Ik was dan ook niet verbaasd om op de weg regelmatig op bovenstaande tekst te stuiten. Wat voor een formulier dit 'lane one form' was, daar verdiepte ik me niet in, want ik had het al druk genoeg met links rijden. Toen ik daaraan gewend was keek ik nog eens om me heen en 'viel me plotseling d'n frank': we moeten met z'n allen op één baan! Om de verwarring compleet te maken gaat deze tekst bij driebaanswegen vaak gepaard met een bord waarop staat "form two lanes".
Het gaat me op dit moment nog te ver om hier conclusies aan te verbinden, maar ik vind het wel bijzonder opmerkelijk dat men er blijkbaar van uit gaat dat je van onder naar boven leest en daarmee dus eigenlijk van dichtbij naar veraf kijkt wanneer je achter het stuur zit. Verklaart dit waarom er hier in geval van twee banen bij een verkeerslicht altijd een enorme rij staat op de ene baan, terwijl je bij de andere baan tot aan het verkeerslicht kunt doorrijden? Terwijl beide banen in dezelfde richting leiden?
Er zijn meer opmerkelijke zaken in het Australische verkeer. Rotondes. Daar houdt men bijna net zoveel van als van formulieren. Op zich super praktisch want minder verkeerslichten. Hoewel die in mijn geval natuurlijk gunstig uitpakken omdat ik die andere baan wèl benut, maar dat terzijde. Toen ik net mijn rijbewijs had volgde ik in Nederland keurig de instructies met betrekking tot het richting aangeven op een rotonde. Best intensief vond ik, want bij een gemiddeld rotonde-bezoek wijzig je al snel drie keer je richting: erop, links aanhouden, eraf. Ik vond het dan ook een verademing om in België te merken dat er helemaal niets aangegeven werd. Behalve door Nederlanders dan. Om het nog een beetje netjes te houden volstond ik daar met het aangeven van richting als ik de rotonde verliet. Je had je aandacht immers hard genoeg nodig om in te schatten wie wat zou gaan doen. Hier in Australië viel het me op dat er ook nauwelijks richting aangegeven werd, dus ik ging op Belgische voet verder: richting aangeven bij het verlaten van de rotonde. Levensgevaarlijk! Luid getoeter en een daaropvolgende analyse van het richting-aangeven-op-rotondes leerde mij dat men er hier van uit gaat dat je rechtdoor gaat als je geen richting aangeeft. En in alle andere gevallen geef je dus wèl richting aan. Aha.
Autorijscholen zijn hier een zeldzaamheid omdat ouders hun kinderen over het algemeen zelf leren rijden. Vanaf de leeftijd van 15 jaar en 9 maanden mag je instappen. Ik zal het Reimer niet vertellen want die wil niet meer terug! Tijdens de lessen wordt eenvoudigweg een L achterop geplakt en na 120 uur begeleid rijden kun je opgaan voor je voorlopige rijbewijs, mits je ondertussen 17 bent. Kun je je voorstellen dat je vier kinderen hebt? Enfin, na het eerste voorlopige rijbewijs (de rode P) volgt in de meeste staten nog een tweede voorlopig rijbewijs (de groene P) waarna je opgaat voor je 'echte' rijbewijs. Maar als ik de hoeveelheid "P's" op de weg in ogenschouw neem, krijg ik de indruk dat het gros die laatste stap op de lange baan schuift en dus jarenlang de weg onveilig maakt met een P op de bumper.
Al schrijvende realiseer ik me ineens dat ook ik hier nog steeds met een voorlopig rijbewijs rijd. Mijn Nederlandse rijbewijs is na aankomst drie maanden geldig. Dat betekent nog twee dagen! Op naar de Road Transport Authority. En ik vrees dat het ook wat dit betreft niet bij 'one form' zal blijven.
Er zijn meer opmerkelijke zaken in het Australische verkeer. Rotondes. Daar houdt men bijna net zoveel van als van formulieren. Op zich super praktisch want minder verkeerslichten. Hoewel die in mijn geval natuurlijk gunstig uitpakken omdat ik die andere baan wèl benut, maar dat terzijde. Toen ik net mijn rijbewijs had volgde ik in Nederland keurig de instructies met betrekking tot het richting aangeven op een rotonde. Best intensief vond ik, want bij een gemiddeld rotonde-bezoek wijzig je al snel drie keer je richting: erop, links aanhouden, eraf. Ik vond het dan ook een verademing om in België te merken dat er helemaal niets aangegeven werd. Behalve door Nederlanders dan. Om het nog een beetje netjes te houden volstond ik daar met het aangeven van richting als ik de rotonde verliet. Je had je aandacht immers hard genoeg nodig om in te schatten wie wat zou gaan doen. Hier in Australië viel het me op dat er ook nauwelijks richting aangegeven werd, dus ik ging op Belgische voet verder: richting aangeven bij het verlaten van de rotonde. Levensgevaarlijk! Luid getoeter en een daaropvolgende analyse van het richting-aangeven-op-rotondes leerde mij dat men er hier van uit gaat dat je rechtdoor gaat als je geen richting aangeeft. En in alle andere gevallen geef je dus wèl richting aan. Aha.
Autorijscholen zijn hier een zeldzaamheid omdat ouders hun kinderen over het algemeen zelf leren rijden. Vanaf de leeftijd van 15 jaar en 9 maanden mag je instappen. Ik zal het Reimer niet vertellen want die wil niet meer terug! Tijdens de lessen wordt eenvoudigweg een L achterop geplakt en na 120 uur begeleid rijden kun je opgaan voor je voorlopige rijbewijs, mits je ondertussen 17 bent. Kun je je voorstellen dat je vier kinderen hebt? Enfin, na het eerste voorlopige rijbewijs (de rode P) volgt in de meeste staten nog een tweede voorlopig rijbewijs (de groene P) waarna je opgaat voor je 'echte' rijbewijs. Maar als ik de hoeveelheid "P's" op de weg in ogenschouw neem, krijg ik de indruk dat het gros die laatste stap op de lange baan schuift en dus jarenlang de weg onveilig maakt met een P op de bumper.
Al schrijvende realiseer ik me ineens dat ook ik hier nog steeds met een voorlopig rijbewijs rijd. Mijn Nederlandse rijbewijs is na aankomst drie maanden geldig. Dat betekent nog twee dagen! Op naar de Road Transport Authority. En ik vrees dat het ook wat dit betreft niet bij 'one form' zal blijven.
