Ik kan me herinneren dat ik vroeger de avond voor schoolreisje steevast tot God bad: ik beloofde dat ik dat regelmatiger zou doen als Hij er maar voor zorgde dat als ik dood zou gaan, het pas na schoolreisje zou gebeuren. Vervolgens vergat ik Hem weer tot het volgende schoolreisje in zicht kwam. Op mijn verjaardag na was de dag dat we op schoolreisje gingen de mooiste dag van het jaar.
Hier in Australië lijkt het iedere twee maanden prijs: excursie naar het Parliament House, de Portret Gallery, Blundells' Cottage of het War Memorial. Tot nu toe bleef het bij een dag. Maar deze keer wordt er in het kader van de geschiedenisles een bezoek gebracht aan het Sydney Barracks Museum en het Museum of Sydney. En aangezien het drie uur rijden is en Sydney ook een geweldige dierentuin heeft wordt tot een tweedaagse trip besloten.
De laatste weken kan Fransje het nergens anders meer over hebben. Het programma ken ik inmiddels tot op de halve uren uit mijn hoofd. Alles is even awesome. De indeling van de cabins is inmiddels bekend en op basis daarvan is een cabin vlag ontworpen en een cabin yell gecomponeerd. De permission notes zijn getekend, inclusief toestemming voor het onder begeleiding van de juf bekijken van een PG (parental guidance) film, de hubba bubba kauwgom is ingeslagen en de keuze voor de knuffel (1) en outfit voor dag 2 is gemaakt.
Vanochtend is het zover. Een wekker om 5.30 uur blijft vroeg. Alles volgens plan, sportuniform ligt klaar, tas is ingepakt en sandwiches zijn in de maak. "Gymschoenen liggen in mijn kast, die doe ik na het ontbijt aan." Om 6.15 zijn we klaar voor vertrek. "Waar zijn mijn gymschoenen?" Niet in de kast maar sinds maandagavond in de kleedkamer van het zwembad. Ajj. Om kwart voor zeven scheuren we het schoolterrein op. Ik schrik als ik de bus zie. Niet de veilige touringcar die ik in gedachten had maar een veel kleiner formaat met een trailer voor de bagage. Ik probeer dapper te lachen terwijl ik hard zwaai en probeer niet naar de kleine banden van de bus te kijken. Daar gaat ze. Mijn kind. Naar Sydney.
Ik denk aan haar eerste schoolreisje. Op de kleuterschool zat ze, ik denk dat ze nog geen vier was. Ik had al weken buikpijn bij het idee en was er op de dag zelf van overtuigd dat ik haar niet meer terug zou zien. De bus, kinderlokkers, brand in het overdekte speelparadijs of gewoon verstrikt in de netten van de apenkooi. Ik ben er door de jaren beter in geworden maar wat zal ik blij zijn als het vrijdag is. It would be appreciated if all parents pick their child up promptly. Om half zes 's avonds worden ze verwacht. Dat is over 34,5 uur. Ik zal er staan.
