Het lijkt ideaal. En dat is het in veel opzichten ook. Een school uniform. Ouders en kinderen weten waar ze aan toe zijn en zonder zonnehoed wordt er niet gespeeld dus zelfs daarover geen gezeur. Hadden ze de schoenen nu ook maar met merk en al verplicht gesteld.
Australische schoolschoenen zijn zwart. Er zijn drie modellen. De veter schoen (j/m), de klitteband schoen (j) en de Mary Jane schoen (m). Als ik echt geld zou willen verdienen zou ik een winkel in schoolschoenen moeten beginnen want kinderschoenen winkels zijn schaars en hun aanbod beperkt.
Vorig jaar ben ik al veel wijzer geworden dus dit jaar neem ik geen enkel risico. Ik weet waar ik zijn moet en sleep de kinderen twee weken voor het begin van het nieuwe schooljaar mee naar de Ecco winkel in het centrum van Canberra. Helaas, de schoolschoenen blijken uit het assortiment, maar ze worden wel bij de Ecco vestiging aan de andere kant van de stad verkocht. Geen paniek. We hebben nog twee weken.
Een week voor de school begint melden we ons bij de andere Ecco vestiging. Reimer gaat zitten, trekt een klitteband schoen aan (maatje groter dan vorig jaar) en is klaar. Dan is Fransje aan de beurt. Mary Jane model, net als vorig jaar. Voeten opgemeten. Twee maatjes groter. Te groot. Maatje kleiner. Ook te groot. Zooltje bij de tenen. Nog steeds te groot. Zooltje bij de hiel. Nog steeds te groot. Hele zool. Te klein.
"En trouwens mam, ik vind deze schoenen eigenlijk niet eens mooi". Ah dat is het. Ik weet dat er in de hele stad niets beters te krijgen is maar ken mijn dochter inmiddels. We hebben nog een hele week. "Geen probleem schat, dan kijken we deze week gewoon nog eens rustig verder en als we niets beters tegenkomen kunnen we altijd nog terugkomen."
Maandag begint de school. De week is omgevlogen en het is al zaterdag. Vol goede moed gaan we van start. Iedere winkel waar mogelijk schoolschoenen verkocht worden hebben we gezien. Op een na die al gesloten was. Om half zes zonder schoenen thuis. "Dan doe ik die van vorig jaar wel aan." Maar ik weet dat ze die niet meer past. Ik geef de opdracht uit handen.
Maurits neemt het over. Zondagochtend bezoeken ze de-winkel-die-zaterdag-om-kwart-over-vijf al gesloten was. En komen met lege handen thuis. "We hebben nu wel een goed beeld van wat ze zoekt en gaan even op internet kijken." Wat gebeurt hier? Zijn wij helemaal gek geworden? Ik weet zeker dat schoenen die niet gepast zijn sowieso niet passen. Maar ik bemoei me er niet meer mee.
Op maandag gaat Fransje stralend op haar te kleine schoenen het nieuwe schooljaar in. Ze zitten fantastisch, zegt ze. Ik zeg niets.
Op vrijdag trekt ze al in de auto haar schoenen uit. Ze zitten toch wel wat krap. En nu heeft ze last van haar hiel. Ik zeg niets.
Uiteindelijk wordt besloten dat het te grote paar uit de Ecco winkel toch de beste optie was. Maurits en Fransje komen thuis met maat 34. Wat? Die had ze vorig jaar ook! "Maar ze zegt dat ze geweldig zitten." Ik zeg niets.
Op maandagochtend trekt ze haar oude schoenen weer aan. Ze denkt dat ze misschien toch een maatje groter nodig heeft. Of twee. Geen probleem, we rijden na school wel even langs de Ecco winkel om maat 34 om te ruilen. Daar kennen ze ons inmiddels. Maat 35 zit deze keer toch wat strak. Misschien 36 met een zooltje? We proberen de teenzool, de hielzool en de hele zool. Uiteindelijk trekt Fransje de zool eruit en zegt dat ze zo eigenlijk het beste zitten. Volgen jullie het nog?
Vanochtend komt ze op haar nieuwe schoenen de trap af. "Ik moet er nog wel even aan wennen hoor mam, ze zitten eigenlijk nog niet zo lekker." Ik zeg niets. "Maar ik zal er maar niet over zeuren." vervolgt ze.
