In de periode voor vertrek naar Australië had ik in het kader van
'nu-het-nog-kan' een vrij druk avondprogramma en bij thuiskomst vond ik dit soort briefjes regelmatig op mijn kussen.
'nu-het-nog-kan' een vrij druk avondprogramma en bij thuiskomst vond ik dit soort briefjes regelmatig op mijn kussen.
Schattig, voor een meisje van zeven. Maar beslist één van de dingen waar ik me destijds zorgen om maakte. Met het Engels zal het daar ongetwijfeld goed komen, maar hoe houden we het Nederlands op peil? Sterker nog: op twaalfjarige leeftijd word je toch wel geacht het juiste gebruik van de d's en de t's onder de knie te hebben en die zijn de revue in het tweede leerjaar duidelijk nog niet gepasseerd. Hoe voorkomen we dat Fransje en Reimer bij terugkomst dezelfde handicap hebben als bij aankomst in Australië?
NTC scholen, waar kinderen drie uur per week Nederlandse taal- en cultuurles krijgen, bleken in Brisbane, Perth en Sydney te zitten, helaas niet in Canberra. Als alternatief kun je pakketten bestellen via de Wereldschool of Edufax, al dan niet met begeleiding van een juf op afstand. Of je neemt Juffrouw Blom mee, een virtuele juf op een cd-rom die je met behulp van oefeningen bij de les houdt. In financieel opzicht verreweg de meest interessante optie. Alles ook vanuit Australië te bestellen, dus eerst maar eens beginnen met het Engels. Tegen de tijd dat ze daar verder mee zijn en op een reguliere school instromen, zien we wel hoe we het Nederlands het beste kunnen oppakken.
Inmiddels zijn we drie maanden verder. Reimer hoor ik zojuist constateren dat het buiten vrij 'windig' is. Fransje vraagt of of ze een koekje 'kan hebben'. Ze zijn niet de enigen. Een Nederlands vriendinnetje hier geeft steevast te kennen dat ze 'o.k. is' op het moment dat ik haar vraag of ze nog iets wil drinken. Ongelofelijk hoe snel dat gaat. Niet dat het Engels voor Fransje en Reimer al een eerste taal is hoor, verre van dat, maar blijkbaar gaat er bijzonder veel in die koppies om en wordt het momenteel flink gehusseld daarboven.
En zoals het antwoord hier iedere keer uit de lucht lijkt te komen vallen op het moment dat de vraag zich aandient, ontving ik vorige week een mailtje van een voormalige NTC lerares uit Perth. Vanwege de omvangrijke instroom van Nederlandse kinderen in Canberra (er is een behoorlijke wisseling op de ambassade geweest afgelopen zomer) die toevallig samenviel met haar verhuizing naar deze kant van het land, is Nederlands onderwijs in Canberra nu een optie. Hoogstwaarschijnlijk wordt het geen NTC school maar les op de reguliere school, ze worden dan een uurtje uit de klas gehaald en krijgen prive-les (met huiswerk!). Ideaal.
Ondertussen houd ik pen en papier bij de hand om de uitspraken die me hier dagelijks om de oren vliegen vast te leggen, want geestig is het wel. En aangezien ik de kinderen zelf natuurlijk niet zoveel Engels hoor praten, is de analyse van hun verhaspelingen voor mij een interessante methode om een inschatting te kunnen maken van de vorderingen op dat gebied.
