Niet dat er niets gebeurt. Het is alleen niet meer nieuw. Koninginnedag op de Nederlandse ambassade. Voormalig olympisch schaatskampioene Carla Zijlstra die een telegram aan de koningin voorleest. Bijzonder ontroerend maar niet nieuw: de kinderen kregen onlangs schaatsles van Carla tijdens een activiteit van de Nederlandse school. En vorig jaar stonden we hier ook bij de ambassadeur in de tuin. Inmiddels heet hij Willem. De herdenking op 4 mei? Waar ik een jaar geleden nog bang was dat Reimer misschien een poging zou doen om grappig te zijn, weet ik nu dat hij ademloos naar de uniformen kijkt en vol respect een roos neerlegt bij het Royal Netherlands and East Indies Forces Memorial. De omgeving blijft stunning en ik prijs me gelukkig met het feit dat we de kinderen dit hier kunnen bijbrengen. Maar ik weet inmiddels precies waar ik moet parkeren en dat het niet loont om de kinderen na afloop nog naar school te brengen.
Alles overdenkend merk ik dat je eraan gewend raakt om een soort handicap te hebben. Niet te weten hoe en wat. En opeens is dat over. Cross Country Carnival? Het komt niet meer in me op om te overwegen de kinderen in Mega Mindy of Spider Man outfit op pad te sturen. Want Carnival is een soort sportwedstrijd. Gala? Idem.
Vind ik op zondagavond een briefje in een schooltas waarin voor maandagochtend een Easter Hat Parade aangekondigd wordt, dan weet ik dat ik een paar kuikens en een bos stro op een zonnehoed moet bevestigen. En dat de helft van de school zonder hoed aan de Parade deelneemt.
Wat is het leven opeens relaxed.
Natuurlijk heeft het vanwege onze tweede verhuizing in augustus vorig jaar iets langer geduurd voordat we ons ritme vonden. Verhuizen betekent toch altijd weer een paar extra gordijnen en wat spijkers in de muur, een nieuwe supermarkt en nieuwe logistiek voor wat betreft woon-werk-school. Maar inmiddels kennen we ook hiervandaan de sluiproutes naar zwembad, tennisbaan, zeilschool, balletschool en voetbalveld en laat buurman Graham iedere werkdag hond Saar uit.
En werk? Ook dat went. Wat heb ik me vaak afgevraagd of het aan mij lag, aan de ANU of aan Australië. Nu weet ik dat geen reactie nee betekent. Heb ik iets in Sydney of Melbourne dan weet ik hoeveel tijd het kost om van vliegveld naar centrum te komen. En dat ik bij de splitsing de linkerkant van de rij voor de taxistand moet kiezen omdat die sneller gaat.
Gisteren kwamen de kinderen uit school met een briefje waarop stond dat beiden geselecteerd waren voor de ACT atletiek wedstrijden die aanstaande woensdag plaatsvinden. Of we toestemming voor deelname konden geven. Graag eigen vervoer regelen. Om negen uur afleveren lukt nog wel, maar om ze om kwart over elf weer terug naar school te brengen? Vorig jaar zou ik vertwijfeld uitgeroepen hebben dat ze hier ook werkelijk niets kunnen plannen. Vervolgens zou ik een dag bezig zijn om andere ouders te traceren om de terugreis te regelen. Nu weet ik dat als M de kinderen morgenochtend aflevert bij Mount Stromlo, er vast wel iemand is die ze mee terug naar school kan nemen.
En zo cruisen wij hier door het leven. Het wordt steeds gemakkelijker. Saai? Ik ben blij dat ik eindelijk tijd heb om ansichtkaarten te schrijven. Waarop ik dan dus eigenlijk niets te melden heb omdat alles hier z'n gangetje gaat. Tja. Ik kan er altijd nog een zonnetje op tekenen. Met 19º erin.
