Moederdag

Nostalgie

Op het moment dat ik in mijn inbox een berichtje met de titel
'Groetjes van 2 oude vrienden uit Costa Rica' zie,
schieten er veel gezichten door mijn hoofd, maar niet deze:

Boef en Mimi. Ze waren een week of acht oud toen we ze in 2000 in een Costaricaanse dierenwinkel achter het raam zagen zitten.

Mimi was duidelijk een schoonheid-in-wording, maar vel over been. Boef had een schurftplekje op zijn snoet en was waarschijnlijk daarom niet eerder meegenomen. We konden het niet over ons hart verkrijgen dit stel achter te laten en namen ze mee naar de Tronadora Country Club die we destijds openden. We voerden ze met kleine plastic lepeltjes en hoopten dat ze het zouden redden.

Toen we een jaar later terug naar Den Haag gingen, vlogen Boef en Mimi natuurlijk mee. De vrijheid die ze in Costa Rica kenden bood het Haagse Bos niet. Braaf gingen we bij Martin Gaus op cursus.

Iedere vrijdagavond in Zoetermeer. Wat hebben we gelachen.
Een groter contrast met ons vorige leven kon je niet bedenken.

En toen kwam M met de mededeling dat er een aanbod uit Ghana lag. Leuke baan en lekker veilig onder de Golden Tulip vlag. Eén voorwaarde: er zou op het hotel terrein gewoond moeten worden. Honden niet welkom.

Zonder hond Saar waren we niet naar Australië vertrokken. Maar als je dertig bent en geen kinderen hebt denk je daar anders over. En dus plaatste ik een advertentie op baasjegezocht.nl waarin ik een nieuw thuis zocht voor Boef en Mimi. Met succes.

Het tevreden smoeltje van Mimi nadat ze na een rit in onze Renault Twingo plaats nam op de passagiers stoel van de Saab cabrio van de nieuwe baas staat in mijn geheugen gegrift. Het verdriet dat ik voelde die laatste nacht kan ik zo weer terughalen. En de halsbandjes die ze als pup droegen heb ik nog steeds in mijn bureaulade liggen.

Alle reden dus om e.e.a. na de eerste geruststellende berichten vanuit hun nieuwe thuis op het Brabantse platteland te laten rusten. Maar altijd als we vanuit België door Brabant naar het Westen reden, visualiseerden we hoe ze door de Brabantse bossen renden.

En wat blijkt nu? Toen wij terugkwamen uit Ghana, vertrokken Boef en Mimi voor een vijfjarig verblijf naar China. Bizar. Net als in Den Haag waren deze boxers-met-staart ook daar een bezienswaardigheid en werden autoraampjes opengedraaid om dit eens goed te bekijken.

Het is zo vreemd om ze opeens op leeftijd te zien. De foto die wij altijd prominent opgesteld hebben staan dateert van elf jaar geleden. Zelfs F en R, die Boef en Mimi uit de verhalen en van deze foto kennen, zijn onder de indruk van de grijze toetjes.

In de herfst van hun leven vertrekken ze deze zomer naar de Verenigde Staten, waar ze op een uur afstand van New York zullen wonen. Terug naar het continent waar ze vandaan komen. En ik ben verbaasd over mijn tranen op het moment dat ik lees "Voor Boef en Mimi wordt het w.s. wel een enkele reis naar de VS, ze zijn al oud voor boxers".

Cruising

Het is zover. Een jaar en tien maanden. En opeens lijkt er niets nieuws meer onder de Australische zon. Ik schreef vandaag een email aan vriendin L die hier in Canberra woont en een weekje in NL zit. Het enige nieuwsfeit was het weer. Negentien graden en zonnig. Heerlijk.

Niet dat er niets gebeurt. Het is alleen niet meer nieuw. Koninginnedag op de Nederlandse ambassade. Voormalig olympisch schaatskampioene Carla Zijlstra die een telegram aan de koningin voorleest. Bijzonder ontroerend maar niet nieuw: de kinderen kregen onlangs schaatsles van Carla tijdens een activiteit van de Nederlandse school. En vorig jaar stonden we hier ook bij de ambassadeur in de tuin. Inmiddels heet hij Willem. De herdenking op 4 mei? Waar ik een jaar geleden nog bang was dat Reimer misschien een poging zou doen om grappig te zijn, weet ik nu dat hij ademloos naar de uniformen kijkt en vol respect een roos neerlegt bij het Royal Netherlands and East Indies Forces Memorial. De omgeving blijft stunning en ik prijs me gelukkig met het feit dat we de kinderen dit hier kunnen bijbrengen. Maar ik weet inmiddels precies waar ik moet parkeren en dat het niet loont om de kinderen na afloop nog naar school te brengen.

Alles overdenkend merk ik dat je eraan gewend raakt om een soort handicap te hebben. Niet te weten hoe en wat. En opeens is dat over. Cross Country Carnival? Het komt niet meer in me op om te overwegen de kinderen in Mega Mindy of Spider Man outfit op pad te sturen. Want Carnival is een soort sportwedstrijd. Gala? Idem.

Vind ik op zondagavond een briefje in een schooltas waarin voor maandagochtend een Easter Hat Parade aangekondigd wordt, dan weet ik dat ik een paar kuikens en een bos stro op een zonnehoed moet bevestigen. En dat de helft van de school zonder hoed aan de Parade deelneemt.

Wat is het leven opeens relaxed.

Natuurlijk heeft het vanwege onze tweede verhuizing in augustus vorig jaar iets langer geduurd voordat we ons ritme vonden. Verhuizen betekent toch altijd weer een paar extra gordijnen en wat spijkers in de muur, een nieuwe supermarkt en nieuwe logistiek voor wat betreft woon-werk-school. Maar inmiddels kennen we ook hiervandaan de sluiproutes naar zwembad, tennisbaan, zeilschool, balletschool en voetbalveld en laat buurman Graham iedere werkdag hond Saar uit.

En werk? Ook dat went. Wat heb ik me vaak afgevraagd of het aan mij lag, aan de ANU of aan Australië. Nu weet ik dat geen reactie nee betekent. Heb ik iets in Sydney of Melbourne dan weet ik hoeveel tijd het kost om van vliegveld naar centrum te komen. En dat ik bij de splitsing de linkerkant van de rij voor de taxistand moet kiezen omdat die sneller gaat.

Gisteren kwamen de kinderen uit school met een briefje waarop stond dat beiden geselecteerd waren voor de ACT atletiek wedstrijden die aanstaande woensdag plaatsvinden. Of we toestemming voor deelname konden geven. Graag eigen vervoer regelen. Om negen uur afleveren lukt nog wel, maar om ze om kwart over elf weer terug naar school te brengen? Vorig jaar zou ik vertwijfeld uitgeroepen hebben dat ze hier ook werkelijk niets kunnen plannen. Vervolgens zou ik een dag bezig zijn om andere ouders te traceren om de terugreis te regelen. Nu weet ik dat als M de kinderen morgenochtend aflevert bij Mount Stromlo, er vast wel iemand is die ze mee terug naar school kan nemen.

En zo cruisen wij hier door het leven. Het wordt steeds gemakkelijker. Saai? Ik ben blij dat ik eindelijk tijd heb om ansichtkaarten te schrijven. Waarop ik dan dus eigenlijk niets te melden heb omdat alles hier z'n gangetje gaat. Tja. Ik kan er altijd nog een zonnetje op tekenen. Met 19º erin.