Hier in Canberra leidt onze dagelijkse tocht naar school niet langs de bakkerij maar langs 'The Lodge', het Catshuis van Australië. Omheind door hoge hekken en met bewaking voor de deur ziet deze vesting er door kinderogen bijzonder spannend uit. Na enige uitleg over de achtergrond van dit gebouw was de conclusie snel getrokken: hier woont de bazerin van het land. Sindsdien maken wij dagelijks, aan de hand van het al dan niet aanwezig zijn van de bewakingsauto en het al dan niet wapperen van de vlag, onze inschatting van de where-abouts van deze eerste vrouwelijke premier van Australië. Ook het parlementsgebouw hebben we onderweg in het vizier dus bij iedere rode bewakingsauto die we tegenkomen wordt enthousiast geroepen dat de bazerin op weg naar haar kantoor is.
Vorige week heb ik de kinderen erop voorbereid dat er een reële kans bestaat dat The Lodge vanaf maandag een nieuwe bewoner heeft en dat we dan niet meer moeten uitkijken naar rode wapperende haren maar naar een iemand die het kapsel van papa heeft.
Afgelopen zaterdag was het zover. Na een korte en waarschijnlijk daarom ook zeer intensieve verkiezingsperiode, waarin wij ons verbaasden over de manier (lees: het niveau) waarop men elkaar via de meest banale televisiespotjes te lijf ging, mochten zo'n 14 miljoen Australiërs verplicht hun stem uitbrengen. De keuze is eenvoudiger dan in Nederland: na Labor, Coalition (coalitie van Liberalen en Nationalisten), The Greens en een handvol Independents (onafhankelijke kandidaten) hebben we het voor wat betreft het aantal partijen wel gehad. Qua systeem geldt het districtenstelsel met meerderheidsstelsel: na het verkrijgen van een absolute meerderheid in een bepaald district is er één van de 150 zetels behaald.
Zaterdagavond laat keken we even naar wat we dachten dat de uitslag van de verkiezingen zou zijn. Maar wat blijkt, daar kunnen hier weken overheen gaan! De keuze is weliswaar eenvoudig, maar om een meerderheid binnen het district te krijgen, zijn er vaak verschillende telrondes nodig. Dit betekent dat men niet alleen een eerste voorkeur moet aangeven, maar ook een 2e, 3e, ... kandidaat moet kiezen. De stemmen voor de slechtstgeplaatste kandidaten volgens eerste voorkeur worden dan herverdeeld volgens de tweede voorkeur van de kiezers etc. etc. totdat er een meerderheid binnen het district is.
Nú begrijp ik waarom men vorige week bij Hughes Primary, dat afgelopen zaterdag ook als stemlokaal fungeerde, zo druk was om iedereen te enthousiasmeren voor de "Election Day Cake Stall". "Please use your imagination to make cakes, cupcakes, slices, muffins, cookies, gingerbread men, lamingtons, coconut ice, caramel popcorn, rocky road, jams, lolly pops, toffees, lolly bags … or whatever yummy item you can create!!!", stond er op het briefje dat op een vrolijk kartonnen bordje geniet zat (dat door mij gevuld zou moeten worden). Los van het feit dat mijn prioriteiten met het verjaarsfeestje van Reimer in het verschiet elders lagen, knapte ik al af na het lezen van het onvermijdelijke "please include a list of all ingredients" (want er zou eens een nootje in kunnen zitten). Dus ik zal mijn bijdrage aan de financiering van de nieuwe bibliotheek voor de school op een andere manier moeten leveren. Maargoed: men staat hier dus minimaal een kwartier in het stemhokje om de volgorde van de kandidaten te bepalen en dan gaat zo'n lekkere home-made snack er na afloop wel in!
De spanning loopt ondertussen op. Met 70 zetels voor Labor, 70 voor Coalition, 3 voor Independents, 1 voor The Greens en 6 onbeslist (en maar tellen …) is de jacht op de Independents geopend (om met hun steun een minderheidskabinet te vormen) en kan het volgens The Canberra Times van vanochtend nog zeker veertien dagen duren voordat het duidelijk is of we hier Julia Gillard of Tony Abbott aan het roer krijgen.
Ik kan Fransje en Reimer straks geruststellen, voorlopig blijven wij gewoon dagelijks uitkijken naar de bazerin van het land.
