St. Benedicts. Om de hoek dus op de fiets. In uniform.
Reimer in year 1 en Fransje in year 3.
De zenuwen stralen er vanaf. Letterlijk. Als ik naast Fransje sta terwijl ze haar tanden poetst voel ik haar buikpijn. Gelukkig is het ook voor haar juf allemaal nieuw. Gedeelde smart is halve smart. Reimer treft een boom van een kerel aan voor de klas. Uitstekend als ik de hoeveelheid ondeugende jongenskoppies in die klas zo zie.
De score op de schaal van 1 tot 10 is "9" volgens Fransje. Reimer geeft een "100" voor dag 1. Voor mij is er huiswerk. In de nieuwsbrief lees ik dat de school ernaar streeft dit jaar de stap naar het digitale tijdperk te zetten. Hoogste tijd bedenk ik terwijl ik mij een weg zoek door de gekleurde vellen papier waarop ik lunch moet bestellen, toestemming moet geven voor deelname aan de zwemwedstrijd volgende week en een lijst met benodigde schoolartikelen moet afvinken. Om het vakantieritme nog even vast te houden duiken we
's middags in het zwembad en barbecuen we totdat het donker is.
Dag twee is minder succesvol. Het nieuwtje is er af en nu wordt het serieus. En serieus is niet altijd leuk. Want waar er op Hughes rekening werd gehouden met het feit dat kinderen een internationale achtergrond hebben, is het hier all Aussie. Tranen van frustratie over opdrachten die niet begrepen worden, klasgenootjes die niet verstaan worden en stickers die verdiend zijn maar niet uitgedeeld worden.
Het enige lichtpuntje is de Nederlandse les van juffrouw Liset. Maarja, dat was maar een uurtje. Bij thuiskomst een dikke envelop met stickers van opa en oma uit Den Haag in de brievenbus.
Dat scheelt. Als we bij het zwembad een aantal zojuist-gearriveerde Duitse kindjes van hun leeftijd ontmoeten klaren ze weer op,
ze hebben hun gelijken weer gevonden.
Dag drie. Het kost vandaag wat meer overtuigingskracht om ze mee te krijgen. Al mijn charmes gooi ik in de strijd om in de tien minuten voordat de school begint vrienden te worden met de leerkrachten, de moeders en de beoogde vriendjes en vriendinnetjes. Ondertussen onderwijs ik sociale vaardigheden voor beginners. "Maar ik ga toch niet liegen" werpt Fransje tegen als ik voorstel dat ze haar klasgenootjes kan complimenteren met hun schoenen, haarband of schooltas om op die manier contact te krijgen. Ik kijk nog eens goed. Inderdaad, iedereen heeft hetzelfde aan en daarbij ziet het er eigenlijk niet uit. Het voor- en nadeel van een uniform. Ik suggereer het informeren naar vakantie-ervaringen, gezinssamenstelling, woonplaats. "Ik hou gewoon mijn mond" is het antwoord. OMG.
Wat heb ik mijn toekomstige werkgever verwenst voor het vertragen van een proces dat wat mij betreft al in december afgerond had kunnen worden. Maar wat ben ik blij dat ik er nog even voor F en R kan zijn in deze cruciale eerste weken. Leuk is het niet,
maar noodzakelijk wel. "Het komt allemaal goed" zeg ik keer op keer.
Niet alleen tegen de kinderen maar ook tegen mezelf.
