De eerste keer dat de kinderen dit evenement bewust meemaakten. En wat hebben we er van genoten!
Natuurlijk hebben we het een en ander gemist vanwege het tijdsverschil. Een wekker zetten om om half vier 's ochtends een hockeywedstrijd te zien deed ik twaalf jaar geleden misschien,
maar nu beslist niet meer.
Reimer was Chef Medaille Spiegel. Die is werkelijk in die drie weken alleen bij hoge nood van de bank afgekomen. Dagelijks kregen we een gedetailleerd (en accuraat!) overzicht van de Stand van Zaken. En het mooie was: als fan van Nederland, Australië en België viel er natuurlijk altijd wel iets te juichen! Waarbij de kinderen gelukkig uiteindelijk vooral trouw aan Oranje bleken.
Na de sluitingsceremonie leken we aanvankelijk een beetje in een gat te vallen. Om de pret te verlengen hadden we ook de paralympics gevolgd en dat was eigenlijk een hele pedagogische ervaring. Hoewel Fransje zo nu en dan even weg liep omdat ze het toch wel 'een raar gezicht' vond.
Gelukkig hadden we de homecoming ceremony in Canberra, waarbij het Olympisch team gehuldigd werd. Fransje ging er met school heen en drukte me op het hart me niet te vertonen. Als je bijna tien bent zijn moeders emberassing en broertjes nog erger.
Ik vond dat ik Reimer (die als year 2 niet zou gaan) deze once-in-a-lifetime ervaring niet kon ontzeggen. Ik besloot hem een dagje van school te houden (dat is hier geen probleem, wordt gezien als life experience) en drukte Fransje op het hart dat er zoveel mensen zouden zijn dat we elkaar echt niet zouden tegenkomen.
Dit is Canberra. De ceremonie zou van twaalf tot een plaatsvinden. We kwamen om tien voor twaalf aan, er waren nog voldoende parkeerplaatsen en de eerste die ik zag staan (en erger: die ons zag aankomen) was Fransje. Natuurlijk deed ik net of ik haar niet gezien had, zette snel een hilarische blauwe 70's pruik op in de hoop in de massa te verdwijnen, maar het kwaad was al geschied.
Het verslag dat M bij thuiskomst kreeg loog er niet om. "En toen ging ze ook nog met Ms Brendan praten, I really wanted to vanish on the spot." Dat haar vriendinnen mij juichend begroetten was haar blijkbaar volledig ontgaan. Meisjes van negen zijn tegenwoordig wat wij waren als meisjes van dertien.
Enfin, nadat R met de olympische zeilers op de foto was gegaan (foto wordt ingevoegd zodra ik deze van collega-moeder ontvang, ik had alleen mijn telefoon bij me en op het moment dat R met gouden plak en olympiër poseerde bleek de batterij leeg) en zijn Tackers shirt van de nodige handtekeningen voorzien was, verklaarden we de Olympische Spelen 2012 gesloten. We tellen af tot 2016!
