Ook zonder The Canberra Times was het ons al opgevallen. De gemiddelde Australiër is aan de flinke kant. En het verbaast me niets. "Eet je bord leeg" is een uitspraak die je mij hier buitenshuis niet hoort doen. De porties zijn enorm. Maar dan ook echt ENORM.
Ik kan me herinneren dat we in de eerste week dat we hier waren in een Koreaans restaurant zaten. Als voorgerecht kozen de kinderen een paar gekleurde bordjes van de sushi-trein. Vervolgens bestelden we voor ons vieren een twee-persoons barbecue schotel om zelf op tafel te grillen. Ik geloof dat we er een derde van hebben kunnen verwerken. Naast ons een familie van drie. Met ieder een hoofdgerecht en diezelfde barbecue schotel. Schoon op!
Over het algemeen valt het in grotere steden nog wel mee. Maar in Outback Australia kijk je je ogen uit. Onvermijdelijk kom je op doorreis wel eens terecht in restaurants waar je liever niet gezien wilt worden. Geruststellend is dat je dat ook niet wordt want er is niemand die jij kent die daar eet natuurlijk. Tenzij ook zij … maar goed,
in dat geval lach je er samen om.
Onvergetelijk was onze ervaring in een etablissement dat de tand des tijds op ieder gebied glansrijk doorstaan had. Interieur, menu, bediening, minstens vijftig jaar ongewijzigd. Een tafel verder een gezin met zes kinderen. Je moet iets in de Outback. Toen F en R opmerkten dat het wel heel bijzonder was dat zij met het toetje begonnen, legden we hen uit dat deze mensen thuis gegeten hadden en voor het ijsje naar het restaurant kwamen. Wat schetst onze verbazing? Na het ijs worden de borden met friet en worstjes op tafel gezet. Iedereen een lekker glas Fanta erbij, tanken maar! Terwijl aan de tafel daarnaast een baby voorzien wordt van cola en chips zien we hoe de bewuste combinatie niet voor alle kinderen succesvol was. Wat een chaos.
Een kwart van de kinderen in Australië kampt met overgewicht. De situatie bij volwassenen is met 61% zo mogelijk nog ernstiger. Het lijkt alles of niets. Want de overige 39% is van het andere uiterste. Wanneer M een collega bij de koffie een croissantje aanbiedt reageert deze geschokt met "oh no thanks, my body is my temple". Serieus! Die houden we erin. Het was overigens een man. En nee … ook niet. Als dit slag naar de sportschool gaat, dan meestal dagelijks. En bij voorkeur in combinatie met de zogenaamde beul-sessies 's ochtends vanaf zes uur rondom het meer. Groepsgewijs trainen heet dat.
Onder leiding van een Afghanistan veteraan.
Hoe dan ook, gelukkig lijkt de overheid zich bewust van de ernst van de situatie. En waar we in België uitsluitend op woensdag 'vruchtjes-dag' hadden, is dat hier op school dagelijkse kost. Geweldig zijn ook initiatieven als Master Chef. Een televisie programma waarbij in een aantal maanden de beste amateur-kok van Australië gekozen wordt. Met een jury bestaande uit top chefs, kook-clinics afgewisseld met spannende opdrachten, wekelijkse afvallers die de studio betraand verlaten en natuurlijk alle bekende merchandise bij de Coles. Enorm populair, vergelijkbaar met de hoogtijdagen van Big Brother, en dus een prachtige kans om een mentaliteitsverandering op het gebied van gezonde voeding te bewerkstelligen.
De eerste junior-versie van dit programma inspireert F en R tot indrukwekkende creaties. Dus hoe is het eten hier? Lekker!
