Er zijn van die zaken die je wel weet, maar voor het gemak even parkeert. Soms parkeer je ze zo ver weg dat je ze vergeet. Totdat de parkeerwachters je eraan herinneren dat je nog iets geparkeerd hebt staan.
Deze week kreeg ik een email met de niets-aan-de-verbeelding-overlatende titel: Notice of Expiry. Afkomstig van onze Human Resources (HR) afdeling. Da's waar ook! Toen ik vorig jaar bij de Australian National University in dienst trad was ik eigenlijk al zo opgelucht dat ik zonder verdere vertraging aan de slag kon, dat ik het feit dat het contract maar voor twaalf maanden was met plezier op de koop toe nam. Wie dan leeft, die dan zorgt. En daarbij, wie zegt er dat ik over twaalf maanden niet al lang en breed weer in België zit?! Zoals bekend was ik aanvankelijk wat twijfelachtig over dit hele avontuur dus ik geloofde het wel.
Inmiddels zijn we elf maanden verder en herinnert HR mij aan de exit procedure. Exit? Ik begin net! Wat een jaar. Wetende dat Google Chrome mijn blog moeiteloos voor nieuwsgierige Australische Aagjes vertaalt (zo vertelde onze allerliefste oppas mij onlangs) houd ik het netjes, maar inmiddels begrijp ik waarom resilience als een van de gewenste eigenschappen in mijn functie omschrijving stond. Ik wist ook niet wat het betekende maar heb inmiddels ervaren dat het zoiets als 'veerkrachtig' moet zijn. Laten we het er maar op houden dat MSM een uitstekende training ground was. En nu, een jaar later kan ik eindelijk gaan oogsten. Dat wil zeggen, als ik op tijd een contract in handen heb.
Natuurlijk heb ik wel eerder aangekaart dat ik graag wilde weten wat de plannen waren. Om precies te zijn: toen er in november budgettaire uitdagingen aan het licht kwamen heb ik de directeur van JCSMR op de man af gevraagd wat hij met mijn functie aan wilde. Met wat creativiteit bleef mijn functie behouden dus daarmee was voor mij de kous af. Tot dit bericht.
Wat blijkt? Mijn contract kan niet zomaar verlengd worden maar er zal geadverteerd moeten worden. Dan kan ik reageren en 99.9% natuurlijk dat ik mijn eigen baan krijg. Pardon? Toen ik in deze positie van Philanthropic Development Manager begon wist eigenlijk niemand precies wat die zou gaan inhouden. Maar inmiddels ben ik de baan. Op 1 maart wordt The John Curtin Medical Research Foundation (de stichting die ik heb opgezet) gelanceerd, daar zou ik toch graag bij zijn.
Op mijn email (die ook niets aan de verbeelding te wensen over laat) wordt meteen door iedereen gereageerd. Mij wordt verzekerd dat alles is zoals besproken en dat alles in het werk gesteld wordt om te zorgen dat er geen gap ontstaat. Maar ja, met die omstandige HR procedures wordt het natuurlijk wel spannend. Help. Van het hele afgelopen jaar, kan ik juist in de weken voorafgaand aan 1 maart geen verplichte vrije dagen gebruiken. En daarbij, hoe weet ik zeker dat er niet toch iemand anders met de buit vandoor gaat?!
