Het is hier net Ghana.
In het begin viel het me niet zo op. Natuurlijk ben je de eerste maanden ook afgeleid door al het nieuwe en druk om alles weer op de rit te krijgen. Maar gaandeweg ontdek ik de gelijkenissen.
Ik besefte het vanochtend in volle sterkte toen ik op de fiets sprong op weg naar de sportschool. Ik was de straat nog niet uit of de kettingkast viel in vier stukken van mijn degelijke Gazelle. En natuurlijk vermeerderde dat aantal zich toen ik eroverheen fietste. Terwijl ik de brokstukken verzamelde schoot het weer door mijn hoofd 'het is hier net Ghana'.
Met Pushys Bikes heb ik in de afgelopen periode een hechte band opgebouwd. Mijn fiets, die in vijf jaar België nooit een fietsenmaker gezien heeft, heeft het merendeel van haar tijd hier in Australië bij Pushys doorgebracht. De enige officiële Gazelle dealer in de stad. Dus daar weten ze het wel, denk je dan.
Het begon met een enorme slag in het wiel die veroorzaakt was door de reis. Bij Pushys draaiden ze daar hun hand niet voor om, kwestie van een nieuw Gazelle wiel en fiets zou weer rijden als een zonnetje. Toen ik na een maand nog niets gehoord had besloot ik eens te bellen. Oh men had niet begrepen dat ik ook inderdaad wilde dat het wiel vervangen zou worden. Geen punt, ze zouden het bestellen. Slechts twee maanden later stond mijn fiets klaar.
Binnen twee weken had ik een lekke band. Zonder bestelling gaat Pushys als een speer dus nog geen week later pikte M mijn fiets weer op. Toen ik deze bij thuiskomst uit de auto haalde bleek de band inderdaad gerepareerd, maar de remmen hadden de reparatie niet overleefd en door het transport was mijn lamp afgebroken. Ook zat er een enorme scheur in mijn met gel gevulde Gazelle zadel (dat men om onduidelijke reden ongeveer op ooghoogte had afgesteld).
Terug naar Pushys.
Ik had misschien beter moeten weten, maar geloofde het graag toen mij verteld werd dat ik fiets binnen vijf dagen in herboren staat op zou kunnen pikken. Toen ik mij meldde bleek dat de onderdelen toch besteld moesten worden dus het zou misschien wat langer duren. Jaja die kende ik. Zonder lamp maar met afgeplakt zadel en gerepareerde remmen verliet ik Pushys.
Het zat niet mee want vorige week had ik weer een lekke band. Het goede nieuws was dat lamp en zadel dan ook meteen vervangen zouden kunnen worden. Helaas, bleek gisteren, ze zaten niet bij de Gazelle lading. Worden opnieuw besteld. Maar de band was geplakt dus ik kon in ieder geval weer fietsen. Alert vanwege de vorige ervaring bekeek ik fiets even kritisch voordat ik de workshop uitreed. Hmmm die kettingkast lijkt niet helemaal stevig te zitten. Was de fietsenmaker het mee eens. Drie man sterk boog men zich over dit ingewikkelde verhaal en na een kwartier kon ik op pad.
Het is niet alleen de fiets. Ook onze auto houdt ons van de straat en is inmiddels aan een derde buitenspiegel toe. Niet omdat we ergens tegenaan rijden maar omdat de achterkant van de spiegel (de kap) er al twee keer afgevallen is. Hoe dat kan? No idea. Op de terugweg van Melbourne merkten we dat auto wat moeite had met de heuveltjes.
En die zijn er tussen Melbourne en Canberra (reistijd acht uur). Halverwege bezochten we de Landrover garage. Leek ons toch beter dan een eerste de beste Beun de Haas langs de weg. Men zag precies waar het aan schortte en garandeerde ons dat wij na de reparatie zonder problemen thuis zouden komen. Inderdaad, met 80 km/h via de vluchtstrook.
Nog een verhaal voor in het plakboek: de afwasmachine. Hoort bij het huis en functioneert alleen als je ernaast blijft staan om op de juiste momenten ofwel een draai aan de knop of een trap tegen de onderkant te geven. Euvel kwam eind oktober aan het licht na de komst van ons servies (met vier borden, vier koppen en vier glazen was je met de hand af). De makelaar beloofde er meteen werk van te maken. Vlak voor kerstmis kwam Don Dishwasher polshoogte nemen. Hij laadde afwasmachine achterop z'n Ute en voorzag ons van een tijdelijke vervanger om de Kerst door te komen. Inmiddels was ik al wijzer dus ik vroeg Don dit exemplaar even te testen. De hele keuken stond blank. Don haalde zijn schouders op, meldde dat hij zijn best gedaan had en maakte aanstalten om te vertrekken. Arme Don, hij heeft afwasmachine-met-gebruiksaanwijzing toch weer van de Ute af moeten takelen want beter iets dan niets. En dat is de situatie tot op de dag van vandaag. Vergeet ik nog bijna te vermelden dat ik na vertrek Don mijn telefoon kwijt was. Spoorloos, nergens te vinden. Wat bleek, Don had dezelfde en had mijn telefoon (die op het aanrecht lag) per ongeluk in zijn zak gestopt. Evenals die van hemzelf. De volgende dag heeft hij twee uur in de auto gezeten om mijn telefoon terug te brengen. Ik bedoel, als hij het met opzet gedaan had, had ik het wèl begrepen.
Lekkende daken die maar niet gerepareerd lijken te kunnen worden, telefoon- of internetaansluitingen die maanden op zich laten wachten, telefoontjes en emails die consequent niet beantwoord worden (of weken later: sorry was o.s.). Lege schappen, niet veroorzaakt door overstromingen of andere vormen van overmacht, maar door gebrek aan planning. Als alle meisjes op alle scholen een uniform moeten dragen waarbij een donkerblauwe maillot hoort, waarom zou je er dan extra van inslaan op het moment dat de temperatuur de tien graden nadert. Geldt ook voor waxinelichtjes, toch gek dat iedereen die opeens lijkt te willen hebben als het om half zes donker wordt.
Het kan niet kennen we niet. Nou hier wel! Totdat je de manager van de manager wilt spreken. Dan kan het misschien toch wel. Als zijn manager akkoord gaat.
Ik heb er interessante gesprekken over met mijn leidinggevende, een Braziliaan. Hij snapt het ook niet. En hij is notabene psychiater! Verantwoordelijkheid, ik geloof dat het 'm daar in zit, als niemand die neemt blijf je om de kern heen draaien. Desinteresse? Kan ook.
Frustrerend? Nee beslist niet, wel verbazingwekkend. En het went, tot op zekere hoogte. Neem de veiling van ons huis vorige week. Groots spektakel in de voortuin, de hele buurt liep uit. Een te laag bod. Dan denk je toch dat het duidelijk is. Maar nee, het kabbelt allemaal nog even verder. En wij kabbelen mee. Geen idee hoe lang. We liggen er niet eens meer wakker van.
Maar voor hen die vreesden dat het hier voor ons misschien niet bij drie of vier jaar zou blijven: have no fear, tropenjaren zijn niet voor niets van tijdelijke aard!
