Het F-word. Vrij lang heb ik kunnen beweren dat het voor 'fool' stond maar inmiddels zijn de kinderen wijzer. Maar verder dan dit en het S-word reikt hun kennis niet.
Onlangs vroeg ik ze welke lelijke woorden ze eigenlijk in het Nederlands kennen. Daar hoefden ze niet lang over na te denken: je weet wel, het lelijke woord voor piemel, dat zegt papa altijd als hij ons naar school brengt als iemand voor hem niet door rijdt.
Vervolgens kwam F met 'shoot' op de proppen. Kende ze van tante M die dacht haar telefoon verloren te hebben in de Belconnen mall. "Ik denk dat ze daar eigenlijk shit mee bedoelde maar op een nette manier." Interessant.
Zeven jaar geleden schreef ik mijn laatste blogpost. Toen ik me vandaag afvroeg of The Canberra Telegraeff eigenlijk nog zichtbaar was trof ik de bovenstaande tekst in draftvorm aan. Geen idee waar ik heen wilde destijds met de moraal van dit verhaal.
Inmiddels zijn we een eind verder. De kinderen zijn 16 en 18 en hun vocabulaire is op dit gebied behoorlijk uitbereid - met name nadat Reimer een uitwisseling naar Nederland deed eerder dit jaar.
Beiden doen het International Baccalaureate programma op de middelbare school en geloof het of niet, beiden zijn van plan om daarna in Nederland te gaan studeren. Hotelschool Den Haag voor Fransje en International Business in Maastricht of Rotterdam voor Reimer. Met een dubbele nationaliteit (zij wel!) kunnen ze sowieso alle kanten op.
Na negen jaar Canberra zijn we vorig jaar naar Adelaide verhuisd. Het tijdelijke Australie avontuur heeft een wat meer permanente vorm gekregen. Maurits en ik werken inmiddels in onze vierde baan - Maurits nog steeds in de hotellerie voor de Accor keten en ik bij de Universiteit van Adelaide in een marketing rol.
Inderdaad - de zwaarst getroffen sectoren in Australie tijdens de coronacrisis. Gelukkig hebben we beiden een vast contract en zijn we onze banen redelijk zeker. Maurits is druk met quarantaine gasten. Zijn hotel, dat zich normaalgesproken op de zakelijke markt concentreert, is door de overheid aangewezen als een locatie waar terugkerende Australiers hun 14-dagen isolatie moeten uitzitten. Van conferenties naar full entertainment: het interne televisie informatiekanaal veranderde in een buzz van activiteiten: yoga lessen, zumba klassen, de dagelijkse Kahoot quiz, de wekelijkse bingo avond, achter-de-schermen-van-het-hotel filmpjes en live concerten vanuit de courtyard houden de gasten goed bezig. Daarnaast krijgen ze fantastisch eten - driemaal daags wordt er een brown paper bag voor de kamerdeur gezet waar de heerlijkste gerechten uit komen. Dat weet ik omdat er zo nu en dan zo'n tasje mee naar huis genomen wordt. Toen de coronacrisis hier op z'n hoogst was beurde ik mezelf altijd op door even op de Facebook page van de gasten mee te lezen - zoveel humor en waardering voor wat het hotel team voor ze deed: sommige gaven aan graag een maand te willen blijven!
Anders dan in Nederland zien we hier inmiddels, los van de 'quarantaine gevallen', nauwelijks nog corona infecties, Victoria uitgezonderd. De meeste staatsgrenzen zijn weer open, we werken weer vanuit kantoor, bioscopen, sportscholen en restaurants zitten vol en we genieten van het feit dat de zomer in zicht is.
Maar het verlaten van het eiland zit er voorlopig niet in. Tenzij je een hele goede reden hebt. - dan kun je een uitzondering aanvragen. En omgekeerd zijn alleen mensen met de Australische nationaliteit of een permanent resident visum welkom. En daarvan staan er nog zo'n 30,000 wereldwijd in de wacht. De wekelijkse 'arrival cap' is deze week weliswaar verhoogd van 4,000 naar 6,000 maar de vluchten zijn schaars. We hebben ons erbij neergelegd dat het waarschijnlijk nog wel een jaar zal duren voordat we familie en vrienden in Nederland weer zullen zien. De vlieger van 'het is weliswaar aan de andere kant van de wereld maar als er iets is ben je in 24 uur thuis' gaat momenteel niet op.
Hoe het verder gaat? Geen idee! De komende twee jaar zullen we sowieso hier blijven totdat Reimer zijn middelbare school afgemaakt heeft. En daarna? Met twee studerende kinderen in Nederland is de verleiding natuurlijk groot om te zijner tijd die kant weer op te komen. We gaan het zien.
