Language!

Ik hoorde het gisteren op een radioreclame en realiseer me dat F&R het ook doen: zodra ze ook maar iets horen dat op het F-word lijkt roepen ze gealarmeerd: "Mamma: language!".

Het F-word. Vrij lang heb ik kunnen beweren dat het voor 'fool' stond maar inmiddels zijn de kinderen wijzer. Maar verder dan dit en het S-word reikt hun kennis niet. 

Onlangs vroeg ik ze welke lelijke woorden ze eigenlijk in het Nederlands kennen. Daar hoefden ze niet lang over na te denken: je weet wel, het lelijke woord voor piemel, dat zegt papa altijd als hij ons naar school brengt als iemand voor hem niet door rijdt. 

Vervolgens kwam F met 'shoot' op de proppen. Kende ze van tante M die dacht haar telefoon verloren te hebben in de Belconnen mall. "Ik denk dat ze daar eigenlijk shit mee bedoelde maar op een nette manier." Interessant. 

Zeven jaar geleden schreef ik mijn laatste blogpost. Toen ik me vandaag afvroeg of The Canberra Telegraeff eigenlijk nog zichtbaar was trof ik de bovenstaande tekst in draftvorm aan. Geen idee waar ik heen wilde destijds met de moraal van dit verhaal.

Inmiddels zijn we een eind verder. De kinderen zijn 16 en 18 en hun vocabulaire is op dit gebied behoorlijk uitbereid - met name nadat Reimer een uitwisseling naar Nederland deed eerder dit jaar.

Beiden doen het International Baccalaureate programma op de middelbare school en geloof het of niet, beiden zijn van plan om daarna in Nederland te gaan studeren. Hotelschool Den Haag voor Fransje en International Business in Maastricht of Rotterdam voor Reimer. Met een dubbele nationaliteit (zij wel!) kunnen ze sowieso alle kanten op.

Na negen jaar Canberra zijn we vorig jaar naar Adelaide verhuisd. Het tijdelijke Australie avontuur heeft een wat meer permanente vorm gekregen. Maurits en ik werken inmiddels in onze vierde baan - Maurits nog steeds in de hotellerie voor de Accor keten en ik bij de Universiteit van Adelaide in een marketing rol.

Inderdaad - de zwaarst getroffen sectoren in Australie tijdens de coronacrisis. Gelukkig hebben we beiden een vast contract en zijn we onze banen redelijk zeker. Maurits is druk met quarantaine gasten. Zijn hotel, dat zich normaalgesproken op de zakelijke markt concentreert, is door de overheid aangewezen als een locatie waar terugkerende Australiers hun 14-dagen isolatie moeten uitzitten. Van conferenties naar full entertainment: het interne televisie informatiekanaal veranderde in een buzz van activiteiten: yoga lessen, zumba klassen, de dagelijkse Kahoot quiz, de wekelijkse bingo avond, achter-de-schermen-van-het-hotel filmpjes en live concerten vanuit de courtyard houden de gasten goed bezig. Daarnaast krijgen ze fantastisch eten - driemaal daags wordt er een brown paper bag voor de kamerdeur gezet waar de heerlijkste gerechten uit komen. Dat weet ik omdat er zo nu en dan zo'n tasje mee naar huis genomen wordt. Toen de coronacrisis hier op z'n hoogst was beurde ik mezelf altijd op door even op de Facebook page van de gasten mee te lezen - zoveel humor en waardering voor wat het hotel team voor ze deed: sommige gaven aan graag een maand te willen blijven!

Anders dan in Nederland zien we hier inmiddels, los van de 'quarantaine gevallen', nauwelijks nog corona infecties, Victoria uitgezonderd. De meeste staatsgrenzen zijn weer open, we werken weer vanuit kantoor, bioscopen, sportscholen en restaurants zitten vol en we genieten van het feit dat de zomer in zicht is. 

Maar het verlaten van het eiland zit er voorlopig niet in. Tenzij je een hele goede reden hebt. - dan kun je een uitzondering aanvragen. En omgekeerd zijn alleen mensen met de Australische nationaliteit of een permanent resident visum welkom. En daarvan staan er nog zo'n 30,000 wereldwijd in de wacht. De wekelijkse 'arrival cap' is deze week weliswaar verhoogd van 4,000 naar 6,000 maar de vluchten zijn schaars. We hebben ons erbij neergelegd dat het waarschijnlijk nog wel een jaar zal duren voordat we familie en vrienden in Nederland weer zullen zien. De vlieger van 'het is weliswaar aan de andere kant van de wereld maar als er iets is ben je in 24 uur thuis' gaat momenteel niet op.

Hoe het verder gaat? Geen idee! De komende twee jaar zullen we sowieso hier blijven totdat Reimer zijn middelbare school afgemaakt heeft. En daarna? Met twee studerende kinderen in Nederland is de verleiding natuurlijk groot om te zijner tijd die kant weer op te komen. We gaan het zien.

Ode aan de Manuka Pool

Vanaf eind maart hebben we naar deze dag uitgekeken: 
de opening van de Manuka Pool! 

Ik realiseer me dat velen denken dat het in Australië altijd zomer is, maar ook wij kennen onze seizoenen. En als de Manuka Pool haar deuren in het laatste weekend van oktober opent weten wij dat het juiste seizoen weer aangebroken is.

De Manuka Pool was het eerste zwembad in Canberra en heeft de tand des tijds geweldig doorstaan. Hier geen glijbanen, duikplanken of muziek, de Manuka Pool ziet er nog net zo uit als toen het in 1931 geopend werd onder de naam "The Swimming Pool".

Aussies gaan pas te water als de temperaturen de 30 graden ruimschoots gepasseerd zijn. Dat betekent dat we dit best bewaarde geheim van Canberra tot die tijd uitsluitend hoeven te delen met een aantal andere familiepashouders van internationale oorsprong.

Klinkt saai en ergens is het dat ook, wat het juist weer zo aantrekkelijk maakt - en hopelijk duurt het nog heel lang voor de kinderen dat in de gaten hebben! 

Voor meer beeld: Manuka Pool

Canberra weather warms up as heatwave hits

Dit kan alleen in Canberra: voor de tweede maal haalden de kinderen de krant terwijl wij aan de andere kant van het land zaten!

Overigens wel een interessante prognose voor het zomerseizoen dat ons te wachten staat via dit artikel in de Canberra Times.

Third Anniversary

Sydney, 13 juli 2010

What can I say?

Regen!

Tegenwoordig plannen wij niet meer dan een dag van tevoren wat we in het weekend doen. Net als een groeiend aantal mensen in onze omgeving zien we wel wat er opkomt. En dat is verrassend veel, zeker omdat steeds meer vrienden en kennissen deze filosofie erop na lijken te houden. Het is, zoals een collega het uitdrukte, 'als in de vakantie'. En zo voelt het inderdaad.

Tijdens Fransje's tennisles vanochtend checkte ik het weer op mijn telefoon - waarom ik dat doe is mij eigenlijk een raadsel want het is een nogal gelijkmatig beeld dat per jaargetijde verandert. Dat wil zeggen, de temperaturen veranderen, maar er staat steevast een zonnetje, soms met een wolk. Mijn hart maakte een sprongetje: morgen regen!

Nooit had ik gedacht dat het zover zou komen. Toen we hier bijna drie jaar geleden aankwamen was ik diep teleurgesteld dat we de regen uit Nederland meegenomen bleken te hebben. Het Opera House in de regen is niet leuk. Een rondvaart in de haven ook niet. En fietsen in de regen al helemaal niet.

Anderhalf jaar na aankomst meldde Weatherzone dat El Nino plaatsgemaakt had voor La Nina. En inderdaad, dit is waar ik voor getekend dacht te hebben: eindeloos warme zomers, een prachtige herfst, koude winters met stralend blauwe luchten en een voorjaar dat je in Europa 'zomer' zou noemen. Zo nu en dan een bui, maar niets waar je echt een paraplu voor nodig hebt.

Nu het winter is, regent het iets meer, zoals in de week dat we net de konijnen hadden. Maar nooit in het weekend. En dat is pech, want je komt nergens meer aan toe met altijd mooi weer. Qua 'nuttige zaken' zeg maar. Want dat zit er dan toch wel in met een Noord-Europese achtergrond: zonde om binnen te zitten als de zon schijnt.

Enthousiast deel ik M mee dat het morgen de hele dag gaat regenen. Zelfs geen klein zonnetje te zien. "O heerlijk," reageert hij, "daar ben ik echt aan toe, lekker de hele dag binnen blijven en niets doen." In mijn hoofd ontstaat meteen een to-do lijst die twee weken regen vereist. En dan moet er natuurlijk ook voor de buis gehangen worden met een DVD - want dat hóórt bij regen. 

Ik ben blij dat we niets gepland hebben - dan waren we deze buitenkans misgelopen. Nu maar hopen dat het goed voorspeld is.

Suzy

Sue gaat me voor naar de garage. Stralend wijst ze op een auto die eruit ziet alsof hij net van de lopende band afkomt. "Let me introduce you to Suzy".

Drie jaar hebben we het volgehouden. Twee banen, waarvan één allesbehalve 9-5, twee kinderen die aan de andere kant van de stad naar school gingen en één (1) auto. Logistiek zat het strak in elkaar. Vooral in de maanden dat het meer dan gemiddeld regende. En zonder onze mountainbike m/v was het niet gelukt. Maar er zijn grenzen.

Nu Maurits het Diamant verruilt voor het Realm Hotel aan de andere kant van de stad is het tijd voor een uitbereiding van het wagenpark. Want waar ik in geval van regen vanaf de ANU nog even onder de paraplu kon oversteken naar het nabijgelegen Diamant Hotel, is een wandelingetje van 6km wat veel van het goede.

Via Carsales.com had ik mijn oog al snel op een Suzuki Swift laten vallen. Eigenlijk had ik mijn oog daar een jaar geleden al op laten vallen, toen onze Landrover voor reparatie bij de garage stond en we een Suzuki Swift meekregen om ons te kunnen verplaatsen.

Wat een leuk autootje. Perfecte fit. En een verademing na het besturen van de Landrover truck. Helaas was de pret maar voor een paar dagen. Maar de Swift verdween niet meer uit mijn gedachten.

En sinds vandaag zijn Suzy en ik Beste Vriendinnen. 

Sue moest er wel een traantje om laten. En volgens M kwam de emotie pas echt los toen we de straat uit reden. Sue had Suzy drie jaar geleden als verrassing gekregen. Compleet met ballonnen. Altijd in de garage gestaan, wekelijks gestofzuigd en regelmatig van nieuwe features voorzien. Op de achterbank had volgens mij nog nooit iemand plaatsgenomen.

Ook voor Suzy breekt er een nieuwe fase aan!

Als konijnen...

Sinds december vragen de kinderen om een konijn. Zo schattig mam. En we zullen er helemaal zelf voor zorgen.

Omdat ik niet toegaf stapten ze over op een guinea pig. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelden. Dus werd ik de dierenwinkel ingeloodst. En daar bleek dat ze het over een cavia hadden. Met een rattenstaart.

De keuze voor Brownie was snel gemaakt. Een schattig konijn met lange hangoren. Zonder staart. Eén konijn is geen konijn dus Reimer koos Spot-On. Wit met bruine vlekken.

Na het afrekenen schoot me opeens te binnen dat het wel leuk zou zijn om te weten of het mannetjes en vrouwtjes waren. Een mannetje en een vrouwtje. Ah.

Maar Brownie en Spot-On zaten al in de auto. En de overige konijnen zagen er niet half zo leuk uit. Dus blij met deze gezins-uitbereiding togen we naar huis. De kooi (met binnenverblijf) werd in elkaar gezet en M en ik voelden ons geweldige-ouders-die-iets-voor-hun-kinderen-over-hebben.

En toen begon het te regenen. Niet een dag maar een week. De kooi hield het niet droog onder het afdak. De konijnen verhuisden naar binnen. Ik begon het avontuur iets minder geslaagd te vinden.

Het verschonen van de kooi werd uitgesteld van woensdag tot zaterdag, en tot zondag. Toen ik 's ochtends nadat de kinderen naar school vertrokken waren controleerde of ze de waterfles bijgevuld hadden bleek die leeg. En volgens mij zag ik daar ook geen eten liggen. Dit was niet de afspraak!

Ondertussen leken Brownie en Spot-On zich uitstekend met elkaar te vermaken. Ik kreeg visioenen van tien konijnen met een bijpassende hoeveelheid uitwerpselen en sommeerde de kinderen om ze per direct te scheiden. Kwam de bench waarin Saar haar overtocht van Nederland naar Australië maakte even goed van pas.

Maar het kwaad was al geschied. Spot-On bouwde haar nestje en legde daar twee schattige baby konijntjes in neer. Wij prezen ons gelukkig, het hadden er ook zes kunnen zijn! Onze vriend van de dierenwinkel liet ons weten dat hij die twee schatjes best zou kunnen verkopen dus wij dachten de dans ontsprongen te zijn.

Wat schetst onze verbazing? Met de twee babies nog aan de borst begint Spot-On een nieuw nest te bouwen. Deze keer blijkt het echt raak, niet twee, niet vier, niet zes, maar zeven schattige baby konijntjes melden zich in huize Gingana. Het moet niet gekker worden!