Wat een jaar!
En wat een dag. Juggling noemt men dat hier. Het is wel een troost om te zien dat iedere ouder daar tijdens de schoolvakanties mee te maken heeft. Want waar we normaal gesproken naschoolse opvang hebben is het nu om drie uur gedaan met de pret tijdens Fransje's toneelkamp. En Reimer zit er na twee dagen voetbalkamp ook behoorlijk doorheen dus die kan ik daar ook niet tot half zes laten zitten als ik wil dat hij het eind van de week haalt. Ik werk van half negen tot een, race naar de AIS, laad Reimer in, benut de 10 minuten speling voor een snel bezoek aan de Coles en om twee uur zitten we klaar voor de voorstelling. Ik kijk naar Fransje en realiseer me dat ze een jaar geleden nog geen woord Engels sprak. Bizar.
Wat te doen? Ik ben halsoverkop weggerend bij de ANU maar heb eigenlijk nog wel wat stapeltjes te verplaatsen vanmiddag. Ik vraag de kinderen of ze met mij mee willen of liever naar het hotel.
Tja, dat verlies ik natuurlijk. "En wat als papa ons nu niet wil?" vraagt Fransje vanaf de achterbank. Dezelfde achterbank waar Reimer gisteren om half negen een half uur stil heeft moeten zitten terwijl ik de auto aan de kant had gezet om een telefonische afspraak na te komen. Dat zijn de gevolgen als er 's ochtends niet meegewerkt wordt! Ik lach en zeg dat papa altijd blij is met wat extra hulp. "Ik zei het toch" zegt Fransje op het moment dat ze Maurits' gezicht ziet. Snel zoeken we een dvd uit en installeren we ze in een hotelkamer. Home away from home. Ik vlieg naar de overkant en tref daar een zesjarig dochter van een collega die verveeld zit te tekenen. Gedeelde smart is halve smart.
De thee-afspraak met vriendin F red ik natuurlijk allang niet meer dus ter compensatie nodig ik haar voor het avondeten uit. Hoe verzin ik het want wanneer denk ik dan aan die hoopvol ingepakte werktas te beginnen. Pfff.
Het leven zonder (schoon-) ouders valt niet mee in vakantietijd.
Maar er gloort hoop aan de horizon. Binnenkort hebben we namelijk een huis met logeerkamer. En drie badkamers. En een zwembad.
Maar er gloort hoop aan de horizon. Binnenkort hebben we namelijk een huis met logeerkamer. En drie badkamers. En een zwembad.
Daar hoor je natuurlijk niet over op te scheppen, maar aangezien het nogal een vondst is vermeld ik het toch maar even.
Want het vinden van een huurhuis in Canberra is een welhaast onmogelijke opgave. Verhuurders hebben het volledig voor het zeggen. Grootste bezwaar: een hond. Om radeloos van te worden. Twee maanden lang iedere avond op "all homes" controleren wat er die dag bijgekomen is. Gemiddeld tussen de 40 en 50 nieuwe properties. Dagelijks mailtjes en telefoontjes aan de makelaars.
Nee we kunnen niet aangeven of het ook voor twee jaar gehuurd kan worden. Komt u langs tijdens de open dag (misleidende term: huizen kunnen gemiddeld eenmaal per week een kwartier bekeken worden op tijden zoals 12.15-12.30 pm, bij terugkomst ben ik mijn parkeerplaats gegarandeerd kwijt) en dan weten we meer. Pets? Considered upon application.
De application. Een sollicitatieproces is er niets bij. En je mag niet reageren als je het huis niet bezocht hebt. Formulieren, drie referenties per persoon, en daarnaast je huur- en werkreferenties.
En ze gaan ze nog bellen ook. Loonstrookjes van de afgelopen twee maanden, rijbewijzen, paspoorten, bewijs van adres. Maar helaas,
bij nader inzien liever toch geen huisdieren. Uren, wat zeg ik, weken hebben we erin zitten. Geen verwarming? Whatever, we moeten iets. Maar zelfs dat was ons niet gegund. Beschikbaar vanaf 15 juni, 1 juli, mid August. Brrr dat begint gevaarlijk dicht bij 1 september te komen. Waar moeten we heen?
Afgelopen vrijdag had ik een dag vrij om met de kinderen
St. Benedicts Day te vieren op school. Woensdagavond spotte ik een serieuze kanshebber. Sorry no pets stond er niet bij. Donderdag werd ik gebeld: morgen om 10 uur inspection. Het gezicht van Reimer toen ik hem vertelde dat ik zijn optreden tijdens de kindermis van 10 uur zou moeten missen omdat ik een huis moest gaan bekijken. Wekenlang had hij me gevraagd of ik erbij zou kunnen zijn.
Wat een armoede.
Het huis was boven verwachting. De competitie leek er net zo over te denken. Ik vroeg makelaar Sue wat ik moest doen om dit huis te krijgen en deed verslag van mijn ervaringen tot nu toe. De schilder luisterde belangstellend mee. Zorg dat ik je application vandaag binnen heb, dan check ik of ze jullie 'lab' willen overwegen.
Het huis was boven verwachting. De competitie leek er net zo over te denken. Ik vroeg makelaar Sue wat ik moest doen om dit huis te krijgen en deed verslag van mijn ervaringen tot nu toe. De schilder luisterde belangstellend mee. Zorg dat ik je application vandaag binnen heb, dan check ik of ze jullie 'lab' willen overwegen.
Om drie uur belde ze. De schilder bleek de vader van de eigenaar en beiden waren het erover eens dat het huis voor mij was, ondanks het feit dat de competitie boven de gevraagde huurprijs geboden had. Mits ik er een schepje bovenop kon doen natuurlijk. Yes please!
We doen hier niet aan lange termijn planning dus zodra de verf droog is worden we geacht onze intrek te nemen. Dat wil zeggen op 29 juli, drie weken nadat ik het huis gezien heb, overmorgen over twee weken. En Maurits? Die neemt aan dat ik goed gekeken heb!
