Het is een begrip maar eigenlijk wist ik niet eens waar de afkorting voor stond. IELTS. International English Language Testing System. Ik heb het maar even opgezocht. Je weet nooit of ze het vragen.
In het kader van een nieuw visum moeten we bewijzen dat we de Engelse taal machtig zijn. Dat kan middels het afleggen van de IELTS. Op zich hoeven we niet eens zo hoog te scoren. Voor Maurits is een 5 voldoende en als spouse kom ik nog weg met een 4.5 van de 9. Dus why worry? Maar toch. Alleen al de inschrijvingsprocedure maakt me nerveus. Eenmaal ingeschreven krijg je een brief met een testdatum en valt er niets meer te wijzigen.
Ik schrok me rot toen ik afgelopen maandag een brief in de bus aantrof met daarop zaterdag 18 februari. Om 7.45 's ochtends melden. Hmm dan zullen we de kinderen maar uit logeren sturen, anders redden we het sowieso niet.
Vandaag was het zover. Afschuwelijk. Zo'n tweehonderd man. Je gaat van rij naar rij. Eerst oplijnen bij een ruimte waar je al je persoonlijke spullen (tas, telefoon etc) moet inleveren. Dan in de rij voor de paspoortcontrole. Vervolgens in de pasfoto rij. Niet lachen! Nee dat was nog niet in me opgekomen. Uiteindelijk word je naar een lokaal verwezen waar je plaats kunt nemen aan de tafel waarop jouw IELTS nummer geplakt zit. Om je heen 49 man die er al net zoveel zin in hebben als jijzelf. Het enige dat je op je tafel mag hebben is een potlood en een flesje water. Zonder etiket.
We gaan van start met de luistertest. Je hoort het verhaal maar een keer dus het is verstandig vooraf even de vragen door te nemen. Je noteert je antwoorden op het vragenformulier en hebt na afloop tien minuten om de vijftig antwoorden over te schrijven op het antwoordformulier. De test valt mee. Maar tijdens het overschrijven van mijn antwoorden raak ik opeens in paniek. Ik ben bij 25 als ik me realiseer dat ik geen idee heb hoe lang ik al bezig ben en hoeveel van de 10 minuten er nog over zijn. Wat als ik nog maar een minuut over heb. Dan weet ik alle antwoorden maar heb ik ze niet op het juiste vel. En dan moet ik hier volgende maand weer zitten. En dan ben ik waarschijnlijk zo zenuwachtig dat ik het sowieso niet haal. Help! Het lukt me nauwelijks om een A op het antwoordformulier te schrijven. Wat erg is dit! Ik denk aan yoga Glenn en adem een paar keer diep in en uit. Als ik bij vijftig ben en opkijk zie ik een scherm waarop 2:15 staat. Als ik dat geweten had.
Na de luistertest volgen een lees- en schrijftest. De ruimte zonder ramen went. Na een uur of drie worden we vrijgelaten en rest ons alleen nog de individuele spreek test. Ook hier weer tassen inleveren en stilzitten totdat je opgehaald wordt.
Of ik van bordgames houd. Waarschijnlijk was het als een soort binnenkomer bedoeld. Ik leg uit dat ik daar een uitgesproken hekel aan heb omdat je succes met name afhangt van geluk, en niet van inzet of intelligentie. De toon is gezet. In de daaropvolgende twaalf minuten hebben we een verrassend interessant gesprek waarin Ghaudi, de excessen van deze eeuw en mijn advies aan toekomstige geschiedschrijvers aan de orde komen.
Als we het terrein verlaten zijn we er beiden van overtuigd dat we hier niet meer terug hoeven te komen, die minimum score hebben we wel op zak. Maar wat een hoogst onaangename manier om je vrije zaterdag door te brengen!
