Nostalgie

Op het moment dat ik in mijn inbox een berichtje met de titel
'Groetjes van 2 oude vrienden uit Costa Rica' zie,
schieten er veel gezichten door mijn hoofd, maar niet deze:

Boef en Mimi. Ze waren een week of acht oud toen we ze in 2000 in een Costaricaanse dierenwinkel achter het raam zagen zitten.

Mimi was duidelijk een schoonheid-in-wording, maar vel over been. Boef had een schurftplekje op zijn snoet en was waarschijnlijk daarom niet eerder meegenomen. We konden het niet over ons hart verkrijgen dit stel achter te laten en namen ze mee naar de Tronadora Country Club die we destijds openden. We voerden ze met kleine plastic lepeltjes en hoopten dat ze het zouden redden.

Toen we een jaar later terug naar Den Haag gingen, vlogen Boef en Mimi natuurlijk mee. De vrijheid die ze in Costa Rica kenden bood het Haagse Bos niet. Braaf gingen we bij Martin Gaus op cursus.

Iedere vrijdagavond in Zoetermeer. Wat hebben we gelachen.
Een groter contrast met ons vorige leven kon je niet bedenken.

En toen kwam M met de mededeling dat er een aanbod uit Ghana lag. Leuke baan en lekker veilig onder de Golden Tulip vlag. Eén voorwaarde: er zou op het hotel terrein gewoond moeten worden. Honden niet welkom.

Zonder hond Saar waren we niet naar Australië vertrokken. Maar als je dertig bent en geen kinderen hebt denk je daar anders over. En dus plaatste ik een advertentie op baasjegezocht.nl waarin ik een nieuw thuis zocht voor Boef en Mimi. Met succes.

Het tevreden smoeltje van Mimi nadat ze na een rit in onze Renault Twingo plaats nam op de passagiers stoel van de Saab cabrio van de nieuwe baas staat in mijn geheugen gegrift. Het verdriet dat ik voelde die laatste nacht kan ik zo weer terughalen. En de halsbandjes die ze als pup droegen heb ik nog steeds in mijn bureaulade liggen.

Alle reden dus om e.e.a. na de eerste geruststellende berichten vanuit hun nieuwe thuis op het Brabantse platteland te laten rusten. Maar altijd als we vanuit België door Brabant naar het Westen reden, visualiseerden we hoe ze door de Brabantse bossen renden.

En wat blijkt nu? Toen wij terugkwamen uit Ghana, vertrokken Boef en Mimi voor een vijfjarig verblijf naar China. Bizar. Net als in Den Haag waren deze boxers-met-staart ook daar een bezienswaardigheid en werden autoraampjes opengedraaid om dit eens goed te bekijken.

Het is zo vreemd om ze opeens op leeftijd te zien. De foto die wij altijd prominent opgesteld hebben staan dateert van elf jaar geleden. Zelfs F en R, die Boef en Mimi uit de verhalen en van deze foto kennen, zijn onder de indruk van de grijze toetjes.

In de herfst van hun leven vertrekken ze deze zomer naar de Verenigde Staten, waar ze op een uur afstand van New York zullen wonen. Terug naar het continent waar ze vandaan komen. En ik ben verbaasd over mijn tranen op het moment dat ik lees "Voor Boef en Mimi wordt het w.s. wel een enkele reis naar de VS, ze zijn al oud voor boxers".