stilzitten totdat je opgehaald wordt.
Of ik van bordgames houd. Waarschijnlijk was het als een soort binnenkomer bedoeld. Ik leg uit dat ik daar een uitgesproken hekel aan heb omdat je succes met name afhangt van geluk, en niet van inzet of intelligentie. De toon is gezet. In de daaropvolgende twaalf minuten hebben we een verrassend interessant gesprek waarin Ghaudi, de excessen van deze eeuw en mijn advies aan toekomstige geschiedschrijvers aan de orde komen.
Als we het terrein verlaten zijn we er beiden van overtuigd dat we hier niet meer terug hoeven te komen, die minimum score hebben we wel op zak. Maar wat een hoogst onaangename manier om je vrije zaterdag door te brengen!
In het kader van een nieuw visum moeten we bewijzen dat we de Engelse taal machtig zijn. Dat kan middels het afleggen van de IELTS. Op zich hoeven we niet eens zo hoog te scoren. Voor Maurits is een 5 voldoende en als spouse kom ik nog weg met een 4.5 van de 9. Dus why worry? Maar toch. Alleen al de inschrijvingsprocedure maakt me nerveus. Eenmaal ingeschreven krijg je een brief met een testdatum en valt er niets meer te wijzigen.
Ik schrok me rot toen ik afgelopen maandag een brief in de bus aantrof met daarop zaterdag 18 februari. Om 7.45 's ochtends melden. Hmm dan zullen we de kinderen maar uit logeren sturen, anders redden we het sowieso niet.
Vandaag was het zover. Afschuwelijk. Zo'n tweehonderd man. Je gaat van rij naar rij. Eerst oplijnen bij een ruimte waar je al je persoonlijke spullen (tas, telefoon etc) moet inleveren. Dan in de rij voor de paspoortcontrole. Vervolgens in de pasfoto rij. Niet lachen! Nee dat was nog niet in me opgekomen. Uiteindelijk word je naar een lokaal verwezen waar je plaats kunt nemen aan de tafel waarop jouw IELTS nummer geplakt zit. Om je heen 49 man die er al net zoveel zin in hebben als jijzelf. Het enige dat je op je tafel mag hebben is een potlood en een flesje water. Zonder etiket.
We gaan van start met de luistertest. Je hoort het verhaal maar een keer dus het is verstandig vooraf even de vragen door te nemen. Je noteert je antwoorden op het vragenformulier en hebt na afloop tien minuten om de vijftig antwoorden over te schrijven op het antwoordformulier. De test valt mee. Maar tijdens het overschrijven van mijn antwoorden raak ik opeens in paniek. Ik ben bij 25 als ik me realiseer dat ik geen idee heb hoe lang ik al bezig ben en hoeveel van de 10 minuten er nog over zijn. Wat als ik nog maar een minuut over heb. Dan weet ik alle antwoorden maar heb ik ze niet op het juiste vel. En dan moet ik hier volgende maand weer zitten. En dan ben ik waarschijnlijk zo zenuwachtig dat ik het sowieso niet haal. Help! Het lukt me nauwelijks om een A op het antwoordformulier te schrijven. Wat erg is dit! Ik denk aan yoga Glenn en adem een paar keer diep in en uit. Als ik bij vijftig ben en opkijk zie ik een scherm waarop 2:15 staat. Als ik dat geweten had.
Na de luistertest volgen een lees- en schrijftest. De ruimte zonder ramen went. Na een uur of drie worden we vrijgelaten en rest ons alleen nog de individuele spreek test. Ook hier weer tassen inleveren en stilzitten totdat je opgehaald wordt.
Of ik van bordgames houd. Waarschijnlijk was het als een soort binnenkomer bedoeld. Ik leg uit dat ik daar een uitgesproken hekel aan heb omdat je succes met name afhangt van geluk, en niet van inzet of intelligentie. De toon is gezet. In de daaropvolgende twaalf minuten hebben we een verrassend interessant gesprek waarin Ghaudi, de excessen van deze eeuw en mijn advies aan toekomstige geschiedschrijvers aan de orde komen.
Als we het terrein verlaten zijn we er beiden van overtuigd dat we hier niet meer terug hoeven te komen, die minimum score hebben we wel op zak. Maar wat een hoogst onaangename manier om je vrije zaterdag door te brengen!
dinsdag 14 februari 2012
Schoolschoenen
Het lijkt ideaal. En dat is het in veel opzichten ook. Een school uniform. Ouders en kinderen weten waar ze aan toe zijn en zonder zonnehoed wordt er niet gespeeld dus zelfs daarover geen gezeur. Hadden ze de schoenen nu ook maar met merk en al verplicht gesteld.
Australische schoolschoenen zijn zwart. Er zijn drie modellen. De veter schoen (j/m), de klitteband schoen (j) en de Mary Jane schoen (m). Als ik echt geld zou willen verdienen zou ik een winkel in schoolschoenen moeten beginnen want kinderschoenen winkels zijn schaars en hun aanbod beperkt.
Vorig jaar ben ik al veel wijzer geworden dus dit jaar neem ik geen enkel risico. Ik weet waar ik zijn moet en sleep de kinderen twee weken voor het begin van het nieuwe schooljaar mee naar de Ecco winkel in het centrum van Canberra. Helaas, de schoolschoenen blijken uit het assortiment, maar ze worden wel bij de Ecco vestiging aan de andere kant van de stad verkocht. Geen paniek. We hebben nog twee weken.
Een week voor de school begint melden we ons bij de andere Ecco vestiging. Reimer gaat zitten, trekt een klitteband schoen aan (maatje groter dan vorig jaar) en is klaar. Dan is Fransje aan de beurt. Mary Jane model, net als vorig jaar. Voeten opgemeten. Twee maatjes groter. Te groot. Maatje kleiner. Ook te groot. Zooltje bij de tenen. Nog steeds te groot. Zooltje bij de hiel. Nog steeds te groot. Hele zool. Te klein.
"En trouwens mam, ik vind deze schoenen eigenlijk niet eens mooi". Ah dat is het. Ik weet dat er in de hele stad niets beters te krijgen is maar ken mijn dochter inmiddels. We hebben nog een hele week. "Geen probleem schat, dan kijken we deze week gewoon nog eens rustig verder en als we niets beters tegenkomen kunnen we altijd nog terugkomen."
Maandag begint de school. De week is omgevlogen en het is al zaterdag. Vol goede moed gaan we van start. Iedere winkel waar mogelijk schoolschoenen verkocht worden hebben we gezien. Op een na die al gesloten was. Om half zes zonder schoenen thuis. "Dan doe ik die van vorig jaar wel aan." Maar ik weet dat ze die niet meer past. Ik geef de opdracht uit handen.
Maurits neemt het over. Zondagochtend bezoeken ze de-winkel-die-zaterdag-om-kwart-over-vijf al gesloten was. En komen met lege handen thuis. "We hebben nu wel een goed beeld van wat ze zoekt en gaan even op internet kijken." Wat gebeurt hier? Zijn wij helemaal gek geworden? Ik weet zeker dat schoenen die niet gepast zijn sowieso niet passen. Maar ik bemoei me er niet meer mee.
Op maandag gaat Fransje stralend op haar te kleine schoenen het nieuwe schooljaar in. Ze zitten fantastisch, zegt ze. Ik zeg niets.
Op vrijdag trekt ze al in de auto haar schoenen uit. Ze zitten toch wel wat krap. En nu heeft ze last van haar hiel. Ik zeg niets.
Uiteindelijk wordt besloten dat het te grote paar uit de Ecco winkel toch de beste optie was. Maurits en Fransje komen thuis met maat 34. Wat? Die had ze vorig jaar ook! "Maar ze zegt dat ze geweldig zitten." Ik zeg niets.
Op maandagochtend trekt ze haar oude schoenen weer aan. Ze denkt dat ze misschien toch een maatje groter nodig heeft. Of twee. Geen probleem, we rijden na school wel even langs de Ecco winkel om maat 34 om te ruilen. Daar kennen ze ons inmiddels. Maat 35 zit deze keer toch wat strak. Misschien 36 met een zooltje? We proberen de teenzool, de hielzool en de hele zool. Uiteindelijk trekt Fransje de zool eruit en zegt dat ze zo eigenlijk het beste zitten. Volgen jullie het nog?
Vanochtend komt ze op haar nieuwe schoenen de trap af. "Ik moet er nog wel even aan wennen hoor mam, ze zitten eigenlijk nog niet zo lekker." Ik zeg niets. "Maar ik zal er maar niet over zeuren." vervolgt ze.
Australische schoolschoenen zijn zwart. Er zijn drie modellen. De veter schoen (j/m), de klitteband schoen (j) en de Mary Jane schoen (m). Als ik echt geld zou willen verdienen zou ik een winkel in schoolschoenen moeten beginnen want kinderschoenen winkels zijn schaars en hun aanbod beperkt.
Vorig jaar ben ik al veel wijzer geworden dus dit jaar neem ik geen enkel risico. Ik weet waar ik zijn moet en sleep de kinderen twee weken voor het begin van het nieuwe schooljaar mee naar de Ecco winkel in het centrum van Canberra. Helaas, de schoolschoenen blijken uit het assortiment, maar ze worden wel bij de Ecco vestiging aan de andere kant van de stad verkocht. Geen paniek. We hebben nog twee weken.
Een week voor de school begint melden we ons bij de andere Ecco vestiging. Reimer gaat zitten, trekt een klitteband schoen aan (maatje groter dan vorig jaar) en is klaar. Dan is Fransje aan de beurt. Mary Jane model, net als vorig jaar. Voeten opgemeten. Twee maatjes groter. Te groot. Maatje kleiner. Ook te groot. Zooltje bij de tenen. Nog steeds te groot. Zooltje bij de hiel. Nog steeds te groot. Hele zool. Te klein.
"En trouwens mam, ik vind deze schoenen eigenlijk niet eens mooi". Ah dat is het. Ik weet dat er in de hele stad niets beters te krijgen is maar ken mijn dochter inmiddels. We hebben nog een hele week. "Geen probleem schat, dan kijken we deze week gewoon nog eens rustig verder en als we niets beters tegenkomen kunnen we altijd nog terugkomen."
Maandag begint de school. De week is omgevlogen en het is al zaterdag. Vol goede moed gaan we van start. Iedere winkel waar mogelijk schoolschoenen verkocht worden hebben we gezien. Op een na die al gesloten was. Om half zes zonder schoenen thuis. "Dan doe ik die van vorig jaar wel aan." Maar ik weet dat ze die niet meer past. Ik geef de opdracht uit handen.
Maurits neemt het over. Zondagochtend bezoeken ze de-winkel-die-zaterdag-om-kwart-over-vijf al gesloten was. En komen met lege handen thuis. "We hebben nu wel een goed beeld van wat ze zoekt en gaan even op internet kijken." Wat gebeurt hier? Zijn wij helemaal gek geworden? Ik weet zeker dat schoenen die niet gepast zijn sowieso niet passen. Maar ik bemoei me er niet meer mee.
Op maandag gaat Fransje stralend op haar te kleine schoenen het nieuwe schooljaar in. Ze zitten fantastisch, zegt ze. Ik zeg niets.
Op vrijdag trekt ze al in de auto haar schoenen uit. Ze zitten toch wel wat krap. En nu heeft ze last van haar hiel. Ik zeg niets.
Uiteindelijk wordt besloten dat het te grote paar uit de Ecco winkel toch de beste optie was. Maurits en Fransje komen thuis met maat 34. Wat? Die had ze vorig jaar ook! "Maar ze zegt dat ze geweldig zitten." Ik zeg niets.
Op maandagochtend trekt ze haar oude schoenen weer aan. Ze denkt dat ze misschien toch een maatje groter nodig heeft. Of twee. Geen probleem, we rijden na school wel even langs de Ecco winkel om maat 34 om te ruilen. Daar kennen ze ons inmiddels. Maat 35 zit deze keer toch wat strak. Misschien 36 met een zooltje? We proberen de teenzool, de hielzool en de hele zool. Uiteindelijk trekt Fransje de zool eruit en zegt dat ze zo eigenlijk het beste zitten. Volgen jullie het nog?
Vanochtend komt ze op haar nieuwe schoenen de trap af. "Ik moet er nog wel even aan wennen hoor mam, ze zitten eigenlijk nog niet zo lekker." Ik zeg niets. "Maar ik zal er maar niet over zeuren." vervolgt ze.
Abonneren op:
Posts (Atom)