"Zeg, jullie spullen, weet je eigenlijk waar die nu zijn, kunnen jullie dat online volgen ofzo?" Een belangstellend telefoontje vanuit Nederland eergisteravond. Na mijn antwoord dat de container op 30 augustus in Sydney verwacht wordt en nu dus zo ongeveer ter hoogte van India zou moeten zijn, komt de aap uit de mouw: een aanvaring tussen twee vrachtschepen voor de kust van Mumbai met al ruim tweehonderd containers overboord.
Het verhuisbedrijf blijkt er al mee bezig te zijn. Het gaat om dezelfde rederij. Zodra ze iets weten bellen ze. "Oh my God", zegt Reimer tegenwoordig te pas en te onpas. Foto-albums, schilderijen van de kinderen, dat borduurwerk voor ons huwelijk waar mamma een half jaar van haar leven voor gegeven heeft, de antieke Hollandse kastjes die we uit Ghana meegenomen hebben … dik verzekerd maar onvervangbaar. Dit gaat niet waar zijn.
Binnen een halfuur komt het verlossende telefoontje. En hoewel inmiddels blijkt dat hetgeen overboord gegaan is veel meer schade aan het milieu dreigt te gaan opleveren dan dat onze dierbare bezittingen ooit gedaan zouden hebben, overheerste op dat moment een bijzonder gevoel van heel-erg-blij-zijn-met-wat-je-(nog niet)-hebt!
