We kijken elkaar verbijsterd aan. Hoe hebben we dit voor elkaar gekregen?
Het is inmiddels een paar maanden geleden dat we onze reis naar Nederland geboekt hebben. Relaxed met een tussenstop op Bali, voor het ultieme vakantiegevoel. Natuurlijk wel zo gezellig als we op een zondag aankomen, dan kunnen we meteen iedereen zien. Dus als we op donderdag vanuit Australië vertrekken hebben we een stop-over van drie dagen, precies goed.
En dat was het. Een fantastisch hotel, prachtige omgeving, heerlijk eten, onvergetelijke massages. Helemaal vakantie. De kinderen vonden Bali wel een beetje 'anders' maar dat vonden we juist wel goed voor ze. En voor ons was het wel apart om Bali deze keer niet met een rugzak maar met de Samsonite te verkennen. Een beetje zoals in de nieuwe NBBS advertenties.
Tevreden zitten we in het busje van het hotel dat ons naar het vliegveld zal brengen. Het enige waar ik wel een beetje van baal is dat de was niet op tijd teruggebracht was zodat ik nu in een veel te warme reisoutfit de Balinese hitte moet trotseren. We zijn de oprijlaan nog niet af als we in een enorme verkeersopstopping terecht komen. Op een bepaald moment merken we dat de chauffeur zenuwachtig begint te worden. Is er iets mis? Lots of traffic, lots of traffic. Hmm ja dat was ons ook opgevallen. Wij hoopten eigenlijk dat dat normaal was en ingecalculeerd in de reistijd naar het vliegveld. Maar helaas.
Lopen is geen optie en andere wegen zijn er niet. We zitten vast en de klok klikt gestaag verder terwijl wij geen meter opschieten. Ondanks de airco in het busje krijgen we het steeds warmer. Op een bepaald moment houdt Maurits het niet meer uit. Hij belt de manager van het hotel en vraagt hem even contact op te nemen met Garuda Indonesia. Vaak valt er op deze manier wel iets te regelen. Als we ons een half uur van te voren melden is het goed. Het duurt en duurt en inmiddels zien wij in dat een extra nacht Bali waarschijnlijk onvermijdelijk gaat zijn. En hoe dat met die vluchten zit? Kun je die zomaar omzetten? Dit gaat waarschijnlijk een duur ritje worden. "Is the airport close?" vraagt M als we zien dat onze vlucht over 30 minuten zal vertrekken. "O no, not close" antwoordt de goede man. Volgens mij denkt hij dat de vraag was of het vliegveld "closed" was want vijf minuten later rijden we het terrein op. Rennen!
Bij het inchecken kijken we de grondsteward op ons liefst aan in de hoop dat we nog mee mogen. Wat blijkt? De vlucht heeft vertraging! Zoveel zelfs dat we onze aansluiting in Jakarta zullen missen. Ik vraag wat de opties zijn. Een vlucht over twee uur en een nacht in Jakarta. Dan vliegen we zondag van Jakarta naar Amsterdam en komen we maandagochtend aan. Maar dat vinden we niet gezellig! Naast ons staat een Nederlands stel dat in dezelfde situatie zit. We drammen net zolang tot er een manager tevoorschijn komt. We kunnen over een uur vertrekken.
Ook deze vlucht heeft vertraging. Het positieve daarvan is dat er opeens een mannetje met mijn was verschijnt in de vertrekhal. Maar als ik in het toestel de tijden bekijk realiseer ik me dat we precies aankomen op het moment dat de vlucht naar Amsterdam vertrekt. Benieuwd wat ze doen, we zijn immers wel ingechecked voor die vlucht. Als we aankomen zien we het toestel inderdaad klaarstaan voor vertrek. Vanuit de bus waarin wij naar het luchthavengebouw gebracht worden kunnen we het bijna aanraken. Maar we moeten nog door de douane. Dat lijkt iedereen vergeten te zijn op het moment dat we met z'n zessen onder begeleiding van een stewardess van aankomst- naar vertrekpier rennen. Tot mijn verbazing staat er vlak bij de gate toch nog een tafeltje met iemand erachter die onze paspoorten vraagt en ons doorlaat. Zonder stempel. Enfin, dat zien we op de terugreis wel weer. We willen naar huis!
We springen in de klaarstaande bus en op het moment dat de chauffeur gas wil geven worden we tegen gehouden. Of we nog even de luchthaven belasting willen betalen. Nee, dat kan niet in Australische dollars. Maurits stapt uit om te gaan pinnen en wij worden ondertussen naar het vliegtuig gereden. Dat is inmiddels al ruim een half uur vertraagd. Ik houd mijn adem in en bedenk, echt waar, dat ik dan desnoods maar met de kinderen vooruit moet vliegen. Na anderhalf jaar is een dag extra mijns inziens voor de opa's en oma's echt een dag teveel. Na nog eens tien minuten komt Maurits het vliegtuig binnenlopen. Gelukt? vraag ik. De automaat bleek alleen Indonesische bankkaarten te accepteren. De internationale pin automaat stond in de vertrekhal aan de andere kant van de douane. Op dat moment heeft men zich gerealiseerd dat het nog langer aan de grond houden van het toestel die 60 US dollar niet waard was.
Wat een avontuur. Maar we vliegen. En komen geheel volgens plan op zondagochtend aan!
