Wat een suffe titel. Highs and Lows klinkt een stuk beter eigenlijk. Maar het komt op hetzelfde neer. "Ach een berg is een berg en een boom is een boom" hoorde ik ooit een Amsterdamse toerist in Costa Rica zeggen (in reactie op de vraag van een medereiziger hoe de excursie was geweest). Leuk voor onze citaten-verzameling, maar in meer dan één opzicht ben ik het niet met haar eens.
De bergen in het buitenland zijn namelijk hoger. En de dalen? Inderdaad, een stuk dieper! Ik denk aan Zweden, Frankrijk, Costa Rica, Ghana, kijk om me heen in Australië en probeer te analyseren hoe dat komt. Zijn het de verwachtingen? Hmm mijn verwachtingen bij buitenlandse avonturen zijn doorgaans niet zo hoog gespannen dus daar kan het in mijn geval niet aan liggen. Of juist wel: daarom zijn die bergen natuurlijk zo hoog: op het moment dat je op de top staat heb je een uitzicht dat je nooit voor mogelijk had gehouden. En de dalen dan? Misschien is het het missen van een referentiekader dat normaal als vangnet fungeert waardoor je in een vrije val terecht kunt komen?
Afgelopen zaterdag vierden wij twaalf jaar huwelijk met een bezoek aan La Traviata in Sydney. Een gelegenheidsvoorstelling op een plateau in de Sydney Harbour. Elf miljoen Australische dollars heeft het gekost om dit gebeuren op te tuigen. Aangezien de eerste van de drie weken verregend was, besloten wij er niet van uit te gaan dat dit een jaarlijks terugkerend festijn zou gaan worden. In Australië kun je een week van tevoren nog gewoon kaarten krijgen voor dit soort evenementen dus op 7 april zaten wij aan de champagne met het Opera House en de Sydney Harbour Bridge op de achtergrond. Surreal!
Daartegenover staan ervaringen van het type soul-destroying, zoals hieronder beschreven. En al die andere momenten waarop je je afvraagt wat je jezelf, elkaar en de kinderen aandoet door het vertrouwde voor het avontuurlijke te verruilen. Voor M en mij vind ik het nog tot daar aan toe. Maar voor de kinderen? F lijkt met negen in een vervroegde pubertijd. Haar juf beaamt dat dat tegenwoordig heel normaal is. Daar had ik niet op gerekend met mijn planning. En ik vind het niet gemakkelijk. Ik denk terug aan haar eerste jaar in Ghana. Op een bepaald moment besloten we alleen nog maar te gaan kijken of alles goed ging als ze niet huilde. Was het de warmte? De airco? Malaria? Of het feit dat het in de tropen nooit echt stil is? En vooral: was het ook zo geweest als we in Den Haag gezeten hadden?
Om het minste of geringste rollen er dikke tranen over haar wangen. "Niets" zegt ze als ik haar vraag wat er is. Vaak weet ze het zelf ook niet. Als ik haar vraag of ze zich Australisch, Belgisch of Nederlands voelt antwoordt ze dat ze een Aussie girl is. Maar dat België thuis is. Nederland? Dat zijn de opa's en oma's, de ooms en tantes en neefjes en nichtjes. En ik kan het haar niet kwalijk nemen. Toen we tijdens de kerstvakantie haar paspoort wilden vervangen in Den Haag bleek dat ze officieel nooit in Nederland gewoond had.
Sinterklaas, de kerstman en Santa Claus. De Paashaas, dat is opa Egbert, maar de Easter Bunny bestaat echt. Koningin Beatrix en Queen Elizabeth. Koninginnedag in april en in juni. Welke zoon hoort nu ook alweer bij wie? Drie vlaggen waarmee ze zich identificeren. Het Wilhelmus kunnen ze neuriën. The national anthem zingen ze uit volle borst mee. Engels of Nederlands? Engels, bevestigen ze beiden, maar voorlezen graag in het Nederlands.
Een jaar of drie, hooguit vier, was het plan. En ik geloof dat we het daar ook inderdaad maar bij moeten laten.
