Speeding? You're in our sights.

Vorig jaar tijdens mijn inspectiebezoek waren ze me al opgevallen en vanaf begin december staan ze er weer. Ik vind zo'n foto (met dank aan www.jzx100.com) best aantrekkelijk, maar het is vast niet de bedoeling dat ik mijn snelheid opvoer in de hoop op een ontmoeting met deze oom agent. Er valt namelijk niet te spotten met de Australische "polisie". En al helemaal niet in deze tijd van het jaar.

December is in Australië wat juli in Nederland is. Je merkt het vanaf november, dat is een soort juni, een maand vol feestjes, openingen, evenementen en vervroegde kerstborrels. Begin december begint men af te bouwen en staat alles in het teken van de naderende vakantie. Januari is een soort augustus en in februari (september) komt alles pas weer echt op gang.

Tijdens de bouwvak, die van 24 december tot 3 januari duurt, is het merendeel van de Australiërs op tournee. "De kust" is in het hele land de meest populaire bestemming. Het is dan ook op de wegen naar en langs de kust dat het aantal ongelukken in deze periode schrikbarend toeneemt. Het aantal verongelukten wordt bijgehouden middels de "national holiday road toll". Sinds gisteravond staat die op 8. Geteld vanaf kerstavond. In 2009 eindigde deze op 68. Dagelijks komen kranten en journaals met overzichten waarin ook aangegeven wordt hoe de "holiday road toll" er per staat uit ziet. Op dit moment ligt Victoria aan kop.

Om verandering te brengen in deze situatie worden de regels tijdelijk aangescherpt. "Double demerit points apply to all speeding and seatbelt offences from Friday 24 December 2010 to Monday 3 January 2011 inclusive." Sinds ik een Australisch rijbewijs heb, weet ik wat dit betekent. Twaalf strafpunten mag je in drie jaar opbouwen. Daarna wordt je rijbewijs geschorst. Normaal kost een snelheids-overtreding van 10-20 km/u je drie punten. Dat schiet dus lekker op als je heen en terug voor NYE in Sydney iets te hard op de pedalen trapt.

Dit alles wetende zal ik de maximale snelheid van 100 km/u de komende tijd netjes respecteren. Met als bijkomend voordeel dat het mij in dat tempo vast gaat lukken om die foto zelf te nemen! 

Doen jullie daar nog iets aan Kerst?

Terwijl er in Haagse achtertuinen 23 cm sneeuw gemeten wordt, trekken wij baantjes in het zwembad op het ritme van "Jingle Bells". De barbecue gaat bijna dagelijks aan, evenals de slippers.

De kerstartikelen liggen vanaf september in de winkels. Maar met temperaturen van 25C vinden we dit vooral lachwekkend. En dat is maar goed ook. Want kerstmis, dat is iets om met je dierbare familie te vieren. En aangezien we die hier niet hebben, gooien we het liever over een andere boeg.

Geënthousiasmeerd door de activiteiten op school denken Fransje en Reimer daar echter heel anders over. Geen kerstboom? Onbespreekbaar! Ieder tuincentrum van de stad hebben we gezien. Uiteindelijk rekenden we een miniatuur-exemplaar af voor de prijs waarvoor we in België twee Nordman sparren hadden kunnen optuigen. Zelfs de kassière leek geschokt: "Wow, so much money for such a small tree!" zei ze verbaasd. Dat deed me dan wel weer goed eigenlijk, dat men dit hier dus ook niet echt normaal vindt. Hoe dan ook, tot de komst van Saar (die dus niet eens onder deze boom past) is dit het meest gekoesterde onderdeel van ons huishouden.

Uren is Reimer bezig geweest met optuigen en dagelijks krijgt de boom een slok water in de hoop dat ie snel gaat groeien zodat we toch nog een grote boom hebben tegen de tijd dat het kerstmis is.

En ach … als je eenmaal begint … we hebben dat Wedgwood kerstservies natuurlijk niet voor niets meegesleept dus een kerstlunch met vrienden op de 25e is snel georganiseerd. Maar wel in korte broek want we willen het graag luchtig houden!

Hold on for dear life - she is here

Gisteravond landde ze op Hamilton Island. Vandaag geen krant waar ze niet in gezelschap van een koala op de voorpagina prijkt. Men kan zich schrap zetten bij het wildlife sanctuary: met zo'n naam in het gastenboek lijkt een gouden toekomst vol Amerikaanse bezoekers verzekerd.

Sinds John Travolta half september een Qantas A380 de studio binnen reed, is Australië in de ban van Oprah. En hoopt men dat Oprah in de ban zal raken van Australië. Aan haar publiek zal het niet liggen. Uitzinnig was de reactie van de 300 studiogasten die uitgenodigd werden Oprah te vergezellen bij de opnames waarmee ze haar laatste seizoen inluidt. Op de trappen van het Opera House. Inderdaad, het Oprah House.

Na weken van speculaties is het nog steeds niet bekend welke route Oprah en haar gasten gaan afleggen. Iedereen die op het programma staat heeft een geheimhoudingsverklaring moeten tekenen. Hoe ik dat weet? Nee .. tenzij M het ook voor mij geheim heeft gehouden natuurlijk. De meest invloedrijke vrouw ter wereld schijnt ze te zijn.

In ieder geval de best denkbare marketing tool. Alles wat zij in haar show omarmt wordt een instant succes. In de Verenigde Staten en in een groot gedeelte van de 145 landen waar haar shows uitgezonden worden.

No wonder dat er gevochten wordt voor een plaats in haar schijnwerpers. Want de toeristische sector kan wel een steuntje in de rug gebruiken hier. Klappen als 9/11 en SARS is de industrie nog niet te boven en hoewel de cijfers langzaam verbeteren, is het niet in verhouding tot de mondiale trend. De minister van toerisme heeft er een dagtaak aan. Eerst moest hij verdedigen waarom die drie miljoen (Australian) dollar goed besteed zijn. En nu is het zaak de verwachtingen te managen zodat er geen domper ontstaat zoals na de Olympische Spelen in 2000. Want instant succes geldt waarschijnlijk voor boeken en afvalmethodes, maar of een trip naar Australië ook zo snel geboekt wordt in een land waar men gemiddeld tien vakantiedagen per jaar heeft, valt natuurlijk te bezien. En dat weet de minister ook. De laatste dagen is zijn boodschap dan ook dat, zolang iedereen binnen een jaar maar weet dat er niets is zoals Australië, de belangrijkste marketing-doelstelling verwezenlijkt is.

Aan ons zal het niet liggen. "There is nothing like Australia" denk ik op het moment dat M mij vertelt dat ook hij aanstaande dinsdag op de trappen van het Oprah House zit. Met dank aan Australian Capital Tourism. Ik bied mij aan als fotografe.

Hoe is het eten daar?

ACT residents enjoy the longest life expectancy in Australia but most are overweight and only a minority eat enough fruit and vegetables.

Ook zonder The Canberra Times was het ons al opgevallen. De gemiddelde Australiër is aan de flinke kant. En het verbaast me niets. "Eet je bord leeg" is een uitspraak die je mij hier buitenshuis niet hoort doen. De porties zijn enorm. Maar dan ook echt ENORM.

Ik kan me herinneren dat we in de eerste week dat we hier waren in een Koreaans restaurant zaten. Als voorgerecht kozen de kinderen een paar gekleurde bordjes van de sushi-trein. Vervolgens bestelden we voor ons vieren een twee-persoons barbecue schotel om zelf op tafel te grillen. Ik geloof dat we er een derde van hebben kunnen verwerken. Naast ons een familie van drie. Met ieder een hoofdgerecht en diezelfde barbecue schotel. Schoon op!

Over het algemeen valt het in grotere steden nog wel mee. Maar in Outback Australia kijk je je ogen uit. Onvermijdelijk kom je op doorreis wel eens terecht in restaurants waar je liever niet gezien wilt worden. Geruststellend is dat je dat ook niet wordt want er is niemand die jij kent die daar eet natuurlijk. Tenzij ook zij … maar goed,

in dat geval lach je er samen om.

Onvergetelijk was onze ervaring in een etablissement dat de tand des tijds op ieder gebied glansrijk doorstaan had. Interieur, menu, bediening, minstens vijftig jaar ongewijzigd. Een tafel verder een gezin met zes kinderen. Je moet iets in de Outback. Toen F en R opmerkten dat het wel heel bijzonder was dat zij met het toetje begonnen, legden we hen uit dat deze mensen thuis gegeten hadden en voor het ijsje naar het restaurant kwamen. Wat schetst onze verbazing? Na het ijs worden de borden met friet en worstjes op tafel gezet. Iedereen een lekker glas Fanta erbij, tanken maar! Terwijl aan de tafel daarnaast een baby voorzien wordt van cola en chips zien we hoe de bewuste combinatie niet voor alle kinderen succesvol was. Wat een chaos.

Een kwart van de kinderen in Australië kampt met overgewicht. De situatie bij volwassenen is met 61% zo mogelijk nog ernstiger. Het lijkt alles of niets. Want de overige 39% is van het andere uiterste. Wanneer M een collega bij de koffie een croissantje aanbiedt reageert deze geschokt met "oh no thanks, my body is my temple". Serieus! Die houden we erin. Het was overigens een man. En nee … ook niet. Als dit slag naar de sportschool gaat, dan meestal dagelijks. En bij voorkeur in combinatie met de zogenaamde beul-sessies 's ochtends vanaf zes uur rondom het meer. Groepsgewijs trainen heet dat.

Onder leiding van een Afghanistan veteraan.

Hoe dan ook, gelukkig lijkt de overheid zich bewust van de ernst van de situatie. En waar we in België uitsluitend op woensdag 'vruchtjes-dag' hadden, is dat hier op school dagelijkse kost. Geweldig zijn ook initiatieven als Master Chef. Een televisie programma waarbij in een aantal maanden de beste amateur-kok van Australië gekozen wordt. Met een jury bestaande uit top chefs, kook-clinics afgewisseld met spannende opdrachten, wekelijkse afvallers die de studio betraand verlaten en natuurlijk alle bekende merchandise bij de Coles. Enorm populair, vergelijkbaar met de hoogtijdagen van Big Brother, en dus een prachtige kans om een mentaliteitsverandering op het gebied van gezonde voeding te bewerkstelligen.

De eerste junior-versie van dit programma inspireert F en R tot indrukwekkende creaties. Dus hoe is het eten hier? Lekker!

Santa Klaas

Luid gejuich als het witte busje van Australia Post vanochtend tijdens het ontbijt het erf oprijdt. De kinderen spurten naar de voordeur want een wit busje in de ochtend betekent een pakketje. Een slimme Sinterklaas is overal op voorbereid dus voordat ze ook maar een blik op het pakket kunnen werpen (en kunnen ontdekken dat er "Letters Melk" op de sticker staat) roep ik dat dit iets voor het hotel is dat hier thuis afgeleverd wordt. Terwijl F en R de postbode uitzwaaien laat M het pakket verdwijnen zonder dat het op kinder-ooghoogte geweest is. We kijken elkaar opgelucht aan. 1 december. De buit is op tijd binnen.

Sinterklaas in den vreemde. Het is fascinerend om te zien hoe het eigenlijk niet leeft bij de kinderen. Niet geënthousiasmeerd door commercie, televisieprogramma's en school-activiteiten rondom de Goedheiligman geven ze desgevraagd aan eigenlijk geen wensen te hebben. Een schoen zetten? Er wordt niet naar getaald. Is het omdat ze begrijpen dat Sinterklaas niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn? Want dat hij in Nederland is aangekomen weten we van nichtje M en dat het van Nederland naar Australië heel lang vliegen is hebben we ervaren.

In de wetenschap dat het de laatste keer in Nederland zou zijn heb ik het vorig jaar grondig aangepakt. Bij de aankomst in Maastricht stonden we eerste rang, tweemaal per week werd de schoen gezet en tijdens onze Sinterklaasavond in Utrecht lag er een hoeveelheid kado's voor de deur die zelfs voor het Wilhelminapark gênant was. Van het Sinterklaashuis in St. Truiden tot de Grote Sinterklaasshow in het Sportpaleis in Antwerpen, niets werd aan het toeval overgelaten. Mijn gedichten stelde ik beschikbaar aan de hele buurt en collega's: alleen de namen even aanpassen, ik was toch bezig. Het Sinterklaas-gevoel moest en zou er in zitten voor vertrek.

En nu? F komt thuis uit school met de mededeling dat ze er niets meer van snapt. Er is hier geen Sinterklaas maar een Santa Claus en die komt pas met Kerst. Maar hij is niet dezelfde als de kerstman want deze Santa bestaat echt en heeft een enorme zak met cadeaus. Betekent dat dat Sinterklaas hier pas met kerstmis komt? Tja.

Aanstaande zondag meldt Sinterklaas zich zowel op de Nederlandse als op de Belgische ambassade. Aangezien M de kinderen zijn desillusie van een uitsluitend Engels sprekende Sinterklaas wil besparen kiezen we dit jaar voor de Belgen. "Indien de weersomstandigheden het toelaten, zijn de kinderen welkom gebruik te maken van het zwembad op de residentie", stond er op de uitnodiging. Sinterklaas in bikini, waarom niet, nu we hier toch zijn…

En verder? Natuurlijk heb ik wel even overlegd met andere Nederlandse ouders. En collectief hebben we besloten dit jaar onze kans te grijpen. Er komt al genoeg kijken bij zo'n verhuizing. Sinterklaas handelen we binnen een weekend af. Zaterdagavond wordt de schoen gezet. Zondagochtend vinden de kinderen daarin chocoladeletters en pepernoten. Met dank aan "It's all Dutch to me". Na het festijn op de Belgische ambassade bekijken we "Sinterklaas en de Verdwenen Pakjesboot", dé bioscoophit van 2009. Op tafel warme chocolademelk en zelfgebakken speculaas. En vanaf maandag op naar die andere Santa.

De Sint heeft het nog nooit zo rustig gehad in deze tijd van het jaar!