Ik had mij vast voorgenomen om ze voor vertrek een zekere basis van het Engels bij te brengen zodat ze zich wat minder onbeholpen zouden voelen. Maar ondanks mijn inspanningen was de interesse destijds ver te zoeken. En ook na een maand maken ze hier nog regelmatig gebruik van mijn advies om maar gewoon vriendelijk te glimlachen op het moment dat ze niet weten wat ze moeten zeggen.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik onlangs in het notitieblok van 'juf' Fransje ontdekte dat zij haar leerling Reimer geen 'punten' maar 'points' blijkt toe te kennen. En toen ik mijn oor eens te luister legde tijdens de school-les die hier thuis, net als in België, regelmatig nagespeeld wordt, hoorde ik toch echt 'this one', 'over here', 'well done' en 'allright'.
Maar echt praten, nee dat zit er nog niet in. Fransje gaf vorige week wel aan dat ze inmiddels bijna alles verstaat wat er in de klas gezegd wordt. Het schijnt dat ze de eerste drie maanden vooral registreren en daarna als uit het niets beginnen te kletsen. Mits ze zich goed voelen in de klas natuurlijk. Daar wordt hier dan ook veel aandacht aan besteed en belonen is daarbij het motto. F en R komen regelmatig met stickers op hun uniform thuis. Als dit zo doorgaat verwacht ik dat we hier binnen afzienbare tijd de volledige Australische zoogdieren populatie op de ijskast hebben hangen. Inclusief de inmiddels uitgestorven species.
Engels zingen kunnen ze overigens als de beste. Dat wil zeggen, qua volume. Inhoudelijk zie ik nog wel wat verbeterpunten. Maar ze hebben er zichtbaar heel veel plezier in. En in de filosofie van de school is dat nu precies waar het om draait.
