Ik schrik wakker. De ramen trillen in hun sponningen. Een aardbeving. Wat bizar.
Gistermiddag bezochten we het wetenschappelijk museum Questacon waar we een simulatie van een aardbeving meemaakten in een speciaal daarvoor gebouwd huis. Het aardbevings-huisje noemen we het altijd. Nadat de kinderen er tijdens het eerste bezoek aan het Questacon in geweest waren werd deze attractie bij volgende sessies overgeslagen. Te eng, volgens F en R.
Deze keer wist ik ze te overtuigen. Zelf was ik er nog nooit in geweest was en ik was nieuwsgierig of het een beetje echt was. Want ik weet hoe het voelt. Wat een ervaring. Ik zie het zo weer voor me, de lange gang met kamers in het Tango Mar hotel in Costa Rica. En opeens begonnen ze te swingen, alsof ze van elastiek gemaakt waren, ongelofelijk. Een suizend geluid en toen stond alles weer stil. Ik zocht M op en vertelde hem dat ik dacht dat ik daarnet bijna flauwgevallen was, vanwege de warmte. Hij lachte en vertelde me dat dit een aardbeving was. Wow!
Ik wil de kinderen niet teleurstellen en beaam dat het getril in het aardbevings-huisje me inderdaad aan mijn Costa Ricaanse ervaring doet denken. Maar dat het toch wel een beetje anders was. Aangezien ik het museum verder heel professioneel vind, vraag ik me af waar dit op gebaseerd was, het deed me echt in de verste verte niet aan 'mijn' aardbeving denken.
R vond het deze keer een stuk minder eng maar spannend genoeg om nog een keer te willen. Of aardbevingen in Canberra ook voorkomen, vraagt hij. Ik stel hem gerust: aardbevingen komen in deze omgeving nauwelijks voor.
Kippenvel als ik me realiseer dat het getril van de ramen en van de vloer exact is zoals we eerder die dag ervaren hadden. Geen twijfel mogelijk, dit is een aardbeving. Ik spurt naar boven om R te halen.
M is een paar dagen in Sydney en F lag sowieso al bij mij in bed.
Ik tril nog erger dan de ramen even daarvoor deden. Wat zeiden ze ook alweer tijdens de simulatie: binnen blijven, radio aan?
Help, de enige radio die we hebben zit in de auto.
De kinderen vinden het reuze interessant als de krant vanochtend bevestigt wat ik al wist. Dat 3.7 op veertig kilometer afstand niet echt levensbedreigend is mag de euforie niet drukken. " Je moet er over schrijven in de Canberra Telegraeff." zegt R, "When our family reads we survived they will be so proud of us!"
Bij deze. En mijn excuses aan het Questacon. Inmiddels weet ik:
hun simulatie was levensecht!
